ตอนที่9.  แกล้งเมา

“อืม ใช่ครับ เรียกได้ว่าเป็นซากุระสุดท้ายที่บานให้เชยชมก่อนที่จะร่วงหมดทั้งประเทศ เหมือนกับ...”

เขาหยุดคำพูดแค่นั้น แล้วกระดกเครื่องดื่มในแก้วจนหมด  ดูเหมือนมีม่านบางอย่างเกิดขึ้นในแววตาคมกริบคู่นั้น

คิ้วเรียวงามของหญิงสาวขมวดเข้าหากันเมื่อเขาหยุดพูดไปเฉย ๆ หล่อนจึงชวนคุยต่อ  เพื่อดำเนินการไปตามแผนที่วางเอาไว้

“ฉันฝันเอาไว้ว่าสักวันหนึ่งจะไปเที่ยวญี่ปุ่น  อยากเห็นซากุระสักครั้งหนึ่งในชีวิต แต่พอกลับมาทำงานที่บ้านเกิด  ก็เหมือนว่าชีวิตจะยุ่งทุกวัน ฮ่า ๆ”

“ชอบซากุระ?”

คำถามสั้นเช่นเคย  แต่คนฟังกลับรู้สึกยินดีที่เขายังโต้ตอบบ้าง

“ค่ะ ซากุระ  ซูชิ    ออนเซ็น ชอบทุก ๆ อย่างที่เป็นญี่ปุ่น ถ้าวันไหนไปญี่ปุ่น จะขอนอนแช่ออนเซ็นดูฟูจิให้หนำใจไปเลย !”

ชายหนุ่มมองแววตาเพ้อฝันของคนเล่า ยิ้มลึก

“แล้วอาจารย์ล่ะคะ?”

“ครับ”

หญิงสาวเลิกคิ้วสูง คำว่า “ครับ” คือ ชอบหรือไม่ชอบ 

ราวกับว่าเขาพยายามรักษาระยะห่างไม่ให้ใครคนใดคนหนึ่งก้าวล่วงเข้ามาในชีวิตส่วนตัวของเขามากเกินไป

ความเจ็บแปลบ  แล่นสู่หัวใจดวงน้อย   นิญาดาต้องเตือนตัวเองอีกครั้ง  เขาคือเครื่องมือในการแก้แค้นเท่านั้น!  เรื่องส่วนตัวของเขาเราไม่จำเป็นต้องรู้ !

สาวสวยยกไวน์ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว  แล้วแสร้งหลับตา ยกมือนวดขมับเบา ๆ คล้ายคนมึน ๆ เมา ๆ แล้วแอบขยิบตาให้น้องชายผู้ร่วมแผนการ ส่งสัญญาณให้เริ่มแผนการขั้นต่อไป

“สงสัยจะเมาแล้วค่ะ ต้องขอตัวก่อนนะคะ

นิญาดาลุกขึ้นเดินได้สองก้าว  ร่างบางก็โงนเงน  ภีมถลาเข้าประคองตามบทที่วางเอาไว้

“อุ้ย!   คุณพี่! น้องบอกแล้วใช่ไหมไม่ให้ดื่มเยอะ”

“คิ  คิ ม่าย  เมา”

หญิงสาวหัวเราะคิกคัก  พยายามเดินให้ตรงโดยมีน้องชายประคองไปตามทาง

เมื่อพ้นระยะสายตาของกลุ่มคน  ระหว่างทางกลับห้องพัก คนแกล้งเมากระซิบคนประคอง

“คุณน้องเขาตามมายัง”

เขา  อาจารย์เตชิน  สุดที่รักของหัวหน้า!!

