บทที่ 126 บทพิเศษ ลูกคนเล็ก

บทที่ 126

บทพิเศษ ลูกคนเล็ก

            ตั้งแต่แต่งงาน ลู่ซินฟางกับลูกแฝดก็ย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ของกงเยียนซู ในส่วนของคฤหาสน์ของตระกูลลู่ คนอื่นๆ ยังคงพักอาศัยอยู่ที่นั่นเหมือนเดิม

            เวลาผ่านไปหลายเดือน สิ้นสุดฤดูใบไม้ร่วง เข้าสู่ฤดูหนาวอีกครั้ง 

            ลู่ซินฟางรับรู้ถึงความผิดปกติจากร่างกายของตัวเอง รอบเดือนของนางไม่มาเกือบจะครบ 3 เดือนแล้ว 

            หญิงสาวไม่ได้ซื่อถึงขั้นไม่รู้เรื่องรู้ราว เพื่อความแน่ใจ ลู่ซินฟางเรียกหมอมาตรวจดูอาการ ยิ่งทำให้มั่นใจในข้อสันนิษฐานของตัวเอง 

            นางตั้งครรภ์แล้ว...

            หลังจากกินมื้อค่ำอิ่ม ลู่ซินฟาง กงเยียนซู เฉิงเอ๋อร์และเป่าเอ๋อร์ก็มานั่งเล่นตรงระเบียง นั่งย่อยพร้อมกับชมสวนในยามค่ำ

            สายลมเย็นๆ ของต้นฤดูหนาวพัดผ่าน ในช่วงเวลาที่สงบเงียบที่สุด ลู่ซินฟางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

            “ทุกคน...ข้ามีบางอย่างจะบอก”

            เจ้าแฝดเอียงศีรษะด้วยความสงสัย

            ส่วนกงเยียนซูส่งเสียง “หือ?” ถามภรรยา 

            มือเรียวบางของลู่ซินฟางยกขึ้นมาลูบหน้าท้องของตน ขณะกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าตั้งครรภ์แล้ว”

            กงเยียนซูเบิกตากว้างเหมือนไม่อยากเชื่อ ต่อมา เขาลุกเดินเข้ามานั่งคุกเข่าตรงหน้าภรรยา

            “เจ้าตั้งครรภ์แล้ว?”

            “ใช่เจ้าค่ะ”

            ทันทีที่ภรรยาตอบ ดวงตาคมเข้มของเขาก็แดงก่ำเหมือนจะหลั่งน้ำตา แต่ริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มด้วยความดีใจ ช่างเป็นสีหน้าที่ย้อนแย้งเหลือเกิน

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ไม่เข้าใจคำว่า ‘ตั้งครรภ์’ แต่พอเห็นกงเยี่ยนซูทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ก็อดเข้าไปลูบหลังปลอบไม่ได้

            “ท่านแม่ ตั้งครรภ์คืออะไรหรือ” เฉิงเอ๋อร์ถาม

            “ตั้งครรภ์ก็คือ...แม่กำลังมีน้องให้กับพวกเจ้า”

            คราวนี้เป็นเจ้าแฝดที่เบิกตากว้าง ผ่านไปหลายวินาที เด็กทั้งสองก็ยิ้มแก้มบาน ก่อนจะเข้ามาลูบท้องของท่านแม่

            “พวกเราจะมีน้องแล้ว” เฉิงเอ๋อร์พูดด้วยสีหน้าเบิกบาน

            “ดีจังเลย จะเป็นน้องชายหรือน้องสาว” เป่าเอ๋อร์ถาม

            ลู่ซินฟางหัวเราะเบาๆ

            ตอนนั้นเอง กงเยียนซูได้สติกลับมาแล้ว ชายหนุ่มขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ ทั้งสามคน วาดวงแขนออกแล้วโอบกอดลู่ซินฟางพร้อมกับเจ้าแฝด

            “เราจะมีลูกคนที่สามแล้ว!”

