เสือหมดฤทธิ์3

เมื่อกรรวีไปถึงโรงพยาบาล ก็ได้พบกับวาสุกรีพี่ชายคนกลาง ที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องของคนไข้

วาสุกรีเพิ่งมาถึง...เขาจึงพยักหน้ารับเมื่อเห็นกรรวียกมือขึ้นไหว้ขณะที่เดินเข้ามาหา...

พี่ชายคนกลางอ้าแขนออกกว้าง..พลางโอบกอดร่างบางอย่างถือวิสาสะ...และฉวยจังหวะนั้นกดจูบหน้าผากของน้องสาวด้วยความเร็วปานแสง

จุ๊บ!

“งื้อออ.พี่งูแกล้ง!นี่มันโรงพยาบาลนะคะ...แล้วลูกกวางก็โตเป็นสาวแล้วด้วย” กรรวีเงยหน้าขึ้นโวยวายใส่วาสุกรี ก่อนขืนตัวเอาไว้เมื่อเห็นพี่ชายก้มหน้าลงมาแล้วทำท่าจะจูบซ้ำ

“พี่ทำกับน้องแบบนี้มันผิดด้วยเหรอวะ..แล้วอันไหนที่เรียกว่าโต...หัวเนี่ยเหรอ” เขาว่ายิ้มๆ...ก่อนจะคลายวงแขนออกให้ แล้วเปลี่ยนเป็นเลื่อนมือขึ้นไปวางไว้บนหัวของน้องสาว จากนั้นจึงจับโยกไปมาเบาๆ ราวกับว่ามันคือของเล่น..

“พี่งูแกล้ง...ลูกกวางจะไม่มาให้เห็นหน้าอีกแล้ว”

ริมฝีปากบนของหญิงสาวเชิดขึ้นเกือบถึงปลายจมูกโด่งเล็กตอนว่าออกไป ก่อนค้อนใส่พี่ชายคนกลางอย่างมีแง่งอนตอนหมุนตัวเดินหนี แต่ถูกวาสุกรีคว้าข้อมือเอาไว้ได้

หมับ!

“มานี่เลย..จะไปไหน...เดี๋ยวนี้พี่กอดนิดหอมหน่อยไม่ได้หรือไง..งอนพี่จริงเหรอ”

“จริง!”

“แล้วทำยังไงจะหายงอนพี่ละหื้ม” วาสุกรีเอ่ยถาม ขณะกวาดสายตามองตามร่างกายของคนน้องไปทั่ว ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

ช่วงหลังเขาไม่ค่อยได้เจอน้องสาวสักเท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยได้กลับบ้านเหมือนกับพี่ชายคนโตนั่นแหละ แล้วก็คลาดกันไปคลาดกันมา นี่มันก็ปาเข้าไปเกือบ ๆ ปีได้แล้วละมั้ง

นี่น้องสาวของเขา...ก็เริ่มจะโตเป็นสาวแล้วนี่หว่า..ยิ่งโตก็ยิ่งสวยนะว่าไหม...

“เลี้ยงไอติม!” เธอเอ่ยออกมาแล้วฉีกยิ้มกว้างให้จนตาหยีลง ซึ่งบ่งบอกว่าเธอไม่ได้งอนเขาจริงๆ นั่นแหละ แต่แค่อยากจะแกล้งเขาเล่นเฉยๆ

นั่นเลยทำให้วาสุกรีหัวเราะพรืดออกมา...แล้วเอ่ยต่อจากนั้นว่า

“เออ..มันโตเป็นสาวแล้วจริงๆ ด้วยว่ะ”

“พี่งูดูแก่ไปเลยใช่ไหมล่ะคะ..”

