ตอนที่ 8 เขตอาคม

ตอนที่ 8 เขตอาคม

วี๊ดดดด ครึ้มมมม เสียงเหมือนมีวัว มีควายตัวใหญ่ร่วงตกลงมากลางเรือน หุ่นปั้นดินเหนียวรูปร่างคล้ายคนมีกระดูกผีตายโหงชิ้นเล็กๆ เหน็บติดไว้พันรอบด้วยด้ายแดงลงอาคมตกลงมาแขนขาหักครึ่ง หักกลาง เบื้องหน้าหมอเสน่ห์

เปรี๊ยะ วี๊ดดดด เสียงเหมือนมีคนหักกิ่งไม้แห้งดังมาจากหุ่นดินปั้น ของเหลวข้นสีคล้ำกลิ่นเหม็นเน่าซึมไหลออกมาจากหุ่นและกระดูกผี วิญญาณผีบริวารแตกสลายกลายเป็นอากาศธาตุไปในทันใด

“พ่อครู...” ไอ้ครั้นยื่นหน้าไปมองหุ่นผีที่ถูกส่งไปทำร้ายคนที่มีส่วนทำให้เนื้อทองต้องตาย

“มันก็มีอาจารย์ดีมีฝีมือไม่น้อย”

แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง ฟู่วววว ขันน้ำมนต์บนแท่นปรากฏตะปูผี เหล็กเส้น เข็มเย็บผ้า เศษเนื้อ เศษหนัง ร่วงตกลงไปเปลี่ยนน้ำมนต์ใส ให้กลายเป็นสีดำราวกับน้ำโคลนก่อนที่ขันน้ำมนต์จะลุกเป็นไฟ

“แล้วจะเอาอย่างไรพ่อครู มันสู้เราขนาดนี้”

“อย่างไรเสียกูก็ไม่เอามันไว้”

หมอเสน่ห์ไม่สิ้นอาคมขลังนั่งเข้าที่หลับตานิ่งท่องบ่นมนต์คาถา ก่อนจะหันมาทางเสาเรือนซึ่งมีวิญญาณอสุรกายเกิดใหม่หมอบคลานอยู่เบื้องต่ำ วิญญาณน้อยกลอกดวงตาก่ำมองพ่อก่อนจะครางออกมารับคำสั่งแล้วหายวับย้ายดวงจิตคิดอาฆาตพุ่งปราดไปยังเรือนหลังใหญ่

ตึง ตึง ตึง อสุรกายร่างกายไร่เนื้อหนังห่อหุ้ม คลานสี่ขาตะกายติดอยู่ข้างฝาเรือน ด้วยบุพกรรมและมนต์ดำของอาคมสะกดผี ครอบงำสำนึกรู้ผิดชอบชั่วดี แม้ไมตรีอันดีที่เคยมีต่อกันวิญญาณน้อยก็ลืมจนหมดสิ้น ผู้คนบนเรือนใหญ่กระโดดหายไปหลบอยู่หลังอาสนะของทั้งพระ ทั้งพราหมณ์ บ่าวไพร่ขยับไปนั่งกอดกันเป็นวงใหญ่อยู่ภายในข่ายเขตอาคมของหลังแนวสายสิญจน์

“มึงกลับไปเถอะ กูไม่ใคร่ทำร้ายมึงดอก” พราหมณ์ผมขาวยืนประจันหน้ากับอสุรกายน้อย

“แฮ่” ผีตัวแดงน่าเกลียดน่ากลัวร้องขู่ คลานขยับจ้องมองร่างชายหนุ่มรูปงามบนเสื่อผืนใหญ่ รอบกายถูกพันไว้ด้วยด้ายสายสิญจน์ขาว

“เนื้อทอง” ปากซีดเอ่ยเรียกเสียงพร่า

“แฮ่”

อสุรกายตัวแดงเถือกสยายกรงเล็บยาว กระโจนพุ่งเข้าใส่ชายที่นอนอยู่กลางวงล้อมตามคำสั่งที่ได้รับมา หากแต่วิญญาณน่าสงสารไม่อาจทะลวงผ่านม่านอาคมของพราหมณ์เฒ่า ไม้เท้ายาวฟาดสะบัดออกไปเบื้องหน้า ได้ยินเสียงกรีดร้องชวนเวทนาโหยหวนดังไกลไปทั่วคุ้งน้ำ

วี๊ดดดดด

“เนื้อทอง เนื้อทองของพี่ นั่นทองหรือ” ใบหน้าเซียวซีดขาวหันไปมองร่างเงาอันน่าเวทนานั้นแล้วจำได้ว่าวิญญาณร้ายตนนี้คืออดีตเด็กน้อยเนื้อทองผู้น่าสงสาร

