บทที่ 25 เปิดร้าน! (ครึ่งแรก)

บทที่ 25

เปิดร้าน! (ครึ่งแรก)

            หญิงสาวแหงนมองป้ายหน้าร้านที่มีอักษรสีแดงตัวโตๆ สองพยางค์ ‘ซินหลิน’ ด้วยสีหน้าแสนปลื้มปริ่มใจ

            ก่อนหน้านี้ หลางไป๋แนะนำชื่อร้านมาหลายชื่อ แต่ท้ายที่สุด ลู่ซินฟางใช้ชื่อซินหลินตั้งเป็นชื่อร้าน เหตุผลของนางนั้นเรียบง่าย ร้านค้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นจากฝีมือนางเพียงคนเดียว แต่นางมีวันนี้ได้ก็เพราะการร่วมแรงร่วมใจจากทุกคน โดยเฉพาะหลิน แม้ว่าหลินจะออกมาจากมิติตอนนี้ไม่ได้ แต่กลับมีส่วนช่วยเหลือนางเยอะมาก ดังนั้นร้านนี้จึงเป็นของหลินด้วยเหมือนกัน

            เมื่อมาถึงวันเปิดร้าน บนถนนสายหลักของเมืองเล่ออัน ประทัดถูกจุดพร้อมกับเสียงดนตรีดังครื้นเครง เจ้าของร้านคนงาม รวมถึงคนงานในร้านต่างสวมใส่เสื้อผ้าสีแดงซึ่งเป็นสีมงคล

            ลู่ซินฟางยืนกับหนุ่มน้อยใบหน้าเกลี้ยงเกลา ตะโกนเรียกลูกค้าอยู่หน้าร้าน

            “ทุกท่าน เชิญข้างในก่อน สินค้าของเรามีมากมายให้ทุกท่านเลือกชม”

            ซินหลินมีบุคลิกนิ่งเฉย แต่พอถึงเวลาที่ต้องต้อนรับลูกค้าจริงๆ เขากลับทำได้ดี ไม่มีท่าทีขัดเขิน ลู่ซินฟางยิ้มให้กับเจ้าหนูวัย 10 ขวบ ก่อนจะหันมาเรียกแขกเข้าร้านเช่นกัน

            “ลูกค้าทุกท่าน วันนี้ของในร้านซินหลินของเราลดครึ่งราคาทุกชิ้น เข้ามาดูมาเลือกหาก่อนได้เจ้าค่ะ”

            ตั้งแต่เห็นร้านค้าเปิดใหม่ ชาวบ้านละแวกนั้นต่างก็ให้ความสนใจตั้งแต่แรกแล้ว ไหนจะเสียงประทัดเสียงตีฆ้องป่าวประกาศที่ดังเซ็งแซ่ ผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมาไม่มีใครไม่สนใจ 

            ทว่า

            พอเห็นเถ้าแก่เนี้ยเป็นลู่ซินฟาง หญิงหม้ายที่ช่วงนี้มีข่าวลือหนาหู ว่านางสร้างเนื้อสร้างตัวจนได้ดีจากการขายสูตรอาหารให้กับเถ้าแก่กง ซึ่งแท้จริงเพราะสูตรอาหารของนางดีจริงหรือเพราะความเสน่หาส่วนตัวกันแน่ ชาวบ้านที่มายืนออกันหน้าร้านจึงยังลังเล ไม่กล้าเข้าไป

            ใช่ว่าลู่ซินฟางไม่เข้าใจความคิดของผู้คน แต่ถ้ามัวมาสนใจเรื่องหยุมหยิมก็ไม่เป็นอันทำมาหากินกันพอดี นางคิดเช่นนั้น

            ก่อนเปิดร้านสองสามวัน ลู่ซินฟางวางคนของนางตามตำแหน่งที่เหมาะสมอย่างชัดเจน

            ชุนกับเจ้าแฝดทั้งสองนั่งอยู่ชั้นสอง ตรงจุดที่มองเห็นลูกค้า แต่ไม่เกะกะ

            เฉิงเอ๋อร์ตัวน้อยมองผู้คนที่ยืนรวมกันอยู่ที่หน้าร้านด้วยสายตาตื่นเต้น แต่ทั้งที่หน้าร้านมีคนมากมาย ดูก็รู้ว่าสนใจของข้างใน แต่ไม่มีใครก้าวเข้าร้านสักคน

            “คนเยอะแยะเลย แต่ทำไมยังไม่มีใครเข้าร้านสักคนล่ะ”

            เป่าเอ๋อร์เกาะขอบระเบียง ชะโงกมองคนข้างล่าง “ทำไมกันนะ” 

            “พวกเขาอาจจะลังเล เพราะไม่รู้ว่าร้านซินหลินของเราขายอะไร...ละมั้ง” ชุนตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร นางเองก็สงสัย เหตุใดยังไม่มีคนเข้าร้าน

            “ร้านค้าของท่านแม่แปลกมากเลยหรือ” เป่าเอ๋อร์ถามอย่างไร้เดียงสา

            “เรื่องนั้น...” ชุนทำหน้าลำบากใจ ตอนที่กำลังจะตอบว่าไม่ได้แปลกสักนิด นิ้วเล็กๆ ของเฉิงเอ๋อร์ชี้ลงไปข้างล่างพร้อมกับร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น

            “มาแล้ว เถ้าแก่หลี่ มีกล่องของขวัญด้วย!”

