บทที่ 13 : หวง

ปวริศาเดินเข้าไปในร้านหรูที่ตกแต่งสไตล์ยุโรปในโรงแรมชื่อดังใจกลางเมือง ปวริศาเคยเห็นดาราและเหล่าเซเลปมาเช็คอินที่ร้านนี้ผ่านโซเชี่ยลมาหลายครั้ง แต่ไม่เคยได้เข้ามาสักที ปวริศาเดินมาหยุดที่หน้าร้านกำลังตัดสินใจว่าจะเข้าไปเลย หรือจะโทรไปหาคนที่นัดหมายดี ก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วมีพนักงานต้อนรับสาวในชุดสูทกระโปรงสีดำ เสื้อตัวในเป็นเชิ้ตสีขาวมีระบายตรงปกเข้ามาทักทายเธอ

“ขอประทานโทษค่ะคุณผู้หญิงได้จองโต๊ะไว้หรือยังคะ”

“เอ่อ.. คือมีคนจองไว้แล้วค่ะ”

“คุณผู้หญิง คือ คุณปวริศาใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ”

ปวริศาทำหน้างง ส่วนพนักงานต้อนรับสาวยิ้มหวานให้แล้วผายมือเชิญเธอเข้าไปในร้าน

“เชิญทางนี้ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ปวริศาเดินตามพนักงานต้อนรับไปที่มุมด้านหนึ่งของร้านที่มีผู้ชายสวมสูทสีดำ กับเสื้อเชิ้ตสีขาวภายใน หล่อสมาร์ทนั่งอยู่ พอเขาเห็นเธอเดินเข้ามาก็ลุกขึ้นยิ้มทักทายแล้วผายมือเชิญเธอให้เข้ามานั่ง พร้อมมาขยับเก้าอี้ให้

“สวัสดีค่ะ”

ปวริศากล่าวทักทายพร้อมรอยยิ้มแล้วนั่งลง

“คุณแป้งดื่มอะไรเย็น ก่อนดีครับ”

แพทริกยกแก้วแชมเปญให้เป็นการเชื้อเชิญ ปวริศายิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ

“ยังอยู่ในเวลางานอยู่ค่ะ ดื่มไม่ได้”

“ถ้าเวลาเลิกงานแล้วก็ดื่มได้ใช่ไหมครับ”

แพทริกไม่ยอมแพ้ แต่พอเห็นหญิงสาวมีอาการอึกอัก จึงเปลี่ยนเรื่องคุย

“คุณแป้งครับ ลองเบเกอร์รี่ที่นี่ดูไหมครับ กินไป จิบชาอุ่นๆ ไปก็ดีนะครับ เบเกอร์รี่ที่นี่อร่อยรสชาติดี อยากให้คุณแป้งได้ลองชิมครับ”

“คุณแพทริกเป็นหุ้นส่วนของที่นี่หรือเปล่าคะ”

“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วครับมาบ่อยเกิน ที่ออฟฟิศผมชอบมากินแล้วมาคุยงานที่นี่ครับ อ้อ.. คุณแป้งเรียกผมว่า ‘แพท’ เฉยๆ ก็ได้นะครับ”

“ค่ะ คุณแพท”

แพทริกยิ้มเมื่อหญิงสาวดูผ่อนคลายและให้ความไว้วางใจเขามากขึ้น ปวริศาจับดูเมนูและสั่งเบเกอร์รี่กับชาร้อนหนึ่งแก้ว แล้วยื่นเมนูรายการอาหารให้กับบริกรสาว

“เอ่อ.. คุณแพทมีอะไรให้แป้งช่วยดูหรือคะ”

“ใจร้อนจังครับคุณแป้ง เดี๋ยวรอทานขนมอร่อยๆ จิบชาให้หายเหนื่อยก่อนดีไหมครับ”

“แป้งกลัวคุณแพทจะเสียเวลาค่ะ”

“ไม่เป็นไรเลยครับ สำหรับคุณแป้งผมมีเวลาเสมอ”

ปวริศาระบายยิ้มให้ ได้แต่ในใจ ‘นี่เรากำลังถูกจีบอยู่หรือเปล่านะ’

