บทที่ 3

บทที่ 3

“คุณชื่อ เทียนเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม หลังจากที่เธอหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงเขา

“ใช่ ฉันชื่อเทียน แสงเทียน” เมื่อตอบคำถามเขาแล้ว เธอก็อดหวนนึกไปถึงคนที่ตั้งชื่อให้ไม่ได้

“ชื่อคุณ...อบอุ่นดี”

“..........” หญิงสาวไม่ตอบอะไรเขาอีก

ถึงโรงพยาบาลเธอไปจอดรถชั้นบนและเราก็เดินเข้ามาในโรงพยาบาลพร้อมกัน ระหว่างทางเธอไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี เพราะปกติเธอเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว เป็นคนคิดแต่ไม่แสดงออก ยิ่งไม่รู้จักยิ่งแล้วใหญ่เลย

แสงเทียนไม่รู้ว่าจะพูดในสิ่งที่คิดให้คนอื่นรู้ไปทำไม และเธอจะพูดก็ต่อเมื่อการพูดของเธอมีประโยชน์กับตัวเองเท่านั้น

หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเป็นช่วงบ่าย เราพึ่งถึงโรงพยาบาล เธอที่เดินเคียงคู่กับเขาที่นั่งอยู่บนรถเข็นโดยมีบุรุษพยาบาลที่ตัวเล็กกว่าเขามากเข็นให้...มันเป็นภาพที่แปลกดี

ชายหนุ่มกดแอปพลิเคชันสีเขียวบนโทรศัพท์เครื่องหรู เขาเหมือนไม่สนใจว่าตอนนี้กำลังทำประวัติกันอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์เวชระเบียน...เขาไม่ยอมบอกชื่อ-นามสกุลตัวเอง แต่เธอจำได้ว่าเขามีหมอประจำตัวที่นี่

“เขาถามประวัติคุณค่ะ” แสงเทียนบอกเขาเสียงเบา

“มาหาหมอกิต” ทิติยะตอบไปแค่นั้น แสงเทียนจึงพยักหน้าให้พยาบาล ก็ตามนั้นเขาบอกมาหาหมอกิต...

“หมอกิต แพทย์ศัลยกรรมกระดูกหรือศัลยกรรมประสาทคะ?” พยายามถามซ้ำด้วยรอยยิ้ม และจ้องมองเขาไม่วางตา

“กิตที่ชื่อจริงก็กิต ชื่อเล่นก็กิต” เขาตอบเสียงคุกรุ่น และมือก็กดแต่ในโทรศัพท์ไม่หยุด

“ถ้าหมอกิตที่คุณผู้ชายบอก กลับไปได้สักครู่แล้วค่ะ”

“จะกลับได้ยังไง! ก็ผมคุยอยู่!!” อยู่ ๆ เขาก็ตวาดออกมาเสียงดัง แสงเทียนตกใจ มองหน้าเขาอย่างตำหนิ

“อืม! โทษทีผมเสียงดังไปหน่อย ไม่ใช่ ๆ ผมจำได้ว่าวันนี้เขาเข้าเวร ผมจะไปคุยกับเขาได้ไงเราไม่สนิทกันขนาดนั้น” ทิติยะบอกแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน

“คุณเอาบัตรประชาชนมาสิคะ พยาบาลเขาจะได้หาประวัติให้ กว่าจะได้ตรวจก็หลายชั่วโมงแล้ว คุณยังไม่ได้รับการรักษาเลย”

เธอมองเขาที่เอาแต่กดโทรศัพท์ และเข้าแอปพลิเคชันโอนเงิน สลับกับแอปพลิเคชันสีเขียว

[กิต! มึงอยู่ไหน! อย่าโทรมากูไม่สะดวกคุย] ทิติยะกดส่งข้อความหาเพื่อนสนิท

[กูก็ไม่สะดวกคุย กูง่วงฉิบหายแล้ว ผ่าตัดมา 8 ชม. กูจะตายแล้วลาก่อน] คุณหมอหนุ่มที่จะสลบคาพื้นโรงพยาบาลกดตอบข้อความไป

[มึงตายได้! แต่ไม่ใช่วันนี้! ลงมาหากูที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าเดี๋ยวนี้! ด่วน!] กิตตกใจที่อยู่ ๆ เพื่อนสนิทก็มาโรงพยาบาล

[มึงป่วยเหรอ?] กิตถามด้วยความห่วงใย

[เออ! มึงตรวจยังไงก็ได้ให้อาการหนักหน่อย เอาแบบรักษาตัวยาว ๆ 2 เดือนไปเลย] กิตไม่เข้าใจแต่ด้วยความห่วงใยก็เดินกลับเข้ามาในโรงพยาบาลอีกครั้ง ทั้งที่ตอนแรกเขาจะขับรถกลับบ้านแล้ว

ระหว่างทางที่เดินไปเคาน์เตอร์ที่เพื่อนบอก ก็คิดว่าเรื่องแบบนี้ทิติยะคงไม่ล้อเล่นหรอกมั้ง!

