บทที่ 111 อยากทำหน้าที่ ‘พ่อ’ ให้กับเด็กๆ

บทที่ 111

อยากทำหน้าที่ ‘พ่อ’ ให้กับเด็กๆ

            หลังแวะซื้อของเล่นร้านแรก ทั้งสี่คนก็แวะต่ออีกหลายร้าน ร้านของเล่นเอย ร้านหนังสือเอย ของทุกชิ้นที่ซื้อให้เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ กงเยียนซูยินดีควักเงินจ่าย

            เนื่องจากมีผู้ติดตามมาด้วย พอซื้อของเสร็จ กงเยียนซูสั่งให้ผู้ติดตามนำของทั้งหมดไปเก็บไว้ที่คฤหาสน์ของลู่ซินฟาง พวกเขาจึงไม่ต้องหิ้วของกันให้เกะกะ

            เมื่อพูดถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์ ย่อมมีการจัดแสดงระบำ

            พอทั้งสี่เดินมาถึงถนนที่มีการจัดแสดง เป่าเอ๋อร์ชี้นิ้วเล็กป้อมไปทางโรงเตี๊ยมเล็กๆ แห่งหนึ่ง มองจากประตูที่เปิดแง้ม เห็นว่าข้างในมีเวทีจัดโชว์ระบำฉางเอ๋อร์

            “ข้าอยากไปดูพี่สาวสวยๆ ตรงนั้น”

            กงเยียนซูหันมองลู่ซินฟางเพื่อขอความเห็น

            หญิงสาวยิ้มพลางพยักหน้า พอจ่ายค่าเข้าเสร็จ ทั้งสี่ก็เข้ามาดูจัดโชว์ระบำ

            ภายในโรงเตี๊ยมเล็กๆ ค่อนข้างสลัวเพราะปิดหน้าต่างทุกบาน ตรงกลางคือเวที ด้านหน้าและด้านข้างของเวทีจะมีโต๊ะเก้าอี้สำหรับลูกค้า

            เลือกโต๊ะนั่งได้แล้ว เป่าเอ๋อร์ชี้บนตักของกงเยียนซู

            “ข้าจะนั่งตักท่านลุง”

            เฉิงเอ๋อร์ได้ยินแบบนั้นก็ร้องว่า “ข้าก็จะนั่งด้วย”

            “พี่ใหญ่โตแล้ว ไปนั่งเก้าอี้ตัวเองสิ ข้าตัวเล็กมองไม่เห็นเวทีนี่น่า”

            “เราตัวเท่ากันไม่ใช่หรือ ข้าก็มองไม่เห็นเวทีเหมือนกัน”

            “แต่ข้าเป็นน้องของพี่ใหญ่ ท่านต้องเสียสละให้น้อง”

            “มีอย่างนี้ด้วยหรือ”

            เจ้าแฝดโต้เถียงเพื่อแย่งกันนั่งตักชายหนุ่ม

            กงเยียนซูยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็รู้สึกดีใจไม่น้อย 

            ลู่ซินฟางขบขันกับการถกเถียงของเด็กทั้งสอง

            ถึงไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดีๆ กงเยียนซูถึงถูกเด็กๆ แย่งตัว แต่แบบนี้ก็ไม่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองห่างเหินแล้ว

            อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มตบมือลงบนตักทั้งสองข้างของตนแล้วบอกว่า “นั่งได้ทั้งคู่”

            เจ้าแฝดยิ้มอย่างดีใจ กระโดดขึ้นไปนั่งตักชายหนุ่ม

            ลู่ซินฟางหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่

            “ลำบากท่านแล้วนะ”

            “เล็กน้อย เล็กน้อย” กงเยียนซูพูดปนขำเพราะอารมณ์ดี “อีกอย่าง เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์น่ารักขนาดนี้ด้วย ใครจะถือสาลง”

            แม้เด็กทั้งสองจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ และใช้เวลาอยู่ร่วมกันไม่นาน แต่กงเยียนซูกลับรู้สึกเอ็นดูเด็กทั้งสองมาก

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ทั้งน่ารักและร่าเริง อดที่จะทำให้คนรอบข้างรักใคร่ไม่ได้

            คิดมาถึงตรงนี้ กงเยียนซูก็เกิดความละโมบ หากถูกเด็กแฝดเรียกว่า ‘ท่านพ่อ’ จะรู้สึกดีมากแค่ไหน

            ในระหว่างที่คิดแบบนั้น บนเวทีเริ่มมีเสียงดนตรี การร่ายรำเริ่มขึ้น

            ชายหนุ่มดึงสติกลับ สายตามองบนเวที

            “ดูสิ พี่สาวสวยจัง”

            “อืม มีโคมไฟเยอะแยะด้วย”