            กงเยียนซูพูดด้วยความตื่นเต้นดีใจ ถึงขั้นกอดทั้งสามแม่ลูกแน่นขึ้นอีก

            “ท่านพ่อ อึดอัดเจ้าค่ะ”

            “ท่านพ่อจะดีใจเกินไปแล้ว”

            แม้ว่าเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์จะบ่น แต่ดวงหน้าเล็กของเด็กทั้งสองกลับกำลังยิ้มแย้ม

            “พวกเรากำลังมีสมาชิกตัวน้อยเพิ่ม ข้าดีใจมากๆ ขอบคุณเจ้านะ ลู่ซินฟาง...ขอบคุณทุกคน” 

            จากนี้เขากับนางจะมีลูกด้วยกัน กลายเป็นครอบครัวใหญ่ขึ้นไปอีก ไม่มีอะไรจะสุขใจเท่านี้แล้ว

            ยิ่งท้องของลู่ซินฟางโตขึ้นทุกวัน กงเยียนซูก็ยิ่งไม่กล้าอยู่ห่างจากภรรยาแม้แต่ก้าวเดียว

            เดือดร้อนถึงหลางไป๋และผู้ช่วยคนอื่นๆ ที่ต้องลากชายหนุ่มให้ออกจากคฤหาสนเพื่อมาทำงาน ทว่าในท้ายที่สุด กงเยียนซูก็โยนหน้าที่ดูแลโรงเตี๊ยมตระกูลกงสาขาเมืองเล่ออันให้หลางไป๋เป็นคนจัดการ

            หลางไป๋ปวดหัวแทบระเบิด ไหนจะกิจการตระกูลลู่ ไหนจะโรงเตี๊ยมตระกูลกง เขาคนเดียวไม่มีทางดูแลไหว

            โชคดีที่หลายเดือนมานี้ หลางไป๋อบรมบ่มเพาะเหล่าสัตว์จำแลงจนพวกเขาชำนาญเฉพาะทาง จึงแบ่งหน้าที่ให้ทำงานตามความสามารถของตัวเอง เรียกได้ว่าใช้คนถูกทาง เลยแบ่งเบาภาระได้เยอะ

            อีกอย่าง ชิงเหลียนก็กลับมาทำบัญชีได้แล้ว ไม่มีอะไรให้เป็นห่วง 

            กลางดึกคืนหนึ่ง ลู่ซินฟางเจ็บท้องจะคลอด

            ช่วงที่อายุครรภ์ของลู่ซินฟางครบ 9 เดือน เหนียงซิ่นก็ย้ายเข้ามาอยู่คฤหาสน์ตระกูลกง นอนที่เรือนข้างๆ

            ในคืนนั้น พอนางได้ยินเสียงนายหญิงร้องโอยๆ นางก็รีบลุกขึ้นมาจุดตะเกียง พอสอบถามอาการ นางก็สั่งให้คนไปต้มน้ำและเรียกหมอทำคลอดทันที

            หลังจากนั้นทั่วทั้งคฤหาสน์ก็ตกอยู่ในความวุ่นวาย

            เหนียงซิ่นมีประสบการณ์คลอดลูกมาแล้วถึงสองคน ตอนที่หมอทำคลอดมาถึง เหนียงซิ่นก็อยู่ในห้องช่วยทำคลอดด้วย

            กงเยียนซูและคนอื่นๆ รออยู่หน้าห้อง รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

            “ไม่ต้องห่วงนะนายท่าน ข้างในมีภรรยาข้าอยู่ด้วย อย่างไรนายหญิงก็ต้องคลอดเจ้าตัวเล็กออกมาอย่างราบรื่น” สยงจวินพูดปลอบ เมื่อเห็นกงเยียนซูเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าห้องทำคลอดอย่างกระวนกระวาย

            เจ้าแฝดเองก็จับมือกันจนมือซีดขาว

            “คุณหนูทั้งสองไม่ต้องกังวลนะ นายหญิงแข็งแรงมาก อีกอย่าง สมุนไพรจากท่านหลิน ช่วยให้นายหญิงเจ็บท้องน้อยลงด้วย” ชุนโอบไหล่เล็กๆ ที่กำลังสั่นเทาของเจ้าแฝดพร้อมกับปลอบขวัญ ตอนพูดถึงท่านหลิน นางพยายามลดเสียงให้เบาลง จึงมีเพียงชุนและเด็กทั้งสองที่ได้ยิน

            จบคำพูดของชุน เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ก้มหน้าเหมือนกำลังคิด สักครู่พวกเด็กๆ ก็พยักหน้าพร้อมกัน

            “อื้อ”

            พวกเขาเชื่อว่าเวทมนตร์ของภูตน้อยต้องปกป้องท่านแม่กับน้องในท้องให้ปลอดภัย 

            หลายชั่วยามผ่านไป เสียงทารกร้องอุแว้ๆ ดังออกมาจากในห้อง

            กงเยียนซูรีบวิ่งยืนรอหน้าประตู ไม่นานนัก เหนียงซิ่นก็ออกมาประกาศว่า...