“ฮือออออ” วิญญาณเด็กน้อยตัวแดงชุ่มโชกไปด้วยเลือดนอนสั่นอยู่ติดพื้นเรือน ด้วยตาละห้อยลอยเหม่อมองมายังอดีตชายที่ตนรักนักหนา ดวงจิตพร่ามัวเหมือนกำลังจ้องมองเงาผ่านผิวน้ำ เห็นใบหน้าชายรูปงามนั้นลอยแทรกเข้ามาในความจำ

“จับมันถ่วงน้ำเสียปะไรพ่อพราหมณ์”

“ปล่อยมันไปสักคราวเถิด มันไม่รู้ความดอกคุณหญิง”

“ฮืออออ” วิญญาณอ่อนอาคมถอยร่นหนีห่างออกไปด้วยเพราะทนอยู่ใกล้บารมีองค์พุทธคุณไม่ไหว เกราะอาคมสีทองสว่างดังระฆังใบใหญ่ยกครอบลงมาขังวิญญาณร้ายทำให้ไม่อาจแสดงอิทธิฤทธิ์หรือขัดขืน

“มึงคิดจะทำร้ายลูกกูหรือไอ้ผีชั่ว อย่าคิดว่าจะเอาวิชาเดรัจฉานมาทำร้ายคนบนเรือนนี้ได้แม้แต่คนเดียว” ขุนศรีคว้าหวายด้ามยาวกระทืบตีนโครมๆ ตรงเข้าไปง้างมือสูง

“ท่านขุน อย่าทำมันเลย เวทนามันเถิด”

“แต่พ่อมันทำลูกข้า พรเทพนอนเจ็บเจียนตายอยู่นั่น พ่อพราหมณ์ก็เห็นอยู่ ในเมื่อมันทำให้ลูกข้าเจ็บ ข้าก็จะทำให้ลูกมันเจ็บเช่นกัน” หวายลงอาคมหวดขวับลงมาบนร่างกายหักงอของวิญญาณน้อยผู้น่าสงสาร เสียงร้องไห้ฮือๆ สะท้อนสะท้านสั่นอกคนที่เพิ่งถูกถอนคุณไสยไปจากตัวคลานมาคว้าข้อเท้าหยาบ

“พ่ออย่า...อย่า...อย่าตีทอง”

“พรเทพ นี่ลูก..”

“เนื้อทองของพี่ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้ทองเป็นอย่างนี้ พี่ขอโทษ” มือหนายื่นออกไปเบื้องพยายามแตะต้องสัมผัสร่างแดงของวิญญาณไร้ผิวหนัง

“ฮืออ” ดวงตาถลนกลั่นเลือดทิ้งออกมาเป็นหยดไหลอาบเต็มดวงหน้า ดวงตาหม่นเศร้าหงอยเหงามองปลายนิ้วที่เลื่อนเข้ามาหา เลือดหุ้มกระดูกข้อนิ้วยาวกรีดเลื่อนยื่นตอบกลับมาเหมือนอยากสัมผัสมือนุ่มนั้นอีกครั้ง

“ถอยไป อยากมาแตะต้องลูกกู” หวายอาคมสะบัดปลายเฆี่ยนลงไปยังวิญญาณน้อยอันเปราะบาง พลันด้ายแดงตรงข้อเท้ากระตุกตึงดูดดึงวิญญาณผีให้กลับคืนสู่เรือนหมอเสน่ห์

“เนื้อทอง”

“ฮือออ” วิญญาณผีเนื้อทองนอนกลิ้งอยู่กลางเรือน ทั่วทั้งเนื้อตัวอันชวนเวทนามีร่องรอยถูกคาถาอาคมของหมอพราหมณ์ เนื้อหนังแดงฉานขาดเป็นริ้วๆ จวนเจียนให้ดวงวิญญาณเกือบฉีกขาดแตกสลาย

“พ่อครู ไอ้ทองสู้มันไม่ได้หรือ” 

“วิญญาณเนื้อทอง มันถูกแยกออกเป็นสามส่วน ส่วนหนึ่งพรากไปกับแผ่นหนังและปั้นเหน่งกะโหลกหน้าผากมัน เหลือเพียงส่วนเดียวอยู่กับกูทางนี้ หากไม่เช่นนั้นมีหรือพวกมันจะทำร้ายเนื้อทองได้”

“แล้วจะทำอย่างไรดีพ่อครู”

“ไอ้ครั้น มึงไปเตรียมแช่ว่านคืนวิญญาณให้เนื้อทอง กูจะผสานวิญญาณมันขึ้นมาใหม่ กูไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรลูกกูได้หรอก”

“จ้ะ พ่อครู”

ไอ้ครั้นกระโดดพรวดวิ่งหายเข้าไปในห้องหนึ่ง รื้อค้นห่อสมุนไพรและว่านต่างๆ จากนั้นเอาไปแช่ใส่ในขันน้ำมนต์ ก่อนจะยกมาให้พ่อครู กระดูกผีลูกชายถูกโยนใส่ลงไปในหม้อ พร้อมกับเริ่มต้นทำพิธีชุบวิญญาณใหม่ คล้ายการรักษาบาดแผลปฐมพยาบาล ผ่านไปนานข้ามวันข้ามคืนวิญญาณผีเนื้อทองจึงค่อยๆ ฟื้นคืนกลับสภาพเดิม

“มึงทำลูกกู” จิตละเอียดหมอเสน่ห์ทอดกายทิ้งร่างพุ่งมายืนอยู่บนหลังคาเรือนทรงไทย

“แต่ผีลูกเอ็ง มาทำร้ายคนบนเรือนนี้ คุ้มเอ็งกับข้าเคยเป็นศิษย์สำนักเดียวกันมา เคยยกพานกราบไหว้ครูคนเดียวกัน อย่าให้ต้องมาหมางใจกันด้วยเรื่องนี้เลย”

“เนื้อทองลูกข้ามันถูกไอ้หนุ่มนั่นพาไปตาย”

“กรรมใครก็กรรมมัน เนื้อทองมันตายไปแล้ว เอ็งควรปล่อยมันไปในฐานะคนเป็นพ่อ มิใช้ผูกล่าม กักขังมันไว้ให้เที่ยวทำเวรทำกรรม ดีร้ายบาปกรรมจะติดตัวตามมันไปในภพหน้า เอ็งไม่เวทนามันบ้างหรือ”

“แต่แผ่นหนังนะเนื้อทองนั้นเป็นของกู กูเฝ้าเพียรปลุกเสกมานานถึงเจ็ดปี”

“เอ็งอาศัยร่างกายเลือดเนื้อผิวหนังของลูกสร้างคุณไสยวิเศษ หวังจะเป็นจอมขมังเวทย์เลื่องชื่อ เพราะได้ครอบครอง นะเนื้อทอง ไอ้คุ้ม เอ็งนั่นแหละที่ทำให้เนื้อทองตาย คาถามหาเวทย์ครอบใหญ่ทรงคุณ มากอานุภาพออกปานนั้น เอ็งคิดจะพรางตาหมอเวทย์คนอื่นไปได้หรือ ที่เนื้อทองมันอยู่รอดปลอดภัยมาจนป่านนี้ มิใช่เพราะไอ้พวกนั้นมันรอให้เอ็งปิดผนึกอาคมครบทุกบทหรืออย่างไร”

“ไม่ว่าอย่างไร กูจะไปตามนะเนื้อทองของกูคืน มึงอย่าได้มาขวาง”

“ข้ามีทางของข้า เอ็งมีทางของเอ็ง ตราบใดที่เอ็งไม่มาวุ่นวายข้ามมาเขต ข้าจะไม่ยุ่ง”

"ถ้าเช่นนั้นก็ต่างคนต่างอยู่..."

“มึงมาทำไม” วิญญาณน้อยนั่งห้อยขาอยู่บนชายคา ร้องถามวิญญาณเด็กหัวจุกมายืนเกาะรั้วหน้าบ้าน

“พ่อให้มาดูว่าพ่อครูอยู่หรือเปล่า”

“ตอแหล!”

กรึบ! มือยาวยืดจากบนหลังคาคว้าคอกุมารทองตัวน้อย บีบจนลิ้นมันห้อยออกมายาวเกือบถึงพื้น

“ฮือ พี่เนื้อทอง หนูกลัวแล้ว”

“มึงอย่าคิดว่ากูจะโง่เชื่อผีเด็กอย่างมึงนะ”

“แฮ่” มือน้อยๆ ขย้ำจิกปลายเล็บลงมาหลังมือสีดำหยาบ ปากกว้างอ้าออกใหญ่เท่าฝาโอ่ง

“ฮึ คิดจะลองดีกับกูหรือ”

ขวับ ตึง ตึง ตึง กร๊อบ ผีเนื้อทองหายวับโผล่ลงมายืนอยู่ต่อหน้า คว้ามือรวบแขนเล็กของกุมารน้อย แล้วจับร่างผีด้อยอาคมฟาดลงไปบนพื้นเสียงตึง ตึง ตึง ก่อนจะยกตีนเหยียบกระทืบลงไปในตอนท้าย รูปปั้นกุมารทองมัดจุกหักกลางถูกเตะทิ้งออกไปจากรั้วเรือน

