ตอนที่ 7 เอาคืน

ตอนที่ 7 เอาคืน

แสงเทียน ตะเกียงไฟ ประตู หน้าต่างทุกบานถูกดึงปิดสนิท เสียงท่องบ่นสวดมนต์บูชา พุทธคุณ ดังไปทั่วทั้งหมู่บ้าน แข่งกันกับเสียงหมาหอนโหยหวนชวนขนพองสยองขวัญ ลูกเด็กเล็กแดงนอนลืมตาแป๋วไม่มีเสียงร้องไห้กระจองอแงให้ได้ยินสักแอะเดียว

ป่าช้าฝังผีห่างไกลบ้านเรือน หมอเก่งอาคมยืนมองหลุมศพลูกชายด้วยดวงตาแข็งกร้าว ไอ้ครั้นเดินไปปักหมุดเสาไม้ตั้งข่ายทำเขตอาคมไปด้วย สะอื้นสะอึกร้องไห้ไปด้วย ตามปกติมันต้องลงแรงขุดดินลากผีขึ้นมาจากหลุม แต่หนนี้หลุมดินถูกขุดถูกคุ้ยกระจุยกระจาย เหลือให้เห็นเพียงผ้าขาวสีหม่นสำหรับห่อศพกับโครงกระดูกชิ้นใหญ่ก้นหลุมไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

“ใครมันทำลูกกู กูจะเอาคืนมันให้สาสมทีเดียว” ร่างหนาทรุดกายลงนั่งขัดสมาธิอยู่ต่อหน้าหลุมศพของลูกรัก ชักมีดลงอาคมออกมาจากบั้นเอว แล้วกรีดลงบนท่อนแขนในฉับพลัน เสียงฟ้า เสียงลม ดังลั่นสั่นป่าดังโครมๆ มาจากรอบทิศ แต่เปลวเทียนกลางเขตสายสิญจน์กลับไม่มีกระดิกไหวให้ดับสูญ

เลือดข้นหยดลงบนกะโหลกกลวง กระดูกบางส่วนถูกเจาะ ถูกงัดเอากระดูกส่วนสำคัญหายไปจนสิ้น ผมเผ้าเส้นนุ่มเหลือติดหนังหัวพันกันยุ่งเหยิงน่าอเนจอนาถ ลูกตาแดงเหลือกค้างจ้องนิ่งมองตรงมายังคนเป็นพ่อ หมอเสน่ห์วางฝ่ามือลงไปกลางกระหม่อมกลวงท่องบ่นมนต์คาถางึมงำ ปลายมีดแหลมนั้นขีดเขียนไปบนผ้ายันต์แดงแสดงเห็นเป็นภาษาขอมโบราณ

“ใครหน้าไหน มันก็เอาลูกกูไปไม่ได้”

เปรี้ยง! เสียงฟ้าผ่าลงมากลางหลุมผีทั้งที่ไร้เงาเมฆฝน ลมพายุพัดตึง จนยอดไม้เอนเกือบหัก ไอ้ครั้นนั่งลงกอบเศษเลือด เศษเนื้อ เศษกระดูกออกมาจากหลุม ใช้ผ้าขาวที่เตรียมมาอย่างดีห่อรองเอาไว้ ก่อนจะเอาใส่ลงไปในหม้อดินเผาใบใหม่ที่มันไปเลือกหามาเป็นใบที่สวยที่สุด

“เนื้อทอง”

“ฮืออออออ” เสียงเหมือนคนร้องไห้ครางต่ำอยู่เบื้องหน้า

“ไป! ไปเอาของทุกชิ้นกลับคืนมาให้หมด”

วี๊ดดดดดด เสียงหวีดแหลมสูงดังจนหูดับ ก่อนจะลอยหายไปในอากาศ ไอ้ครั้นแหงนคอมองตามเสียงนั้นไปทั้งน้ำตา เพราะรู้ว่าคนที่โตมาด้วยกันบัดนี้กลายสภาพเปลี่ยนสถานะไปสิ้นแล้ว

