ตอนที่ 3 : แกล้ง

-KAOTU PART-

“ข้าวตู…มีอะไรรึป่าว”

“มะ..ไม่มีค่ะพี่” พี่ส้มเธอหันมาพูดกับฉันทันทีที่ประตูห้องท่านประธานปิดลง เธอคงรู้ชื่อเล่นฉันจากประวัติของฉันที่เธอกำลังอ่านอยู่ในขณะนี้

“โดนดุมาหรอ” เธอเอ่ยถามฉันด้วยความสงสัย

“นิดหน่อยค่ะพี่” ฉันพูดตอบพี่ส้มพร้อมกับยิ้มให้เธอ หัวใจของฉันยังคงเต้นโครมครามแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกได้อยู่แล้ว

“นิดหน่อย” เธอทวนคำพูดของฉันด้วยความสงสัย พร้อมกับสีหน้าของเธอที่ดูฉงนใจยิ่งนักกับสิ่งที่ฉันพูด ฉันยังขวัญเสียอยู่เลยนะ คนอะไรหน้าตาก็หล่อ แต่ปากดันร้ายแถมยังดุอย่างกับ...เสือแน่ะ

“ใช่ค่ะ จริงๆ นะคะ” ฉันตอบเธอไปด้วยความหนักแน่น ก็เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นอุบัติเหตุนี่นา ฉันไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นสักหน่อย และอีกอย่างท่านประธานเป็นผู้ใหญ่เขาคงไม่ถือสาอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นหรอกน่า

แต่ถ้าพรุ่งนี้เขาไล่ฉันออกล่ะจะทำไงดี ควรหางานใหม่รอเลยดีไหมนะ

‘ช่างเถอะน่า’ ฉันได้แต่สายหัวไปมาเพื่อสลัดความคิดเหล่านั้นออกจากหัว ฉันควรตั้งใจทำงานมากกว่าตอนนี้ อนาคตจะเป็นอย่างไรก็ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตเถอะ

“มีอะไรให้ข้าวช่วยไหมคะ” ฉันเอ่ยถามพี่ส้มออกไปอย่างนอบน้อม

“มานั่งตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่จะสอนงานคร่าวๆ ให้ก่อน” ฉันเดินไปนั่งข้างๆ พี่ส้มตามที่เธอบอก จากนั้นเธอก็สอนงานให้ฉันจนกระทั่ง...ได้เวลาเลิกงาน

ดีนะที่ฉันเป็นคนเรียนรู้เร็ว พี่ส้มเธอสอนฉันแป๊บเดียวฉันก็พอจะทำได้แล้ว มันเป็นงานที่ฉันชอบจึงทำให้เวลาของฉันในช่วงนี้เดินผ่านไปไว ไวซะจนฉันตั้งตัวแทบไม่ทัน

ส่วนท่านประธานฉันก็ไม่เห็นเขาตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้วล่ะ พี่ส้มเธอบอกกับฉันว่าเขาออกไปคุยงาน และวันนี้คงไม่กลับเข้ามาบริษัทแล้ว ทำให้ครึ่งบ่ายของการฝึกงานวันแรกของฉันจึงเป็นช่วงเวลาที่ฉันทำงานอย่างสบายใจที่สุด เนื่องจากฉันไม่ต้องนั่งเกร็ง เพราะกลัวท่านประธาน

17.00 น.

“ปะข้าวตู กลับบ้านกันเถอะเลิกงานแล้ว” พี่ส้มเอ่ยชวนฉันกลับบ้านเมื่อหันไปมองนาฬิกาของมือของตัวเอง และเห็นว่ามันเป็นเวลาเลิกงานแล้ว

“เดี๋ยวข้าวขอทำเอกสารชุดนี้ให้เสร็จก่อนนะคะพี่ส้ม” ฉันเอ่ยบอกกับเธอเสียงอ่อน ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับเธอ

“ขยันจริงๆเลยนะเราเนี่ย งั้นพี่ไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้จ่ะ”

“สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยบอกกับพี่ส้มพร้อมกับยกมือไหว้ลาเธอ พี่ส้มพยักหน้าให้กับฉันเล็กน้อยเป็นการตอบกลับฉัน จากนั้นเธอก็เดินออกไปทันที เหลือฉันที่ยังคงนั่งจดจ่ออยู่กับตัวเลขที่หน้าคอมอย่างเอาเป็นเอาตาย

ฉันนั่งเคลียร์เอกสารจนเสร็จ ก็ปาเข้าไป 6 โมงเย็นกว่าแล้ว คนในบริษัทตอนนี้คงกลับบ้านกันไปเกือบหมดแล้วแหละ ฉันคิดได้ดังนั้นจึงรีบเก็บของและก็ลงมาด้านล่าง เพื่อที่จะขึ้นรถประจำทางกลับบ้านทันที

