บทที่ 125 ครอบครัวเดียวกัน

บทที่ 125

ครอบครัวเดียวกัน

            กลางฤดูใบไม้ผลิในปีนั้น กงเยียนซูกับลู่ซินฟางเข้าวังหลวง ขอพระราชทานสมรสแบบส่วนตัว

            1 เดือนต่อมา ณ เมืองเล่ออัน

            งานแต่งระหว่างลู่ซินฟางกับกงเยียนซูก็ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ผู้คนที่มาร่วมแสดงความยินดีกับทั้งสองคนต่างหลั่งไหลมาไม่ขาดสาย งานเลี้ยงจึงต้องจัดขึ้นถึงจนถึงเช้าของอีกวัน  

            อย่างไรก็ตาม ลู่ซินฟางแม้เป็นหญิงสาวชาวบ้านธรรมดา แต่ก็ได้รับการยอมรับในฐานะชายาขององค์ชายแปดโดยไม่มีใครคัดค้าน

            อย่างที่รู้กันดี สำหรับกงเยียนซูตำแหน่งองค์ชายก็แค่ในนาม นับตั้งแต่ผลันตัวมาเป็นพ่อค้า เขาก็เป็นอิสระจากทุกสิ่ง และที่สำคัญ ท้องพระคลังมั่งคั่งได้ก็มาจากเงินภาษีของเขา ยามนี้กรมคลังยังได้เงินภาษีจากตระกูลลู่เพิ่มเข้ามาอีก ถ้าให้พูดอย่างเข้าใจง่ายคงเป็นล้วนได้รับผลประโยชน์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย

            แต่เหนือสิ่งอื่นใด หากไม่ใช่ความรักของพ่อแม่ กงเยียนซูก็คงไม่ได้รับการสนับสนุนมากมายขนาดนี้

            หลังเสร็จสิ้นพิธีแต่งงาน วันเวลาล่วงเลยมาอีกหนึ่งอาทิตย์ 

            ยามเช้าท้องฟ้าปลอดโปร่ง แสงของดวงอาทิตย์ทอประกายเข้ามาทางหน้าต่างราวกับเส้นไหมสีทอง บนเตียงหลังใหญ่ กงเยียนซูนอนตะแคง มองดวงหน้าของภรรยาด้วยสายตาลึกล้ำรักใคร่ 

            บนผิวขาวเนียนละเอียดของนางยังมีร่องรอยความรักขณะทำกิจกรรมระหว่างสามีภรรยาทุกคืน

            พอคิดเรื่องนั้นขึ้นมา ร่างกายของกงเยียนซูพลันร้อนผ่าว ดวงตาคมเข้มเลื่อนจากผิวกายขึ้นมาจ้องมองกลีบปากแสนสวย  

            ไม่รู้ตัวเลยว่าจ้องมองริมฝีปากของนางมานานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นว่าหญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นแล้ว 

            “นอนไม่หลับหรือ ทำไมได้ตื่นเช้านัก” นางถามพลางยื่นมือลูบใบหน้าของชายหนุ่ม

            กงเยียนซูจับมือของภรรยา จูบหลังมือของนางเบาๆ ทีหนึ่งก่อนจะตอบ  

            “เพราะข้ามีความสุขมากเหมือนกับว่ายังอยู่ในความฝัน จึงอยากมองเจ้าให้ชัดๆ น่ะ”

            หญิงสาวฟังแล้วก็ยิ้มอย่างจนใจ

            ตั้งแต่กงเยียนซูรู้ใจตัวเอง ปากกับใจของเขาตรงกันมาก แต่นางก็ไม่ได้รังเกียจที่เขาเป็นเช่นนี้

            ระหว่างมองชายหนุ่ม ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาสองคู่สบประสานกันนิ่ง กงเยียนซูที่ยังกุมมือของลู่ซินฟางไว้ อดใจกับความเย้ายวนของภรรยาไม่ไหว ปลายนิ้วจึงสะกิดลูบไล้เบาๆ กับหลังมือของนาง

            ลู่ซินฟางสัมผัสได้ถึงผิวกายที่ร้อนผ่าวของกงเยียนซู ทันใดนั้นแก้มของนางพลันแดงเรื่อด้วยเข้าใจความหมายที่สื่อผ่านทางร่างกาย 

            กงเยียนซูขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ ภรรยา วงแขนแข็งแรงโอบกอดเอวบางเอาไว้อย่างแนบแน่น ผ่านไปชั่วครู่ ริมฝีปากของเขาก็แตะลงบนหน้าผากมน แล้วไล่ลงมาที่ริมฝีปาก

            แผ่วเบาราวกับขนนก แต่อบอุ่นเหมือนสายลมในฤดูร้อน

            แม้จะผ่านค่ำคืนแรกมาแล้ว แต่ลู่ซินฟางก็ยังไม่ชินกับความใกล้ชิดระหว่างสามีภรรยา จึงทั้งประหม่าทั้งเขินอายจนอยากมุดเตียงหนี

            และแล้ว กงเยียนซูก็ขยับผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ถึงเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่นางก็สัมผัสได้ถึงร่างกายที่เต็มเปี่ยมด้วยความปรารถนา 

            “เอ่อ…พวกเราต้องลุกจากเตียงได้แล้ว วันนี้ต้องไปร่วมแสดงความยินดีกับอาจารย์อิ้ง”

            จากความร่วมมือของลู่ซินฟางและกงเยียนซู สถานศึกษาของอิ้งเหยียนถูกสร้างเสร็จภายในฤดูใบไม้ผลิพอดี 

            วันนี้เป็นวันเปิดสถานศึกษาวันแรก ต้องไปร่วมแสดงความยินดีเสียหน่อย

            “ไปสายหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก”

            กงเยียนซูกระซิบข้างหูภรรยา น้ำเสียงของเขายั่วยวนและแหบพร่า

            ลู่ซินฟางจักจี้ใบหูจนขนลุก 

            ในตอนที่ลู่ซินฟางไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มก็ขึ้นมาคร่อมบนร่างบอบบาง ก้มใบหน้าหล่อเหลาลงแล้วดูดกลืนริมฝีปากของนางแรงๆ

            หัวใจของลู่ซินฟางเต้นแรง ร่างกายเริ่มอ่อนระทวย จังหวะนั้นกงเยียนซูพลันสอดลิ้นเข้ามาในโพลงปาก

            “อะ อือ...”

            ลู่ซินฟางหลับตาลง ปล่อยตัวไปตามสัญชาตญาณ

            ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา สองร่างขยับไหวเป็นจังหวะอย่างเร่าร้อนเกินต้าน เสียงครางหวะหวิวของหญิงสาวดังขึ้นเป็นพักๆ ผสานกับเสียงหอบหายใจของชายหนุ่ม

            หลังทำกิจกรรมของคู่รักเสร็จหนึ่งรอบ คลื่นความร้อนก็ค่อยบรรเทาลง กงเยียนซูกอดลู่ซินฟางทั้งที่ร่างกายของทั้งคู่ยังเปลือยเปล่า ทั้งจูบทั้งพร่ำบอกรักนางคำแล้วคำเล่า

            ลู่ซินฟางส่ายหน้าอย่างจนใจ ต้องย้ำหลายครั้งว่าทุกคนรออยู่ข้างนอก กงเยียนซูถึงยอมปล่อยมือจากนางด้วยสีหน้าเสียดาย

            พอเห็นแบบนี้ ริมฝีปากของหญิงสาวก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน 

            ลู่ซินฟางกับกงเยียนซูออกมาจากห้อง เห็นเจ้าแฝดกำลังนั่งเตะขาบนเก้าอี้ ท่าทางจะรอคอยพวกเขานานแล้ว

            “เฉิงเอ๋อร์ เป่าเอ๋อร์ พวกเจ้าคงรอแม่นานเลยสินะ”

            หญิงสาวพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิดนิดๆ

            “ท่านแม่”

            “ท่านแม่”

            เจ้าแฝดกระโดดลงจากเก้าอี้ วิ่งเข้ามาเกาะแขนทั้งสองของมารดา จากนั้นก็ส่ายหน้าแล้วว่า “รอไม่นานขอรับ/เจ้าค่ะ”

            “อย่างนั้นหรือ...งั้นพวกเราไปหาอาจารย์อิ้งกันเลยเนอะ”

            ลู่ซินฟางพูดจบก็จูงมือลูกๆ เดินออกจากคฤหาสน์ แต่เด็กทั้งสองกลับยืนนิ่ง นางจึงหยุดฝีเท้าก้มมองพวกเขา พลันพบว่าเจ้าแฝดเหลือบมองกงเยียนซูด้วยดวงตาที่บ๊องแบ๊ว

