บทที่ 36 : แกะรอย

บรรยากาศในงานเลี้ยงค่ำคืนนี้มีคนให้ความสนใจกับคู่ของแพทริกและปวริศาเป็นอย่างมาก แพทริกนั้นดูจะมีความสุขและยิ้มกว้างกว่าใครเพื่อน เขาเดินควงปวริศาพาทักทายพูดคุยกับคนไปทั่วงาน จนมีหลายคนถามเขาว่าคนข้างกายของเขาคนสวยคนนี้คือใคร เขาก็ตอบไปเพียงว่า

“เธอคือเป็นคนพิเศษสำหรับผมคืนนี้”

            “หิวมั้ยครับคุณแป้ง ผมเห็นคุณแป้งทานไปนิดหน่อยเองหรือว่าอาหารที่นี่ไม่ถูกปากให้ผมพาไปกินข้างนอกไหมครับ”

เขาถามด้วยความใส่ใจหญิงสาวข้างกาย

“ไม่เป็นไรค่ะ แป้งกินไปหลายอย่างแล้ว ถ้ากินเยอะไปกว่านี้เดี๋ยวจะพุงป่อง น่าเกลียดแย่เลย”

            “อย่างคุณแป้งเอาตรงไหนมาน่าเกลียดครับ ผมเห็นแต่ความน่ารัก และความสวยเต็มไปหมด”

            แพทริกพูดไปส่งสายตาหวานให้หญิงสาว แล้วโทรศัพท์ในกระเป๋าของหญิงสาวก็สั่นไม่หยุด จนปวริศาต้องหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ก็เห็นว่ามีใครบางคนกดส่งข้อความมาให้เธอไม่ได้หยุด เธอเงยหน้าขึ้นก็รับรู้ได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ถูกส่งพุ่งตรงมาที่เธอ ใช่แล้วเป็นเจฟฟ์ที่กำลังมองมาที่เธออย่างตาไม่กะพริบซึ่งเขาก็เป็นคนส่งข้อความหาเธอแล้วส่งสายตาจ้องเขม็งเชิงบังคับและขอร้องให้เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่าน

Jeff : พี่แป้งทำไมพี่ต้องยืนใกล้มันขนาดนั้น ถอยห่างออกมาหน่อย

Jeff : พี่แป้งอย่ายิ้มเยอะสิ ผมหวง

Jeff : พี่แป้งออกมาข้างนอกหน่อย

Jeff : ถ้าพี่แป้งไม่ออกมาผมจะเดินไปหาพี่เองนะ

ปวริศานิ่วหน้านี่เขาเป็นบ้าอะไร หงุดหงิดอะไรอีกนะ คิดแล้วก็ลอบถอนหายใจเบาเบาเบาหันไปยิ้มกับแพทริก

“คุณแพทคะพอดีว่าแม่โทรมาค่ะ เดี๋ยวแป้งขออนุญาตไปคุยกับแม่แป๊บนึงนะคะ”

“ได้สิครับคุณแป้งเชิญตามสบายครับเดี๋ยวผมเดินเล่น ยืนรอคุณแป้งอยู่แถวนี้นะครับ”

ปวริศายิ้มแล้วเดินแยกตัวออกมา ส่วนอีกคนพอเห็นว่าปวริศากำลังเดินแยกตัวออกมาจากคู่อริเก่าของตนก็ยกยิ้มที่มุมปาก แล้วเดินออกไปนอกอาคาร

ปวริศาเดินออกมานอกอาคารเธอหันซ้ายหันขวามองหาเจ้าตัวปัญหาที่เอาแต่ใจคนนั้นแล้วเธอก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงยืนจับขอกำแพงอยู่ทางด้านซ้ายของตัวอาคารเธอจึงเดินเข้าไปหา

“ทำไมพี่ถึงมากับมันได้ละครับ”

“อ๋อคุณแพทนะหรือคะ”

“ทำไมถึงเรียกชื่อมัน สนิทกันขนาดนั้นเลยหรือไง”

“ก็เรียกแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ก็แปลว่าสนิทมานานแล้ว และอาจจะสนิทมากขึ้นก็ได้ เพราะตอนนี้เขาก็มาคุยด้วยทุกวัน”

