บทที่ 104 เผ่ากระต่าย (ครึ่งหลัง)

บทที่ 104

เผ่ากระต่าย (ครึ่งหลัง)

            เวลาเดียวกันนั้น ในมิติต่างโลก

            ภูตตัวน้อยบินวนไปวนมาพร้อมกับพิจารณากลุ่มมนุษย์ที่มีหูกระต่ายสีเทาอันนุ่มนิ่มและนุ่มฟู 

            “พวกเจ้าเป็นเผ่ากระต่ายจริงๆ สินะ” หลินถามเหล่ามนุษย์หูกระต่าย

            “แค่ดูหูก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ”

            คำพูดขัดแย้งนี้เป็นของซินหลิน

            “เจ้าเด็กคนนี้นี่ เรื่องนั้นข้าดูแวบเดียวก็รู้อยู่แล้วน่า ก็แค่อยากถามให้แน่ใจเท่านั้นเอง” หลินหันมาทำท่าโวยวายใส่ซินหลิน

            ซินหลินไม่ได้มีสีหน้าสำนึกผิดแม้แต่น้อย เด็กชายทำหน้านิ่ง กรอกตามองบนทีหนึ่ง ก่อนจะถามหลินว่า “ว่าแต่ จะเอายังไงกับพวกเขาดีล่ะ”

            “อืม นั่นสิน๊า”

            หลินทำท่าครุ่นคิด

            หากกล่าวถึงจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ ต้องย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นเล็กน้อย

            ซินหลินกับสยงอู๋มาที่โกดังต่างมิติ เพื่อตรวจนับผักผลไม้ ก่อนจะเอาออกไปเติมที่ร้านข้างนอกเหมือนอย่างทุกๆ วัน แต่เช้าวันนี้ พอเปิดโกดังปุบก็พบผู้บุกรุกปับ

            ผู้บุกรุกมีทั้งหมดเจ็ดตน ทุกตนเป็นเผ่ากระต่าย และกำลังแอบกินผักผลไม้ที่อยู่ในโกดัง

            แม้ว่าสินค้าอื่นๆ ในโกดังไม่ได้รับเสียหาย แต่เพราะพวกเขาเป็นผู้บุกรุก ซินหลินกับสยงอู๋และหมาป่าที่ติดตามมาด้วยช่วยกันจับผู้บุกรุกกลับมาให้หลินไต่สวน

            อย่างไรก็ตาม ในมิติต่างโลก เผ่ากระต่ายที่มีร่างจำแลงมนุษย์ เท่าที่พบเจอมามีเพียงสองพี่น้องหู่จือเท่านั้น และด้วยเหตุนี้ หลินจึงถามพวกเขาเพื่อความแน่ใจ ว่าเป็นเผ่ากระต่ายจริงๆ หรือ?   

            เผ่ากระต่ายที่จำแลงร่างเป็นมนุษย์ทั้งเจ็ดตนกอดกันกลมด้วยความหวาดกลัว

            สักพักใหญ่ๆ กระต่ายหนุ่มตนหนึ่งตอบเสียงสั่นเครืออย่างหวาดๆ ว่า “ชะ ใช่แล้ว พะ พวกเราเป็นเผ่ากระต่าย”

            “แปลกใจเลยนะ คิดว่าละแวกนี้จะไม่มีสัตว์อสูรอื่นแล้วซะอีก” ซินหลินพูด

            กระต่ายหนุ่มตนเดิมกล่าวต่อ “พวกเราเองก็แปลกใจเหมือนกัน อยู่ดีๆ ก็มีร่างเป็นมนุษย์ ซ้ำยังเดินหลงมาเจอสวนนี้ คิดว่าเป็นดินแดนของพระเจ้าเสียด้วยซ้ำ”

            ทุกคนที่ได้ยินคำพูดของกระต่ายหนุ่มต่างทำหน้าประหลาดใจ

            สักพักหนึ่ง ซินหลินก็เอ่ยถาม “ที่บอกว่าอยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนร่าง เรื่องเป็นมายังไงกันแน่ ขอฟังรายละเอียดของพวกเจ้าหน่อยสิ”