            เจ้าแฝดที่นั่งบนตักกงเยียนซูส่งเสียงเล็กน่ารักด้วยความตื่นเต้น

            กงเยียนซูลูบศีรษะเล็กๆ ของเด็กทั้งสอง ในใจคิดแย้งว่าคนที่งดงามที่คือสตรีด้านข้างของเขาต่างหาก

            คิดอย่างนั้นแล้ว ชายหนุ่มก็เหลือบมองลู่ซินฟาง ดวงตาคมจดจ้องหญิงสาวตาไม่กะพริบ หัวใจพลันเต้นโครมครามเหมือนกำลังหลุดออกมาจากอก

            ลู่ซินฟางยามนี้ต่างจากวันแรกที่เจอ เหมือนมีบางอย่างต่างไปจากเดิม และไม่ใช่นางคนเก่า

            ไม่รู้ทำไมถึงคิดแบบนั้น แต่ยิ่งรู้จักก็ยิ่งรู้สึกว่านางมีเสน่ห์ดึงดูดและสง่างาม เป็นสตรีที่เก่งไม่เหมือนกับสตรีที่พบได้ทั่วไป ขนาดองค์หญิงใหญ่ที่ออกศึกสู้ในสนามรบยังไม่เด็ดเดี่ยวเท่าลู่ซินฟาง ไม่ใช่เพราะเขารู้จักนางในฐานะ ‘เถ้าแก่เนี้ยลู่’ แต่เป็นบางอย่างที่เขาเองก็บอกไม่ถูก

            เวลานี้ลู่ซินฟางมองการร่ายรำบนเวที ดวงตาเปล่งประกาย…ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน กงเยียนซูคิด ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูของนาง

            “ตอนอยู่ร้านขายของเล่น ข้าขอโทษนะ”

            หญิงสาวหันขวับมองชายหนุ่ม พอเห็นใบหน้าหล่อเหลาอยู่ใกล้ๆ นางก็หน้าแดงวาบ ดวงตากลมโตสวยงามกะพริบปริบ 

            “ท่านขอโทษข้าทำไม?”

            “เพราะข้าพูดจาล่วงเกินเจ้า ที่บอกว่าอยากเป็นพ่อให้กับเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์”

            หญิงสาวร้อง อ๋อ ก่อนตอบกลับด้วยสีหน้าเขินๆ

            “ถ้าเป็นเรื่องนั้นข้าไม่ถือสา”

            ว่าตามหลักความจริง ลู่ซินฟางที่มาสวมร่างนี้ก็ไม่ใช่แม่ตัวจริงของเจ้าแฝดอยู่แล้ว แต่อยากทำหน้าที่แม่ให้กับเด็กทั้งสอง ทำให้เด็กๆ ได้อยู่ดีกินดี 

            กลับกันแล้ว กงเยียนซูที่มีใจให้กับลู่ซินฟางคงอยากทำหน้าที่พ่อให้กับเด็กแฝดแทนที่เหอถิงคนสารเลวนั่น เพราะอย่างนั้น นางเข้าใจความคิดของเขาดี 

            “เช่นนั้น…” กงเยียนซูเว้นช่วง ทั้งยังแอบวางมือทางทับกับมือเนียนนุ่มของลู่ซินฟาง “จากนี้ข้าขออนุญาตทำหน้าที่พ่อให้กับเด็กทั้งสองได้หรือไม่”

            สายตาของกงเยียนซูจริงจังแน่วแน่ ทำเอาลู่ซินฟางนิ่งอึ้งรอบสอง

            หากเขาต้องการเช่นนั้นก็เป็นสิทธิ์ของเขาอยู่แล้ว

            พอคิดจบ ลู่ซินฟางก็พยักหน้าเบาๆ

            ทันใดนั้นใบหน้าหล่อเหลาผุดยิ้มละมุน

            ลู่ซินฟางใจเต้นตึกตัก รีบชักมือกลับ ทั้งยังเลื่อนสายตามองไปบนเวที

            การร่ายรำดำเนินต่อไป แต่ความบันเทิงนั้นไม่ได้เข้าหัวลู่ซินฟางแม้แต่น้อย เพราะคำพูดของกงเยียนซูวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา

            ทำหน้าที่พ่ออย่างนั้นหรือ อยากทำก็ทำไปสิ หญิงสาวคิดพร้อมกับใจที่สั่นไหว

            เมื่อการแสดงจบลง เจ้าแฝดร้องจะปล่อยโคม ด้วยเหตุนี้ก่อนจะกลับคฤหาสน์ตระกูลลู่ ทั้งสี่จึงแวะไปลอยโคมที่ท่าน้ำซึ่งอยู่ตรอกแห่งหนึ่ง

            ถึงจะเป็นช่วงกลางวัน แต่เพราะเป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์ ตามธรรมเนียมทุกปีต้องลอยโคม ถนนสายนี้จึงแออัดด้วยฝูงชน

