บทที่ 14 : แผนลวง

            หลังจากได้รับโทรศัพท์จากเจฟฟ์ว่าต้องการข้อมูลด่วนสำหรับทำงานโปรเจคสำคัญปวริศาก็รีบกลับมาที่ออฟฟิศซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาหกโมงเย็นกว่าแล้ว ทั้งออฟฟิศปิดไฟเกือบหมด มีแค่บางจุดที่มีเพื่อนพนักงานทำโอทีก็จะมีไฟเปิดไว้ ปวริศาเร่งฝีเท้าเดินมาเคาะประตูห้องของเจฟฟ์

“ขออนุญาตค่ะบอส”

ปวริศาเปิดประตูเข้าไปเห็นบอสกำลังนั่งดูอะไรบางอย่างในโน้ตบุ๊กอยู่ ชายหนุ่มเงยหน้าหันมามองแล้วยิ้ม

“ผมขอโทษคุณแป้งด้วยนะ ผมไม่รู้ว่าคุณแป้งไม่อยู่ในออฟฟิศ ผมเตรียมข้อมูลให้ลูกค้าอยู่แล้วมันติดตรงนี้อยู่นิดนึงครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ บอสอยากได้ข้อมูลอะไรเพิ่มบ้างนะคะ”

“ผมอยากได้ข้อมูลในส่วนนี้ครับ”

เจฟฟ์บอกสิ่งที่ตนต้องการ ปวริศาเดินไปหาแฟ้มข้อมูลและเข้ามานั่งค้นหาข้อมูลในโน้ตบุ๊กเจฟฟ์มองหญิงสาวค้นหาข้อมูลแล้วยิ้ม ไม่คิดว่าจะได้เจอกันทุกวันแบบนี้ แต่เขาก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าเก้าปีที่ผ่านมามันคืออะไร ทำไมสิ่งที่เขารู้คือเธอเมินเฉยเขา เธอมีคนใหม่ แต่ที่ได้มาทำงานร่วมกันสักพักก็ไม่เห็นเธอมีใครเป็นตัวเป็นตน เว้นแต่พวกเหลือบไรที่คอยมาเฝ้าจีบเธอ มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ

“บอสคะ บอส”

“อะไรนะ”

“ดิฉันถามว่าข้อมูลชุดนี้โอเคไหมคะ บอสอยากได้ข้อมูลส่วนใดเพิ่มหรือเปล่า”

“เดี๋ยวผมดูก่อน น่าจะใช้ได้นะ ขอบคุณมากเลย”

“ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวสิคุณแป้ง”

ปวริศาใจสั่น นี่เธอเป็นบ้าอะไรแค่เขาเรียกชื่อเล่นเธอก็ใจสั่นแล้วหรือ

“คุณทานอะไรมาหรือยัง ไปกินเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหม”

“เอ่อ..”

“นะ.. นะครับ วันนี้ผมเครียดมากเลย อยากรีแล็กซ์จัง”

เจฟฟ์ส่งสายตาอ้อนวอน ปวริศาที่คิดว่าจะรีบกลับบ้านเพราะไม่อยากอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้โดยเฉพาะการอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้ ปวริศาไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไร เพราะเธอคิดว่าคนตรงหน้าคือคนเดียวกันกับที่เธอรู้จักดีในอดีต แต่ทำไมเขาถึงทำเป็นไม่รู้จักเธอ นั่นมันทำให้เธอทำตัวไม่ถูก แต่พอเจอลูกอ้อนแบบนี้มันเหมือนจริงๆ และเธอก็แพ้ลูกอ้อนแบบนี้เสียด้วย จึงได้แต่พยักหน้ารับไป คนตรงหน้ายิ้มร่าดีใจ

“ได้ค่ะ”

“งั้นเราไปกันเลย เดี๋ยวคุณแป้งไปรถผม ทิ้งรถคุณแป้งไว้ที่นี่เดี๋ยวผมไปส่ง”

เจฟฟ์เก็บของด้วยความรวดเร็วทำเอาปวริศายืนงง แล้วเจฟฟ์เข้ามาประคองหลังเธอพาออกจากห้อง เดินเข้าลิฟต์ลงไปที่จอดรถผู้บริหาร พอถึงรถเจฟฟ์ก็มาเปิดประตูรถและปิดรถให้ก่อนที่จะเดินอ้อมมานั่งที่นั่งคนขับ เขารีบเอื้อมตัวเข้ามาใกล้เพื่อจับเซฟตี้เบลล์มาคาดให้ ซึ่งในตอนนี้ใบหน้าของคนทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ สายตาที่ประสานกันดึงดูดความปรารถนาในใจของทั้งคู่เข้าหากัน เจฟฟ์ค่อยๆ ประกบริมฝีปากลงแล้วสัมผัสกับริมฝีปากนุ่มชื้นของหญิงสาว เขาค่อยๆ สอดเรียวลิ้นเข้าไปค้นหาความหอมหวานภายใน รสสัมผัสที่อ่อนโยน นุ่มนวลทำให้ปวริศาคล้อยตามได้ไม่ยาก ทั้งคู่แลกรสจูบกันอย่างหอมหวานและดูดดื่มแล้วหญิงสาวเป็นฝ่ายรู้ตัวก่อน จึงเริ่มต่อต้าน ทำให้ฝ่ายชายถอนจูบด้วยความเสียดาย

“ขอโทษนะครับ ผมอดใจไม่ไหวจริงๆ ที่อยู่ใกล้พี่ เอ่อ.. อยู่ใกล้คนน่ารักอย่างคุณแป้ง”

มือซ้ายของเจฟฟ์ปลดเกียร์ ขาขวาค่อยๆ แตะคันเร่งขับออกจากที่จอดรถมุ่งหน้าสู่จุดหมาย สายตาของเจฟฟ์มองไปยังท้องถนนแล้วเหลือบมองคนข้างๆ เป็นระยะ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ส่วนคนที่นั่งข้างได้แต่นิ่งเงียบทำเฉไฉมองออกไปด้านนอกของรถ ใบหน้าเริ่มเห่อร้อน ภายในแสงสลัวยังมองเห็นได้ว่าใบหน้าสวยนั้นถูกเลือดสูบฉีดเป็นสีแดงระเรื่อไปทั้งหน้า

รถเลี้ยวเข้าไปที่สถานบันเทิงที่ทั้งคู่รู้จักและคุ้นเคยเป็นอย่างดี

“เอ่อ.. ผมไม่รู้จะไปที่ไหน รู้จักแต่ที่นี่”

“บอสเคยมาที่นี่มาก่อนหรือคะ”

“เคยครั้งหนึ่งครับ ตอนกลับมาใหม่ๆ เจ้าศรุตก็ไปรับผมมานั่งคุยกันที่นี่”

ปวริศาพยักหน้ารับแล้วเดินตามไป เจฟฟ์เลือกจองห้องวีไอพีชั้นสองที่มีความเป็นส่วนตัวที่ห้องสามารถเปิดกระจกมาดูบรรยากาศของเวทีที่มีการเล่นดนตรีสดได้

ไวน์ชั้นดีถูกเทใส่แก้วสองแก้ว

“ดิฉันขอเป็นน้ำเปล่าดีกว่าค่ะ”

“นี่นอกเวลางานแล้วไม่พูดคำว่าดิฉันได้ไหมครับ พี่แป้ง”

ปวริศาตาโต ที่คนตรงหน้าเปลี่ยนสรรพนามในการคุยกับเธอ “พี่แป้ง” งั้นหรือ

“ก็คุณแป้งอายุมากกว่าผมนิดนึงไม่ใช่หรือครับ ผมเรียกพี่ก็ถูกแล้วหรือคุณแป้งไม่อยากเป็นพี่ งั้นผมเรียกว่า “แป้ง” เฉยๆ นะครับ”

“เรียกว่าพี่แป้งได้ค่ะบอส”

“ผมบอกพี่แป้งแล้วไง ว่านี่นอกเวลางานแล้ว ไม่มีบอสแล้ว มีแต่เจฟฟ์หรือพี่แป้งอยากเรียกผมว่าอะไร จะตั้งชื่อใหม่ให้ผมก็ได้นะครับ”

“ค่ะคุณเจฟฟ์”

“งั้นดื่มให้กับมิตรภาพใหม่ครับ”

เจฟฟ์จับแก้วไวน์แล้วยื่นไปตรงหน้า ทำให้คนตรงหน้าต้องหยิบแก้วขึ้นมาชนแก้วแล้วจิบ

“ค่อยๆ จิบครับ ตัวนี้เหมาะกับคนที่ไม่ค่อยได้ดื่มบ่อย ดื่มง่ายครับ”

กว่าอาหารที่สั่งจะมา ทั้งคู่ก็จิบกันไปหลายแก้วทำให้ปวริศาเริ่มรู้สึกมึนนิดๆ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยดื่ม ปกติเวลามากับเพื่อนๆ เธอก็ดื่ม แต่ดื่มได้ไม่มาก และเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองคออ่อน ปวริศามักจะเลือกกินของหนักๆ ใส่กระเพาะเข้าไปก่อน แล้วค่อยดื่มซึ่งก็จะทำให้ไม่เมา แต่ครั้งนี้ท้องยังว่างแล้วเครื่องดื่มรสหวานดื่มง่ายก็ถูกส่งลงคออย่างเพลิดเพลินทำให้เริ่มมึน แล้วอาหารหลากหลายเมนูก็ถูกนำมาวางเต็มโต๊ะ ปวริศาทำตาโตเยอะขนาดนี้จะกินอย่างไรให้หมด

