บทที่ 5 เสแสร้งแกล้งทำ

บทที่ 5 เสแสร้งแกล้งทำ

พศินยิ้มคลี่กว้างอย่างสบายใจ เมื่อได้ยินคำตอบตกลงจากลูกสาว เขาหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่แสดงออกชัดเจนว่าพึงพอใจในคำตอบไม่แพ้กัน

พิมพ์พธูต้องการรักษาชีวิตของบิดาเอาไว้จึงไม่มีทางเลือก เธอมั่นใจว่าเขารู้อยู่แล้ว…ว่าท้ายที่สุดเธอจะต้องตอบตกลงอย่างแน่นอน

“ดีแล้วล่ะลูกที่ตัดสินใจแบบนี้ ทั้งหมดก็เพื่อความสบายของตัวลูกเอง”

บิดาเอ่ยพร้อมกับยื่นมือไปลูบศีรษะของลูกสาว

“ในเมื่อทุกอย่างลงตัวดีแล้วถ้าอย่างนั้น…ทะนงเอาเอกสารมา”

 “นี่ครับเจ้านาย”

เลขาหนุ่มส่งเอกสารที่ตระเตรียมมาให้ ข้างในเป็นเอกสารซื้อขายที่ดินในราคาสิบล้านบาทพร้อมกับเช็คเงินสด

 “นอกจากสัญญาในการซื้อขายแล้ว ผมคงต้องขอทำสัญญาเพิ่มอีกหนึ่งฉบับนะครับ เป็นสัญญาที่ผมจะมั่นใจว่าหลังจ่ายเงินไปแล้วลูกสาวคุณจะไม่เบี้ยว”

“ฉันไม่เบี้ยวหรอกค่ะ ฉันพูดคำไหนคำนั้น”

หญิงสาวเอ่ยแทรกเมื่อเจอสายตาดูถูกราวกับว่าเธอเป็นพวกนักต้มตุ๋นที่จะมาหลอกเอาเงินแล้วก็เชิดหนีไป

สหรัฐเหยียดยิ้มแล้วรับเอาโน้ตบุ๊คจากทะนงมา จากนั้นเขาก็จัดการพิมพ์สัญญาฉบับพิเศษลงไป ในสัญญาระบุชัดเจนว่าเธอจะต้องแต่งงานกับเขาโดยไม่มีข้อแม้ ทันทีที่ได้เงินสิบล้านบาทไป พยานของสัญญานี้คือบิดาของหล่อนเองและเลขาของเขา จากนั้นเอกสารก็ถูกสั่งปริ๊นออกมา

“อ่านก่อนมั้ยครับ”

เขายื่นมือส่งให้กับเธอ

พิมพ์พธูรับมาอ่าน รายละเอียดในสัญญาไม่ได้ระบุอะไรมากมายนอกจากว่าเธอจะต้องแต่งงานกับเขาเท่านั้น

“ไม่มีระบุวันที่ต้องหย่ากันเหรอคะ!”

“ใครเขาแต่งกันเพื่อหย่าเหรอครับ”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามกลับพร้อมกับมองคนตัวเล็กที่กำลังหน้ามุ่ยด้วยสายตาแวววาวเป็นประกาย เขาไม่คิดจะปล่อยพิมพ์พธูไปอยู่แล้ว เธอจะต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาไปตลอดชีวิต

“นั่นสิพิมพ์ ถามอะไรแบบนั้น ต้องขอโทษแทนลูกสาวผมด้วยนะครับ แกคงตื่นเต้นที่รู้ว่าคุณยังรักและก็อยากแต่งงานกับแกอยู่แบบนี้”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจว่าเราห่างกันมานาน คงต้องใช้เวลาอีกไม่น้อยกว่าพิมพ์จะยอมเปิดใจให้ผมอีกครั้งหนึ่ง”

เขาแสร้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษพูดจาดีเมื่ออยู่ต่อหน้าพศิน หญิงสาวแอบเบ้ปาก กลอกตามองบน ด้วยตัวเธอรู้ดีถึงนิสัยใจคอของเขาในเวลานี้ แม้ว่าเมื่อก่อนอีกฝ่ายจะเคยเป็นผู้ชายแสนสุภาพและอบอุ่น แต่ด้วยเวลาผ่านไปคนเราย่อมเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดา

ยิ่งไปกว่านั้นพิมพ์พธูรู้ว่าเขาต้องการแก้แค้น แก้แค้นในสิ่งที่เธอเคยทำไว้กับเขาเมื่อแปดปีก่อน

 “รบกวนเซ็นชื่อตรงนี้กันด้วยนะครับ”

ทะนงเอาเอกสารสัญญามาให้บิดาและหญิงสาวเซ็น มือเล็กถือปากกาค้างเอาไว้ราวกับกำลังชั่งใจ หากแต่ไม่มีโอกาสใดให้เลือกอีกแล้ว นาทีนี้ความปลอดภัยเดียวในชีวิตของเธอและพ่อก็คือสหรัฐ

เขาเท่านั้นที่จะช่วยเธอได้

เมื่อจรดปากกาเซ็นลายเซ็นของตัวเองลงไป เท่ากับว่าในตอนนี้เธอไม่ต่างอะไรกับตุ๊กตาหุ่นเชิดรอวันให้เขาเบื่อแล้วเขี่ยทิ้งสินะ

 “นี่ครับ เช็คเงินสดสิบล้านบาท คุณลุง…ไม่สิ…คุณพ่อเอาไปใช้หนี้ได้เลยนะครับ”

ชายหนุ่มเซ็นเช็คแล้วส่งให้กับพศิน พวกทวงหนี้ตาวาวเมื่อเห็นว่ากำลังจะได้เงินทั้งหมดคืนมา

“เอามาสิวะ!”

มันรีบแย่งเช็คไปจากมือของพศินอย่างดีใจ จากนี้ไปจะได้หลุดพ้นจากการตามทวงหนี้ของพ่อลูกคู่นี้สักที

“ถ้ายังไงคืนนี้คุณพ่อกับพิมพ์ก็พักกันซะที่นี่เลยนะครับ เดี๋ยวผมให้คนเตรียมห้องไว้ให้ ส่วนแก…ฉันจะให้คนของฉันไปส่งกลับขึ้นฝั่ง แล้วอย่าคิดเสนอหน้ามาที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง ไม่อย่างนั้นครั้งหน้า…แกจะไม่ได้กลับออกไปจากเกาะนี้ง่าย ๆ แน่”

น้ำเสียงเข้มเอ่ยอย่างเดือดดาลพร้อมชี้หน้าอีกฝ่าย

“ก็ถ้าไม่มีใครเป็นหนี้อีก ฉันก็คงไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเป็นครั้งที่สองหรอก”

“ทะนง ส่งแขก”

“ครับนาย”

ทะนงรับคำแล้วเดินนำพวกทวงหนี้กลับไปยังท่าเรืออีกครั้ง จากนั้นสหรัฐก็ตะโกนเรียกแม่บ้านของตนเองออกมา

“ป้าชื่น ป้าชื่นอยู่มั้ย”

“อยู่ค่ะนายหัว ป้าอยู่นี่ มีอะไรให้ป้ารับใช้คะ”

ป้าชื่นทำหน้าที่เป็นแม่บ้านอยู่ที่นี่ตั้งแต่ก่อนที่สหรัฐจะย้ายกลับมาปักหลักที่นี่ หล่อนรีบวิ่งเข้ามาเพื่อรอรับคำสั่งจากเขา

 “ช่วยเตรียมห้องให้กับคุณพศินและคุณพิมพ์พธูด้วย”

 “ได้เลยค่ะนายหัว”

ป้าชื่นรับคำแล้วรีบไปทำตามคำสั่ง

เมื่อไม่มีคนนอกอยู่แล้ว ผู้เป็นพ่อก็เตรียมคุยเรื่องงานแต่งงานที่จะเกิดขึ้นทันที

“แล้วเรื่องการแต่งงานจะเอายังไงต่อครับ”

 “ผมคิดว่าจะจัดเป็นพิธีเรียบง่ายครับ บนเกาะมุกดาของเรามีพิธีโบราณกันอยู่ก็คงจะจัดตามนั้น หรือว่า…พิมพ์อยากจะได้แบบยิ่งใหญ่ดีครับ”

รอยยิ้มของสหรัฐในตอนนี้ ไม่ว่าจะนั่งมอง ยืนมอง นอนมอง หรือว่าตีลังกามองเธอก็เห็นตั้งแต่ร้อยเมตรด้วยซ้ำว่าเขาเสแสร้งแกล้งทำ

ยิ้มที่ไม่บริสุทธิ์!