            ท่ามกลางความวุ่นวายหน้าร้าน ผู้คนเอาแต่ยืนมุงดูร้านค้าใหม่ แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามา เถ้าแก่หลี่จูงมือหลานชายแหวกกลางฝูงชนเข้ามาในร้านพร้อมกับกล่องของขวัญสีแดงในมือ

            “เถ้าแก่หลี่”

            เป่าเอ๋อร์โบกมือเรียก

            เถ้าแก่หลี่กับหลานชายวัยหกเจ็ดขวบแหงนหน้าขึ้นมอง โบกมือตอบ “เป่าเอ๋อร์ เฉิงเอ๋อร์ วันนี้แต่งตัวน่ารักจังเลยนะ”

            เด็กทั้งสองยิ้มอย่างเบิกบาน

            จากนั้น เถ้าแก่หลี่ก็หันไปทางลู่ซินฟาง มอบของขวัญให้กับนางผู้เป็นเจ้าของร้านพร้อมกล่าวอวยพร 

            “สำหรับเถ้าแก่หลี่วันนี้ข้าจะลดแลกแจกแถมให้เป็นพิเศษ ท่านกับหลานชายเลือกชมสินค้าได้ตามสบายเลยเจ้าค่ะ”

            “เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจเถ้าแก่เนี้ยลู่นะ”

            “เจ้าค่ะ” ลู่ซินฟางยิ้มตอบ ก่อนหันไปเรียกคนของนางให้พาลูกค้าเข้าไปดูสินค้าข้างใน

            หลังจากอาวุโสหลี่จูงมือหลานชายเดินดูของในร้าน ต่อมา หัวหน้าหมู่บ้านก็ถือของขวัญมาให้

            เด็กทั้งสองดีใจมากที่ได้เห็นกล่องของขวัญกล่องที่สอง

            ทว่าหัวหน้าหมู่บ้านนั้นมาเพื่อมอบของขวัญแล้วกลับเพราะต้องไปทำธุระที่อื่นต่อ ลู่ซินฟางไม่กล้ารั้งคน หลังจากรับของขวัญมาแล้ว กล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจ ยังบอกอีกว่าจะนำของชำร่วยไปฝาก 

            ภายในร้านตอนนี้นอกจากเถ้าแก่หลี่กับหลานชายก็ไม่มีใครอื่น

            “ทางสะดวกจริงๆ คนแก่กับเด็กอย่างพวกข้าจะได้ไม่ต้องเบียดเสียดกับคนอื่น” เถ้าแก่หลี่เอ่ยแซว

            ชิงเหลียนกับหลางไป๋ที่อยู่หลังโต๊ะคิดเงินได้ยินก็ยิ้มๆ 

            เถี่ยฮ่าวซือกับสยงจวินก็มาช่วยเช่นกัน พวกเขาทำหน้าที่สอดส่อง กลัวว่าช่วงชุลมุน ในร้านเต็มไปด้วยลูกค้าจะมีการแอบขโมยของเกิดขึ้น 

            “ถ้าคนน้อยเช่นนี้คงไม่น่าจะมีปัญหาแล้วละ” สยงจวินกล่าว 

            “พี่จวินอย่าเพิ่งชะล่าใจ ท่านลองดูดีๆ สิ พวกเขายังแค่ลังเล อีกเดี๋ยวก็คงแห่เข้ามาไม่ต่างกับน้ำป่าทะลักเขื่อน” เถี่ยฮ่าวซือบอก

            สยงจวินพยักหน้า “น้ำป่าข้ารู้จัก แต่เขื่อนคืออะไรหรือ”

            “เอ่อ...” พอถูกถามเช่นนั้น สีหน้าของเถี่ยฮ่าวซือก็ผุดความรู้สึกผิด ลืมไปเลย สยงจวินบอกว่ามาจากชนบทที่ห่างไกลมากๆ ขนาดงานแกะสลักไม้ยังให้ความสนใจขนาดนั้น แล้วนี่ยังไม่รู้จักเขื่อน หมู่บ้านของสยงจวินคงอยู่ลึกในป่ากระมัง

            “ขอโทษพี่จวิน เมื่อกี้ข้าพูดไม่ชัดเจน เอาไว้เดี๋ยวข้าจะอธิบายให้ฟัง”

            “เอ๊ะ!? ทำไมต้องขอโทษข้าด้วย เมื่อกี้เจ้าพูดอะไรผิดเหรอ”

            “ฮะๆ เปล่า เปล่า ท่านไม่ได้พูดอะไรผิดหรอก”

            เห็นสยงจวินตัวใหญ่บึกบึน ดูน่ากลัว แต่แท้จริง คนคนนี้กลับมีความคิดเรียบง่าย และตรงไปตรงมา เพราะอย่างนั้น เถี่ยฮ่าวซือที่เป็นคนง่ายๆ สบายๆ เหมือนกัน ทั้งสองจึงสนิทกันอย่างรวดเร็ว