บทที่ 1

สนามบิน คราวน์

ตึกๆๆๆ

เสียงรองเท้าส้นสูงเกือบสี่นิ้วกระทบลงกับพื้นกระเบื้องดังขึ้นอย่างเป็นจังหวะ ก่อนร่างอรชรส่วนเว้าส่วนโค้งประดุจนาฬิกาทรายจะปรากฏตัวขึ้นในสนามบิน พลันเรียกทุกสายตาจากทุกคนที่อยู่ในบริเวณดังกล่าว..ให้หันขวับมานางฟ้าทอแสงบินลงมาเที่ยวเล่นอยู่บนโลกมนุษย์เป็นสายตาเดียวกัน ผมบลอนด์น้ำตาลเข้มยาวจรดบั้นท้ายงอนงาม เคลื่อนไหวไปตามจังหวะการก้าวเดินของหญิงสาว..ที่มีใบหน้าสวยหวานราวกับตุ๊กตากระเบื้อง

‘ว้าวว~~แม่จ๋าโตขึ้นหนูจะสวยแบบพี่สาวคนนั้น~~’ ในขณะที่ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาจากเลานจ์ของสายการบินหรู พลันเสียงใสของเด็กสาวตัวเล็กที่กำลังกระตุกชายกระโปรงของมารดายิกๆ..พร้อมกับที่เจ้าตัวหันปลายนิ้วชี้มายังเธอก็เอ่ยขึ้นด้วยความปลาบปลื้ม จนสามารถเรียกรอยยิ้มหวานให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว ที่แม้จะมีแว่นกันแดดสีดำใหญ่ปกปิดอยู่เกือบครึ่ง..ก็ไม่สามารถที่จะอำพรางความสวยของเธอลงไปได้

‘ดารารึเปล่าเธอ!..สวยขนาดนี้!’

‘ไม่รู้สิ..แต่ออร่าความสวยนั้น!..ทำฉันไม่กล้าเข้าไปขอถ่ายรูปเลยอะเธอจ๋าา!!’

‘นั่นสิ!..ไม่กล้าเทียบรัศมีเลย~ให้ตายเถอะ!’

และบรรดาคำชมอีกมากมายจนนับไม่ถ้วน..ที่ดังขึ้นในขณะที่เธอเดินผ่านพวกเขาเหล่านั้นไป ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อธรรมชาติขยับยิ้มสดใส..พร้อมกับใช้โอกาสนั้นสูดเอาอากาศของแผ่นดินบ้านเกิดเมืองนอนเข้าปอดเฮือกใหญ่ นั้นเพราะเป็นเวลาเกือบสิบปีแล้วที่แม่บุญธรรมส่งเธอไปเรียนต่อยังเมืองนอก และพอเรียนจบเธอก็งอแงขออนุญาตแม่บุญธรรมและพ่อบุญธรรมลองใช้ชีวิตการทำงานและหาประสบการณ์อยู่ที่นั้นก่อน แต่มันก็เป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น..เพราะท่านทั้งสองและพี่สาวสุดที่รักเกิดห่วงความปลอดภัยของเธอขึ้นมา จึงได้ยื่นคำขาดขอให้เธอยื่นใบลาออกและกลับมาอยู่กับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา! และเพราะเหตุผลนี้เธอถึงได้ไม่สามารถปฏิเสธความเป็นห่วงของคนที่เธอรักได้ลง นั้นถึงเป็นเหตุผลที่เธอต้องยอมกลับมาตามคำขอ....ถึงแม้อีกใจหนึ่งจะไม่อยากกลับมาเลยก็ตาม..!

‘เธอไม่ใช่น้องสาวฉัน..!’ คำพูดที่ดูรุนแรงสำหรับเด็กน้อยวัยหกขวบในอดีต..ดังก้องอยู่ภายในหูซ้ำๆ ราวกับภูตผีปีศาจร้ายที่ตามหลอกหลอนเธออยู่ตลอดเวลา ซึ่งเธอก็ไม่เคยลืมว่า ‘เขา’คนนั้น..ไม่เคยยอมรับเธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของเขาอยู่แล้ว และเธอที่ในตอนนั้นยังเด็กอยู่มาก..ก็ทำได้แค่ปาดน้ำตาและอยู่อย่างเจียมตัวเองเสมอ.

‘งั้นดอกรักต้องเรียกพี่ฟาร์แบบไหนคะ?’ เด็กน้อยหน้าตามอมแมมยังคงเดินตามตื้อและถามเขาออกไปอีกครั้ง เพราะในตอนนั้นเธอเพียงแค่ต้องการอยากให้เขาพูดคุยกับเธอบ้าง..แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความฝันลมๆแล้งๆของเด็กน้อยในวันวานเท่านั้น!

‘มีสมองก็หัดคิดเอาเองสิ!..ยัยเด็กอัปลักษณ์!’

‘..!’

กึกกก!! ปลายเท้าเล็กชะงักหยุดอยู่กับที่!..ก่อนจะรีบดึงสติสัมปชัญญะของตัวเองด้วยการส่ายศีรษะรัวๆ พร้อมกับพึมพำสวดมนตร์ไล่ภาพความทรงจำอันเลวร้ายของตัวเองกับเขาคนนั้นออกไปจากหัวให้เร็วที่สุด!

พรึบพรับๆๆ

“เฮ้อออ!!..เอาน่าดอกรัก!..ยังไงเธอก็หนีเขาไม่พ้นอยู่แล้ว..!” หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของชื่อ ‘ดอกรัก’ ทอดถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก ใบหน้าสวยหวานบัดนี้เต็มไปด้วยความกังวลใจเกี่ยวกับเรื่องของ ‘เขา’ คนนั้น ที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพบเจอมาโดยตลอด เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจ..ว่าเขาคงไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าส่วนเกินของครอบครัวตระกูล เรนย์ อย่างเธอเป็นที่สุด! ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอก็ทำแบบนั้นมาโดยเสมอ! จนกระทั่งมาถึงวันนี้..ที่เธอจะต้องกลับมาอยู่กับครอบครัวตระกูล เรนย์ อย่างไม่อาจหลีกหนีได้อีกแล้ว..!

ตึกๆๆๆ

เมื่อสามารถเรียกสติเกินครึ่งของตัวเองกลับมาได้ ดอกรักก็สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่..ก่อนจะพาร่างกายที่แทบจะไร้เรี่ยวแรง เดินซวนเซออกจากประตูสำหรับผู้โดยสารขาเข้าของสนามบินหรู หรือสนามบินของคุณลุงอเล็กซิสเพื่อนสนิทของพ่อบุญธรรมของเธอเอง และเหตุผลที่เธอเลือกกลับด้วยสายการบิน คราวน์ ก็เพราะว่าเธอไม่ต้องการให้ทุกคนต้องมาวุ่นวาย ตระเตรียมเครื่องบินส่วนตัวมารับ…จนอาจจะทำให้ ‘เขา’ คนนั้นขุ่นเคือง และรู้สึกเกลียดเธอที่เป็นแกะดำของครอบครัวไปมากกว่าที่เป็นอยู่ แค่เพียงทุกคนรักและเอ็นดูเธอเสมือนเป็นคนในครอบครัวจริงๆ..แค่นี้เธอก็มีความสุขจนท่วมท้นหัวใจมากแล้ว

ครืดดดด~~~ ครืดดดด~~~ ครืดดดด~~~~

และในจังหวะที่ดอกรักกำลังจะเรียกใช้บริการรถโดยสารประจำสนามบินคราวน์ เพื่อพาเธอกลับไปยังคฤหาสน์ตระกูลเรนย์ที่ตั้งอยู่ชานเมืองอยู่นั้นเอง พลันเสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ภายในกระเป๋าแบรนด์หรูก็ดังขึ้น ทำเอาดอกรักจำต้องเปลี่ยนทิศทางความคิดเดิม เมื่อบริเวณที่เธอยืนอยู่นั้นคับคั่งเต็มไปด้วยผู้คนที่มาใช้บริการสนามบินหรูแห่งนี้..มันคงไม่เหมาะสักเท่าไหร่ที่เธอจะรับโทรศัพท์ตรงนี้

“สวัสดีค่ะพี่สาวคนสวยของดอกรัก~” หลังจากหาที่สงบและพอเป็นส่วนตัวได้ ดอกรักก็ไม่รอช้ารีบเปิดกระเป๋าใบหรูที่ได้รับจากของขวัญวันเรียนจบ ขึ้นมากดรับสายด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อย..อย่างที่เธอชอบทำเป็นประจำเวลาที่ได้พูดคุยกับพี่สาวคนสวยของเธอ ริมฝีปากบางกระจับฉีกยิ้มกว้างเมื่อพอจะเดาได้ว่าตอนนี้ พี่สาวคนสวยคงจะทราบข่าวที่เธอแอบกลับมาโดยไม่บอกใครเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

(ปากหวานเชียวนะคะคุณน้องสาวว!!!..และไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ!..ใครบอกให้แอบกลับมาโดยที่ไม่บอกแม้จะกระทั้งพี่สาวคนสวยของคุณน้องสาวเลยคะ!!!)เฟร์ย่าหรือบุตรสาวคนโตของแม่บุญธรรมและพ่อบุญธรรม..ที่รักเธอเสมือนเป็นน้องสาวในสายเลือดเดียวกัน ทำการร่ายยาวบ่นเธอชุดใหญ่ไฟกระพริบจนหูแทบชา แต่ถึงอย่างนั้นกลับไม่สามารถทำให้ดอกรักรู้สึกเศร้าสลดได้เลย เพราะหากนึกถึงวีรกรรมแสบๆในอดีตของพี่สาวคนสวยของเธอเมื่อไหร่..เธอก็อดไม่ได้ที่จะระบายยิ้มขำออกมา

‘หยุดทำหน้าเป็นตูดหมึกสักทีเถอะฟาร์!!..รู้ไหมว่าดอกรักกลัวนะ!’ ก่อนภาพเหตุการณ์ในอดีตที่พี่สาวคนสวยของเธอในวัยสิบสองปี จะรีบทิ้งกระเช้าดอกไม้ลงบนพื้น แล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กมากางปีกปกป้องเธอ..ที่ถูกเขาคนนั้นสาดคำพูดเจ็บแสบจนน้ำตาคลอเบ้า พร้อมกับเท้าเอวต่อว่าน้องชายฝาแฝดของตัวเองออกไปอย่างไม่พอใจ