เธอหยอกพี่ชายกลับไป...และยิ้มให้อย่างน่ารัก…

นาน ๆ เจอกันทีกรรวีก็มักจะถูกวาสุกรีแกล้งหยอกเธอแบบนี้ตลอด...แต่คนเป็นพี่ชายก็ไม่ควรกอดหรือจุ๊บเหม่งเธอกลางที่สาธารณะหรือต่อหน้าสาธุชน แล้วทำให้คนเป็นน้องต้องอับอายคนอื่นอย่างนี้ไหม ก็เธอไม่ใช่เด็กแล้วนี่นา แต่วาสุกรีก็เป็นพี่ชายที่ใจดีกับกรรวีมากหลายกว่ามนต์พยัคฆ์ตั้งหลายพันเท่า แล้วเขาก็มีอายุน้อยว่าพี่ชายคนโตแค่เพียงสองปี...

ชายหนุ่มมีชื่อเล่นว่า จงอาง เพราะเขาเกิดปีงูใหญ่..แต่กรรวีเรียกพี่ชายคนนี้ว่าพี่งู มันดูสั้นดี...

ส่วนอีกคนนั่นชื่อดูสั้นก็จริง แต่หญิงสาวเปลี่ยนให้มันยาวขึ้นว่า...เสือกะบาก นั่นน่ะเหมาะกับนายคนนั้นมากที่สุด...

“จากจงอางกลายเป็นงูก็ดูแย่พออยู่แล้ว..น้องยังมาว่าพี่แก่อีกนี่นะ...รู้สึกหมดแรงเลยว่ะไอ้แสบ..”

วาสุกรีบ่นให้อย่างไม่จริงจัง พลางวางมือกว้างไว้บนหัวของน้องสาวแล้วโยกเล่นอีกครั้งอย่างรู้สึกเอ็นดู  ก่อนที่ทั้งคู่จะเบนสายตาไปตามเสียงของประตูที่กำลังถูกเปิดออก ด้วยฝีมือของมนต์สิงหาที่ยื่นหน้าออกมาเรียก

“ลูกกวาง...จงอางเข้ามาในห้องก่อนเถอะลูก...”

วาสุกรีหันมาพยักหน้า..ก่อนวาดแขนขึ้นมาคล้องคอของน้องสาวให้เดินเข้าไปพร้อมกัน

“ไอ้เสือมันแย่เลยเหรอแม่..ถึงได้ให้ไอ้วอกมันโทรตามผม...อ้าว!..แล้วทำไมหน้าของไอ้เสือมันถึงได้ดำคล้ำขนาดนั้นกันล่ะครับ”

วาสุกรีเอ่ยและทัก...เมื่อเห็นมนต์พยัคฆ์นอนนิ่งหมดสภาพอยู่บนเตียงของคนไข้...

ซึ่งตอนนี้มนต์พยัคฆ์กำลังหลับไปเพราะฤทธิ์ยา..ไม่งั้นกรรวีคงเข้ามาอยู่ในห้องนี้ไม่ได้ หรือไม่ก็ต้องแอบอยู่ข้างหลังของวาสุกรี...แต่ถ้ามารดาอยู่ด้วยแบบนี้ มนต์พยัคฆ์คงไม่กล้าอาละวาดใส่กรรวีมากเท่าไหร่...

จริงเหรอ...เมื่อเช้านี้ยังตะคอกใส่เธออย่างเกรี้ยวกราด...ขนาดว่าแย่แล้วนะนั่นน่ะ...                                             

แต่ถ้าแม่ไม่เรียกให้เธอเข้ามา ก็ใช่ว่าเธออยากจะเสนอหน้ามาให้เขาเห็นหรอกนะ...จากอาการหนักอยู่แล้วอาจจะหนักกว่าที่เป็นอยู่เพราะเจอสารกระตุ้นต่อมอย่างเธอเข้านี่แหละ

“นั่นน่ะสิ...ผมก็ว่าเหมือนพี่งูนะ” หนุมานเอ่ยแทรกขึ้นมาจากโซฟามุมห้อง..

วาสุกรีตวัดสายตามองน้องชาย...ก่อนเอามืดชี้หน้าและทำท่าราวกับจะเอาเรื่อง...