พนักงานของร้านถือถาดมาแล้วหยิบจานเบเกอร์รี่หนึ่งชิ้นและถ้วยชาร้อนเสิร์ฟให้กับปวริศา เจ้าตัวหยิบถ้วยชาขึ้นจิบแล้วตักขนมเข้าปาก เนื้อเบเกอร์รี่นุ่มเนียนละมุนลิ้น หอมกลิ่นนมเนย รสชาติไม่จัดมาก จัดว่าเป็นขนมที่อร่อยดังคำโปรยของชายหนุ่มตรงหน้าจริงๆ

“อืมม... อร่อยมากเลยค่ะ”

“ถ้าคุณแป้งชอบ ผมมีร้านแนะนำอีกหลายร้านเลยครับ”

ทั้งคู่คุยกันไป แพทริกก็พยายามที่จะรู้จักผู้หญิงตรงหน้าให้มากที่สุด เขาเริ่มเปลี่ยนความคิดในตอนแรกที่เห็นเขาอยากรู้จักผู้หญิงคนนี้เพราะเหตุผลบางประการ แต่ตอนนี้เขามีเหตุผลใหม่ที่อยากรู้จักผู้หญิงคนนี้มากขึ้น เขาอยากเป็นส่วนหนึ่งในรอยยิ้มของเธอ รอยยิ้มที่สดใสจริงใจ ไม่มีสิ่งใดแอบแฝง มองแล้วสบายใจ สุดท้ายเขาก็ยอมเอางานออกมาคุย งานที่เขาเอามาเป็นข้ออ้างในการดึงผู้หญิงคนนี้มาทำความรู้จัก

ครืด ครืด เสียงสั่นดังมาจากในกระเป๋าของเธอ

            “ขออนุญาตนะคะ”

            แพทริกพยักหน้าอนุญาต ปวริศาล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า แล้วก็แปลกใจเมื่อเห็นชื่อที่บันทึกไว้แสดงผลให้เห็นว่า “บอส” เธอมองไปที่ตัวเลขที่บ่งบอกเวลา 17.10 น. แล้วงงแต่ก็รับสาย

            “ค่ะบอส”

            “คุณปวริศาผมขอโทษ ผมขอรบกวนเวลาหลังเลิกงานคุณหน่อย ผมหาข้อมูลไฟล์งานโปรเจคไม่เจอ มันอยู่ตรงไหนหรือ”

            “เอ่อ.. เอกสารอยู่ในแฟ้มเลขที่ WZ905 ค่ะ”

            “ผมหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอต้องรีบใช้ด้วยสิ”

            “งั้นบอสรอสักชั่วโมงได้ไหมคะ เดี๋ยวดิฉันกลับไปหาให้ค่ะ”

            “โอเคถ้าอย่างนั้น ผมทำอย่างอื่นรอคุณนะ ขอบคุณมากครับคุณแป้ง”

            “ค่ะบอส”

            ปวริศาจบการสนทนากับคนในโทรศัพท์ก็หันมายิ้มแหยกับคนตรงหน้า และชายตรงหน้าก็เป็นฝ่ายชิงพูดเองเสียก่อน

            “เจ้านายโทรตามกลับไปให้ทำงานหรือครับ แย่จังเลยนะครับแบบนี้เวลานี้เป็นเวลาเลิกงานแล้วแท้ๆ ผมไม่เคยทำกับลูกทีมผมแบบนี้เลยนะครับ”

            “อ๋อคือมีงานโปรเจคใหม่ค่ะ เป็นโปรเจคที่แป้งดูแลอยู่ด้วย เอกสารทั้งหมดแป้งเป็นคนเก็บเอง พอบอสอยากได้ข้อมูลก็เลยหาไม่เจอ แป้งอาจจะต้องขอตัวกลับก่อนนะคะ สำหรับโปรเจคของคุณแพทเดี๋ยวแป้งไปคุยกับทีมงานให้แล้วจะแจ้งความคืบหน้านะคะ”

            ปวริศาทำท่าจะเก็บของจากโต๊ะ แพทริกยื่นมือไปกุมมือปวริศาไว้ ปวริศาชะงักแล้วค่อยๆ ดึงมือตัวเองออก

            “ขอโทษครับคุณแป้ง ผมขอเวลาอีกแป๊บได้ไหมครับ”

            “ค่ะ”