“คุณเจฟฟ์สั่งมาเยอะจัง จะกินอย่างไรหมดเนี่ย กินกันทั้งคืนก็ไม่หมดหรอก”

“สั่งตอนหิวนะครับ เลยเป็นแบบนี้ งั้นคืนนี้พี่แป้งอยู่กับผมทั้งคืนนะมารับผิดชอบของบนโต๊ะด้วยกัน”

“งั้นต้องโทรบอกแม่ก่อนว่าวันนี้จะไม่กลับ ถ้าแม่ถามว่าทำไมไม่กลับแป้งก็จะบอกว่า เจ้านายสั่งให้รับผิดชอบอาหารที่สั่งมาให้กินให้หมด ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เจฟฟ์มองคนตรงนี้ที่ตอนนี้ไม่มีการวางมาดขรึม หรือเกร็งเหมือนกับตอนที่อยู่ในที่ทำงานแล้ว แอลกอฮอล์นี่ช่วยได้จริงๆ เขาเอาใจสาวด้วยการตักอาหารให้ไม่ได้หยุด แล้วอยู่อยู่เขาก็ทำหน้านิ่ง ทำหน้างอน

“คุณเจฟฟ์เป็นอะไรคะ .. หน้างอเชียว”

“ผมตักให้พี่แป้งตั้งหลายคำแล้ว ไม่เห็นพี่แป้งตักให้ผมบ้างเลย”

“นึกว่าอะไร ที่แท้ก็มีเด็กอยากให้เราเอาใจนี่เอง มาค่ะ เดี๋ยวพี่แป้งจะป้อนให้นะคะ”

ปวริศาลืมตัวใช้ส้อมจิ้มกุ้งในยำ ยื่นจ่อไปที่ปากของเจฟฟ์แล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กพร้อมกับระบายยิ้มหวานเชื้อเชิญให้คนตรงหน้ากิน เจฟฟ์ใจเต้นแรงยื่นหน้าเข้ามารับเจ้ากุ้งคำโตเข้าปากเคี้ยวไปมองหน้าหญิงสาวไป บรรยากาศตอนนี้เหมือนย้อนกลับไปเมื่อเก้าปีก่อน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แก้วไวน์ก็ไม่เคยปล่อยให้ว่างเว้น ถูกเติมเรื่อยๆ ซึ่งพักหลังเป็นปวริศาเองที่เรียกร้องขอเติมเครื่องดื่ม

“พี่แป้งดื่มเยอะแล้วนะครับ พอก่อนไหมครับ”

“พี่ดื่มได้ ให้พี่ดื่มเถอะนะ วันนี้พี่มีความสุข”

เจฟฟ์ขยับมานั่งข้างหญิงสาว มือข้างหนึ่งโอบเอวหญิงสาวไว้ ดวงตาก็จ้องมองคนข้างๆ ที่ตอนนี้สติเริ่มเหลือน้อยเต็มที่ แถมยังดื่มต่อเรื่อยๆ ไม่ยอมหยุดเสีย ปวริศาเริ่มเอามือมาลูบไร้ที่ใบหน้าเขา หน้าอกทรงโตเริ่มเบียดชิดกับหน้าอกเขา เป็นแบบนี้แล้วเขาจะปล่อยให้ไปนั่งดื่มกับคนอื่นได้อย่างไร

“พี่แป้งเมาแล้วหรือเปล่า กลับเลยไหม”

เจฟฟ์หยั่งความต้องการของคนข้างๆ ซึ่งถ้าขืนอยู่ต่อเขาอาจจะอดทนอดกลั้นไว้ไม่ไหวก็ได้

“ไม่กลับ ทำไมต้องไล่ให้พี่กลับด้วย ไม่คิดถึงพี่หรือ พี่คิดถึงจะตายอยู่แล้วนะ”

มือของปวริศายังคงลูบไล้ใบหน้าที่มีโครงหน้าหล่อเหลาเบ้าหน้าฟ้าประทานของเจฟฟ์ แล้วใช้แขนคล้องคอชายหนุ่มดึงโน้มเข้ามาใกล้ เจฟฟ์ปล่อยให้ปวริศาเป็นฝ่ายนำ ไม่นานร่างเล็กก็ยื่นหน้ามาประกบปากจูบเขา สัมผัสแสนหวานจากการโดนฝ่ายหญิงรุก ทำให้ส่วนกลางกายของเขาก็เริ่มตื่นตัวเช่นกัน เขากระซิบข้างหูของหญิงสาวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“ไปต่อห้องผมนะครับพี่แป้ง”