ไม่อาจเอื้อม(1)

‘เตรียมแต่งแล้วจ้า...ไฮโซธามวัตฒ์เจ้าของอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ของประเทศกับครูสาวที่หมั้นหมายกันมานานหลายปี ในที่สุดก็ได้ฤกษ์งามยามดีสั่นระฆังวิวาห์’

นิ้วมืออวบเลื่อนอ่านข่าวบันเทิงในสมาร์ตโฟนพรางกดดูรูปของว่าที่เจ้าบ่าวดู มุมปากโค้งขึ้นนิดหนึ่งจนมองแทบไม่ทันแล้วก็หุบลง

เจ้าของร่างอวบหนักเจ็ดสิบ สูงเพียงแค่ร้อยหกสิบห้าถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองอกหักอีกครั้ง ครั้งแรกคือวันที่รู้ว่าผู้ชายที่เคยช่วยชีวิตไว้มีคนรักและหมั้นกันแล้ว ส่วนครั้งที่สองก็คือตอนนี้ที่พวกเขาประกาศว่ากำลังจะแต่งงานกัน

ใบหน้ากลมเนียนใสซึ่งแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาสะบัดหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไป หากเธอแอบชอบคนที่ฐานะใกล้เคียงกันป่านนี้คงลงเอยด้วยการมีแฟนไปนานแล้ว ตอนนี้จึงเป็นแค่หมามองเครื่องบินเท่านั้น

“อ่านข่าวคุณทามอยู่เหรอกุน”

สาวสวยหน้าตาดีซึ่งอยู่ในชุดยูนิฟอร์มเดียวกันชะโงกมองหน้าจอมือถือเพื่อนรักและก็เห็นว่าเป็นจริงอย่างที่คิดเอาไว้ ไม่มีผิด

‘ตวิศา’เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของ ‘ปีกุน’ ซึ่งทั้งคู่เป็นเด็กกำพร้าถูกทอดทิ้งไว้ในสถานสงเคราะห์เด็กบ้านเติมรัก เมื่อเรียนจบมัธยมปลายสองสาวจึงตัดสินใจหยุดการเรียนไว้ก่อนแล้วมาหางานทำเพื่อเก็บไว้เป็นทุนเรียนต่อและเริ่มมาทำงานเป็นพนักงานขายกระเป๋าแบรนด์เนมยี่ห้อดังในห้างฯ นี้

พวกเธอทำงานกับที่นี่มาเกือบเจ็ดปีแล้วแต่ก็ยังมีเงินเก็บไม่มากแม้ว่าจะทำอาชีพเสริมหลายอย่างหากเป็นคนอื่นรายได้ขนาดนี้คงก้าวไปไกลและเรียนจบไปแล้ว แต่สำหรับปีกุนและตวิศาเป็นห่วงแม่ครูรำไพที่จะต้องหาเงินมาจุนเจือเด็กในสถานสงเคราะห์ที่ชุบเลี้ยงพวกเธอมาจึงต้องแบ่งรายได้ครึ่งหนึ่งไปช่วยแบ่งเบาภาระด้วย

“ยังไม่คิดจะตัดใจอีกเหรอ ก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้”

ตวิศาเดินไปทรุดตัวนั่งด้านข้างแล้วเอื้อมมือไปแตะไหล่คล้ายจะปลอบใจ ปีกุนได้แต่พยักหน้ารับเล็กน้อย

ทำไมเธอจะไม่อยากตัดใจล่ะแต่เพราะเขาคือผู้ชายที่เคยช่วยชีวิตจากโจรเอาไว้เมื่อสามปีก่อนและตอนนี้เธอยังมาทำงานในห้างฯ ของเขาอีกด้วยซึ่งมีบ่อยครั้งที่เขามาตรวจงานแล้วเธอก็มักจะแอบมองอยู่ไกล ๆ

“เฮ้ย! มีอะไรส่งมาให้หมดถ้าไม่อยากตาย”

ชายผอมสูงหน้าตอบขอบตาดำโดดลงจากมอเตอร์ไซค์แล้วเดินเข้ามาหาพร้อมยกมีดขึ้นขู่

ร่างอวบถอยหลังทีละก้าวแล้วซ่อนกระเป๋าสะพายซึ่งมีเงินไม่กี่พันในกระเป๋าเอาไว้ด้านหลัง เธอให้เงินพวกนี้กับมันไปไม่ได้เพราะต้องเอาไปจ่ายค่าอาหารให้กับน้อง ๆ บ้านเด็กกำพร้า

เม็ดเหงื่อเย็นเฉียบผุดขึ้นบนใบหน้า เธอรู้สึกหวาดหวั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แขนป้อมกระชับกระเป๋าเอาไว้แน่น ดวงตาคู่สวยจับจ้องพวกมันสองคนไม่วางตาแล้วคิดหาทางหนีทีไล่

บริเวณโดยรอบมืดสนิทแม้จะมีบ้านผู้คนทว่าก็ปิดไฟเข้านอนกันหมดแล้วเพราะเวลานั้นก็เลยเที่ยงคืนไปค่อนข้างมาก

“อย่าเข้ามานะ ฉันไม่มีอะไรให้พวกแกหรอก”

“ถ้าไม่มีแล้วมึงจะกอดกระเป๋าไว้แน่นทำไม เฮ้ย ไปเอากระเป๋ามันมา”

ชายอีกคนซึ่งค่อมมอเตอร์ไซค์ก้าวขาลงจากรถแล้วสั่งให้เพื่อนเขาไปเอากระเป๋า ความโกลาหลเริ่มเกิดขึ้นทั้งคู่เกิดการยื้อแย่งกระเป๋ากัน

