บทที่ 65 ไม่มีใครอยากยุ่งเรื่องของลู่ซินฟางหรอก (ครึ่งหลัง)

บทที่ 65

ไม่มีใครอยากยุ่งเรื่องของลู่ซินฟางหรอก (ครึ่งหลัง)

            “นี่ป้า พูดถึงใคร ข้าไม่รู้จักหรอกคนชื่อนั้นน่ะ”

            เด็กชายตอบเสียงห้วน ทำเอาหน้าเหี่ยวๆ ของนางเหอบึ้งตึงทันที 

            “ตายจริง ดูพูดเข้า! ช่างเป็นเด็กที่อวดดีอะไรแบบนี้ คนบ้านนอกเหมือนกันหมดทุกคนหรือยังไง ต่อให้หน้าตาดีแค่ไหนก็ไร้การศึกษา อาถิง แม่ว่าพวกเรารีบๆ ไปกันดีกว่า แม่ชักจะระคายเคืองสายตากับบ้านนอกแบบนี้แล้ว”

            “พูดมากมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว อะไรของป้าไม่ทราบ คนที่ระคายเคืองสายตาคือทางนี้ต่างหาก แล้วเสียงของป้าก็แหลมบาดหูมากด้วย น่ารำคาญ เจ้าก็อีกคน จ้องหน้าข้าอยู่ได้ ไม่มีที่ให้ไปแล้วกันแล้วหรือ” เด็กชายพูดหน้านิ่งๆ แต่ละคำทั้งตรงทั้งห้วน 

            นางเหอรับไม่ได้ถึงกับยกมือขึ้นกุมอก

            “เกิดมาไม่เคยเจอเด็กนิสัยแย่ๆ แบบเจ้าเลย ถ้าไม่สั่งสอนให้ดี อนาคตคงโตขึ้นมาเป็นอันธพาล”

            “ข้าดีเฉพาะกับคนบางคนเท่านั้นแหละป้า แล้วข้าก็ไม่ได้อยากให้ป้ามาสอน”

            “เถียงคำไม่ตกฟากจริงๆ!” นางเหอแผดเสียงสูงกว่าเดิม พร้อมกับถลึงตาใส่เด็กชายอย่างดุดัน  

            เหอถิงไม่อยากสร้างเรื่องสร้างราว แม้ว่าที่นี่จะเป็นต่างเมือง ชื่อเสียงขุนนางของเขาต้องสะอาดหมดจด จะมาแปดเปื้อนเพราะเรื่องแค่นี้เกรงว่าจะได้ไม่คุ้มเสีย

            ชายหนุ่มรีบห้ามมารดา

            “ไปกันเถอะท่านแม่ ขืนช้าเดี๋ยวฟ้าจะมืดเอา”

            ว่าจบ ก็โอบไหล่อวบอ้วนของมารดาเดินออกมาจากตรงนั้น

            ด้านสยงจวิน ไม่รู้ว่าทำไมซินหลินถึงได้ไม่พอใจหญิงกลางคนร่างท้วมกับชายหนุ่มคนนั้น

            ว่าตามตรง ซินหลินเป็นคนเงียบขรึม ไม่ค่อยยิ้มแย้มเหมือนเด็กคนอื่น แต่ไม่มีสักครั้งที่จะทำตัวไม่เป็นมิตร ด้วยความสงสัยสยงจวินเลยเอ่ยถาม

            “อยู่ดีๆ ทำไมถึงหงุดหงิดขึ้นมา ปกติเจ้าไม่เป็นแบบนี้นี่”

            “ไม่รู้เหมือนกัน แค่เห็นหน้าสองคนนั้นข้าก็รู้สึกไม่ชอบใจแล้ว อีกอย่าง เจ้าไม่ได้ยินหรือ ยัยป้านั่นพูดชื่อลู่ซินฟาง พวกเขาเกี่ยวข้องอะไรกับนาง ข้าชักอยากรู้แล้วสิ”

            พอซินหลินพูดมา สยงจวินถึงนึกขึ้นได้ ผู้หญิงกลางคนร่างท้วมผู้นั้นเอ่ยชื่อนายหญิง แต่ทว่า น้ำเสียงตอนถามถึงนาหญิง ฟังแล้วไม่รู้สึกดีเลยสักนิด

            “นั่นสิ พวกเขาเป็นอะไรกับนายหญิง?” สยงจวินเอ่ยด้วยความสงสัย

            ซินหลินมุ่นหัวคิ้ว แก้คำของสยงจวินใหม่ “เจ้าต้องใช้คำว่า ยัยป้านั่นเกี่ยวข้องอะไรกับร่างเดิมต่างหาก”

            “อ้อ ข้าพูดผิดไป” 

            ไม่นานนัก สองแม่ลูกก็เดินมาจนถึงบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

            ประจวบเหมาะ หัวหน้าหมู่บ้านอยู่ที่บ้านพอดี เหอถิงกับนางเหอจึงได้เข้ามาในนั่งในบ้าน ทั้งยังมีคนยกชามาต้อนรับ

            “ดีจริงๆ ที่สาวใช้บ้านท่านไม่พูดมาก ท่านรู้อะไรไหม ตั้งแต่เข้ามาในหมู่บ้าน ข้ากับลูกชายเจอแต่คนพูดจาก้าวร้าว ทำตัวอวดดีใส่ คงเห็นว่าพวกเราเป็นคนต่างเมืองกระมังถึงได้ดูถูก ยังไงลูกข้าก็เป็นถึงขุนนางเชียวนะ!” นางเหอพูดฉอดๆ พร้อมกับยกชาดื่มด้วยท่าทีโมโห

