บทที่ 112 เดินทางเข้าเมืองหลวง

บทที่ 112

เดินทางเข้าเมืองหลวง

            หลังงานเทศกาลไหว้พระจันทร์จบลง โจวหวังเยว่กับผู้ติดตามเดินทางกลับทางเหนือ

            ตอนลู่ซินฟางมาส่งพวกเขาก็ต้องตกใจ เนื่องจากสินค้าที่โจวหวังเยว่ซื้อจากร้านของนางต้องจ้างรถม้าถึงสองคันรถถึงจะขนหมด

            สองวันให้หลัง กงเยียนซูก็ส่งจิ่นเซี่ยมาแจ้งกำหนดการเดินทางเข้าเมืองหลวง

            “นายท่านให้ข้ามาแจ้งว่า อีกสามวันจะเดินทางเข้าเมืองหลวง เรื่องรถม้า นายท่านเตรียมเผื่อนายหญิงไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ หากมีอะไรเพิ่มเติม ส่งคนมาบอกได้ทุกเมื่อขอรับ”

            คำพูดของจิ่นเซี่ยเรียบง่าย แต่ไม่รู้ทำไมถึงทำเอามุมปากของลู่ซินฟางกระตุก

            สรรพนามที่เรียกนี้มันอะไรกัน หา!!??

            “นายหญิงมีอะไรจะฝากบอกนายท่านหรือขอรับ” จิ่นเซี่ยเอ่ยถาม สีหน้าจริงจังและเหมือนไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้ง

            ครั้นจะโมโหองครักษ์หนุ่ม ลู่ซินฟางก็ทำไม่ลง เพราะจิ่นเซี่ยไม่ได้ทำอะไรผิด คนของนางเรียกนางว่า นายหญิง จิ่นเซี่ยเรียกตามคนอื่นๆ ก็เท่านั้นเอง

            หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ โบกมือให้กับจิ่นเซี่ยพลางบอกว่า “กลับไปบอกว่า ทางนี้ก็เตรียมพร้อมแล้วเช่นกัน ตอนนี้เจ้ากลับไปได้แล้ว”

            องครักษ์หนุ่มโค้งศีรษะให้ลู่ซินฟางทีหนึ่งแล้วก้าวออกจากห้องทันที

            หลังจากจิ่นเซี่ยกลับออกไป จู่ๆ หลางไป๋ก็หรี่ดวงตามองลู่ซินฟางเหมือนกำลังตั้งข้อสงสัย

            “อยากพูดอะไรก็พูดมาสิ”

            “นายท่านกับนายหญิงหรือ พวกท่านพัฒนาความสัมผัสถึงขั้นนั้นตั้งแต่เมื่อไร เหตุใดพวกเราถึงไม่มีใครรู้ ยังไงก็ยินดีด้วยขอรับ” หลางไป๋กล่าวด้วยน้ำเสียงเรีบบนิ่ง กึ่งประชดกึ่งพูดเล่น

            “จิ่นเซี่ยเรียกข้าว่า ‘นายหญิง’ ตามพวกเจ้าต่างหากเล่า ข้ากับกงเยียนซูไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิดสักหน่อย”

            “ข้าก็นึกว่านายหญิงตั้งใจปิดบังพวกเราเสียอีก”

            “ไม่มีอะไรปิดบังทั้งนั้นแหละ...เปลี่ยนเรื่องเถอะ เรื่องคนติดตามไปเมืองหลวง เจ้าเลือกเรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่”

            “เรื่องนั้นท่านไม่ต้องห่วง ข้าคัดคนเรียบร้อยแล้วขอรับ”

            หมาป่าหนุ่มตอบกลับด้วยท่าทีสุภาพ จากนั้นก็เสนอรายชื่อคนติดตามทั้งสี่ และยังอธิบายหน้าที่ของแต่ละคนให้ลู่ซินฟางฟัง

            จวินหยางกับหลิวลู่จะทำหน้าที่คุ้มกัน และทำงานจิปาถะ

            หยูต้านกับเฮ่อจางคอยดูแลงานเอกสาร รวมไปถึงเรื่องปรับปรุงร้านค้าใหม่

            “ทำงานรอบคอบเสมอเลยนะ ดี ข้าเลือกพวกเขา” ลู่ซินฟางอดกล่าวชมหมาป่าหนุ่มไม่ได้

            แต่ละคนที่หลางไป๋เลือกนั้น ล้วนทำงานเก่งและมีไหวพริบ หากให้พวกเขาคอยดูแลร้านที่เมืองหลวงก็ไม่มีปัญหา

            “ขอบใจที่เหนื่อยนะ หลางไป๋”

            “นายหญิงอย่าคิดมากเลยขอรับ ข้าเองก็รู้สึกสนุกที่ได้ทำงาน”

            “อืม”

            “เช่นนั้นขอตัวก่อนขอรับ”

            จากนั้นหลางไป๋ก็ออกจากห้อง ทำงานของตนต่อไป

            ตอนนี้หลางไป๋ได้ผู้ช่วยคนที่สอง และกำลังฝึกสอนฝ่ายนั้นทำงานเอกสาร เห็นว่าชื่อหลางฉื่อ เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน  

            เมื่อในห้องไม่มีใครอื่นนอกจากลู่ซินฟาง ความเงียบทำให้นางใจลอย คิดถึงเรื่องของกงเยียนซู

            ตั้งแต่หมดงานเทศกาลไหว้พระจันทร์ กงเยียนซูแวะเวียนมาที่คฤหาสน์ของลู่ซินฟางทุกเย็น

            บางวันอยู่ทานมื้อค่ำด้วยกัน บางวันแค่แวะมาหาเจ้าแฝด

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ก็สนิทสนมกับชายหนุ่มตั้งแต่งานเทศกาลไหว้พระจันทร์เช่นกัน  

            พอเห็นกงเยียนซูมาที่คฤหาสน์ พวกเขาจะกระโดดโลดเต้นเข้าไปเกาะแขนซ้ายขวา และยังติดชายหนุ่มแจ

            กงเยียนซูเองก็เอาแต่ยิ้มกว้างเหมือนคนโง่ คงดีใจที่สนิทกับเจ้าแฝดได้

            คิดมาถึงตรงนี้ ลู่ซินฟางก็ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอผุดรอยยิ้มออกมา

            สามวันให้หลัง

            ยามเช้าตรู่ รถม้าที่กงเยียนซูเตรียมไว้มาถึงหน้าคฤหาสน์ตระกูลลู่

            พอเห็นรถม้ามาถึง เจ้าแฝดก็เกาะเอวของลู่ซินฟางแน่นหนึบ

            “ท่านแม่ ข้าเองก็อยากไปด้วย” เป่าเอ๋อร์ร้องอย่างอ้อนๆ

            “ท่านแม่ ท่านรีบกลับพรุ่งนี้เลยได้หรือไม่” เฉิงเอ๋อร์พูดเสียงสั่น 

            อันที่จริง ลู่ซินฟางก็อยากพาเจ้าแฝดไปด้วย แต่ให้เด็กเล็กๆ เดินทางไกลก็ค่อนข้างลำบาก อีกอย่าง หากเป็นที่มิติ ต่อให้อยู่ไกลแค่ไหนก็สามารถเจอกันได้ตลอด เรื่องนี้ลู่ซินฟางเคยพูดกับเจ้าแฝดแล้ว แต่พวกเขาคงลืมกระมัง

            หญิงสาวย่อตัวนั่งยองๆ ตรงหน้าลูกแฝด ลูบศีรษะเล็กๆ ของพวกเขาพลางพูดไปด้วย

            “สัญญากันแล้วไม่ใช่หรือว่าจะไม่งอแง”

            “แต่ว่า แต่ว่า…”

            เด็กๆ ก้มหน้าอย่างเชื่องซึม

            “เดินทางครั้งนี้แม่ไม่ได้ไปเที่ยว ต้องดูทำเลสร้างร้านใหม่ ติดต่อจ้างคนปรับปรุงร้าน และไหนจะงานจิปาถะ ถึงพาพวกเจ้าไปด้วยก็ไม่มีเวลาให้ ที่สำคัญ พวกเจ้ายังเด็กเกินกว่าจะเดินทางไกล แม่เป็นห่วงพวกเจ้านะ”

            เจ้าแฝดก้มหน้างุดขณะฟังคำมารดา

            ลู่ซินฟางยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “แม่ให้สัญญาแล้วไม่ใช่หรือ เดินทางเข้าเมืองหลวงครั้งถัดไป แม่จะพาพวกเจ้าไปด้วย”

            “จริงๆ นะ” เป่าเอ๋อร์ถามย้ำ

            “แม่ไม่เคยโกหกพวกเจ้าใช่หรือไม่”

            เจ้าแฝดพยักหน้าอย่างเชื่อมั่น

            “พวกเราจะรอท่านแม่กลับมา”

            “เป็นเด็กดี เชื่อฟังพี่สาวชุนด้วยนะ”

            “เข้าใจแล้ว”

            ตอนนั้นเองกงเยียนซูเดินเข้ามายืนข้างหญิงสาว “เฉิงเอ๋อร์ เป่าเอ๋อร์ พวกเจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้าจะปกป้องท่านแม่ของพวกเจ้าเป็นอย่างดี”

            “ท่านลุง”

            “สัญญาลูกผู้ชายแล้วนะ”

            “ข้าให้สัญญา”

            เด็กๆ มองชายหนุ่มตาใส จากนั้นก็พยักหน้ายอมรับ

            ลู่ซินฟาง หลางไป๋กับผู้ติดตามอีกสี่คนขึ้นรถม้า พอรถม้าหลายคันเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ลู่ ฝ่ายที่นั่งปาดน้ำตาทำท่ากระซิกกลับเป็นลู่ซินฟางเสียอย่างนั้น

            “ถ้าคิดถึงพวกเขาขนาดนี้ จะพามาด้วยก็ได้ไม่ใช่หรือ” กงเยียนซูที่นั่งเบาะฝั่งตรงข้ามเอ่ย 

            ลู่ซินฟางส่ายหน้า เอ่ยด้วยสีหน้าหงอยๆ

            “เดินทางครั้งนี้ข้าตั้งใจทำงานให้ลุล่วง ไม่มีเวลาดูแลพวกเขาแน่ๆ เพราะอย่างนั้นเลยตัดใจไม่พามาด้วยเจ้าค่ะ” 

            “เรื่องนี้ข้าเองก็เข้าใจ”

            “แต่ว่านะ คิดถึงเด็กๆ จังเลย”

            ลู่ซินฟางน้ำตาซึมครั้งที่สอง แต่เมื่อผ่านสักพัก นางก็สูดหายใจลึกทีหนึ่ง สีหน้าซึมๆ พลันกลับทำแน่วแน่จริงจัง 

            “ข้าจะต้องทำให้เสร็จ เสร็จแล้วจะขลุกอยู่ที่บ้านไม่ไปไหนอีกแล้ว คอยดูสิ!”

            “ถ้านายหญิงไม่ทำงาน จะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าจ้างคนงานขอรับ” หลางไป๋แย้งพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

            “ให้เจ้าดูแลแทนยังไงเล่า”

            “นายจ้างอย่างท่านนี่ เอาเปรียบลูกจ้างเสียจริง”

            คำบ่นของหลางไป๋ไม่ทำให้ลู่ซินฟางโกรธแต่อย่างใด กลับกัน นางหัวเราะคิกๆ

            ในที่สุดหญิงสาวก็อารมณ์ดี ชายหนุ่มทั้งสองเห็นแบบนั้นต่างก็ยิ้มอย่างขบขัน