แรงผู้หญิงหรือจะสู้แรงผู้ชายมันกระชากไม่กี่ครั้งก็ได้กระเป๋าไป ปีกุนเริ่มสงเสียงตะโกนให้คนช่วยจนไฟของบ้านหลายหลังถูกเปิด

พวกมันเห็นท่าไม่ดีและเกิดความโมโหจึงถือมีดเข้ามาจะแทงสัญชาตญาณของคนส่วนใหญ่คือการยกแขนขึ้นปกป้องร่างกายและใบหน้าตัวเองปีกุนเองก็เช่นกัน

“กรี๊ดดดด” มีดพกพาแทงเข้าบริเวณลำแขน

มันชักมีดกลับพร้อมกับเลือดสีแดงสดพุ่งออกมาไม่ขาดสาย แววตาของปีกุนปรากฎความอ้อนวอนขอชีวิต แต่มันก็คงไม่ได้ผลกับคนติดยาบ้าที่ของขาดในเวลานี้ มีดเล่มเดิมถูกยกขึ้นอีกครั้ง เธอได้แต่หลับตาปี๋เพื่อรอความตาย

“โอ้ย...เฮ้ย หนีเร็ว”

ปีกุนได้ยินเสียงชกต่อยกันจึงลืมตาขึ้นเธอเห็นพวกมันขับรถออกไปพร้อมกับกระเป๋าของตัวเองถูกยื่นมาตรงหน้า มีคนมาช่วยเธอเอาไว้ทัน

“ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม ผมโทรเรียกรถพยาบาลกับตำรวจให้แล้วนะ”

ร่างสูงร้อยแปดสิบกว่าย่อตัวลง ใบหน้าคมเข้มสะอาดเกลี้ยงเกลาเหมือนมีออร่าระยิบระยับเปล่งประกายสะท้อนออกมา หญิงสาวตกตะลึงไปชั่วขณะ จนเขาต้องเขย่าร่างเพื่อเรียกสติเพราะคิดว่าเธอตกใจจนเสียสติไปแล้ว

ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากรู้ตัวอีกทีปีกุนก็มาอยู่โรงพยาบาลโดยรับรู้ว่าผู้ชายคนนั้นช่วยชีวิตเธอเอาไว้

มืออวบยังคงลูบรอยแผลเป็นซึ่งเหมือนเป็นเครื่องเตือนใจเอาไว้บอกว่าเธอรอดชีวิตมาได้เพราะผู้ชายที่ชื่อ ‘ธามวัฒน์’

และมันคงไม่แปลกที่เธอยังตัดใจจากเขาไม่ได้สักที ทั้งที่รู้ว่าเขามีคนรักอยู่แล้วและฐานะก็ต่างกันราวฟ้ากับเหว

“น้องคะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นและดังขึ้นอีกจนเรียกสติของปีกุนกลับมาอยู่ในโลกของความเป็นจริง “คะ?...คุณลูกค้า”

หญิงวัยกลางคนหน้าตาท่าทางค่อนข้างเอาเรื่องชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นว่าพนักงานของร้านเอาแต่ยืนเหม่อลอยและไม่สนใจลูกค้าอย่างเธอเลย

ปีกุนหันซ้ายหันขวานึกว่าเพื่อนเธอยืนอยู่ด้วยแต่ที่ไหนได้เธอยืนอยู่คนเดียวไม่รู้ว่าตวิศาเดินออกไปจากตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร

“พี่เอากระเป๋ามาคืนค่ะ”

ยกถุงกระดาษระดับพรีเมี่ยมซึ่งมีกระเป๋าแบรนด์เนมระดับกลางอยู่ด้านใน ปีกุนรับมันมาเปิดดูแล้วก็เห็นว่ามันเป็นของทางร้านจริง ๆ ซึ่งหากซื้อไปแล้วและสินค้ามีปัญหาสามารถนำมาคืนได้ภายในเจ็ดวัน

“คุณลูกค้ามีใบเสร็จของทางร้านไหมคะ”

“ไม่มี ฉันคิดว่าสินค้าไม่ได้มีปัญหาอะไรจึงทิ้งไปแล้ว” ยกมือขึ้นกอดอกพูดลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับหลักฐานที่จะต้องเตรียมมา

“ถ้าไม่มีหลักฐานเราคงเคลมสินค้าให้ไม่ได้ค่ะ เพราะตามกฎแล้วต้องมีใบเสร็จมาเพื่อยืนยันว่าลูกค้าซื้อกระเป๋าไปภายในเจ็ดวันค่ะ” ริมฝีปากอิ่มหยักโค้งขึ้นแม้ในใจจะร้อนรุ่มกับท่าทีเย่อหยิ่งนั้นก็ตาม

“ทำไมจะไม่ได้ ก็ในเมื่อกระเป๋ามีรอยขีดข่วนฉันก็ต้องเอามาคืนสิ”

น้ำเสียงของลูกค้าวัยกลางคนเริ่มสูงขึ้นพร้อมกับยืนเท้าสะเอว ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มหยุดดูเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น

ตวิศาซึ่งเพิ่งกลับมาจากห้องน้ำแล้วเห็นมีไทยมุงยืนอออยู่หน้าร้านจึงรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนทันที เธอจำได้ว่าผู้หญิงที่ส่งเสียงโวยวายอยู่ในร้านคือคนที่มาซื้อกระเป๋ากับเธอเมื่อสามสัปดาห์ก่อน