"ตอนนี้หมี่ท้องได้หกสัปดาห์แล้วค่ะ" น้ำตาลูกผู้ชายไหลร่วงหล่นหยดแล้วหยดเล่า ความรู้สึกจุกอยู่ที่อก ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ออกจากปากมาเฟียหนุ่ม เขาซบใบหน้าคมคายลงที่ซอกคอระหง “อึก ... ” เสียงกลั้นสะอื้นไห้ประชินใบหูของหญิงสาว
มือเล็กยกขึ้นลูบไล้แผ่นหลังแกร่งที่สั่นเทาอย่างแผ่วเบา น้ำตาของบะหมี่ไหลออกทางหางตาหยดแล้วหยดเล่าเช่นกัน เธอไม่คิดว่ามอร์แกนจะดีใจขนาดนี้ ความรู้สึกตีตื้นขึ้นที่อกเล็กของเธอ
มอร์แกนถอดถอนแก่นกายออกแผ่วเบาทำให้น้ำรักที่ถูกปลดปล่อยเข้าไปในกายหญิงสาวเมื่อสักครู่ไหลย้อนออกมา เขานั่งลงที่ปลายเตียงยกสองมือขึ้นปิดหน้า ก่อนหันไปมองภรรยาสาวแล้วฉุดรั้งร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด
“ขอบคุณนะตัวเล็ก” อยากจะเอื้อนเอ่ยออกไปหลายๆ คำแต่กลับพูดอะไรไม่ออก น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่ากอดภรรยาสาวแสนรักด้วยความปิติยินดี
“ขอโทษนะคะที่หมี่ไม่ได้บอกก่อน” บะหมี่เอ่ยคำขอโทษ ใจจริงเธอตั้งใจจะบอกเขาเมื่อครบสองเดือนแต่วันนี้อะไรไม่ทราบได้ดลบันดาลจิตใจให้เธอบอก
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร” มอร์แกนยังคงกอดหญิงสาวไว้หลว
"ตอนนี้หมี่ท้องได้หกสัปดาห์แล้วค่ะ" น้ำตาลูกผู้ชายไหลร่วงหล่นหยดแล้วหยดเล่า ความรู้สึกจุกอยู่ที่อก ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ออกจากปากมาเฟียหนุ่ม เขาซบใบหน้าคมคายลงที่ซอกคอระหง “อึก ... ” เสียงกลั้นสะอื้นไห้ประชินใบหูของหญิงสาวมือเล็กยกขึ้นลูบไล้แผ่นหลังแกร่งที่สั่นเทาอย่างแผ่วเบา น้ำตาของบะหมี่ไหลออกทางหางตาหยดแล้วหยดเล่าเช่นกัน เธอไม่คิดว่ามอร์แกนจะดีใจขนาดนี้ ความรู้สึกตีตื้นขึ้นที่อกเล็กของเธอมอร์แกนถอดถอนแก่นกายออกแผ่วเบาทำให้น้ำรักที่ถูกปลดปล่อยเข้าไปในกายหญิงสาวเมื่อสักครู่ไหลย้อนออกมา เขานั่งลงที่ปลายเตียงยกสองมือขึ้นปิดหน้า ก่อนหันไปมองภรรยาสาวแล้วฉุดรั้งร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด“ขอบคุณนะตัวเล็ก” อยากจะเอื้อนเอ่ยออกไปหลายๆ คำแต่กลับพูดอะไรไม่ออก น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่ากอดภรรยาสาวแสนรักด้วยความปิติยินดี“ขอโทษนะคะที่หมี่ไม่ได้บอกก่อน” บะหมี่เอ่ยคำขอโทษ ใจจริงเธอตั้งใจจะบอกเขาเมื่อครบสองเดือนแต่วันนี้อะไรไม่ทราบได้ดลบันดาลจิตใจให้เธอบอก“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร” มอร์แกนยังคงกอดหญิงสาวไว้หลว
