ดั่งฟ้าลิขิต...ให้ข้ากลับมาเพื่อล้างแค้น

ดั่งฟ้าลิขิต...ให้ข้ากลับมาเพื่อล้างแค้น

         ไป๋ซูเหยียน บุตรีคนรองของรองเจ้ากรมการคลัง บิดามารดาไม่รักใคร่ ตั้งแต่เกิดมาทุกอย่างมักเป็นพี่สาวกับน้องชายที่มาก่อนเสมอ

“พี่สาวเจ้าเป็นหน้าเป็นตาของจวนเรา มีอะไรดี ๆ ก็ต้องให้พี่เจ้าก่อน น้องชายคือผู้ที่จะสืบทอดตระกูลไป๋ในวันหน้า อย่างไรก็ต้องให้ใช้ของดี แต่เจ้าใช้ของทั่วไปก็ได้แล้ว”

         นี่คือคำพูดที่นางมักจะได้ยินจากปากบิดามารดาเสมอ และนางก็เชื่อเช่นนั้นเสมอมา

         จนกระทั่งนางได้รู้ว่าตัวเองนั้นเป็นสตรีแสนโง่เขลา ถูกคู่หมั้นหักหลังแอบไปคบหาพี่สาวแท้ ๆ

         ในเทศกาลล่าสัตว์นางก็ได้เห็นกับตาวันนั้น และเป็นวันเดียวกับที่นางตายเช่นกัน เพราะถูกพี่สาวแท้ ๆ ผลักตกหน้าผา

         แต่บิดามารดาไม่ได้สนใจนางเลยสักนิด พวกเขาห่วงว่าบุตรสาวคนโตจะได้รับบาดเจ็บมากกว่า

         ส่วนนางก็ถูกจัดพิธีศพให้แบบขอไปที ในงานมีเพียงบ่าวที่เคลื่อนศพนางไปฝัง แม้นางตายแล้วพวกเขาก็ยังเอานางไปพูดในทางไม่ดี

         จิ้นอวี่ห่าว แม่ทัพผู้เกรียงไกรเอ่ยปากบอกทุกคน ว่านางพยายามผลักพี่สาวตกหน้าผา แต่พลาดตัวเองจึงตกลงไปแทน ชาวเมืองทั้งด่าทอและสาปแช่งนางไปหลายเดือน

         แต่พวกเขาทั้งสองกลับได้แต่งงานใช้ชีวิตอย่างมีความสุข มีทั้งชื่อเสียง เงินทอง และเกียรติยศ ช่างไม่ยุติธรรมเลยสักนิด!!

บทนำ

         เดือน 9 แห่งรัชศกเทียนชางที่ 6 ณ แคว้นจ้าว

“ที่แท้ก็เป็นเช่นที่ข้าสงสัยมาตลอดจริง ๆ หึหึหึ!!”

เสียงหญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมหัวเราะอย่างเย้ยหยัน ภาพตรงหน้าคือพี่สาวแท้ ๆ กับคู่หมั้นกำลังยืนโอบกอดและส่งยิ้มให้กันอย่างหวานชื่นราวคู่รัก

“ซูเหยียน!! ไม่ใช่อย่างที่เจ้าเข้าใจนะ!!” ไป๋เซียนอวี้รีบเอ่ยแก้ตัว แม้จะถูกจับได้แล้วก็ตาม

“เพราะเหตุใดเจ้าคะ!! ที่ผ่านมาข้ายอมให้พี่หญิงทุกอย่าง ท่านจะยกเว้นคู่หมั้นของข้าไว้สักคนไม่ได้หรือ! เหตุใดท่านจึงแย่งเอาทุกอย่างไปจากข้าเช่นนี้!!”

ไป๋ซูเหยียนเดินปรี่เข้าไปจับแขนทั้งสองข้างของพี่สาวบีบอย่างแรง จนหญิงสาวใบหน้าเหยเก

“ไป๋ซูเหยียนเจ้าปล่อยอวี้เอ๋อร์เดี๋ยวนี้!! เห็นหรือไม่ว่าพี่สาวเจ้ากำลังเจ็บ!!” จิ้นอวี่หาวรีบแกะมือหญิงคู่หมั้นแล้วผลักจนนางล้มลงกับพื้น

“ซูเหยียน! พี่สาวขอโทษ เจ้าเจ็บหรือไม่!!” ไป๋เซียนอวี้ทำทีจะเข้าไปดูน้องสาว แต่ถูกชายหนุ่มดึงแขนไว้ก่อน

“วันนี้ข้าได้เห็นเต็มตาแล้ว พวกท่านทั้งสองไปพบท่านพ่อท่านแม่กับข้า ไปสารภาพว่าพวกท่านทั้งสองแอบทำสิ่งใดลับหลังข้าบ้าง!”