            ตั้งแต่ประโยคแรกหลุดจากปากขอนางเหอ คนในบ้านเต๋อต่างทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะสาวใช้ที่นางเหอพูดถึงคือฮูหยินรองของหัวหน้าหมู่บ้าน

            ทางด้านฝางลี่ ได้ยินแบบนั้นก็แทบหลั่งน้ำตา นางไม่ได้สงบเสงี่ยม ตั้งแต่ถูกผึ้งต่อยปากคราวนั้น กลายเป็นว่าพูดไม่ได้อีกเลย แม้ส่งเสียงได้นิดหน่อย เปิดปากกินข้าวได้ แต่กลับพูดไม่ได้!

คนช่างจ้อแบบนาง พอพูดไม่ได้ก็ให้รู้สึกอึดอัดจนอยากร้องไห้ ไม่ว่าหมอคนไหนก็รักษาอาการของนางไม่ได้ เวรกรรมหนอเวรกรรม

            “ว่าแต่ ท่านขุนนางมาที่หมู่บ้านกว่างซูมีธุระอะไรกันหรือ” หัวหน้าหน้าหมู่บ้านถามเหอถิงอย่างมีมารยาท

            “ข้ามาตามหาคน” เหอถิงกล่าวเข้าเรื่อง

            “แล้วท่านขุนนางจะตามหาใครหรือ” ฮูหยินใหญ่ของหัวหน้าหมู่บ้านถามต่อ

            “ลู่ซินฟางกับลูกๆ ของนาง”

            ทันทีที่ประโยคนั้นหลุดจากปากชายหนุ่ม ทุกคนในบ้านเต๋อต่างเงียบกริบอย่างคาดไม่ถึง

            “มีอะไรหรือ ทำไมเงียบแปลกๆ” นางเหอโพลงถาม

            “เปล่าๆ แค่ไม่คิดว่าจะมีคนมาตามหานาง” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว ก่อนจะถามต่อทันที “ถ้าอย่างนั้นขอถามหน่อย พวกท่านเป็นอะไรกับลู่ซินฟาง”

            “คนรู้จักน่ะ พอดีข้าเพิ่งได้ยินข่าวว่านางย้ายกลับมาที่บ้านเดิม และกำลังลำบากจึงเดินทางมาเยี่ยมนางสักหน่อย แต่ไม่คิดว่านางจะย้ายออกไปแล้ว” เหอถิงบอกด้วยแสร้งทำทีเป็นห่วงใย

            หัวหน้าหมู่บ้านกับภรรยามองตากันแวบหนึ่ง คิดตรงกันว่า มองอย่างไรก็ไม่น่าใช่คนรู้จัก แต่จะเปิดโปงก็ไม่ได้ อีกฝ่ายเป็นขุนนาง เดี๋ยวงานจะเข้าเอา

            กระนั้น จะพูดเรื่องของลู่ซินฟางก็ไม่ได้อีก เพราะทางนั้นมีกงเยียนซูหนุนหลัง

            หัวหน้าหมู่บ้านทำหน้าลำบากใจ ไม่ว่าทางไหนก็งานเข้าทั้งนั้น

            “พวกท่านทำหน้าเช่นนี้ อย่าบอกนะว่าเกิดเรื่องกับนาง นางตายแล้วหรือ แล้วลูกของนางเล่า อยู่ที่ไหน คงไม่ได้ตายไปกับนางแล้วหรอกนะ” นางเหอพูดโพลงออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม

            หัวหน้าหมู่บ้านรีบโบกมือกล่าวว่า “ไม่ใช่ๆ นางกับลูกยังมีชีวิตอยู่”

            “หัวหน้าหมู่บ้านพูดแบบนี้แสดงว่ารู้ที่อยู่ของนาง” เหอถิงกล่าว

            หัวหน้าหมู่บ้านชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้ายอมรับ “ข้ารู้แค่ว่านางกับลูกย้ายเข้าไปอยู่ในเมือง แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน เอาอย่างนี้ ในเมื่อนางไม่ได้เปลี่ยนชื่อแซ่ ท่านขุนนางลองไปถามคนในเมืองดูขอรับ ต้องมีสักคนที่รู้ว่านางอยู่ไหน”

            คำตอบของหัวหน้าหมู่บ้านไม่ได้โกหก แต่ก็ไม่ได้ตอบความจริงทั้งหมด

            เหอถิงจับพิรุธได้ ทั้งยังรู้ว่าถึงถามต่อไปก็ไม่ได้คำตอบมากไปกว่านั้น เขาจึงตัดบทด้วยการกล่าวขอบคุณ

            หลังจากหัวหน้าหมู่บ้านออกไปส่งเหอถิงกับนางเหอที่หน้าบ้านแล้วกลับมา ฮูหยินใหญ่ก็เอ่ยถามว่า “ทำไมท่านพี่ไม่บอกไปตรงๆ ว่าให้ไปตามหานางที่ร้านซินหลิน”

            หัวหน้าหมู่บ้านมองภรรยาเอกด้วยสายตาติตือน “ถ้าไม่อยากเดือดร้อน อย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของลู่ซินฟาง เข้าใจหรือไม่” 

            “อ้อ เจ้าค่ะ”