“พี่แป้งอย่ากวน อย่ายั่วโมโหผมสิ สรุปแล้วทำไมพี่มากับมันได้”

ปวริศาหันหน้าออกไปมองบรรยากาศภายนอกที่เต็มไปด้วยแสงสลัว แล้วเธอก็ยิ้มกว้าง พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ก็พอดีช่วงนี้ว่าง ตกงาน ไม่มีอะไรทำคุณแพทเธอโทรมาชวน เอาชุดมาให้ ก็เลยออกมาดีกว่านั่งนอนอยู่บ้านเฉยๆ”

“ตกงานอะไรกัส พี่ยังเป็นพนักงานบริษัทผมอยู่นะ”

“ก็เขียนใบลาออกแล้ว”

“แต่ผมยังไม่ได้อนุมัติ”

“ก็ดิฉันทำงานผิดพลาดแถมยังทุจริตในหน้าที่การงานด้วยเอาความลับของบริษัทไปบอกคู่แข่งทำให้บริษัทเกิดความเสียหายไม่เหมาะสมที่จะเป็นพนักงานของบริษัทต่อไปแล้วค่ะ”

            “พี่แป้งผมขอโทษ ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้ทำ”

“เอ๊ะ.. ทำไมวันนี้คุณเจฟฟ์ถึงบอกว่าฉันไม่ได้ทำล่ะคะทีวันนั้นดิฉันอธิบายแทบตายคุณก็ยังปักใจเชื่อว่าฉันเป็นคนทำอยู่เลย วันนี้คุณกินยามาผิดขวดหรือเปล่าคะ เอ๊ะ.. หรือว่าลืมเขย่าขวดก่อนกินยา ตัวร้อนป่ะเนี่ย”

ปวริศายกมือทำท่าจะแตะหน้าผากเจฟฟ์ แต่ก็โดนเจฟฟ์จับมือไว้แล้วก็ดึงเข้ามาหาตัวเอง เขาใช้มืออีกมือหนึ่งโอบกอดด้านหลังประคองศรีษะของหญิงสาวไว้แล้วก้มไปบดจูบอย่างโหยหา ปวริศาตกใจพยายามดิ้นต่อต้านแต่ก็ไม่อาจหลุดออกจากพันธนาการที่แข็งแกร่งนี้ได้ เจฟฟ์ฉวยโอกาสตอนหญิงสาวตกใจสอดแทรกเข้าไปดูดดื่มรสสัมผัสที่หอมหวานที่เขาแสนจะคิดถึง

ปวริศาที่ขัดขืนในตอนแรกไม่นานร่างกายเธอก็ทรยศกับความคิด เพราะเธอเองก็ตอบรับจุมพิตของเขากลับด้วยความโหยหาเช่นกัน

“หยุดค่ะ เราไม่ควรทำแบบนี้กันอีก เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”

“พี่แป้งครับ ผมขอโทษ ยกโทษให้ผมนะครับ คนดีของผม ตั้งแต่นี้ต่อไปน้องเจย์เดนคนนี้จะไม่ดื้อไม่งอแงกับพี่แป้งอีกแล้ว”

เจฟฟ์ดึงปวริศาเข้ามากอดอีก เขาฝังจมูกไปที่แก้มขาวอีกครั้ง ปวริศาเอามือผลักดันที่อกของเจฟฟ์ แล้วก็มีเสียงใครเดินออกมาข้างนอก เจฟฟ์รีบดึงปวริศาเข้าไปหลบมุม

“พี่แป้งมีคนมา อย่าเพิ่งเสียงดังนะ ถ้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าพี่แอบออกมาจูบมากอดกับผม”

ปวริศาทุบไปที่อกของเจฟฟ์ดังตุบ

“ผมเจ็บนะพี่แป้ง”

เจฟฟ์กระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวแล้วแอบขบเม้มที่ใบหูบางเบาเบา ทำให้ปวริศาขนลุกซู่ แต่สิ่งที่เธอกำลังจะได้ยินต่อไปนี้ทำให้เธอขนลุกหนักกว่าเดิม

“ทำไมคุณมากับมันคะ”

“อ้าวทำไมฉันจะมากับเขาไม่ได้ล่ะ”