“ไอ้ครั้น แต่นี้ไป มึงอย่าลืมจัดเครื่องเซ่นให้มันด้วย”

“..........” แววตาอาวรณ์มองลงไปในหม้อดินใหญ่ หวนนึกถึงประโยคคุยหัวเล่นกันครั้งสุดท้ายว่าหากเนื้อทองตายมันจะจัดเครื่องเซ่นผีให้ ใครจะไปคิดว่าวันนี้มันต้องมาเลี้ยงดูผีเนื้อทองจริงๆ

ตึง ตึง ตึง เสียงฝาเรือนแผ่นใหญ่คล้ายถูกอะไรบางอย่างฟาดซ้ำๆ ร่างสั่นของหมอผีอาคมอ่อน นั่งเหงื่อตกอยู่กลางวงสายสิญจน์ เทียนเล่มเล็กเปลวสะบัดเหมือนมีลมพัดเข้ามาทั้งที่ประตูหน้าต่างทุกบานนั้นปิดสนิท เงาดำร่างใหญ่ยืนเยื้องยกร่างสูงชะโงกหน้าเข้ามาจนติด ดวงตาแดงก่ำเหลือกค้างจ้องมองกระดูกชิ้นเล็กบนผ้ายันต์ขาว

“เอาไปเลย เอากระดูกมึงคืนไป”

“แฮ่” เสียงครางต่ำพร้อมกลิ่นน้ำเลือดน้ำหนองเหม็นคลุ้งตลบไปทั่วเรือน

“เนื้อทอง กูคืนให้แล้ว ปล่อยกูไปเถอะ” เหงื่อกาฬแตกพลั่กไหลจนท่วมหน้า

“ฮื่มมม”

“อย่าทำพ่อหนู”  วิญญาณกุมารทองตัวน้อยโผล่พรวดออกมายืนเท้าเอวถลึงตามอง วิญญาณแปลกหน้า

“แฮ่”

โครม! ฝ่ามือใหญ่ตบผลัวะจนร่างเด็กน้อยกระเด็นไปติดฝาบ้าน ตุ๊กตาดินปั้นรูปเด็กตัวเล็กล้มลงจากแท่นบูชาหักครึ่งในทันที

ครึก ครึก ครึก

“อึก” ร่างหมอผีล้มลงไปนอนหงาย กระดูกซี่โครงส่วนหน้าอกยุบลงไปเป็นรอยฝาตีนใหญ่ เหมือนมีใครเหยียบกระทืบลงไปซ้ำๆ ตามมาด้วยเสียงกระดูกหักดังกร๊อบ เลือดข้นทะลักออกจากทั้งปาก ทั้งจมูก ตาเหลือกค้างนอนแน่นิ่งอยู่กลางเรือน

แกรก แกรก แกรก กระดูกผีชิ้นเล็กชิ้นน้อยตกเติมคืนใส่ลงไปในหม้อดินทีละชิ้น ทีละชิ้น จนเมื่อยามฟ้าสางหม้อดินใหญ่ก็อัดเต็มไปด้วยกระดูกผีเนื้อทอง ซึ่งเมื่อคืนวานนั้นถูกแย่งชิงไป บัดนี้กลับคืนสู่เจ้าของร่างครบทุกชิ้นอัน เว้นไว้แต่แผ่นหนังลงอาคม “นะเนื้อทอง” เท่านั้นที่มันไม่กลับมา

“ไป กลับบ้านเราเถอะลูก”

“ฮืออออ” เงาดำคลานต่ำพันวนอยู่ตรงข้อเท้าของหมอเสน่ห์ โดยมีไอ้ครั้นเดินอุ้มเอาหม้อดินใหญ่ร้องไห้สะอึกๆ ตามมาด้านหลัง

“โยม...” ภิกษุชรามากพรรษาอุ้มบาตรเก่าเดินออกมาจากเขตวัด ด้านหลังนั้นคือเด็กหนุ่มผิวเข้มถือย่ามเดินตามมาห่างๆ

“นั่นจะพาเนื้อทองไปไหน”

“เนื้อทองมันลูกข้า ข้าจะพาลูกกลับบ้าน”

“เนื้อทองมันสิ้นบุญไปแล้ว อย่าเหนี่ยว อย่ารั้ง ให้มันอยู่สร้างเวรต่อไปเลยนะโยม ปล่อยให้มันไปผุดไปเกิดตามบุญ ตามกรรมของมันเถิด”

“ถ้ามันเจ็บไข้ ได้โรคล้มตาย ข้าจะปล่อยมันไป แต่นี่หลวงตาก็เห็นว่าพวกมันทำอะไรลูกข้าไว้บ้าง...” ดวงตากร้าวมองผ่านเลยไปยังเด็กวัดอายุคราวลูกด้านหลัง

“แต่หากโยมทำอย่างนี้ คนที่ต้องเจ็บปวดทรมานก็มีแต่ลูกชายโยมเท่านั้น ชาตินี้เนื้อทองชีวิตมันอาภัพมามากแล้ว ปล่อยให้มันได้ไปพบความสุข ความสงบในโลกหน้าเถอะนะโยม”

“เรื่องนี้มันไม่ใช่ธุระของหลวงพ่อ อย่ายุ่งดีกว่า”

หมอเสน่ห์เดินห่างไปยังทางเปลี่ยวอันมืดสนิท เงาดำลอยละเลียดต่ำหมุนพันไปถึงชายจีวรเห็นเป็นเงาคล้ายคนกำลังหมอบกราบ จากนั้นมันจึงอันตรธานหายวับกลับไปเคลียอยู่กับผู้เป็นพ่อ

“เฮ้อ อนิจจา กรรมของเอ็งแท้ๆ เนื้อทอง” ภิกษุชราถอนหายใจยาว

“หลวงตาขอรับ หลวงตาทราบหรือไม่ขอรับว่าคนที่ฆ่าเนื้อทองเป็นผู้ใด” ไอ้รุ่งมองตามหลังเงาดำหมอเสน่ห์ซึ่งหายลับไปก่อนจะขยับเดินตามหลวงตาซึ่งบ่ายหน้าไปยังอีกทิศหนึ่ง

“รู้แล้วอย่างไร ไม่รู้แล้วอย่างไร เรื่องบางเรื่อง ต่อให้รู้ข้าก็ทำอะไรไม่ได้ คงต้องรอเวลาให้กรรมมันทำงาน เอ็งรู้หรือไม่ไอ้รุ่ง ความลับไม่มีในโลก อย่างน้อยตัวคนทำชั่ว ทำบาปนั่นแหละรู้ดี”

“ไอ้ครั้น มึงไปเอาเครื่องเซ่นมาเปิดทางให้ไอ้ทองขึ้นเรือน”

ไอ้ครั้นเดินอุ้มหม้อใส่กระดูกผีไปวางลงบนแคร่ไม้ไผ่ จากนั้นเดินขึ้นเรือนไปหยิบชามสังกะสี ตักข้าวใส่จนล้นถ้วย เทเหล้าขาวใส่ชามกระเบื้องอีกใบ จัดทุกอย่างใส่ถาดถือลงมาวางไว้ข้างหม้อดิน แล้วเดินอ้อมไปหลังบ้านคว้าไก่อุ้มขึ้นมาได้ตัวหนึ่งแล้วใช้มีดปาดคอรองเลือดไก่ใส่ลงไปในชาม

“ไอ้ทองขึ้นเรือนนะ ตอนเป็นมึงหาข้าวให้กูกิน ต่อไปนี้...กูจะหาข้าวให้มึงบ้าง” ธูปกำใหญ่ปักลงไปบนดิน