[มึงอธิบายให้ง่ายกว่านี้ได้ไหม กูโทรไป] กิตเตรียมจะโทรออกไป

[กูบอกว่ากูไม่สะดวกคุย แม่ง! กูป่วย เจ็บหนักมาก มึงตรวจและบอกเธอแค่นี้] กิตขมวดคิ้ว

เธอไหนวะ และจังหวะที่กิตเงยหน้าจากโทรศัพท์นั้น...ริมฝีปากเขาก็โค้งขึ้นและแสยะยิ้มออกมาราวกับผู้ชนะ!

กิตกดโทรศัพท์ตอบเพื่อนกลับไปอย่างเชื่องช้าและยียวน มุมที่เขายืนอยู่คือมุมที่มองเห็นไปยังเคาน์เตอร์ด้านหน้าที่เห็นทิติยะได้ชัด มันไม่ไกลกันมากนัก...

ภาพที่มีผู้ชายนั่งอยู่ในรถเข็น ตัวยังกับควายท่อนขาของมันยื่นออกมาจนเลยรถเข็น กิตเผลอหลุดหัวเราะจนพยาบาลที่เดินผ่านไปมามองว่าเขาหัวเราะอะไร

ด้านหลังมันเป็นผู้หญิงร่างบางกระหง ผมยาวสลวยสีดำสนิท สูง ผอม ผิวขาว รวม ๆ แล้วในระยะไกลขนาดนี้ดูก็รู้ว่าสวยมาก!

เธอใส่เสื้อแขนยาวเข้ารูปสีเหลืองอ่อน นุ่งเสื้อทับในกระโปรงเข้ารูปสีดำคลุมเข่า รองเท้าส้นสูงสีดำ มัดผมรวบตึง ในมือถือกระเป๋าเงินลายตารางสีเทา กิตจำได้ว่าเป็นของเพื่อนสนิทเขา!

ดูยังไงก็สง่างามราศีจับกว่าเด็กที่มันคั่วอยู่แน่นอน และมันไม่เคยให้ผู้หญิงพวกนั้นจับกระเป๋าเงิน กิตยกยิ้มหัวเราะร่วน มีเรื่องสนุก ๆ ให้ทำอีกแล้วสิ!

[ใครน่ะ...สวยเชียว]

[จะใครก็ไม่ต้องเสือก! รีบ ๆ มารักษากู!]

[เงินมางานเดิน...สองแสนโอนมา!]

[มึงกะเอาให้กูเจ๊งไปเลยใช่ไหม!]

[ก็แล้วแต่ทิเลย...กิตไม่ติดนะ กิตกลับบ้านได้]

[กูเพื่อนมึงนะเว๊ย! ไอ้กิต ไอ้เวร]

[ลดให้แสนหนึ่ง โอนมา! ถ้ามึงช้า กูไปละน้า...]

[ไอ้กิต ถ้าไอ้พัดกับไอ้ฟิวมันเป็นหมอแบบมึง มันไม่เก็บกูแพงเท่ามึงหรอก ไอ้เลว!]

[ห้าหมื่น ขาดตัว! เอ๋...หรือกูจะเดินไปทักมึงตอนนี้ดีนะ ว่าแต่คนนี้ไม่แนะนำให้เพื่อนรู้จักหน่อยเหรอ ขาวสูงสเปกกูเลย]

[Read....] ทิติยะอ่านแต่ไม่ตอบ

[อย่าเงียบกูใจคอไม่ดี ติ๊ง!]

[รับการโอนเงินจากบัญชี 27367XXX 100,000 บาท]

[ก็แค่นี้ รอตรงนั้น!]