ภีมชำเลืองมองด้านหลัง  เห็นเงาผู้ชายสองคน เคลื่อนไหวด้านหลังคาดว่าต้องเป็นเป้าหมาย

“มาแล้วคุณพี่ พร้อมนะจ๊ะ”

สิ้นเสียงพูดของน้องชาย นิญาดาเอนตัวมากขึ้นจนคนประคองแทบจะทรุดลงพื้น

“คุณพี่ ยืนตรง ๆ สิคะ”

คนประคองเริ่มโวยวายเสียงดังลั่น สักพักเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

กริ๊ง               กริ๊ง                        กริ๊ง         

“ว่าไงเจ๊!   พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยสิเจ๊!  เออ ๆ เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวกลับไปรับ”

ภีมจงใจพูดโทรศัพท์ให้ดังกว่าปกติ และเมื่อหางตาเหลือบเห็นสองหนุ่มที่ใกล้เข้ามาจวนเจียนจะถึงที่พวกเขายืนอยู่ เขาจึงรีบแสดงละครฉากตอไปทันที

“ตายแล้ว! คนนึงก็เดินเองไม่ได้  ส่วนอีกคนก็ฟุบที่โต๊ะ โอ๊ย!  ชะนีทั้งหลาย ลำบากสาวสวยอย่างฉัน  จริง ๆ เลย”

ภีมเพิ่มระดับความดังของเสียงขึ้นไปอีก

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณภีม”

เสียงสวรรค์ของ ดร. พงษ์ ดังขึ้น 

“อุ้ย! ขอบคุณที่สุดค่ะ  คือ พี่เกดเมาฟุบที่โต๊ะหนูต้องไปเก็บพี่เกด  แต่พี่นิก็เมาจนเดินกลับห้องเองไม่ได้  หนูเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียว   ตอนนี้ไม่รู้จะไปซ้ายหรือไปขวาดีแล้วค่ะ ช่วยทีเถอะค่ะ”

ภีมส่งสายตาเว้าวอนเรียกร้องขอความช่วยเหลือจาก ดร. พงษ์ ที่ดูจะเป็นมิตรมากกว่าอีกคนที่ยังเฉย  อาจารย์เตชินยืนนิ่ง   นิ่งจนน่ากลัว  กลัวว่าเขาจะจับได้

“งั้นเดี๋ยวผมพาคุณนิไปส่งที่ห้องแล้วกันนะครับ”

ดร. พงษ์ เสนอทางออก

“โอ๊ย!  ไม่ได้ค่ะ   พี่นิน่ะตัวนิดเดียว แต่พี่เกดน่ะตัวเบ้อเริ่มเลย  อาจารย์พงษ์มาช่วยภีมลากเจ๊เกดดีกว่าค่ะ   ส่วนพี่นิ  รบกวนฝากให้อาจารย์เตชิน ไปส่งที่ห้องด้วยนะคะ  เพราะห้องพี่นิอยู่ติดกับห้องอาจารย์ ค่ะ”

คนแสดงละครไม่เปิดโอกาสให้คุณชายน้ำแข็งปฏิเสธ ผลักร่างบางของนิญาดาเอนซบไหล่กว้างของคนยืนนิ่งทันทีแล้วฉุดมืออีกคนให้เดินกลับไปลานเลี้ยงรับรองร่างบาง โซเซออกห่างคนตัวโต

“ไม่เป็นไรค่ะ  ฉะ ฉันเดินไหว”

นิญาดาตั้งใจแกล้งให้เหมือนคนเมาอย่างไร้สติที่สุด  ทางเดินที่ทอดสู่อาคารพัก ปูด้วยหินภูเขาที่ถูกวางไว้เพียงหยาบ ๆ เท้าที่แกล้งเดินโงนเงนกลับสะดุดหินจริง ๆ

ว้ายยยยย !