            “ผมมีข้อเสนอให้คุณแป้ง ผมชอบสไตล์การทำงานของคุณแป้งมากเลยครับ ผมอยากชวนคุณแป้งมาทำงานกับผม รับรองว่าผมไม่กวนเวลาคุณแป้งหลังเลิกงานเลยครับ อ๋อ.. แล้วคุณแป้งอยากได้เงินเดือนเท่าไหร่ ผมพร้อมจ่ายครับ”

            “คุณแพทพูดแบบนี้ เดี๋ยวแป้งก็เรียกเงินเดือนสักหนึ่งแสนบาทเลยนะคะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

            “โอเคเลย คุณแป้งพร้อมมาเริ่มงานกับผมวันไหนครับ”

            ปวริศาตกใจทำตาโตไม่คิดว่าที่เธอพูดเล่นแพทริกจะคิดจริงจังแบบนี้

            “อุ๊ย ใจเย็นก่อนค่ะคุณแป้ง แป้งแซวเล่นเฉยๆ พนักงานธรรมดาแบบแป้งจะไปรับเงินเดือนหลักแสนได้อย่างไร”

            “ได้สิ คุณแป้งยังไม่รู้อะไรผมนี่เป็นซีอีโอของบริษัทเลยนะ ผมเซ็นทีเดียวทุกอย่างก็ไม่มีปัญหาแล้ว”

            “แป้งต้องขอบคุณคุณแพทมากเลยนะคะ ที่กรุณาแป้ง แต่แป้งคงรับไว้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ ความสามารถแป้งยังไม่ถึง”

            “คุณแป้งอย่าพึ่งปฏิเสธเลยนะครับ เอาเป็นว่าเก็บข้อเสนอผมไว้สักนิดเผื่อวันใดที่คุณแป้งมีปัญหา หรือเบื่อที่เก่าแล้วขอให้นึกถึงผมคนแรกนะครับ”

            “ได้ค่ะ อ้อแล้วแป้งอาจจะขอคุณแพทไว้สักหนึ่งเรื่องนะคะ คือ คุณแพทไม่ต้องส่งดอกไม้ไปให้แป้งแล้วได้ไหมคะ”

            “ถ้าคุณแป้งไม่รับดอกไม้ผม คุณแป้งอนุญาตให้ผมจีบคุณแป้งได้ไหมละครับ ผมขอโทรไปคุย โทรไปชวนคุณแป้งมาทานข้าวบ้างได้ไหมครับ ผมจริงจังนะครับ”

            “เอ่อ.. คือ คือว่าแป้งมีแฟนแล้วค่ะ”

            ปวริศาตอบแบบไม่เต็มเสียงนัก

            “ใช่หรือเปล่าครับ เท่าที่ผมทราบ คุณแป้งยังไม่มีใครนี่ครับ ผมขอโอกาสจีบนะครับ”

            ในส่วนของเจฟฟ์หลังจากที่เขารู้ว่าปวริศาออกไปพบแพทริก ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องงานเขาก็ไม่โอเคอยู่ดี เพราะเขากับแพทริกก็เปรียบเหมือนคู่แค้นคู่กัดกันตั้งแต่สมัยเรียนที่อเมริกา ไม่ว่าเจฟฟ์จะทำอะไรแพทริกก็จะทำตาม เรื่องผู้หญิงก็ไม่เว้น ผู้หญิงคนไหนที่ทำท่าสนใจเจฟฟ์ มาคุยกับเจฟฟ์สุดท้ายก็โดนแพทริกแย่งไปควงได้ทุกครั้ง เรียกว่าแพทริกคือหอกข้างแค่ของที่แท้ทรู เพราะเหตุนี้เจฟฟ์จึงไม่อยากให้ปวริศาเข้าใกล้แพทริก แต่น่าจะไม่ทันแล้วเพราะแพทริกลุกหนักเหลือเกินทั้งส่งดอกไม้ เอาเรื่องงานมาบังหน้าและเขาก็ไม่รู้ว่าที่เขาไม่ได้รู้ไม่ได้เห็นความสัมพันธ์ของสองคนนี้เป็นอย่างไร ส่วนตัวเขาอยากจะห้ามไม่ให้ปวริศาไปยุ่งกับแพทริกแต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะใช้เหตุผลอะไร ตอนนี้ที่เขาทำได้คือใช้ความเป็นเจ้านายมาอ้างได้แค่นั้น อย่างน้อยเขาก็ดีใจที่ปวริศาเลือกที่จะกลับมาหาเขาและไม่ไปต่อกับแพทริก