‘ก็ช่างยัยนั้นสิ!..’ ซึ่งเขาคนนั้นก็ปลายหางตาเย็นชามองมาที่เธอเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ก่อนจะทิ้งพูดร้ายกาจเอาไว้แล้วหมุนตัวเดินจากไปทันที

‘เชอะ!!..อย่าไปสนใจคนนิสัยเสียเลยค่ะ..ไปเล่นตรงนู้นกันดีกว่า~’ แล้วพี่สาวคนสวยผู้เป็นนางฟ้าของเธอในทุกช่วงเวลาก็หันมาฉีกกว้าง พร้อมกับปลอบเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน แตกต่างจากคำพูดกับน้องชายตัวเองก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง ซึ่งเธอในตอนนั้นก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเดินตามแรงจับจูงของที่สาวคนสวยออกไป ซึ่งในระหว่างนั้นเอง..ก็ไม่ลืมที่หันกลับไปมองยังทิศทางที่เขาคนนั้นเดินหายลับไป..ด้วยแววตาเศร้าโศกเสียใจอย่างสุดซึ้ง

“อิๆ..ดอกรักแค่ไม่อยากรบกวนทุกคนก็แค่นั้นเองค่ะ และที่สำคัญดอกรักเลือกใช้บริการสายการบินที่มีความปลอดภัยระดับโลกเชียวนะคะพี่เฟย์..ปลอดภัยหายห่วงแน่นอนค่ะ”ดอกรักพยายามกลั้นหัวเราะของตัวเอง ก่อนจะยอมสารภาพความจริงที่เธอไม่อยากรบกวนทุกคนในครอบครัวออกไป และที่สำคัญการเดินทางกลับมายังบ้านเกิดก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของเธอเลยสักนิด ดูเหมือนทุกคนจะเป็นห่วงเธอเกินกว่าเหตุไปแล้ว

(ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น!..และอยู่ตรงนั้นรอเลย! เพราะเดี๋ยวพี่จะขับรถไปรับ!)น้ำเสียงหงุดหงิดที่ซ่อนความห่วงใยเอาไว้ ทำดอกรักตั้งใจฟังเสียงบ่นของพี่สาวสุดสวยด้วยความเต็มใจ ซึ่งใช้เวลาเกือบห้านาที..กว่าพี่สาวคนสวยของเธอจะยกมือยอมแพ้ ทอดถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา..พร้อมก่อนออกคำสั่งเด็ดขาดให้เธออยู่รอเจ้าตัวมารับเท่านั้น

“รับทราบค่ะพี่เฟย์!..ดอกรักไม่ดื้ออยู่แล้ว~”และดอกรักก็ไม่รอช้าที่จะออดอ้อนพี่สาวคนสวยให้รีบหายโกรธ พร้อมทั้งให้คำมั่นสัญญาว่าเธอจะไม่มีทางดื้อ!..และจะเป็นน้องสาวที่น่ารักนั่งรอพี่สาวคนสวยมารับอย่างว่าง่าย

(ไม่ดื้อคงไม่กล้ากลับมาคนเดียวหรอกค่ะคุณน้องสาว!)เสียงประชดประชันลอยมาตามสาย เรียกรอยยิ้มหวานประดับประดาอยู่บริเวณริมฝีปากบางกระจับ ซึ่งเป็นภาพที่สามารถดึงดูดสายตาของผู้คนภายในสนามบินหรู..ให้หันมามองด้วยความตกตะลึงกันถ้วนหน้า

“อิๆ..คิดถึงพี่เฟย์ที่สุดเลยค่ะ”เสียงหวานเอ่ยออกไปตามความรู้สึก เพราะถึงแม้ว่าเธอจะมีสังคมของตัวเองอยู่ต่างประเทศ..แต่ในส่วนนึกแล้วเธอก็ยังคิดถึงพี่สาวคนสวยและครอบครัวบุญธรรมของเธออยู่เสมอ และถึงแม้ว่าทุกคนจะรบเร้าให้เธอกลับมาอยู่กับครอบครัวมาโดยตลอด…แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะกลับมา เพราะรู้ดีว่า ‘เขาคนนั้น’ คงไม่อยากเห็นส่วนเกินของตระกูล เรนย์ อย่างเธอ..เดินลอยหน้าลอยตาอยู่ในพื้นที่ของเขา

(พี่ก็คิดถึงเรานะดอกรัก..ต่อไปนี้เราจะไม่แยกกันอีกแล้วนะ)

“….ค่ะ..พี่เฟย์..”

……………………………………………

🥰 เปิดตัวด้วยนางเอกของเราเลยแล้วกันค่ะ ความน่ารักน่าเอ็นดูจะสามารถพิซิตใจคนเย็นชาได้ไหมนะ ตามไปลุ้นกันนะคะ🍀🍀🍀🍀