นางลุกไปดึงแขนทั้งสองให้ตามตนไปยังกระโจมที่พัก แต่ทั้งสองยังไม่ได้ต้องการเปิดเผยความสัมพันธ์ตอนนี้ อีกอย่างตัวไป๋เซียนอวี้ยังติดสัญญาหมั้นหมายกับองค์ชายใหญ่อยู่ หากให้คนนอกรู้นางก็ซวยนะสิ

เสี่ยวหนึ่งของความคิดไป๋เซียนอวี้คิดว่า หากไป๋ซูเหยียนตายนางก็สามารถแต่งกับท่านแม่ทัพได้โดยคำครหาว่าเป็นคู่หมั้นน้องสาว เพราะเรื่ององค์ชายนั้นอย่างไรท่านพ่อก็จัดการให้นางได้แน่

ท่านพ่อที่รักนางเพียงนั้น จะยอมให้นางแต่งงานกับองค์ชายตาบอดไร้อนาคตได้อย่างไร

หญิงสาวดึงร่างน้องสาวไปอยู่ฝั่งหน้าผาทันที สายตาที่เคยแสร้งมองหญิงสาวอย่างอ่อนโยนก็แปรเปลี่ยนเป็นชั่วร้าย ก่อนจะตะโกนเสียงดัง

“ไป๋ซูเหยียนเจ้าปล่อยพี่สาวเถอะนะ!!”

หญิงสาวเอ่ยจบร่างของไป๋ซูเหยียนก็ถูกพี่สาวผลักเต็มแรง แม่ทัพหนุ่มที่จับมือไป๋ซูเหยียนไว้อีกข้าง ก็ปล่อยมืออย่างรวดเร็วราวกับเตรียมกันไว้แล้ว

ร่างของไป๋ซูเหยียนเซถอยไปปะทะกับรั้วกั้นแล้วพลิกหงายตกหน้าผาไปทันที เสี้ยววินาทีนางทันได้เห็นรอยยิ้มพึงพอใจมองมาที่ตน

ที่แท้พี่สาวก็ไม่เคยมองนางเป็นน้องสาวเลย แล้วครอบครัวนางละ คิดว่านางเป็นลูกด้วยหรือไม่...

จะถามเอาความจริงตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว หญิงสาวตกหน้าผาตายสภาพศพดูไม่ได้เลยสักนิด แต่วิญญาณของไป๋ซูเหยียนยังคงมองเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในครอบครัว

“ฮึก!!! คุณหนูของบ่าว จากนี้ไม่ต้องเสียใจจากคนเหล่านั้นอีกแล้วนะเจ้าคะ” เสี่ยวจูเอ่ยพลางร้องไห้ไปด้วย ขณะมองคนที่จ้างมากลบดินบนหลุมศพนาง

นางพยายามเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้สาวใช้คนสนิท มีเพียงเจ้าที่มาส่งข้า คนเหล่านั้นแม้แต่เงานางยังไม่เห็นด้วยซ้ำ

ร่างนางถูกจัดงานเพียงวันเดียวก็ฝังเลย ไม่มีบิดามารดาหรือคนอื่น ๆ ในครอบครัวมาร่วมไว้ทุกข์หรือฝั่งศพนางเลยสักคน มีเพียงเสี่ยวจูสาวใช้คนสนิทของนางที่คอยจัดการทุกอย่างให้

พวกเขาทำกับนางเพียงนี้ แต่ยังมีหน้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุข พี่สาวนางได้เป็นฮูหยินแม่ทัพใหญ่ของแคว้น ผู้คนนับหน้าถือตา มีลูกหลานรับราชการในราชสำนัก

บิดามารดานางได้เป็นผู้นำตระกูลแทนบ้านใหญ่ เพราะลุงใหญ่เสียชีวิตจากการติดโรคระบาด

แม่ทัพจิ้นอวี่หาวได้เลื่อนขั้นเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้น ครองคู่กับพี่สาวนางที่เป็นหญิงงามอันดับหนึ่ง ทุกคนต่างชื่นชมว่าพวกเขาเหมาะสมกันนัก

แต่นางผิดอะไร ทั้งจากครอบครัวและคู่หมั้น นางไม่เคยทำอะไรพวกเขาเลย มีแต่พวกเขาที่ทำร้ายนาง แล้วเหตุใดคนเหล่านี้ยังได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

ต่างจากนางที่กลายเป็นวิญญาณเร่รอนไร้ที่ไป ได้แต่มองดูพวกเขามีความสุขจากสิ่งที่แย่งไปจากนาง

ไม่ยุติธรรม!! ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด!! แล้วนางที่ถูกพวกเขากระทำต้องเจ็บปวดอยู่เช่นนี้เรื่อยไปหรือ!!

ไป๋ซูเหยียนคิดอย่างเคียดแค้น แต่ขณะนั้นนางกลับรู้สึกว่าร่างวิญญาณของตนได้ถูกแรงดูดมหาศาล ก่อนจะตื่นขึ้นอีกครั้งในร่างของตัวเองบนเตียงกว้างหลังเดิมที่คุ้นเคย

ถึงเวลาเปลี่ยนแปลงโชคชะตาที่แสนอยุติธรรมของนางแล้ว....