บนเรือนใหญ่หมอคุ้มตั้งแท่นทำพิธีขนาดใหญ่ ผ้าขาวปูราดเต็มลานกลางบ้าน มีกระดูกลูกชายวางเรียงต่อกันจนเห็นเป็นโครงร่างบางส่วน บางชิ้นยังมีเลือด มีเนื้อที่ถูกเลาะออกไปไม่หมดติดอยู่ กะโหลกส่วนหัวยังเห็นผมเผ้ายุ่งเหยิงพันกันรุงรัง ดวงตาแดงก่ำเหลือกค้างปิดลงไม่สนิท กระดูกฟันถูกเลาะออกจากกรามหายไปจนหมด แม้ตามคืนมาได้ในภายหลังถูกนำมาเรียงต่อๆ กัน กองไว้ด้านข้าง เศษเนื้อหนังส่วนเล็กส่วนน้อยซึ่งถูกเลาะถูกแล่ไอ้ครั้นเอาใบตองมาปูรองกันเลือดไหลเปรอะพื้นเรือนแยกไว้ส่วนหนึ่ง

“นะเนื้อทอง มึงเป็นใครถึงกล้ามาชิงของของกู”

หมอเสน่ห์มองกวาดทั่วจนครบทุกส่วนเห็นมีเพียงกระดูกกลางหน้าผากกับแผ่นเนื้อส่วนที่ลงอาคมลงนะเนื้อทองเอาไว้ สองอย่างเท่านั้นที่เรียกแล้วมันไม่คืนกลับมาและดูเหมือนวิญญาณของเนื้อทองก็หาพวกมันไม่พบ

“พ่อครูไม่รู้แน่หรือว่าใครทำไอ้ทอง”

“ไม่ใช่คนถิ่นนี้ ร่องรอยอาคมมันข้าไม่เคยเจอ มันร่ายมนตร์ลบรอยอาคมทิ้ง ตามไม่ได้ มองไม่เห็น”

“ฮือออออ” เงาดำครางฮือลอยต่ำลงมาเคลียบนตักของพ่อ

“มึงตามมันไม่เจอหรือทอง ใครทำมึง มึงบอกกูสิ กูจะไปฆ่ามันให้” ไอ้ครั้นก้มหน้าลงไปมองเงาดำ

“แฮ่”

“ฮึ กูต้องรู้ให้ได้ว่าใครมันทำลูกกู”

ขันทองเหลืองใบใหญ่บรรจุน้ำมนต์แช่กะโหลกผีลูกชาย ถูกหมอเก่งอาคมร่ายคาถาสะกดวิญญาณขังครอบผูกไว้ด้วยด้ายอาคมเพื่อป้องกันไม่ให้วิญญาณดื้อรั้นเที่ยวท่องล่องไปไกลหูไกลตา จากขอบเขตฌานรู้ ฌานเห็นของคนเป็นพ่อ

“ผูกด้ายแดงทำไมหรือพ่อ” วิญญาณน้อยกระตุกด้ายแดงตรงส่วนข้อเท้าถามเอาเหตุผล

“ด้ายแดงนี้จะทำให้เอ็งอยู่ในสายตาพ่อตลอดเวลา แม้ใครเก่งกาจอาคมกล้าก็ไม่อาจพาเอ็งไปได้ นอกเสียจากพ่อจะถอนคลายมนต์ให้ แล้วจำไว้นะเนื้อทอง พ้นเขตอาคมของพ่อไป แม้เพียงก้าวเดียว เอ็งจะทุกข์ทรมานยิ่งกว่าถูกแส้หางกระเบนเฆี่ยนร้อยเท่าพันทวี อย่าได้ฝืนขัดคำสั่งพ่ออีกเข้าใจมั้ย”

“จ้ะพ่อ ทองไม่กล้าแล้ว” ร่างขาวโปร่งใสเอนกายลงไปนอนหนุนตักใหญ่อย่างว่าง่าย

ปัง! ร่างสูงสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ฝ่ามือคว้าวางทาบลงมากลางอกกำสร้อยพระเส้นใหญ่เอาไว้แน่น