            ระหว่างเดินไปยังท่าน้ำ ลู่ซินฟางถูกกลุ่มคนที่เดินผ่านไปมาชนไหล่ครั้งแล้วครั้งเล่า กงเยียนซูเห็นแบบนั้นจึงยื่นมือมาโอบเอวบางของหญิงสาว ดึงให้เข้ามาเดินใกล้ๆ ตน

            “ระวังด้วย”

            “อะ…อื้อ”

            ลู่ซินฟางอายจนแทบเดินไม่ตรงทาง ทำเอากงเยียนซูถึงกับอมยิ้มจางๆ หากกระนั้นฝ่ามือใหญ่กลับยังโอบเอวบางไม่ยอมปล่อย

            “ไปซื้อโคมตรงนั้นกันเถอะ”

            “…ท่านควรปล่อยข้าก่อนสิ”

            “คนเยอะขนาดนี้ ประเดี๋ยวเจ้าจะถูกชนจนล้มเอาได้”

            “แต่ว่า…”

            ลู่ซินฟางทั้งเขินทั้งลำบากใจ

            กงเยียนซูส่งยิ้มอ่อนโยนให้ลู่ซินฟางทีหนึ่ง จากนั้นก็ยอมปล่อยมือจากเอวบาง

            แม้เคยลั่นวาจาอย่างแน่วแน่ ว่าจะพิชิตใจของหญิงสาวมาให้จงได้ หากในขณะเดียวกัน ก็ตั้งใจให้เกียรตินางด้วย

            “ขอโทษที ข้าคงรุกหนักเกินไปหน่อย”

            ลู่ซินฟางย่นหัวคิ้วใส่กงเยียนซู ก่อนจะจูงมือเฉิงเอ๋อร์ไปเลือกซื้อโคม

            ถึงนางจะแสดงสีหน้าไม่พอใจใส่ แต่สำหรับกงเยียนซู สีหน้าเช่นนั้นกลับเต็มไปด้วยเสน่ห์

            ชายหนุ่มยิ้มจางๆจากนั้นจูงมือเป่าเอ๋อร์เดินตามหลังหญิงสาว

            พอซื้อโคมครบทุกคนแล้ว ทั้งสี่ก้าวลงบันไดหินไปยังท่าน้ำอย่างระมัดระวัง ระหว่างที่กำลังลอยโคม เสียงพูดคุยของคนรอบข้างดังจอแจขึ้นเรื่อยๆ

            ตอนแรกฟังไม่ได้ศัพท์ แต่สักพักลู่ซินฟางก็ค่อยๆ จับใจความได้

            “ดูนั่นสิ ช่างเป็นครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นจริงๆ”

            “น่าอิจฉาจัง ข้าก็อยากได้สามีหล่อๆ และรักข้าแบบนั้นบ้างนะ”

            “เอาเถอะ ตั้งใจหาก็คงได้แหละ”

            “จะง่ายขนาดนั้นหรือ”

            “สหายรัก ข้าคิดว่าเจ้าต้องกราบไหว้ขอพรเจ้าแม่ให้มากหน่อย ถึงจะได้สามีหล่อๆ เช่นนั้น”

            “นั่นสิ นั่นสิ”

            นั่นคือคำพูดที่ดังมาจากกลุ่มหญิงสาว

            ต่อมา สองตายายที่กำลังจูงมือกันลงบันไดหินกล่าวขึ้น มิหนำซ้ำสายตาของสองผู้เฒ่ายังมองมาทางลู่ซินฟางและกงเยียนซู

            “พ่อแม่หนุ่มสาวสมัยนี้หน้าตาดีจริงๆ เลยเนอะ ตาแก่”

            “แหม ยายเฒ่าเองก็สวย อย่าไปอิจฉาพวกเขาเลย”

            “ว่าไปแล้ว ตอนตาเฒ่าสมัยหนุ่มๆ ก็หน้าตาหล่อเหลาเหมือนผู้ชายคนนั้น ข้าไม่อิจฉาเลยสักนิด จริงๆ นะ”

            คำพูดเหล่านั้นชวนให้ลู่ซินฟางสงสัย นางจึงมองไปรอบๆ พลันพบว่าทุกคนกำลังมาที่ตน

            ครอบครัวที่ทุกคนพูดถึง หมายถึงทางนี้หรอกหรือ!

            พอตระหนักได้แบบนั้น นางเหลือบตาขึ้นมองกงเยียนซู จากนั้นก็หลุบตามองความอบอุ่นบนฝ่ามือ

            ใบหน้าของกงเยียนซูไม่เพียงแต่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแสนภูมิใจ มือของเขายังกุมมือนางตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

            มิน่าเล่า ทุกคนจึงคิดว่านางกับเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน