บทที่ 1 ผู้ช่วยเลขาคนใหม่

แมกไม้ร่มรื่นยืนเรียงรายอยู่สองข้างทางทั้งเล็กใหญ่ ทำให้อากาศที่นี่สะอาดบริสุทธิ์อย่างไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่ตรงใจกลางกรุงเทพฯ เมืองที่แสนวุ่นวาย รถราวิ่งกันขวักไขว่ มลพิษถูกพ่นออกมาแทบจะจากทุกสรรพสิ่งไม่หยุดหย่อน

ณิชชายืนยิ้มกว้างมองอาคารสูงใหญ่แห่งหนึ่งที่อยู่สุดปลายทางเดินนั้น หญิงสาวร่างเล็กบาง ใบหน้าหวาน จบปริญญาตรีมาได้สองปีแล้ว เธอทำงานเป็นเลขาของประธานบริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์เล็ก ๆ แห่งหนึ่งทันทีที่เรียนจบ จนกระทั่งได้รับคำแนะนำจากใครบางคนให้ลองเปลี่ยนสถานที่ทำงานเพื่อวางรากฐานของอนาคตดูบ้าง หลังจากสั่งสมประสบการณ์มาพอสมควรแล้ว นั่นทำให้ณิชชายอมสลัดความคิดที่ว่า  ตัวเองเป็นเพียงเด็กต่างจังหวัดและไม่มีความสามารถมากพอที่จะเข้าไปอยู่ในจุดที่สูงกว่าที่เคยเป็นได้ลงเสีย

ใครบางคนที่ณิชชา เคยรัก และยังรักจนสุดหัวใจ ใครบางคนที่จากเธอไปหนึ่งปีเต็มแล้ว

‘ไม่ต้องรอพี่หรอก ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทุกอย่างในชีวิตณิชน่าจะดีขึ้น’.เขาบอกเอาไว้แบบนั้น ก่อนจะจากไป

‘แต่ณิชไม่ต้องห่วงนะ.พี่จะคอยดูแลณิชเสมอ’

‘ณิชอยากให้พี่อัคอยู่ด้วยกันมากกว่า พี่อัคคอยดูแลใกล้ ๆ ไม่ได้เหรอคะ’

หญิงสาวคิดไปถึงวันที่ตัวเองน้ำตานองหน้า เมื่อคนรักตัดสินใจจะแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยการเดินออกไปจากชีวิตของเธอ

ปัญหาชีวิตคู่ของพวกเธอก็ราวกับละครน้ำเน่าเคล้าน้ำตาที่หาได้จากชีวิตจริงอย่าง แม่ของพี่อัค หรือ  อัครชัย คนรักเพียงคนเดียวในชีวิตของณิชชา ไม่พอใจอย่างมากที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตนจะได้

แฟนสาวที่เป็นคนบ้านนอก ไร้หัวนอนปลายเท้า ไม่มีอะไรติดเนื้อติดตัวเลยสักอย่าง หล่อนยื่นคำขาดทันทีว่าให้ทั้งคู่แยกจากกันที่รู้ว่าเธอเป็นแฟนของลูกชาย ไม่อย่างนั้นด้วยอิทธิพลบางอย่าง ณิชชาจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ในสังคมนี้เลย

ถึงตอนนั้นเองที่ณิชชารู้ว่า เพราะอะไรอัครชัยจึงไม่เคยพาเธอไปแนะนำให้กับคนที่บ้านได้รู้จัก แม้จะคบกันมาตั้งแต่เธอเข้าปีหนึ่งในมหาวิทยาลัย

‘รู้ใช่ไหมว่าพี่ไปเพราะพี่เป็นห่วงณิช’หญิงสาวพยักหน้าทั้งที่น้ำตายังนองอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของเขา นัยน์ตาที่โศกอยู่แล้ว พาให้คนเห็นยิ่งเป็นห่วง

‘เราน่าจะมีวิธีทางแก้ที่ดีกว่านี้นี่คะ หรือว่าจริง ๆ แล้วพี่อัคก็ไม่ได้คิดถึงอนาคตร่วมกับณิช” สาวน้อยไร้อำนาจวาสนาส่งเสียงออกมาอย่างน่าสงสาร

‘อย่าคิดแบบนั้น ณิชก็รู้ว่า คุณแม่ไม่ได้ให้เวลาเราคิดมากขนาดนั้น ถึงตอนนี้ทำอะไรได้ก็คงต้องทำไปก่อน” อ้อมแขนหนากระชับร่างบางแน่น เขาล่วงรู้แผนของมารดาตัวเองหมดแล้ว ลูกน้องของแม่หลายคนคงอยู่กันรอบ ๆ คอนโดนี้ และพร้อมจะปฏิบัติตามคำสั่งทันทีที่มารดาออกเอ่ยปาก   แม่ไม่ได้หมายเอาชีวิต  แต่สิ่งที่แม่ต้องการคือ ให้ณิชชาอับอาย และเจ็บปางตาย คนพวกนั้นจะรุมทำร้ายร่างเล็ก ๆ ที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาหลายปีนี่จนไม่เหลือชิ้นดี เขาไม่มีเวลาคิดอ่านอย่างอื่นได้อีกแล้ว

‘คุณแม่พี่จะทำอะไรคะ’

อัครชัยตอบอะไรไม่ได้ สิ่งที่เขาทำได้ก็เพียงกระชับอ้อมกอด  ส่งผ่านความ รู้สึกห่วงใย และพร้อมจะปกป้องก็เท่านั้น

‘ไม่ต้องรู้หรอก เอาเป็นว่า ต่อจากนี้ไปพี่มาหาณิชไม่ได้อีกแล้ว แต่จงจำไว้ว่า พี่รักและเป็นห่วงณิชมากที่สุด และถึงแม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน พี่ก็จะคอยดูแลณิช’

‘ณิชจะรอพี่อัคนะคะ นานแค่ไหน ณิชก็จะรอ’

‘อย่ารอพี่เลย.พี่คงไม่ได้กลับมา’ ชายหนุ่มพูดเสียงเบา แม่ของเขาไม่ใช่คนธรรมดา เป็นนักธุรกิจทรงอิทธิพล พ่อเลี้ยงของเขาแม้ไม่ได้เปิดเผยเป็นสาธารณะ แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่า เป็นมาเฟียสีเทารายใหญ่ ที่นึกอยากชี้นิ้วสั่งใครให้อยู่ สั่งใครให้ตายก็ย่อมเป็นไปตามนั้น

          “พี่อัค”

ณิชชาถอนหายใจยาวเมื่อคิดถึงวันสุดท้ายที่ได้คุยกัน

เอี๊ยดดด...  

เสียงรถหรู สีน้ำเงินเงาวับเบรกดังสนั่น ณิชชาสะดุ้ง หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมานอกอก อีกแค่เพียงไม่ถึงห้าเซนติเมตรเธอก็จะถูกรถคันนี้ชนแล้ว เมื่อได้สติจึงสำรวจตัวเองและพบว่า ตัวเองลงมาเดินตรงถนนได้อย่างไร ตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ คงจะมัวแต่คิดเรื่องเก่า ๆ จนเผลอเดินลงมาจากฟุตบาธ  ใบหน้าคนขับที่เห็นผ่านฟิล์มกรองแสงเกือบทึบนั้น แสดงว่ากำลังมองเธออย่างโกรธเคือง แต่ณิชชากลับตะลึงกับภาพที่เห็น

“พี่อัค!”

“สวัสดีค่ะคุณสินธุ์ ทำไมวันนี้หน้าเป็นแบบนั้นล่ะคะ ใครทำให้ไม่พอใจอีก” ประภาพรเลขาสาวใหญ่ที่ทำงานที่นี่มาตั้งแต่รุ่นคุณพ่อถามขึ้นทันทีที่เห็นชลาสินธุ์เดินออกมาจากลิฟต์ชั้นสูงสุดของบริษัท ซึ่งเป็นที่ทำงานของเธอ

 “ไม่มีอะไรมากมายหรอกครับคุณภา แค่ไปเจอคนบ้าเข้าน่ะ”

 “บ้า? ใครคะบ้า”

 “ไม่มีอะไรหรอกครับ คงจะเข้ามาสัมมนาอะไรสักอย่างแถว ๆ นี้มั้ง คุณภา ผมขอกาแฟหน่อยนะครับ”

ชลาสินธุ์ ทายาทคนโตของเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังมีดีลลูกค้าทั้งในและต่างประเทศ ส่วนใหญ่เน้นสร้างคอนโด หมู่บ้านหรู ตามเมืองใหญ่ ๆ และยังรับจ้างสร้างอาคารที่มีมูลค่าร้อยล้านขึ้นไป นอกจากนี้ยังทำอพาร์ตเมนต์ตามมหาวิทยาลัยต่าง ๆ อาคารโรงงานให้เช่า รวมถึงโรงแรมที่ทั้งครอบครัวช่วยกันดูแลด้วย เขาและน้อง ๆ กลายเป็นนักธรุกิจที่น่าจับตามองเป็นอย่างมากในช่วงสองสามปีที่ผ่านมานี้

แต่แม้จะดูแลงานเยอะมากขนาดนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาเครียดเป็นอย่างมากอยู่ตอนนี้กลับไม่ใช่เรื่องงาน แต่เป็นเพราะ ธารากานต์ น้องสาวบุญธรรม ลูกสุดที่รักอีกคนของครอบครัวจิรารักษนนท์ตัดสินใจทิ้งทุกอย่างที่บ้าน แล้วออกไปใช้ชีวิตต่างจังหวัดในที่ห่างไกลเพียงลำพัง โดยไม่ปรึกษาพี่คนโตอย่างเขาสักคำ

ธารากานต์ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่น้องแท้ ๆ แต่ครอบครัวของเขาก็รัก และดูแลน้องคนนี้มาอย่างดี เรื่องตลกก็คือ น้องแท้ ๆ ของเขาอีกสองคน  กลับมีทีท่าว่ารักและใส่ใจธารากานต์ มากกว่าพี่ชายแท้ ๆ อย่างเขาซะอีก

 นึกถึงตรงนี้ชลาสินธุ์ก็หัวเราะหึ สาคเรศมักจะชอบเรียกธารากานต์ ด้วยเสียงยาว ๆ เวลาอยากให้กานต์ทำอาหารอร่อย ๆ ให้กิน

กานต์จ๋าอย่างนั้น กานต์จ๋าอย่างนี้

ซึ่งเขาฟังแล้วมัน...น่าถีบมาก

ส่วนธาร หรือชลาธาร น้องสาวคนสุดท้อง ก็พี่กานต์คะ พี่กานต์ขาแม้จะน่าฟัง แต่เสียงแหลม ๆ นั้นก็เสียดหูเหลือเกิน

ชลาสินธุ์บอกตัวเองไม่ได้ว่า เขารู้สึกกับธารากานต์ มากเกินกว่าคำว่า ‘น้อง’ ตั้งแต่เมื่อไร อาจจะรู้สึกมานานมากแล้ว แต่ไม่รู้ใจตัวเอง จนกระทั่งไอ้วัชรินทร์ปรากฏตัวขึ้นในชีวิตของธารากานต์

ประตูห้องทำงานถูกเคาะเบา ๆ ทำให้ชลาสินธุ์กลับมายังโลกตรงหน้าอีกครั้ง แทนที่จะอยู่กับคนในใจต่อไป เขาสังเกตได้ว่า เสียงที่เคาะประตูนั้นเบาเกินกว่าที่จะเป็นมือของคุณประภาพรเลขาของเขา แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เมื่อเมื่อคนที่เปิดประตูในมือถือถ้วยกาแฟนั้นคือ คนที่เพิ่งจะเดินใจเลยจนเกือบจะโดนรถของเขาเฉี่ยวเอาเมื่อสักครู่นี้เอง

  ผู้หญิงคนนี้รูปร่างคล้ายธารากานต์เอามาก ๆ ส่วนสูงน่าจะต่างกันไม่กี่เซ็น ความหนาของร่าง ก็ออกจะบางเท่า ๆ กัน จะมีก็แต่

แววตาที่แปลก ๆ นั่น ที่จ้องมองเขาจนรู้สึกอึดอัด

 “เอ่อ...คุณภาให้ดิฉันเอากาแฟมาให้ค่ะ”

 “เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ” ชลาสินธุ์บุ้ยปากบอกที่ที่เธอต้องวางถ้วยกาแฟ “เด็กใหม่คุณภาหรือ”

 “ค่ะ ดิฉันทำงานกันบคุณภามาได้สองสัปดาห์แล้วค่ะ” 

ชลาสินธุ์พยักหน้าเข้าใจ ก่อนหน้าที่เขาจะไปอังกฤษเพื่อดูงานนั้น  ลูกน้องของคุณภา เลขาฝีมือดีของเขาต้องลาออกกะทันหันเพื่อตามสามีไปทำงานต่างจังหวัด ไม่น่าเชื่อว่าในเวลาแค่สองสัปดาห์ คุณภาจะได้ผู้ช่วยคนใหม่เร็วขนาดนี้

          แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อพบว่า ดวงตาของหญิงสาวหน้าใหม่นั้นยังคงจ้องนิ่งอยู่บนใบหน้าของเขาไม่เลิก มันนานจนรู้สึกผิดสังเกต

          “หืม?”

          “อ้อ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”

 “ไปได้มาจากไหนครับคุณภา” ชลาสินธุ์ถามขึ้น ในช่วงเย็นวันเดียวกันนั้น ตอนที่ณิชชาล่ำลาทุกคนกลับบ้านไปแล้ว แต่ประภาพรยังคงต้องรอสามีมารับจึงจัดการกับงานต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเจ้านายหนุ่มออกมาจากห้องทำงาน

 “เขามายื่นใบสมัครพอดีน่ะค่ะ ไม่รู้ว่ารู้ได้ยังไงว่า ทางเรากำลังจะเปิดรับ แล้วดูประวัติการทำงานก็ไม่ได้แย่นะคะ คุณสินธุ์จำบริษัทวีซีเจ

ได้ไหม บริษัทนั่นทีแรกก็เล็กนิดเดียว รับแต่งานก่อสร้างหมู่บ้านไม่เกินยี่สิบหลัง แต่ว่าเติบโตได้ดีตอนที่มีน้องณิชเข้าไปอยู่นี่แหละค่ะ ตอนนี้เห็นว่า รับงานเหมือนเราทุกอย่างแล้ว เพียงแต่สเกลเล็กกว่าเท่านั้น เรื่องนี้พี่เลยคิดว่าน่าจะลองรับมาทำงานด้วยกันดูค่ะ เรื่องฝีมือไม่น่าจะต้องห่วง”

“เรื่องฝีไม้ลายมืออะไรผมแล้วแต่คุณภาเลยครับ แต่ผมว่า เรื่องอื่นมีอะไรแปลก ๆ”

ตลอดทั้งวันนี้ ผู้หญิงคนนั้นหากว่าได้มีโอกาสมองเขา ก็มักจะมองไม่วางตา แววตาบางทีก็ดูเศร้า แต่บางครั้งก็ดูเหมือนรักเขามากมายเหลือเกิน

รัก...อะไรขนาดนั้น แล้วเศร้าเรื่องอะไรกัน

แล้วจะจ้องทำไมนักหนา

“หืม? แปลกยังไงคะคุณสินธุ์ มีอะไรที่พี่ควรรู้หรือเปล่า” ประภาพรทำงานมานาน เรื่องความสัมพันธ์เลขาท่านประธาน เธอย่อมรู้ดีว่าไม่ได้มีแต่ในนิยาย และเธอค่อนข้างระวังเรื่องนี้ให้เจ้านายมาก ด้วยรู้ว่า เจ้านายไม่ชอบให้มีเรื่องแบบนี้ในที่ทำงานเลย ที่อื่นอย่างไรคุณเลขาไม่ทราบ แต่ที่บริษัทแห่งนี้นับจากคุณพ่อมาสู่ลูกชายคนโต หากจับได้ว่าใครมีแนวโน้มจะเข้าหาพวกเขาด้วยเรื่องอื่นนอกจากเรื่องงาน เป็นต้องโดนระเห็จออกไปซะหมด

ใครจะรักเดียวใจเดียวเท่าเจ้านายคนก่อน

ส่วนเจ้านายคนนี้ ก็ไม่มีใครเข้ามาทำให้ใจอ่อนสักที

คุณเลขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า...อยากให้เป็นฝั่งเป็นฝาไปสักที แต่ก็ต้องถูกทำนองคลองธรรมด้วย

 “อ่า...ไม่รู้สิครับ ผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ อาจจะยังใหม่ด้วยมั้งครับ ไว้มีอะไร ผมค่อยเล่าให้คุณภาฟังดีกว่า” ชลาสินธุ์เลือกที่จะไม่พูดออกไป เพราะเขากำลังรู้สึกว่า มันน่าจะเกี่ยวกับเรื่องชู้สาว และเขาก็ไม่อยากจะมีข่าวคาว ซุบซิบอะไรไปทางนี้มากนัก ดังนั้นจัดการให้เงียบที่สุด ยุ่งเกี่ยวกับให้น้อยที่สุดน่าจะดีกว่า

แต่ถ้าให้กินฟรี ก็ไม่แน่นะ

“นอกจากฝีมือแล้ว พี่ยังเลือกน้องณิชจากโหงวเฮ้งด้วยนะคะ” เลขาสาวใหญ่ชวนคุยต่อ

“หืม?”

“คุณสินธุ์ดูสิคะว่า น้องณิชน่ะ มีรูปร่างหน้าตาบุคลิกลักษณะเหมือนใคร”

ชลาสินธุ์นิ่งคิดถึงใบหน้าที่มาวุ่นวายทั้งวันกับตนในวันนี้แล้วก็พยักหน้ากับตัวเองสองสามครั้ง

“ใช่ไหมล่ะคะ” ประภาพรยิ้ม “น้องณิชน่ะ เหมือนคุณกานต์อย่างกับพี่น้องเลยค่ะ ไม่สิ มองข้างหลังน่ะ อาจจะคิดว่าฝาแฝดเลยก็ว่าได้ แล้ว

คุณกานต์น่ะ ทั้งเก่ง  ทั้งอัธยาศัยดี เป็นได้ทั้งสมองและหน้าตาให้กับชลา

จิราของเรา พี่คิดว่า น้องณิชก็ไม่น่าจะต่างกันเท่าไรหรอกค่ะ ขอเวลาให้คุ้นเคยกับที่นี่สักนิด”  ประภาพรบรรยายสรรพคุณผู้ช่วยตัวเองเสียยกใหญ่

ชลาสินธุ์พยักหน้าไปเรื่อย ๆ เขาค่อย ๆ คิดตามคำบอกเล่าของเลขาส่วนตัวที่ทำงานกันมาหลายปี ฝีไม้ลายมือในการทำงานของเลขาคนนี้เขาไม่เคยสงสัย เรื่องมองคนก็เช่นกัน และยิ่งมีคำว่า ‘กานต์’ มาการันตี ความสงสัยเรื่องการทำงานของณิชชาก็ไม่มีในหัวของเขาแล้ว จะมีก็แต่พฤติกรรมแปลก ๆ ของเจ้าตัวที่เขารับไม่ค่อยได้นั่นแหละ

หรือว่า...?