ปัง ปัง แกรก แกรก เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างร่วงกราวตกลงบนหลังคาเรือน ข้างฝานั้นไม้กระดานลั่นเหมือนมีคนมากระโดดถีบมันโครมๆ ปลุกให้คนบนเรือนท่านขุนศรีตื่น ต่างวิ่งออกมายื่นถือคบ ถือไต้ จุดไฟสว่างไปทั้งเรือน คุณหญิงใหญ่เปิดประตูวิ่งเข้าไปดึงลูกชายเพียงคนเดียวให้มาอยู่กลางวงสายสิญจน์

ตึง ตึง ตึง เปรี๊ยะ เสียงเสา เสียงฝา พื้นเรือนแตกลั่นดังสนั่นหวั่นไหว บนหลังคาคล้ายมีคนเดินย่ำวนไปวนมาไม่หยุด เสียงสวดมนต์บทสรรเสริญพุทธคุณ คุ้มภัยกันผีดังแข่งมาจากทั้งฝั่งพระ ฝั่งพราหมณ์ ผูกล้อมโยงด้ายสายสิญจน์รอบเรือน

“พรเทพ ลูกแม่” คุณหญิงใหญ่นั่งสะอื้นมองลูกชายด้วยความสงสารพาลสาปแช่งไปถึงผีร้ายที่ตนมองไม่เห็น

“ทอง นั่นเนื้อทองของพี่หรือ อ๊ากกกกก” เด็กหนุ่มใบหน้าหมองคล้ำร้องทักออกไป

“พรเทพ”

ลูกชายโทนขุนศรีหงายหลังล้มลงไปนอนแผ่กลางพื้นมือหงิก ตีนงอ คอแข็งเส้นเลือดเส้นเอ็นปูดโปนขึ้นมาเห็นเป็นริ้วเหมือนมีรากไม้ชอนไชไปทั่วร่าง คนเป็นพ่อยืนมองลูกชายอกสั่นขวัญผวา ส่วนมารดานั้นถึงกับเป็นลมล้มพับไป พราหมณ์นุ่งขาวห่มขาวไว้หนวดเคราแต่รวบมัดสะอาดสะอ้านลุกจากแท่นที่นั่งชี้ปักไม้เท้ากระทุ้งลงไปกลางอกแกร่ง จากนั้นนั่งลงท่องมหามนต์ตราบทพิชิตมาร เพื่อปราบผี

“ฮึ ผีอย่างพวกมึง อย่ามากำแหงกับกู” ไม้เท้ายาวสะบัดหวดลมเสียงดังหวืด เงาดำของผีตายโหงร่างใหญ่ปลิวไปกระแทกฝาเรือนเสียงดังโครม ฝาไม้แผ่นใหญ่หักทะลุเหมือนมีใครเอาเสาไม้ไปกระทุ้งมัน

“ไป! กลับไปหาพ่อมึง” พราหมณ์แก่ร้องไล่

วี๊ดดดด เสียงหวีดดังผ่านข้ามหลังคาเรือนลอยหายไป ทันใดเด็กหนุ่มวัยเพิ่งพ้นสิบแปดปีกลับอาเจียนออกมาเป็นน้ำเลือด น้ำหนอง ทั้งหนัง ทั้งขน ผมเผ้า ของอัปรีย์กลิ่นเหม็นคลุ้งไปหมด

“เดรัจฉานวิชชา มันกะเอาถึงตายทีเดียว”

“มันจะทำของใส่พรเทพทำไมกัน ลูกข้าไม่รู้เรื่องการตายของเนื้อทองลูกมันสักหน่อย”

*** โอ๊ะ  ตกลงใครฆ่าเนื้อทอง  ใครเดาออกบ้างคะ  (พระเอกออกมาแล้วนะคะ ปนๆ อยู่ในนี้แหละ )  สงสารเนื้อทองน้องน้อยของแม่  .....