"อือออ ...... " เสียงครางในลำคอของบะหมี่ทำให้มอร์แกนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนเที่ยงคืนของคืนที่หนาวเหน็บ เขามักรู้สึกตัวตื่นแบบนี้ทุกครั้งหลังจากที่บะหมี่บอกข่าวเรื่องคนสะกดรอยตาม หลับไม่เคยเต็มตื่น มือหนาซุกลงใต้หมอนควานหาวัตถุสีดำเงาตลอดเวลามือหนาเอื้อมลูบศรีษะเล็กแผ่วเบาเพื่อให้คนตัวเล็กนอนหลับให้สนิทไม่อยากให้เธอต้องมาระแวงหรือกังวนใดๆ ในเมื่อเขาจะเป็นคนปกป้องเธอเองจากทุกสิ่งเขาเฝ้าระวังทุกอย่าง ทุกทาง แม้แต่ลูกน้องของตัวเองบางคนเขายังไม่ไว้ใจเลยมอร์แกนซุกแขนใต้ลำคอหญิงสาวแขนอีกข้างกอดตวัดรัดเธอไว้หลวมๆ ขอเพียงแค่ทุกครั้งที่ตื่นมาได้เจอเธอทุกเช้าแค่นี้ชีวิตเขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปมากตั้งแต่ได้มาเจอเธอ คิดไม่เคยผิดที่แต่งงานกับเธอมอร์แกนยอมแต่งงานกับเธอตั้งแต่พ่อของเขาบอกเล่าเรื่องราวของเธอให้เขาฟัง จนต้องตามสืบเธอเป็นเดือนๆ มันไม่ยากเลยที่เขาจะสนใจเธอ ชีวิตของเธอราบเรียบไม่มีอะไรหวือหวา แต่มันน่าสนใจสำหรับเขา เขาไม่เคยมีชีวิตราบเรียบที่ปกติสุข เขามีแต่ด้านมืดเท่านั้นในช่วงสายของหน้าหนาวบะหมี่ซุกใบหน้าสวยงามเข้าหาแผงอกแกร่งของ
[สองสัปดาห์ต่อมา] แสงแดดช่วงสายสาดส่องผ่านม่านบาง บะหมี่ลืมตาตื่นขึ้นจากการหลับไหล สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอ และมอร์แกนใช้ชีวิตปกติสุข เขายังคงเสมอต้นเสมอปลายกับเธอหญิงสาวพลิกตัวนอนตะแคงอีกด้าน ยกท่อนแขนเล็กวางพาดเอวหนาของชายหนุ่ม ใบหน้าหวานมุดซุกแผงอกแกร่ง "อืออออ....." เสียงครางในลำคอของมอร์แกนทำให้หญิงสาวพลิกตัวปีนขึ้นไปนอนบนแผงอกแกร่งราวกับเด็กน้อยที่ต้องนอนบนอกของผู้ปกครองมอร์แกนยกมือหนาตบตูนมนเบาๆ เขาค่อยๆ ลืมตาตื่นก่อนกระพริบตาสองสามทีเพื่อปรับโฟกัสการมองเห็น มุมปากยกยิ้มเมื่อคนที่นอนบนร่างเขาคือภรรยาที่เขารักนักหนาก๊อกๆ"นะ นายครับ" หนึ่งในลูกน้องเคาะประตูปลุกผู้เป็นนายเมื่อมีรายงานจากฝั่งพนมเปญ"เข้ามา" มอร์แกนเอ่ยเสียงเรียบก่อนตบตูดมนเบาๆ เกรงว่าบะหมี่ที่หลับไหลจะตื่นขึ้นเพราะเสียงของเขา"นะ นายครับ" มอร์แกนยกนิ้วชี้ขึ้นจรดริมฝีปาก เป็นการบอกให้ลูกน้องเงียบเสียงลงหน่อย"คุณผัดไทถึงพนมเปญ และทำงานมาได้ สองสัปดาห์แล้วครับ" มอร์แกนพยักหน้ารับเมื่อทราบผลกรรมคนที่ทำร้ายเมียเขา เขาตั้งใจจะเป็นเจ้ากรรมนายเว
"อ่าาา เหนื่อยไหม" เขาก้มลงจูบหัวไหล่มนของคนใต้ร่างอย่างแผ่วเบา จนลืมไปว่ามีใครที่ไม่ได้รับเชิญอยู่ในห้องบะหมี่พยักหน้ารับพร้อมกับหอบหายใจหนักๆ เธอฟุบหน้าลงบนโต๊ะทำงานอย่างคนหมดเรี่ยวแรง "สามยก ไม่เหนื่อยก็บ้าแล้วค่ะ"มอร์แกนบรรจงจูบกลางแผ่นหลังของบะหมี่ สัมผัสอุ่นของริมฝีปากหนาทำให้เธอขนลุกชูชันไปทั้งตัว "อ่าาา .... ดะ แดดดี้ขา พี่ผัดไทยังอยู่อยู่เลยนะคะ" บะหมี่ปรามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงกระเส่า"เสียงแบบนี้อยากให้หยุดหรืออยากให้ต่อ" มอร์แกนเย้าแหย่ภรรยาตัวเอง เขาโน้มตัวลงไปหาหญิงสาว ขบเม้มที่ใบหูเล็ก ก่อนกัดเบาๆ ตรงเนื้ออ่อน "อ๊าาาาา ดะ แดดดี้" มอร์แกนเหลือบมองคนที่นั่งคุกเข่าตรงหน้าด้วยสายตาเรียบเฉยราวกับเธอไม่มีตัวตน"ใครอยู่ข้างนอก เอาเสื้อผ้ามาให้นายหญิงคนเดียวของพวกมึงดิ๊" มอร์แกนตะโกนออกไปเพื่อสั่งงาน"มีอะไรจะพูดก็พูด ก่อนจะไม่มีโอกาสได้พูด" เขาลูบไล้แผ่นหลังบางแผ่วเบาในตอนนี้แก่นกายใหญ่ยังคงอยู่ที่กายหญิงสาว" ... ""ถ้าฉันมีอารมย์ขึ้นมาอีก ก็รอจนกว่าฉันจะเอาเมียเสร็จละกัน"ก๊อกๆ"นะ นายครับ" หนึ่งในลูกน้องเคาะปร