“ไม่ค่ะฉันอยากได้พิธีเรียบง่ายเล็ก ๆ เล็กให้มากที่สุดเท่าที่จะเล็กได้มีแค่คุณกับฉันสองคนได้ยิ่งดี”

“อ้าว แล้วพ่อล่ะลูก”

บิดารีบแย้งเมื่อเห็นว่าลูกสาวต้องการงานแต่งงานที่มีเพียงเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวแค่สองคน

“ไม่ต้องห่วงนะครับ ถึงจะเป็นงานแต่งงานแบบเรียบง่าย แต่ผมจะจัดให้สมเกียรติของพิมพ์มากที่สุดเลยครับ”

“ต้องขอบคุณมากเลยนะครับ ถ้าไม่ได้คุณ ป่านนี้ผมกับลูกคงถูกพวกมันเอาไปขายหมดแล้ว พิมพ์…ขอบคุณพี่เขาสิลูก”

พศินบอกลูกสาว ซึ่งหล่อนแสดงสีหน้าชัดเจน ว่าไม่เต็มใจหากแต่ไม่อาจขัดคำสั่งบิดาได้จึงยกมือไหว้เขาส่ง ๆ

“ขอบคุณค่ะ”

เธอแค่นเสียงบอกออกไป สายตาของเธอแสดงให้เห็นชัดว่าต้องการเป็นศัตรูกับเขา

……………………

พศินเหนื่อยล้าจากเหตุการณ์วันนี้เลยหลับไปตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ ขณะที่หญิงสาวออกมาเดินเล่นริมชายหาดที่ด้านนอกด้วยเพราะนอนไม่หลับ อาจเพราะแปลกที่บวกกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นมันรวดเร็วเสียจนตั้งตัวไม่ทัน

พิมพ์พธูรู้สึกท้อแท้ในโชคชะตาของตัวเองเหลือเกิน

ที่ผ่านมาสวรรค์ยังเล่นตลกกับชีวิตของหล่อนไม่มากพออีกหรือ เหตุใดจึงไม่พอใจเสียที ทำไมต้องส่งสหรัฐกลับเข้ามาในชีวิตของเธออีกด้วย

“ออกมาเดินอ่อยเหยื่ออะไรตรงนี้”

“คุณสหรัฐ”

เธอทักทายเขาด้วยชื่อเต็มยศ ทั้งที่เมื่อก่อนเคยเรียกเขาว่าพี่รัฐสั้น ๆ แท้ ๆ และนั่นทำให้ชายหนุ่มพยายามข่มอารมณ์โกรธกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปของเธอ

“ฉันถามว่าเธอออกมาทำบ้าอะไรตรงนี้ หรือว่ามารอดูว่าจะมีผู้ชายคนไหนเข้ามาตกเป็นเหยื่ออีก”

“ถ้าปากและความคิดของคุณมันจะคิดเรื่องดี ๆ ออกมาไม่ได้ก็ไม่ต้องพูดอะไรออกมาหรอกค่ะ ฉันไม่อยากเสียเวลาเสวนากับคุณ”

หญิงสาวแสดงท่าทีปั้นปึ่งต่อเขาอย่างชัดเจน และหันหลังเดินหนีไปโดยไม่สนใจร่างสูงที่ก้าวขาเดินตามมาติด ๆ

“จะไปไหน”

“ไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเห็นหน้าคุณ”

หล่อนตอบกลับโดยไม่มองหน้าเขาจริง ๆ เธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินไปข้างหน้าแบบไม่คิดชีวิต

เขาได้ในสิ่งที่อยากจะได้ไปหมดแล้ว จะตามจองเวรไปถึงเมื่อไหร่กัน เว้นจังหวะให้เธอได้หายใจหายคอบ้างไม่ได้เลยหรือ

“มันจะมากเกินไปแล้วนะพิมพ์พธู!”

หมับ!

มือใหญ่เอื้อมไปคว้าแขนเล็กแล้วกระชากกลับเข้ามาหาตัว เธอไม่อาจสู้แรงเขาได้จึงถลาเข้าสู่อ้อมอกของคนตัวใหญ่ ก่อนจะถูกเขาตระกองกอดไว้แน่น ดวงตาคมตวัดมองลงมาอย่างเดือดดาล!