            เหล่ากระต่ายในร่างจำแลงมองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่ก ต่อมา พวกเขาก็สลับกันเล่าถึงที่มาที่ไป

            เนื้อหาสรุปได้แบบนี้ เดิมทีพวกเขาเป็นกระต่ายธรรมดา อาศัยในป่าลึกที่รกร้างฝั่งเหนือ ป่าแห่งนั้นมีสัตว์มากมายหลายเผ่าพันธุ์ แต่วันดีคืนดี จู่ๆ ก็มีลำแสงสีทองสาดเข้ามาในป่าทำให้สัตว์ส่วนใหญ่กลายร่างเป็นมนุษย์ ถึงอย่างนั้นก็มีสัตว์บางตัวที่ยังคงเป็นสัตว์เหมือนเดิม

            ถึงร่างกายของสัตว์พวกนั้นจะมีวิวัฒนาการ แต่ยังคงเอกลักษณ์เดิมของเผ่าพันธุ์ เช่นหู หรือไม่ก็หาง

            หลังจากรับรู้ถึงความผิดปกติของร่างกาย ผู้นำเผ่ากระต่ายส่งกระต่ายหนุ่มสาวทั้งเจ็ดตนออกมาสำรวจที่มาของลำแสงสีทอง กระทั่งหลงมาเจอสวนและโกดังแห่งนี้ ด้วยความหิวโหยพวกเขาจึงลักลอบกินอาหารในนั้น

            “…ทุกอย่างก็เป็นอย่างที่เล่ามา”

            กระต่ายหนุ่มว่ามาอย่างนั้น

            “ลำแสงสีทองหรือ” ซินหลินพึมพำ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปทางภูตน้อยที่โครงศีรษะไปทางซ้ายทีขวาทีด้วยท่าทีครุ่นคิด

            “อือ น่าคิดนะ ลำแสงสีทอง…ลำแสงสีทอง?” หลินพึมพำอย่างคิดไม่ตก

            ลำแสงสีทองนั้นเกิดขึ้นได้ยังไงนะ

            แล้วมีส่วนทำให้สัตว์พวกนี้กลายเป็นมนุษย์ด้วยเหรอ

            อือ...น่าคิด

            แค่เห็นท่าทางของหลิน ซินหลินก็รู้ทันทีว่าภูตน้อยกำลังคิดอะไร

            เด็กชายถอนหายใจเฮือกออกมาทีหนึ่ง ก่อนจะลองเชิงถามภูตน้อย“หลินไม่เอะใจบ้างเลยหรือ”

            “หรือว่า…!” ภูตน้อยทำเสียงราวกับเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็ยิ้มแห้งๆ กล่าวอย่างไร้เดียงสา “เจ้ากำลังคิดว่า ลำแสงสีทองนั้นเกิดจากข้าสินะ”

            ซินหลินผงกศีรษะ “ไม่เห็นต้องสงสัยเลย ลำแสงสีทองนั้นคือพลังเวทที่เพิ่มขึ้นของหลิน เลยทำให้มิติขยายตัวยังไงล่ะ และเวทมนตร์นั้นก็ทำให้พวกเขากลายร่างเป็นมนุษย์ครึ่งสัตว์”

            “อย่างนี้เองหรือ”

            “เช่นนั้นก็ได้คำตอบแล้วนะขอรับ ท่านหลิน” สยงอู๋สรุปด้วยรอยยิ้ม 

            “นั่นสินะ”

            “มะ หมายความว่ายังไงหรือ” กระต่ายสาวถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกเขากำลังพูดกัน

            ภูตน้อยยิ้มเจื่อนๆ พร้อมกับยอมรับความจริงว่า “จริงๆ แล้ว ลำแสงสีทองนั้นเป็นเพราะข้าเอง แหะๆ” 

            “เอ๋!!??”