"ระ แรงๆ ค่ะ แดดดี้" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มพึงพอใจกับปฎิกริยาของคนรัก เขาเลื่อนมือหนาบีบเค้นหน้าอกใหญ่โตของหญิงสาว กดกระแทกสะโพกเข้าออกด้วยความรุนแรง "อ่าาาาาาา..."มอร์แกนจงใจกดกระแทกที่ปุ่มกระสันของหญิงสาว "ดะ แดดดี้ ยะ อย่าโดนตรงนั้น" ยิ่งเธอห้ามปรามเขายิ่งตอบสนองเธอด้วยการกดกระแทกลงไปซ้ำๆหญิงสาวเกิดอาการสั่น ร่างกายของเธอกระตุกเกร็ง ภายในกายสาวตอดรัดลำเอ็นใหญ่ถี่ๆ มันสุขสมจนเกินจะกลั้น "ชอบไหม" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามบะหมี่ ก่อนโหมแรงกายทั้งหมดที่มีอัดกระแทกท่อนลำเอ็นเข้าร่องสวาทอย่างป่าเถื่อนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกึกก้องห้องทำงานสอดประสานกับเสียงครางหวานจนระงม ปลุกเร้าอารมย์ของคนทั้งสองได้เป็นอย่างดีตั๊บ! ตั้บ! ตั้บ! ตั้บ!"อ่าาาา...." มอร์แกนครางออกมาด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นปรายทางสวรรค์รำไร เขายกขาหญิงสาวขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนส่งท่อนลำเอ็นใหญ่เข้าออกด้วยความหยาบโลนร่างกายของหนุ่มสาวทั่งคู่กระตุกเกร็งก่อนปลดปล่อยห้วงอารมย์สุดท้ายออกมาพร้อมๆ กัน "อ๊ายยยยยยยย! // อ๊าสสสสสสส" มาเฟียหนุ่มปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในกายสาวทุกหยาดหยด ก่อนฟุบหน้าลงตรงเนินอก
แกร๊ก~บะหมี่ถือวิสาสะเปิดประตูห้องทำงานของมอร์แกนเธอเดินเข้าไปพร้อมกับน้ำส้มคั้นสดๆ หนึ่งแก้ว "แดดดี้ขาาาา หมี่คั้นน้ำส้มมาให้ค่ะ" หญิงสาวยิ้มหวานให้มาเฟียหนุ่มตรงหน้าอยู่ๆ ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มกำลังเปิดอีเมลที่เธอใช้ติดต่อกับอาคินอ่านอย่างไม่วางตาโดยที่มาเฟียหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเธอเพียงเล็กน้อย"มานั่งนี่" มาเฟียหนุ่มตบลงที่หน้าขาแกร่งของตัวเองสองสามทีเพื่ิอให้ภรรยาตัวน้อยของเขาเดินเข้าไปนั่งบนหน้าขาแกร่งอย่างที่เคยทำเป็นประจำ"มีอะไรจะถามแด๊ดไหม" ทันทีที่บะหมี่นั่งลงบนหน้าขาแกร่ง มอร์แกนเอ่ยถามเธอทันที โดยบังคับให้เธอมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า"เออ ดะ แด๊ดขา คือ มะ หมี่" หญิงสาวตะกุกตะกักไม่คิดว่ามอร์แกนจะรู้ว่าเธอแอบทำอะไรลับหลังบะหมี่ซบใบหน้าลงที่ซอกคอหนาเพื่อหลบหนีความผิด มือหนาของมอร์แกนยกขึ้นลูบศรีษะคนตัวเล็กเบาๆ "แด๊ดเข้าใจ ความจริงแด๊ดไม่ชอบอะไรแบบนี้ แต่ถ้าตัวเล็กสบายใจแด๊ดก็ไม่ว่าอะไร"บะหมี่เงยหน้ามองมาเฟียหนุ่มด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่ไว้ใจ สองมือเล็กประคองใบหน้าคมคายของเขาให้หันมา เธอประกบปากจูบร