บทที่ 105 เรื่องน่ายินดี (ครึ่งแรก)

บทที่ 105

เรื่องน่ายินดี (ครึ่งแรก)

            สรุปให้เข้าใจง่ายๆ เมื่อมิติขยายตัวออกไป เวทมนตร์ของภูตที่ดูแลมิติก็เพิ่มขึ้นด้วย พลังเวทนั้นจะสร้างทรัพยากรมากมายให้กับมิติ และเพิ่มวิวัฒนาการเหล่าสัตว์อสูรให้มีสติปัญญาจนถึงขั้นเปลี่ยนแปลงรูปร่างหน้าตา  

            ก่อนที่ลู่ซินฟางจะครอบครองมิติ พื้นที่แถบนี้ยังเป็นแค่ดินแดนที่แทบไม่มีอะไรเลย แต่หลังจากที่ลู่ซินฟางขยายฟาร์มทีละเล็กทีละน้อย สัตว์ในมิติก็ค่อยๆ กลายร่างเป็นมนุษย์ มีสติปัญญาและสื่อสารกันรู้เรื่อง ท้ายที่สุดก็มาอาศัยร่วมกันเหมือนอย่างทุกวันนี้

            หลังจากหนุ่มสาวเผ่ากระต่ายได้ฟังคำบอกเล่าก็เข้าใจทันที วิวัฒนาการของพวกตนเกิดจากภูตจิ๋วตรงหน้านี้เอง

            “แล้วพวกเจ้ามีจำนวนเท่าไรหรือ” หลินถาม

            “ถ้าเฉพาะเผ่ากระต่าย รวมเด็กๆ ในเผ่าด้วยก็ประมาณ 14-15 ตน”

            “อืม”

            “แสดงว่ายังมีเผ่าอื่นๆ อีก ป่าแถบนั้นมีเผ่าอะไรบ้างหรือ”

            “ละแวกที่เผ่ากระต่ายอาศัย ก็มีเผ่าหมูป่า เผ่ากวางป่า ไกลออกไปอีกได้ยินว่ายังมีเผ่าเสือและเผ่าจิ้งจอก แต่มีจำนวนเท่าไร พวกเราไม่รู้หรอก”

            “เข้าใจแล้ว”

            “พวกท่านจะเอายังไงกับพวกเรา ถ้าจะลงโทษเรื่องที่พวกเราขโมยอาหาร ข้าขอรับผิดชอบคนเดียว จะฆ่าจะแกงยังไงก็ได้ แต่ช่วยปล่อยพรรคพวกของข้าด้วยเถอะ” หนุ่มกระต่ายบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

            “ไม่ได้ ท่านพี่ พวกเราไม่ยอมให้ท่านรับผิดคนเดียวหรอกนะ”

            “ใช่แล้ว พวกเราก็ขโมยอาหารเหมือนกัน ให้เจ้ารับผิดชอบคนเดียว ข้าทำไม่ลง”

            “ใช่ๆ”

            เหล่ากระต่ายที่เหลือร้องโวยวายเมื่อกระต่ายหนุ่มขอรับผิดชอบคนเดียว

            หลินส่ายหน้า “ข้านับถือในความสามัคคีของพวกเจ้า อีกอย่าง พวกเจ้าขโมยอาหารในโกดังเพราะเหตุสุดวิสัย ข้าไม่ลงโทษพวกเจ้าหรอก”

            “จะดีหรือ” หนุ่มกระต่ายถามด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

            เหล่ากระต่ายในกลุ่มเองก็มองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อ

            “อาหารของพวกเรามีเยอะแยะ พวกเจ้ากินไปแค่นั้นไม่มีผลกระทบอะไรกับฟาร์มของพวกเราหรอก สบายใจได้” หลินบอกด้วยความภูมิใจ

            “นั่นก็ถูก” ซินหลินผงกศีรษะเห็นด้วยกับหลิน  

            ถึงอย่างนั้น เหล่ากระต่ายก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

            ตอนนั้นเอง กระต่ายสาวโพล่งขึ้นว่า “ปล่อยให้พวกเราไปเฉยๆ แบบนี้ ข้ารู้สึกละอายใจ ให้ข้าได้รับผิดชอบด้วยการใช้แรงงานได้หรือไม่ ข้าขุดดินเก่ง เคลื่อนไหวคล่องแคล่วมากด้วย”

            เมื่อกระต่ายสาวพูดจบ กระต่ายตนอื่นๆ ก็พยักหน้ารัวๆ ทั้งยังยืนยันหนักแน่นว่าจะใช้แรงงานรับผิดชอบ