            “เป็นเด็กผู้หญิงเจ้าค่ะ นายหญิงกับคุณหนูปลอดภัยแข็งแรงดี”

            ตอนได้ยินเสียงภรรยากำลังเบ่งคลอด กงเยียนซูแทบจะกลั้นหายใจตลอดเวลา พอได้ยินเช่นนี้ อดที่จะผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอกไม่ได้

            “ตอนนี้ข้าเข้าไปข้างในได้หรือยัง” เขาถาม

            ทันทีที่เหนียงซิ่นบอกว่า เจ้าค่ะ กงเยียนซูก็ไม่รอช้า เข้าไปในห้องทันที

            ชายหนุ่มเดินเข้าไปภรรยาที่กำลังอุ้มทารกในอ้อมอกด้วยดวงตาแดงก่ำอย่างช้าๆ ก่อนจะนั่งลงที่ข้างเตียง

            เป็นลูกสาวก็ไม่เป็นไร เพราะเด็กคนนี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขากับนาง และที่สำคัญ ขอแค่นางกับลูกปลอดภัย เขาก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้แล้ว

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ก็เข้ามาเกาะขอบเตียง มองดูน้องสาวที่เพิ่งคลอดด้วยแววตาเปล่งประกาย

            “น้องสาว”

            “น้องสาวตัวเล็กจัง”

            เจ้าแฝดส่งเสียงใสแจ๋วด้วยความตื่นเต้นและดีใจ

            กงเยียนซูลูบศีรษะน้อยๆ ของพวกเขา “ใช่แล้ว นางก็คือน้องสาวของพวกเจ้า…น่ารักน่าชังยิ่งนัก”

            “น่ารักน่าชัง” เป่าเอ๋อร์ทวนคำของกงเยียนซู

            “แล้ว น้องสาว…น้องสาวชื่ออะไรหรือ” เฉิงเอ๋อร์เงยหน้าถาม

            ลู่ซินฟางยิ้มจางๆ ก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

            “น้องสาวของพวกเจ้าชื่อจินเอ๋อร์”

            “จินเอ๋อร์ ชื่อน่ารักจัง”

            “จินเอ๋อร์ จินเอ๋อร์”

            ภายใต้รอยยิ้มอ่อนหวานของลู่ซินฟางแฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้า กงเยียนซูเห็นแบบนั้นจึงยื่นมือไปบีบมือของนางเบาๆ

            “เหนื่อยหรือไม่ รู้สึกไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า”

            ลู่ซินฟางพยักหน้ายอมรับ ตอนนี้นางทั้งเหนื่ยและอ่อนเพลีย อยากพักสักครู่  

            “เช่นนั้นก็พักผ่อนก่อนเถอะ” กงเยียนซูลูบใบหน้าของภรรยาด้วยความเป็นห่วง

            เหนียงซิ่นรู้หน้าที่อย่างยิ่ง จึงเข้ามาอุ้มทารกน้อยจากลู่ซินฟาง

            “ข้าจะช่วยดูแลคุณหนูจินเอ๋อร์ให้เองเจ้าค่ะ นายหญิงต้องพักผ่อนนะเจ้าคะ”

            “ขอบใจนะ เหนียงซิ่น”

            เหนียงซิ่นผงกศีรษะยิ้มอย่างอบอุ่นให้กับหญิงสาว จากนั้นก็อุ้มทารกออกจากห้อง 

            หลังจากลู่ซินฟางเอนกายลงนอน กงเยียนซูก้มใบหน้าลงจูบเปลือกตาของนางอย่างลึกล้ำ

            “ข้ากับลูกจะออกไปก่อน เจ้าพักผ่อนเถิด”

            เจ้าแฝดเองก็เข้ามาจุ๊บแก้มท่านแม่คนละที จูงมือกันเดินตามหลังกงเยียนซูออกห้อง

            ลู่ซินฟางมองแผ่นหลังของทุกคน ในขณะที่ปิดเปลือกตาลง นางยิ้มอ่อนหวานพร้อมกับความสุขที่เอ่อล้นเต็มหัวใจ