ช่วงเวลาหลังเลิกงานแบบนี้ก็คงไม่ต้องพูดถึงเลยว่ารถจะติด คนจะแน่นได้ขนาดไหน ถ้าจินตนาการไม่ออกแนะนำให้นึกถึงปลากระป๋องที่อัดแน่นไปด้วยปลาซาร์ดีนประมาณ 4-5 ตัว อยู่ในกระป๋องกระป๋องเดียว ตอนนี้ฉันเหมือนกับอัดแน่นอยู่ภายในรถเมล์คันใหญ่คันนี้เหมือนกับปลากระป๋องเลย

อื้ออออออ  อื้อออออออ

โทรศัพท์ภายในกระเป๋าฉันสั่นรัวๆ ทำให้ต้องรีบควานหามันในกระเป๋าอย่างทุลักทุเลเพราะกลัวว่าคนที่ส่งข้อความมาจะมีธุระสำคัญอะไรรึป่าว และอีกอย่างกลัวจะไปรบกวนคนที่ยืนอยู่รอบๆ ของฉันด้วย

Line

Venus : เป็นไงบ้างข้าวทำงานวันแรก?

Venus : พี่เลี้ยงใจดีไหม?

Venus : และประธานบริษัทหล่อจริงปะ?

Venus : .....?

Khuwtu : ข้าวไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อนดีเลยอ่ะวี

Khuwtu : เดี๋ยวข้าวกลับถึงบ้านก่อนดีกว่า เดียวข้าวโทรหา

Venus : โอเครข้าว

Venus : เดินทางปลอดภัย

Venus : วีรอเม้าอยู่นะ

Khuwtu : จ้าๆๆ

Khuwtu : สติ๊กเกอร์

กว่าที่ฉันจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไป 1 ทุ่มกว่าๆ หลังจากที่ฉันทำกิจวัตรประจำของฉันเรียบร้อยแล้ว ก็เม้าส์กับวีนัสจนดึกดื่นพวกเราต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปนอน พรุ่งนี้ยังมีศึกใหญ่รอพวกเราอยู่

...วันต่อมา...

@บริษัท ทรี ทรู ทรานสปอร์ต

8.00 น.

'ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีของฉันด้วยเถอะนะจ๊ะฟ้าจ้า อย่าโหดร้ายกับข้าวตูผู้แสนจะบอบบางคนนี้มากนักเลยนะ' ฉันบอกกับตัวเอง ฉันอาจจะดูเพ้อเจ้อใช่ไหมล่ะ แต่ถึงยังไงซะมันก็เป็นที่พึ่งทางใจของฉันหนิ ใครจะรู้ล่ะว่าวันนี้ฉันอาจจะได้ซองขาวจากท่านประธานก็ได้

ในขณที่ฉันกำลังจินตนาการว่าวันนี้ฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้าง รู้ตัวอีกทีตอนนี้ฉันเดินขึ้นมาหยุดยังโต๊ะทำงานของตัวเองแล้ว

“พี่ส้มยังไม่มาหรอ” ฉันพึ่งพำกับตัวเองด้วยความสงสัย เพราะเธอบอกฉันว่าถ้าวันไหนที่ท่านประธานเข้าออฟฟิศ เธอจะมาถึงที่ทำงานก่อน 7.40 ทุกครั้งเพื่อเตรียมเครื่องดื่มไว้ให้ท่าน เนื่องจากท่านประธานของเรามาทำงานเช้ามาก ทำให้เธอต้องมาทำงานเช้าตามเขาไปด้วย

อื้ออออออ  อื่อออออออออ

Line

พี่ส้ม : ข้าวตูวันนี้พี่อาจจะไม่ได้เข้าบริษัทนะ พี่ต้องไปคุยงานกับลูกค้า

พี่ส้ม : พี่เขียนโน้ตสิ่งที่ข้าวตูต้องทำไว้บนโต๊ะแล้วนะ

Khuwtu : รับทราบค่ะ

พี่ส้ม : อ่อ ตอนนี้ท่านประธานน่าจะมาถึงแล้ว พี่ฝากข้าวตูเอากาแฟไปให้ท่านด้วยนะ

Khuwtu : ค่ะพี่ส้ม

พี่ส้ม : ขอบใจจ้า

“.…” เหมือนสิ่งที่ฉันพึ่งขอพรจากฝากฟ้าไปเมื่อเช้าจะไม่ได้รับพิจารณาสินะ เบื้องบนจะไม่สนใจเด็กน้อยตาดำๆ คนนี้สักนิดเลยรึไง จะกลั่นแกล้งกันไปถึงไหนเนี่ย ฉันตัดพ้อให้กับโชคชะตาของตัวเองพร้อมกับเดินไปชงกาแฟให้ท่านประธานด้วย