            ภูตจิ๋วเอนศีรษะไปทางซ้ายทีขวาทีด้วยท่าทางครุ่นคิด

            ซินหลินกอดอก ครุ่นคิดไม่ต่างจากหลิน วินาทีต่อมา เด็กชายก็ตอบรับอย่างเห็นด้วย

            “เป็นความคิดที่ดีนะ มีแรงงานเพิ่ม ผลผลิตในฟาร์มของเราก็จะเพิ่มมากขึ้นด้วย”

            “นั่นสิน๊าาา”

            “สรุปว่า พวกท่านยอมให้พวกเราชดใช้แล้วใช่หรือไม่” กระต่ายหนุ่มถามเพื่อให้แน่นอน

            “พวกเราอยากได้แรงงานเพิ่มก็จริง แต่การรับพวกเจ้ามาทำงานในฟาร์ม ไม่ใช่เพราะต้องการการชดใช้หรอกนะ พูดให้ถูก คงเป็นการ ‘ว่าจ้าง’ มากกว่า” หลินบอก

            “ว่าจ้างคืออะไรหรือ”

            พวกเขาเพิ่งวิวัฒนาการ คำบางคำจึงไม่เข้าใจ

            หลินอธิบายว่า “ก็คือการที่พวกเจ้าทำงานให้กับพวกเรา แล้วพวกเราก็จะจ่ายค่าจ้างให้ ค่าจ้างที่ว่าอาจเป็นเงินอาหาร ที่อยู่อาศัย อะไรก็ได้ที่พวกเจ้าต้องการยังไงล่ะ”

            “ถ้าพวกเจ้าอยากย้ายมาเป็นประชากรในฟาร์มของเรา พวกเรามีบ้าน มีอาหาร และยังสอนอ่านเขียนให้ด้วย แต่ก็ขึ้นอยู่กับความสมัครใจของพวกเจ้า ถ้าจะให้ดี ควรให้ผู้นำเผ่ากระต่ายเห็นชอบก่อน” ซินหลินกล่าวเสริม

            “ดะ ดีจังเลย”

            หนุ่มสาวเผ่ากระต่ายได้ยินแบบนั้น ล้วนแสดงสีหน้าคาดหวังและซาบซึ้งใจ

            “ตกลง ข้าจะกลับไปคุยกับท่านพ่อ” กระต่ายสาวเอ่ย

            “ท่านพ่อหรือ”

            “นางเป็นลูกสาวของผู้นำเผ่าน่ะ” กระต่ายหนุ่มอธิบาย

            “ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้ากลับเผ่ากระต่ายไปปรึกษากันให้ดี พวกเราไม่ติดใจเอาความเรื่องของในโกดัง ขอแค่อย่ามาขโมยของอีกก็พอ” ภูตน้อยบอก

            “ขอบคุณมาก ท่านภูตผู้ดูแล”

            หลังจากตกลงกันได้ เหล่าหนุ่มสาวกระต่ายก็เดินทางกลับป่าของตน พร้อมกับผักผลไม้กระสอบใหญ่ที่ทางนี้จัดเตรียมให้ พวกเขาบอกว่าจะกลับมาแจ้งข่าวภายในสามวันข้างหน้า

            ภูตน้อยหลินยังบินมาส่งพวกเขาออกจากป่า และยังสังเกตทิศทางที่พวกเขามุ่งหน้าไป

            อย่างนี้เอง…

            ป่าทางที่เผ่ากระต่ายอยู่นั้น เป็นป่าทางเหนือ มีลักษณะเป็นทุ่งรกร้าง และลู่ซินฟางยังไม่ได้บุกเบิก

            พอหลินกลับมา ซินหลินกับสยงอู๋ก็เตรียมตัวข้ามประตูมิติพอดี

            “ในเมื่อเรื่องจบแล้ว ข้ากับสยงอู๋ต้องรีบเอาของไปเติมที่ร้านก่อน สายขนาดนี้แล้วด้วย เรื่องเผ่ากระต่ายข้าจะบอกซินฟางเอง” ซินหลินบอกกับภูตจิ๋ว

            “ฝากด้วยนะ” หลินโบกมือให้กับเด็กชาย

            เมืองเล่ออัน

            ร้านเฉิงเป่า

            หลังจากเติมสินค้าในร้านเสร็จ ซินหลินก็ปาดเหงื่อบนหน้าผาก ทำหน้าโล่งใจ

            “เฮ้อ ทันเวลาพอดี”

            สยงอู๋มองซินหลินพลางหัวเราะ “ถึงจะล่าช้าสักหน่อย นายหญิงก็ไม่บ่นหรอก ซินหลินเถรตรงเกินไปแล้ว”

            ซินหลินทำแก้มพองลม และยังเถียงกลับ “เจ้าต่างหากทำตัวสบายเกินไป”

            สยงอู๋ส่ายหน้าน้อยๆ แกล้งยอมรับว่า “ได้ๆ ข้าทำตัวสบายเกินไปนั่นแหละ…เอาละ ทางนี้ทำงานเสร็จเรียบร้อย งั้นข้าไปที่สวนก่อนนะ”