ปวริศายกมือขึ้นปิดปากเธอจำเจ้าของเสียงทั้งคู่ได้ดี เธอแอบชะโงกไปมองที่ต้นทางเสียง ก็เห็นเป็นแพทริกกับปรียาพรกับคุยกันอยู่ เธอหน้าขึ้นมองเจฟฟ์เชิงตั้งคำถามว่าทำไมถึงเป็นสองคนนี้ เขาไปรู้จักและสนิทสนมกันตอนไหน เพราะที่ผ่านมาก็มีแต่เธอนี่ที่แพทริกคุยด้วย

“ไหนคุณบอกว่าคุณไม่ได้มีอะไรกับยายแป้งไง แค่ใช้นางเป็นตัวล่อเฉยๆ แต่นี่ทำไมต้องมาด้วยกันด้วยล่ะ”

“นี่อย่ามาอะไรตอนนี้เลย เดี๋ยวค่อยกลับไปคุยกันที่ห้อง เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”

ปวริศายืนนิ่งสตั๊นไปแป๊บหนึ่งพลางคิดในใจว่า ‘สองคนนี้มีซัมติงกันงั้นหรือ เป็นไปได้อย่างไร ใบหม่อนไม่เคยพูดหรือแสดงออกอะไรเลยที่ผ่านมา แล้วเขาไปคบกันตอนไหน แล้วทำไมแพทริกถึงยังมาทำท่าทีว่าจีบเธออีกล่ะ’

“ทำไมทีกับหม่อนคุณกลัวคนอื่นจะรู้ คุณจะให้หม่อนอยู่ในมุมมืดแบบนี้อีกนานแค่ไหน ทียายแป้งคุณควงมันเดินยิ้มทั่วงาน ทำไมคุณทำแบบนี้แพทริก”

“ทำไมงี่เง่าจังวะ”

“งี่เง่าเหรอ คุณว่าหม่อนงี่เง่าเหรอ นี่แน่ะ หม่อนไม่ดีตรงไหน หม่อนเป็นเมียคุณนะ”

ปรียาพรเริ่มฟูมฟายยกสองมือทุบไปที่หน้าอกของแพทริก แพทริกคว้าข้อมือของปรียาพรมากำไว้แน่นสายตามองหญิงสาวด้วยความเกี้ยวกราด

“โอ๊ย... แพท หม่อนเจ็บ”

“เออ.. เป็นเมียเหรอ เธอกล้าพูดว่าเป็นเมียฉันหรือ ฉันไม่นับผู้หญิงร่านผู้หญิงง่ายที่มาอ้าขาให้ฉันเอาฟรีๆ ว่าเป็นเมียหรอกนะ เพราะไม่อย่างนั้นฉันคงมีเมียเป็นร้อย”

“แพทริกทำไมคุณพูดแบบนี้ หม่อนรักคุณนะ ฮือ”

“รักฉัน หรือรักเงินฉันกันแน่ เธอก็จะมางอแงงี่เง่าอะไร เธอก็รู้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าคนที่ฉันสนใจคือ ปวริศาไม่ใช่เธอ ถ้าเธอรับสภาพนี้ไม่ได้ก็ออกไป”

            “ไม่ค่ะ แพทริก หม่อนรักคุณอย่าทิ้งหม่อน หม่อนยอมทุกอย่างแล้ว หม่อนจะไม่งี่เง่าอีกแล้ว ฮือ ขอร้องอย่าไล่หม่อน อย่าทิ้งหม่อนไป ฮือ”

ปรียาพรร้องไห้แบบไม่สนใจเครื่องสำอางที่แต่งมา เธอเข้าไปกอดแพทริกจากหลังไว้แน่น

“ถ้าอย่างนั้นก็ทำตัวให้มันดีดี อย่าให้มีปัญหา อย่าเรียกร้อง อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ไป”

แพทริกพูดจบก็แกะมือที่กอดตัวเองออกแล้วเดินจากไป ทิ้งให้อีกคนนั่งจมน้ำตากับพื้น

“ฮือ.. ฮือ...”

สักพักปรียาพรก็รู้สึกว่ามีใครบางคนมาโอบกอดประคองเธอไว้พร้อมกับน้ำเสียงที่เธอคุ้นเคย

“หม่อน”

เธอเงยหน้าขึ้นมาอุทานชื่อของคนตรงหน้าด้วยความตกใจ

“แป้ง ...บอส”