ก๊อกๆๆ

“ขออนุญาตเสริฟกาแฟนะคะท่านประธาน”

ฉันเดินเข้ามาในห้อง พบว่าภายในห้องมีท่านประธานนั่งอยู่ที่เก้าอี้ใหญ่กลางห้องเพียงคนเดียว แสดงว่าวันนี้พี่มือขวาหน้านิ่งของเขาคงไม่ได้มาด้วยสินะ

เฮ้ย...ฉันบอกตามตรงเลยว่าฉันกลัวที่จะอยู่กับเขาสองคนจัง แต่ถึงจะอยู่กันหลายคนฉันก็ยังกลัวเขาอยู่ดี

“…”

เมื่อฉันเสริฟกาแฟเสร็จ ฉันก็ก้มหัวให้ท่านประธาน และกำลังจะเดินออกไปจากห้อง

“เดี๋ยว” 

“คะ...ค่ะ” ฉันหยุดชะงักทันทีที่เสียงของท่านประธานเอ่ยเรียกฉัน ขาสองข้างของฉันก็ตอบสนองกับเสียงของเขาได้ดีซะเหลือเกิน               

แค่กๆๆๆๆ

ท่านประธานก็ไอออกมาเสียงดัง เหมือนเขาจะสำลักกาแฟดำฝีมือของฉันเข้าแล้วสินะ ฉันจึงรีบเดินเข้าไปหาเขาก่อนจะไปส่งแก้วน้ำเปล่าที่อยู่ในถาดเดียวกับกาแฟให้กับชายตรงหน้า แต่ว่า

ฉันรีบเกินไปบวกกับกลับชายตรงหน้าด้วยทำให้แก้วน้ำที่ฉันจะยื่นให้เขาดี มันกลับไปไม่ถึงมือเขาแต่มันดันหกซะก่อน

และที่หนักกว่านั้นคือ มันดันหกใส่ชายตรงหน้าของฉันเต็มๆ ‘แม่จ้าว...ข้าวตูตายแน่เลยวันนี้’

“เธอ!!” เสียงของท่านประธานตวาดใส่ฉันดังลั่น ด้วยความตกใจฉันก็เลยรีบหยิบหยิบกระดาษทิชชูเข้าไปเช็ดเสื้อผ้าของผู้ชายตรงหน้าที่ตอนนี้เปียกปอนไปหมดแล้ว

“ขอโทษนะคะท่านประธาน” ฉันรีบพูดออกไปพร้อมทั้งมือที่เช็ดลงที่อกแกร่งของท่านประธานไปด้วย

“นี่เธอแกล้งฉันหรอ” ฉันหยุดชะงักทันทีที่ชายตรงหน้าพูดจบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา สายตาของเราทั้งคู่มองสบประสานกันในระยะและระดับที่เป็นอันตรายต่อทั้งหน้าที่การงานและความปลอดภัยของฉันเป็นอย่างมาก นัยตาดำของคนตรงหน้าจ้องหน้าฉันปะหนึ่งว่าเขาอยากจะบีบคอฉันให้ตายคามือหนาของเขาก็ไม่ปาน

“ป่าวนะคะท่านประธานหนูไม่ได้ตั้งใจ” ฉันรีบตอบกลับท่านประธานออกไปทันที ‘จะบ้าหรอ ใครมันจะไปกล้าแกล้งเขากัน เขาเป็นถึงประธานบริษัทเชียวนะ’ ฉันก็ทำได้แค่พูดกับตัวเองในใจ พร้อมกับมือที่ยังคงถูไปมากับอกแกร่งของเขาไม่หยุด

“...”

“ขอโทษนะคะ...” ฉันเอ่ยบอกกับชายตรงหน้าเสียงสั่น

“…”

“...ดะ…เดี๋ยวหนูไปหาเสื้อมาให้เปลี่ยนใหม่ค่ะ”

“ไม่ต้อง เธอไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น” ชายตรงหน้าเอ่ยบอกฉันเสียงเรียบแต่เต็มด้วยความหน้ากลัว

“ออก...ไป...!!” และแล้วข้าวตูคนดีคนเดิมก็ถูกท่านประธานไล่ออกมาจากห้องอีกแล้ว

ฉันได้แต่หวังว่าจะไม่ถูกส่งกลับมหาลัยก่อนกำหนดนะเหลือแค่ 3 เดือน กับอีก 28 วันเองนะคะ ‘ท่านประธาน’ ได้โปรดอดทนกับข้าวตูคนนี้อีกหน่อยเถอะนะ Please...