หญิงสาวมองไปยังชายหนุ่มที่กดโทรศัพท์ไม่เลิก สรุปจะหาหมอไหมเนี่ย! และมันใช่เวลาโอนเงินไหมตอนนี้ เห็นเลขเยอะ ๆ น่าจะเป็นแสนอยู่ นี่ง้อผู้หญิงแบบนี้เองเหรอคงเป็นแม่วัวนมตอนเช้านั่นแน่ ๆ

“สวัสดีครับ คุณทิ” ผู้ชายหน้าตาหล่อตี๋เดินมาทักเขา

“เอ๊า! สวัสดีครับคุณหมอกิต” แสงเทียนถึงบางอ้อ หมอกิตนี่เอง เธอก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงทักทายคุณหมอ ก่อนพยาบาลจะยื่นเอกสารที่เป็นของทิติยะให้กับหญิงสาว

“ไปตรวจกันเถอะค่ะ คุณหมอคะ...” และหญิงสาวก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณหมอฟัง

“อุบัติเหตุ...” เมื่อกิตรับฟังเรื่องราวจากปากของหญิงสาวตรงหน้าจบแล้ว เขาก็เข้าใจทุกอย่างในทันที

#ห้องตรวจ

หมอกิตนั่งประจำที่ โดนมีทิติยะนั่งอยู่บนรถเข็นเช่นเดิม ก็มันไม่ยอมลุกออกจากรถเข็น บุรุษพยาบาลก็จำเป็นต้องปล่อยเลยตามเลยเพราะไม่มีสิทธิ์บังคับคนไข้

หมอหนุ่มไม่รู้จะทำอย่างไร จริง ๆ ถ้าจะให้ถูกคือไม่รู้จะตรวจอะไรต่างหาก! เพราะมันป่วยการเมือง!!

กิตเงยหน้าขึ้นมามองคนเจ็บนิดหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปจับตามเนื้อตามตัวของทิติยะ ชายหนุ่มที่โดนตรวจ ส่งสัญญาณว่าแขนที่เจ็บคือข้างขวา กิตเลิกคิ้วขึ้นและจิ้มที่แขนขวาไปทีหนึ่ง

“โอ๊ย!” กิตเงยหน้ามองไปทางหญิงสาวที่ยืนจ้องมองเราทั้งคู่

ดวงตาคมเข้มของหมอหนุ่มทอดมองใบหน้าเพื่อน และเราก็ส่งสัญญาณกันผ่านทางสายตาแทน...

“ไหนยกแขนขวาครับ” ทิติยะค่อย ๆ ยกแขนขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง

“น่าจะ...หักนะครับ” ทิติยะแทบตกเก้าอี้!! ถลึงตาใส่มันอย่างเคียดแค้น แขนหักมันหนักไปไหม!!

“เขาเจ็บหน้าอกด้วยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยแทรกขึ้นมาและเดินก้าวเข้ามาใกล้รถเข็น ทิติยะถึงกับพูดไม่ออก

“ซี่โครงน่าจะร้าวครับ ต้องแอดมิท” คนเจ็บยังคงช็อกต่อเนื่อง ได้แต่ขยับปากพะงาบพะงาบ ๆ บอกเพื่อนว่าซี่โครงไม่เกี่ยว!!

“จากที่ผมตรวจเบื้องต้น ซี่โครงไม่น่าร้าว ไม่ต้องแอดมิทครับ แต่แขนหักแน่ ๆ” ทิติยะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน

นี่แขนกูจะต้องหักสินะ มึงเป็นหมอได้ไงโง่ขนาดนี้!!

#ห้องรับยา

ทิติยะมองแขนตัวเองที่เข้าเฝือกอ่อนชูขึ้นและพลิกไปพลิกมา ก่อนจะเหลือบมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ในมือเธอถือกระเป๋าเงินและโทรศัพท์ของเขา กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเธอลอยมาแตะจมูกจนจิตใจชายหนุ่มกระเจิดกระเจิงไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้

“คุณทิติยะ วัฒนาพรพล เชิญรับยา หมายเลข 2 ค่ะ” หญิงสาวพอได้ยินเสียงประกาศ เธอก็เดินตรงดิ่งไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน ก่อนจะขยับไปที่เคาน์เตอร์รับยา

ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวร่างบางระหง ผมดำขลับรวบตึงมัดโบสีขาว สะโพกผึ่งผายช่างรับกับขาเรียวยาวของเธอเสียจริง ยิ่งเธอใส่ส้นสูงแบบนี้ ดูดีไปทุกท่วงท่าของการเดิน ผู้คนรอบข้างล้วนจับตามองรวมถึงเขาด้วยเช่นกัน

“เดี๋ยวเราไปหาข้าวทาน คุณจะได้ทานยา ตกลงอะไรกันนิดหน่อย และฉันจะไปส่งคุณที่บ้าน” เธอพูดพร้อมกับขยับรถเข็นแต่มันไม่เคลื่อนไปไหน ทิติยะจึงลุกขึ้นยืนแทน

“ผมเดินน่าจะดีกว่า นั่งนานเมื่อย” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและยื่นแขนให้เธอเกาะ

แสงเทียนเพียงแค่ปรายมองท่อนแขนที่ยื่นมา...เธอไม่สนใจ และเลือกจะเดินผ่านหน้าเขาไป