“กับผีเด็กมึงก็ไม่เว้นนะไอ้ทอง” ไอ้ครั้นยืนกอดอกมองลงมาจากเรือน

ฟึ่บ

“พ่อบอกให้กูเฝ้าบ้าน ห้ามให้ใครเข้ามา กูทำอย่างนี้ไม่ถูกหรือ” วิญญาณน้อยย้ายขึ้นไปนั่งห้อยขาอยู่บนขื่อในมือมีกระทงขนมที่ไอ้ครั้นเพิ่งเอาใส่ถาดไปวางให้บนแท่นเลี้ยงผี

“เออ เรื่องของมึงเถอะ มีมึงมาช่วยงานพ่อครูอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน กูจะได้ไม่เหนื่อย”

“มึงมันไอ้คนขี้เกียจ”

“ทำไม มึงจะเป็นผีขี้เกียจบ้างหรือไง ไป...คืนนี้พ่อครูจะไปขุดผีตายโหงให้มาเป็นบริวารมึงเพิ่มอีกตัว”

“ผีไอ้ยอด ที่มันโดนฟ้าผ่าตายนะหรือ”

“ใช่”

ตาทิพย์ของผีเนื้อทองมองทะลุข้ามดงไม้ไปไกลจนถึงป่าช้าใหญ่ หูทิพย์แว่วได้ยินเสียงคนคุยกันจับใจความว่าจะชวนกันไปหารนน้ำมันทำผีพราย ใบหน้าขึงสะบัดหันกลับมาจ้องหน้าไอ้ครั้น

“พวกชาวบ้านมันกำลังไปขุดผีไอ้ยอด”

“งั้นมึงก็รีบไปขวาง เดี๋ยวกูกับพ่อครูจะรีบตามไป”

ฟึบ วิญญาณน้อยหายวับมาขวางอยู่ตรงทางสามแพร่งก่อนเข้าไปถึงป่าช้าใหญ่ แปลงกายเปลี่ยนรูปเป็นร่างอสุรกายน่าเกลียดน่ากลัวนอนแผ่แบอยู่กลางดิน เพื่อขวางทางและไล่ไอ้พวกที่คิดจะมาแย่งศพผีตายโหงของพ่อ จนพวกมันวิ่งเตลิดหนีกระเจิดกระเจิงไปคนละทาง

“ขึ้นมา” มือใหญ่จิกหัววิญญาณผีตายโหงขึ้นมาจากหลุม

เบื้องหน้านั้นคือไอ้ครั้นกำลังนั่งเตรียมเครื่องพิธีสำหรับใช้เก็บน้ำมันผี เก็บกระดูก หมอคุ้มนั่งหลับตาพนมมือท่องคาถาสะกดดวงวิญญาณ ส่วนวิญญาณลูกชายตัวน้อย นั่งยองมองพ่อคอยเฝ้าไม่ให้วิญญาณผีนั้นดื้อดึงขัดขืน เมื่อได้ทุกอย่างตามที่พ่อต้องการสองคน สองผีเดินตามกันมาเพื่อออกจากป่าช้า

“แฮ่...” ผีกระจอกยืนแหวกอกทำท่าหลอกให้ไอ้ครั้นกลัว เหมือนเมื่อหลายปีก่อนที่มันกับเนื้อทองเคยเดินสะพายย่ามตามหลังหมอคุ้มหากแต่คราวนี้นั้น....

โครม เนื้อทองยกตีนถีบเปรี้ยงเข้าให้ ผีร้ายกระเด็นหวือไปไกลจนถึงยอดตาล ส่วนผีอื่นที่เหลือได้แต่ขยับถอยออกไปห่างไม่มีใครกล้าแสดงอิทธิปาฏิหาริย์ข่มขวัญไอ้ครั้นอีก

“ฮึ...” ไอ้ครั้นหันมายิ้มให้วิญญาณน้อย

“กูสู้มันได้แล้ว”

“เออ มึงเก่ง”

***  จิ้น เนื้อทอง กับไอ้ครั้นได้มั้ย ..... 5555  ตกลงพระเอกคือใคร 

*** จริงของพ่อพราหมณ์นะ เนื้อทองเป็นแบบนี้พ่อก็มีส่วน แม้จะยังไม่รู้ว่าใครฆ่าเนื้อทอง แต่พ่อก็ใจร้ายกับเนื้อทองอ่ะ ตกลงพี่พรเทพยังไงดี ไม่ครั้นยังไงดี พี่รุ่งยังไงดี พ่อพราหมณ์ยังไงดี ใครฆ่าเนื้อทอง พระเอกคือใคร...ค่าตัวแพงเหลือเกินพ่อคุณ