            “อืม ข้าจะไปหาซินฟางที่ร้านใหญ่”

            แล้วทั้งสองก็แยกกันที่หน้าร้านเฉิงเป่า

            ระหว่างทางไปร้านซินหลิน เด็กชายแวะซื้อขนม ดูของเล่นตามร้านค้าข้างทางอย่างเพลิดเพลิน ตอนมาถึงร้านซินหลินจึงเป็นช่วงสายแล้ว ลูกค้าเต็มร้าน

            “เห็นว่ามาช้า ข้ารึก็อุตส่าห์เป็นห่วง คิดว่าเจ้าหลงทางหรือถูกใครลักพาตัวไปเสียอีก ที่แท้ก็เอาแต่เที่ยวเล่นนี่เอง” หลางไป๋แกล้งแซวเด็กชาย

            ซินหลินรีบซ่อนของเล่นกับถุงขนมในมือไว้ข้างหลัง เม้มปากด้วยสีหน้าอายๆ

            หมาป่าหนุ่มยิ้มพลางส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู

            ตอนมาโลกทางนี้ครั้งแรก ซินหลินพูดบ่อยๆ ว่า ‘ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย’ แล้วมักจะทำหน้าเหมือนไม่แยแส แต่เด็กก็คือเด็กอยู่วันยันค่ำ ตื่นตาตื่นใจกับความแปลกใหม่ และสนุกสนานกับเรื่องเล็กๆ

            “ว่าแต่ ซินฟางอยู่ที่นี่หรือเปล่า ข้ามีเรื่องจะบอก”

            ได้ยินแบบนั้นหลางไป๋เปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังพร้อมกับถามเด็กชาย

            “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือ”

            “อ๋อ คืออย่างนี้…”

            จากนั้นซินหลินก็เล่าเรื่องที่มิติขยายตัว เรื่องที่สัตว์ป่าทางทุ่งรกร้างฝั่งเหนือกลายร่างเป็นมนุษย์ รวมถึงเรื่องที่พบเจอกับเผ่ากระต่าย เด็กชายเล่าทั้งหมดให้หลางไป๋ฟังไม่มีตกหล่น

            พอฟังจบ หมาป่าหนุ่มก็ทำหน้าครุ่นคิด

            “จะว่าไปแล้ว ถือเป็นเรื่องน่ายินดีมากเลยนะ ถ้าได้สัตว์จำแลงพวกนั้นมาเป็นพันธมิตร พวกเราก็จะมีคนมาช่วยงานในฟาร์มเพิ่ม”

            “ข้าก็คิดแบบนั้น”

            “กิจการของเราตอนนี้กำลังรุ่งเรือง ข้ากับนายหญิงเพิ่งปรึกษาเรื่องขยายฟาร์มและรับสมัครคนงานเพิ่มพอดี หากว่าเผ่ากระต่าย…ไม่สิ ไม่ใช่แค่เผ่ากระต่าย ข้าหมายถึงเหล่าสัตว์จำแลงในป่ารกร้างนั้น หากพวกเขายอมมาเป็นพรรคพวกของเราย่อมดีไม่น้อย”

            ฟังคำพูดของหลางไป๋แล้ว ซินหลินก็พยักหน้า

            “ข้าจะไปบอกนายหญิงเอง ขอบใจที่มาบอกนะ ซินหลิน”

            “อือๆ ถ้าอย่างนั้นข้ากลับมิติแล้วนะ”

            “จริงสิ ก่อนกลับมิติ อย่าลืมแวะไปที่คฤหาสน์ก่อนล่ะ นายหญิงเตรียมของว่างอร่อยๆ ไว้ให้เจ้ากับท่านหลิน”

            “เข้าใจแล้ว”

            หลังจากนั้น หลางไป๋ก็นำเรื่องที่มิติขยายตัวมาบอกต่อลู่ซินฟางด้วยท่าทีตื่นเต้น

            หมาป่าหนุ่มยังขอลาหยุด 2-3 วันเพื่อไปสำรวจป่ารกร้างนั้น

            การขยายของมิติครั้งนี้ ไม่เพียงแต่จะได้รับทรัพยากรเพิ่ม เหล่าสัตว์ยังมีการวิวัฒนาการ หลางไป๋จึงอยากไปเจรจาชวนพวกเขามาเป็นพรรคพวก

            ลู่ซินฟางเข้าใจความคิดของหลางไป๋ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ นางจึงบอกให้หมาป่าหนุ่มพาคนติดตามไปด้วย

            สัตว์ป่าที่เพิ่งกลายร่างช่วงแรกจะมีความสับสน ต่อให้หลางไป๋เป็นหมาป่าและสามารถปกป้องตัวเองได้ แต่ระมัดระวังไว้ก่อนย่อมดีกว่า