คนสะดุดหิน  คะมำไปข้างหน้า ดีที่มือใหญ่คว้าไว้ได้ทัน  ร่างบางจึงปะทะอกกว้าง แทนก้อนหินเบื้องล่าง

ตาคมกริบ  วาวโรจน์ ในเงามืด   ร่างบางในอ้อมแขนแกร่งสั่นน้อย ๆ หัวใจหญิงสาวหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม ดวงหน้าละมุน หลบสายตาคมกริบ มือเล็กดันอกแกร่งให้ห่างออก 

“ปล่อยค่ะ  เดินเองได้”

หญิงสาวเผลอขึ้นเสียง ลืมสนิทว่าตนเองต้องแกล้งเมา  อาจารย์หนุ่ม มองคนออกคำสั่งให้ปล่อย   เขายิ้มเย็นก่อนจะตวัดมือหนาช้อนร่างบางให้ลอยขึ้นจากพื้น

อ๊ายยยยยย !

คนถูกช้อนให้ลอยขึ้นจากพื้นคว้าคอคนอุ้มยึดไว้ไม่ให้ตก   หน้าน้อย ๆ ซบอกแกร่งจนได้กลิ่นอายของบุรุษ  หล่อนใจเต้นตึกตัก ใบหน้าร้อนผ่าว

ยิ่งเขาไม่พูดหล่อนก็ยิ่งกลัว หัวใจเริ่มเต้นถี่ขึ้น กลัวจนไม่กล้าสบตาคม ๆ นั่นเพราะคนที่หล่อนเล่นด้วยคนนี้ไม่ใช่หมูอย่างที่คิด  แต่เป็นราชสีห์   หล่อนควรจะแกล้งเมาแล้วดำเนินไปตามแผนหรือจะยอมแพ้  

กว่าจะรู้ตัว ร่างสูงสง่าก็อุ้มหล่อนมาจนถึงหน้าห้องพัก  แผนที่วางเอาไว้ใกล้จบแล้ว  

นิญาดาลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเขาบรรจงวางร่างเธออย่างอ่อนโยนที่หน้าห้อง

“ขอบคุณค่ะ”

เจ้าของห้องกล่าวขอบคุณ พลางชำเลืองมองที่พุ่มไม้หน้าห้อง  หวังว่าภีมกับพี่เกดคงจะทำตามแผนที่วางเอาไว้เรียบร้อยเช่นกัน

นิญาดาแปะคีย์การ์ดลงบนประตู

คลิก!

 เสียงกลไกคลายล็อก  มือบางจับลูกบิดประตู มือหนาโอบจากด้านหลังทาบทับลงอย่างรวดเร็ว 

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวหันขวับไป ก่อนที่จะเอื้อนเอ่ยคำใด ปากบางถูกประทับด้วยปากร้อนระอุของชายหนุ่ม  หญิงสาวตาลุกวาวด้วยความตกใจกับจูบครั้งแรกในชีวิต

ในขณะที่นิญาดาทำอะไรไม่ถูก มือหนาของเขาก็กระชากเอวกลมแนบชิดท่อนกายกำยำ  ส่วนมืออีกข้างจับหมุนลูกบิดประตูเปิดออกแล้วผลักร่างในอ้อมกอดเข้าไปในห้องพร้อมกับจูบที่ร้อนแรงและหนักหน่วงยิ่งขึ้น

เมื่อประตูปิดลง สองร่างที่ซ่อนในพุ่มไม้หน้าห้องรีบกระโจนออกมา ทั้งคู่พยายามกัดปากตัวเองไม่ให้ส่งเสียงกรี๊ดกับภาพที่เห็นเมื่อครู่

“เจ๊! ทำไงดี พี่สาวโดนอาจารย์เตชินเขมือบแน่ ๆ โอ๊ย  ตายแล้ว!  เตชินผู้เยือกเย็น  กลายเป็นปีศาจร้อนรักไปได้ไงเนี่ย  ตาย! ตาย! ตาย!”

ภีมร้อนใจไม่คิดว่าแผนการเล่น ๆ แค่ต้องการถ่ายภาพชอตเด็ดไปเย้ยหัวหน้าจะบานปลายจนถึงขั้นเป็นเรื่องบนเตียง