“เดี๋ยวๆ นะ...นี่แกเรียกชื่อฉันตามลูกกวางไปแล้วเหรอวะ.. แกลืมไปแล้วหรือไงว่าพี่คนนี้มีชื่อว่าจงอาง...แกเรียกเหมือนฉันเป็นงูเขียวเลยนะโว๊ย! ไอ้ลิงสังคัง!” วาสุกรีแว้ดใส่น้องชายแล้วเรียกกลับไปให้หนักกว่าอีก

“พี่งู! พี่ก็เรียกผมให้มันถูก ๆ หน่อยเด้” ท่าทางกวนๆ ของหนุมานทำให้วาสุกรีรู้สึกหมั่นไส้...เพราะยังไงหนุมานก็ยังเรียกชื่อของพี่ชายผิดไปอยู่ดี

“ลิงกัง!พอใจยังวะ”

“พี่งู...เอ้ย! พี่จงอาง..ถูกต้องนะครับ”

“เออ..ไอ้วอก”

สองพี่น้องปะทะคารมกันอย่างน่ารักจนกรรวีหัวเราะขำ นาน ๆ ทีเธอจะได้เห็นภาพแบบนี้บ้าง...แต่กับมนต์สิงหาเวลานี้เธอกำลังทุกข์ใจ เพราะเป็นห่วงลูกชายคนโต จนไม่มีอารมณ์มาเล่นกับลูกทุกคน

“หยุดเถียงกันก่อนนะจงอาง..วอก...เสียงดังกันใหญ่ เสือกำลังหลับอยู่” มารดาเอ่ยขึ้นมาห้าม...แต่คนอารมณ์ดีอย่างหนุมานอดค้านขึ้นมาไม่ได้

เขาหยัดตัวลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินมาชะโงกหน้ามองพี่ชายที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง...

“แม่จะบอกพวกเราว่า อย่าแหย่เสือหลับอย่างนั้นใช่ไหมละครับ...สภาพ! เอาไม้เขี่ยยังไม่ตื่นเลยนะครับแบบนี้”

กรรวีหัวเราะชอบใจ...ก่อนหันมาสะกิดมือของวาสุกรีที่อยู่ข้างกันแล้วเอ่ยขึ้นมาบ้างว่า

“พี่งู..ดูพี่ลิงสิคะ ว่าคุณเสือเป็นขี้ใช่ไหมคะนั่นน่ะ”

 คำถามน่ารักจากน้องสาว ทำเอาสามคนพี่น้องต้องหัวเราะเสียงดัง จนมนต์สิงหาถึงกับส่ายหน้าหนี เพราะเวลานี้เธอกำลังเครียดมาก

เมื่อเห็นสีหน้าและสายตาดุ ๆ จากมารดา ทุกคนจึงพร้อมใจกันหยุดหัวเราะราวกับมนต์สิงหาคือผ้าเบรคชั้นดี

แต่คนที่ดูเหมือนจะหลับอยู่บนเตียง และต้องทนนอนฟังเสียงน้องๆ นินทาตัวเองในระยะเผาขน เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากซะจากนอนกัดฟันอยู่อย่างนั้นคนเดียวเงียบๆ

ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ ไอ้พวกนอกคอกทั้งหลายที่เห็นขี้ดีกว่าไส้ แล้วก็ชอบเข้าข้างยายเด็กขยะนั่นตั้งแต่เล็กจนใหญ่..ซึ่งรวมไปถึงพ่อกับแม่ของเขานั่นด้วยแหละ ที่รักและเอ็นดูลูกกวางยิ่งกว่าเขาที่เป็นลูกแท้ๆ ของท่านเสียอีก....ยัยเด็กขี้ประจบ..สอพรอก็ที่หนึ่ง...ไม่มีวันที่เขาจะญาติดีด้วยหรอกนะชาตินี้น่ะ...ฝันไปเหอะ!

“เสือถูกทำของใส่”

“ห้ะ!”