            กงเยียนซูกับลู่ซินฟางไม่เข้าใจกับท่าทีของเด็กทั้งสอง

            ผ่านไปสักพัก ริมฝีปากเล็กๆ ของเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ก็ขยับพร้อมกับเรียกกงเยียนซูด้วยน้ำเสียงลังเล

            “ทะ ท่านพ่อ”

            กงเยียนซูเบิกตากว้าง สีหน้าตะลึงอย่างยิ่ง

            เจ้าแฝดรีบหลบหลังลู่ซินฟาง คงคิดว่ากงเยียนซูไม่ชอบให้พวกเขาเรียกเช่นนั้น ทว่า...ชายหนุ่มกลับคลี่ยิ้มอย่างเบิกบาน ย่อตัวลงนั่งยองๆ ตรงหน้าเด็กๆ

            “พวกเจ้า ช่วยเรียกข้าแบบนั้นอีกได้หรือไม่”

            เจ้าแฝดหันมองหน้ากัน ก่อนจะโผล่ใบหน้าออกมาจากหลังของมารดา

            “ท่านพ่อ!”

            ชั่ววินาทีนั้น ความปลาบปลื้มอันแสนอบอุ่นพลันจู่โจมเข้ามาเต็มอกของกงเยียนซู เขาซาบซึ้งใจจนแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา

            “ในที่สุดพวกเจ้าก็เรียกข้าว่า ‘พ่อ’ แล้ว มาให้ข้ากอดที”

            เมื่อกงเยียนซูกางสองแขนออก เจ้าแฝดที่หลบหลังลู่ซินฟางก็เดินออกมา โผเข้าไปหาชายหนุ่ม พร้อมเรียก ท่านพ่อๆ

            กงเยียนซูกอดเจ้าแฝดด้วยความดีใจ

            ด้านลู่ซินฟางเองก็อดจะยิ้มอย่างมีความสุขไม่ได้

            เด็กทั้งสองอยากเรียกกงเยียนซูว่าพ่อนานแล้ว เพียงแต่เขินอาย ไม่กล้าเรียกเท่านั้นเอง แต่เรื่องนี้นางไม่บอกเขาจะดีกว่า เดี๋ยวจะยิ่งได้ใจ

            “ใกล้จะได้เวลาเปิดสถานศึกษาแล้ว พวกเราไปหาอาจารย์อิ้งกันเถอะ” ลู่ซินฟางกล่าวขัดจังหวะ

            กงเยียนซูเงยหน้ามองภรรยาก่อนจะลุกขึ้น เขาอุ้มเป่าเอ๋อร์ ส่วนลู่ซินฟางจูงมือเฉิงเอ๋อร์ จากนั้นทั้งสี่ก็ออกจากคฤหาสน์ไปด้วยกัน มองแบบนี้ช่างเป็นครอบครัวอบอุ่นไม่มีใครเกิน 

            ชุนกับจิ่นเซี่ยเดินตามหลังทุกคน อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

            ตอนนั้นเอง องครักษ์หนุ่มยื่นมือไปกุมมือของหมาป่าสาว

            “อะไรของเจ้า” ชุนมุ่นหัวคิ้วถาม แต่ก็ไม่ได้สะบัดมือหนี พักหลังนางเริ่มชินกับนิสัยชอบทำอะไรปุบปับของจิ่นเซี่ยแล้ว

            “ขอจับมือของเจ้าได้หรือไม่”

            เพราะบรรยากาศพาไป จู่ๆ ก็อยากจับมือของนางขึ้นมา

            “จับไปแล้วถึงถามเนี่ยนะ” ชุนพูดพลางส่ายหน้า

            องครักษ์หนุ่มไม่ได้แก้ตัวใดๆ หากแต่ยิ้มอย่างอบอุ่นและเบิกบาน

            เมื่อเห็นสีหน้าของจิ่นเซี่ยผุดรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข ชุนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

            “แค่ถึงหน้าประตูเท่านั้นนะ”

            “อืม ได้”

            จากนั้นทั้งคู่ก็จูงมือเดินตามหลังเจ้านาย

            เบื้องหน้าคือครอบครัวสี่คนพ่อแม่ลูก เบื้องหลังคือคู่รักหนุ่มสาว รอบตัวของพวกเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความสุข