เผชิญหน้า

เสียงตวาดดังลั่นจนหญิงสาวสะดุ้งสุดตัว เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตากลมโตแดงก่ำด้วยหยาดน้ำตา ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ

"พี่...พี่ธีรัช..." เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงสั่นเครือ

"เธอยังมีหน้ามานั่งร้องไห้อีกเหรอ?! พี่ชายของเธอเพิ่งชนคนจนปางตาย แล้วมันไปไหน?! หรือว่าเธอเป็นคนช่วยให้มันหนีออกนอกประเทศ?!"

"ไม่นะ! มินไม่ได้ทำแบบนั้น!" มินตราสะอื้นทั้งที่พยายามกลั้นเสียงไว้สุดกำลัง

"โกหก!!"

ธีรัชกระชากแขนเล็กๆ ของมินตราเต็มแรงอย่างไร้ความปรานี ร่างบางเซถลาไปข้างหน้าจนเกือบล้ม มือของเธอสั่นระริกขณะที่พยายามแกะมือแข็งกร้าวของเขาออกจากตัว

"มินไม่รู้จริงๆ... ว่าพี่มินทร์จะหนี มินพยายามติดต่อหลายครั้งแล้ว ขอร้องเขาแล้ว... ขอร้องจริงๆ!" เสียงของหญิงสาวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ความเสียใจ และความสิ้นหวังที่ทับถมกันจนแทบระเบิด

แต่สำหรับธีรัช ไม่มีคำไหนในประโยคเหล่านั้นสามารถสั่นคลอนความเกลียดชังในอกของเขาได้

เขาไม่เชื่อ!

ไม่แม้แต่นิดเดียว!

"โกหก เธอเป็นน้องมัน! เธอจะไม่รู้อะไรเลยได้ยังไง?!"

"สาบานได้! มินสาบานได้ว่ามินไม่รู้!"

มินตราอ้อนวอน น้ำตาไหลพรากลงมาตามใบหน้าซีดเซียว ขณะที่พยายามดิ้นหนี แต่ยิ่งขืนตัว แขนของเธอก็ยิ่งถูกบีบแน่นจนเจ็บแปลบ

ธีรัชมองใบหน้าที่เปียกชุ่มด้วยน้ำตา ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดสิ้นหวัง แต่เขาไม่ยอมให้ตัวเองใจอ่อนไปกับดวงหน้าหวานหยดย้อยนี้อย่างเด็ดขาด

ไม่มีวัน!

"พี่ชายเธอทำลายชีวิตของพิมพ์นารา คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตพี่! เธอยังกล้าจะมาปกป้องมันอีกเหรอ?!"

"มินไม่ได้ปกป้อง! มินก็อยากให้เขากลับมา! มินทำอะไรไม่ได้เลย... ตอนนี้มินก็หมดหนทางเหมือนกัน..." มินตราส่ายหน้ารัว น้ำเสียงอ่อนแรงเต็มไปด้วยความสิ้นหวังที่แทบกลืนกินร่างเธอไปทั้งเป็น

ดวงตาสีเข้มของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล  บาดแผลที่ลึกจนแม้แต่ธีรัชยังรู้สึกได้ชั่ววูบหนึ่ง

หัวใจของเขากระตุก... แต่โทสะกลับเข้ามากลบ

ธีรัชกระชากแขนเล็กๆ ของมินตราเต็มแรงอย่างไร้ปรานี จนร่างบางเซถลาไปข้างหน้าแทบล้ม มือของเธอสั่นระริกขณะที่พยายามแกะมือเขาออกด้วยแรงอันน้อยนิด

"มินไม่รู้จริงๆ... ว่าพี่มินทร์จะหนี มินพยายามโทรหาเขาหลายครั้งแล้ว ขอร้องให้เขากลับมารับผิด แต่... แต่เขาไม่ฟังมินเลย!" น้ำเสียงของหญิงสาวสะท้านเครือด้วยความหวาดกลัวสุดหัวใจ

แต่ธีรัช... กลับไม่แม้แต่จะลังเลเชื่อในสิ่งที่เธอพูด

เขาไม่เชื่อ!

ไม่เคยเชื่อ!

"โกหก!" เขาตวาดก้อง ดวงตาคมกริบฉายแววเกลียดชังราวกับเปลวเพลิง "เธอเป็นน้องมัน เธอจะไม่รู้อะไรเลยเหรอ?! หรือเธอก็สมรู้ร่วมคิดกับมันมาตั้งแต่แรก!"

"ไม่จริง! มินสาบานได้ มินไม่รู้เลย!" มินตราร้องไห้แทบขาดใจ น้ำตาไหลพรากลงบนแก้มซีดเซียว

แต่ไม่ว่าหญิงสาวจะร้องขออย่างไร ธีรัชก็ไม่ฟัง ไม่แม้แต่จะหวั่นไหว

ในสายตาเขา เธอคือผู้หญิงสองหน้า  ใบหน้าที่เสแสร้งอ่อนหวาน แต่จิตใจกลับเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมต่ำช้า เหมือนอย่างที่พิมพ์นาราเคยเตือนเขาไว้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในอดีต

"อย่าคิดว่าทำตัวน่าสงสารแล้วพี่จะเห็นใจ..." ธีรัชคำรามต่ำ ดวงตาแข็งกร้าวราวเหล็กกล้า "นิสัยแบบเธอ... มันฝังลึกอยู่ในสายเลือด!"

มินตราชะงัก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง น้ำตาที่เอ่อคลอก่อนหน้านี้ร่วงเผาะอย่างไม่อาจห้ามได้อีก

"พี่ชายเธอทำลายชีวิตของพิมพ์นารา ทำลายทุกอย่างที่สำคัญที่สุดในชีวิตพี่ แล้วเธอ... ยังกล้ามายืนร้องไห้ ทำตัวเป็นเหยื่อได้อย่างหน้าด้านๆ แบบนี้เหรอ?!" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการดูหมิ่นเจ็บแสบยิ่งกว่าการตวาดด่า

"มินไม่ได้ปกป้อง... มินเองก็อยากให้เขากลับมารับผิด..." มินตราส่ายหน้ารัว น้ำเสียงสั่นสะท้านจนแทบฟังไม่ได้ความ "มินก็หมดหนทางเหมือนกัน..."

แม้ดวงตาของหญิงสาวจะเปล่งประกายความเจ็บปวดและสิ้นหวังออกมาอย่างไม่อาจปิดบัง แต่สำหรับธีรัชแล้ว มันก็แค่ "การเสแสร้ง" แบบที่เขาเคยเห็นมานักต่อนัก

"ไม่ต้องเสแสร้งอีกต่อไป มินตรา" เขาเหยียดยิ้มเย็นเฉียบ "ตั้งแต่วันนี้ไป เธอไม่มีสิทธิ์ใช้ชีวิตตามใจตัวเองอีกแล้ว!"

ธีรัชกระชากเธอเข้าใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน ดวงตาคมกริบแผ่ไอสังหารจนมินตราต้องตัวสั่น

"เธอเป็นน้องมัน เธอก็ต้องชดใช้แทนมัน!"