บทที่ 66 อาจารย์อิ้งเหยียนไหวพริบไม่เลว (ครึ่งแรก)

บทที่ 66

อาจารย์อิ้งเหยียนไหวพริบไม่เลว (ครึ่งแรก)

ณ เวลาปัจจุบัน

หลังจากเห็นว่าเหอถิงกับนางเหอเดินผ่านหน้าร้านซินหลินไปแล้ว ลู่ซินฟางถึงได้สติ หายจากอาการตัวแข็งทื่อ

อาการตกใจเมื่อกี้เป็นปฏิกิริยาตอบสนองแบบอัตโนมัติของร่างเดิม แต่นางไม่ใช่ลู่ซินฟางคนเก่า จึงไม่มีอะไรให้ต้องกลัว

พอคิดแบบนี้ นางก็ปลอบประโลมตัวเองในใจ

            ‘ไม่ต้องกลัวนะลู่ซินฟาง คนบ้านเหอพวกนั้นไม่มีทางรังแกเจ้ากับลูกๆ ได้อีกแล้ว ข้าคนนี้จะปกป้องพวกเจ้าเอง’

            ราวกับร่างเดิมรับรู้ถึงคำพูดของนาง อาการสั่นเทาจากความหวาดกลัวหายไปในทันที

            “ลู่ซินฟาง?”

            “นายหญิง?”

            น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยของกงเยียนซูกับหลางไป๋ดังขึ้นพร้อมกัน

            ดวงตาคู่สวยของลู่ซินฟางย้ายมาทางทั้งสองคน ก่อนจะตั้งคำถามอย่างเหม่อลอย “อะไรหรือ?”

            กงเหยียนซูกับหลางไป๋รับรู้ถึงอาการผิดปกติของลู่ซินฟางเมื่อสักครู่นี้ แต่พอเห็นนางกลับมาเป็นปกติ พวกเขาจึงยิ้มแล้วส่ายหน้าให้นางเบาๆ

            เมื่อไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา บรรยากาศรอบๆ ตัวจึงค่อนข้างกระอักกระอ่วน

            อิ้งเหยียนเป็นคนคิดเร็ว ไหวพริบดี ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและสีหน้าขี้เล่น

            “ไม่คิดเลยว่าหน้าตาอันหล่อเหลาของข้าจะทำให้เถ้าแก่เนี้ยลู่ถึงกับตะลึง ต้องขออภัยด้วย ขออภัยด้วย”  

            ลู่ซินฟางกะพริบตาถี่ๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา 

            “ท่านคงเป็นอาจารย์อิ้งเหยียน ขออภัยเจ้าค่ะ นานๆ จะมีบุรุษหน้าตาหล่อเหลาเหมือนเทพบุตรเข้าร้านสักที ข้าก็เลยอดตะลึงไม่ได้จริงๆ”

            พอเห็นว่าหญิงสาวไม่มีท่าทีหวั่นกลัวแล้ว ทั้งยังรับมุขด้วยอารมณ์ขบขัน บุรุษทั้งสามพลันยิ้มแย้มตาม

            อิ้งเหยียนยิ้มกว้างกว่าใครเมื่อเห็นว่าบรรยากาศกลับมาผ่อนคลายลง

            ทว่า...ทางด้านกงเยียนซู แม้ริมฝีปากจะยกยิ้ม กระนั้น สมองกลับกำลังครุ่นคิด

            ก่อนหน้านี้ กงเยียนซูสังเกตเห็นว่าดวงตาของลู่ซินฟางมองข้ามไหล่เขาไป จากนั้นแววตาของนางก็สั่นไหวด้วยอาการหวาดกลัวและโกรธ เห็นชัดเลยว่าข้างหลังของเขาต้องมีใครสักคนที่นางรู้จักเดินผ่านไป แน่นอน ฝ่ายนั้นคงเป็นคู่อริของนางไม่อย่างนั้นนางจะเผยสีหน้าแบบนั้นออกมาหรือ

            “ทุกท่าน ยืนคุยธุระกันตรงนี้คงไม่สะดวกเท่าไร พวกเราไปคุยกันข้างในดีหรือไม่” กงเยียนซูถาม พลางคิดว่าหากคู่อริของนางย้อนกลับมาคงไม่เป็นผลดี เปลี่ยนที่คุยย่อมดีกว่า

            หลางไป๋มีความคิดตรงกับกงเยียนซู จึงผายมือเชิญทั้งสองเข้ามาในร้าน

            “เช่นนั้นเชิญพวกท่านทางนี้ขอรับ”

            จากนั้น ทั้งสามคนก็เดินตามหลางไป๋ขึ้นไปยังชั้นสอง ภายในห้องรับรองแขกได้ตระเตรียมน้ำชาและของว่างพร้อมแล้ว

            “ท่านเยียนซู อาจารย์อิ้ง เชิญนั่งเจ้าค่ะ”

            ชายหนุ่มทั้งสองกล่าวขอบคุณ แล้วนั่งลงอย่างเรียบร้อย

            หลางไป๋หันไปชงชาดอกไม้ พอรินชาใส่จอกแก้วให้กับทุกคนแล้ว เขาก็กลับมานั่งเก้าอี้ข้างๆ นายหญิง

            อิ้งเหยียนไม่เคยเห็นแก้วชาใสกระจ่างเช่นนี้มาก่อน จึงหยิบขึ้นมาพิจารณา จากนั้นก็ก้มมองดอกบัวสีชมพูในกาน้ำชาใสๆ

            ตอนแรก ดอกบัวนั้นยังเป็นก้อนกลมๆ แต่พอรินน้ำร้อนลงไป ก้อนกลมก็ผลิบานกลายเป็นดอกบัวสีชมพู สวยงามอย่างยิ่ง 

            “งดงามใช่หรือไม่ ชาดอกไม้นี้เป็นสินค้าใหม่ของร้านเราเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างภูมิใจ

            “บอกตรงๆ ข้าอิ้งเหยียนเกิดมาจนอายุยี่สิบกว่ายังไม่เคยเห็นชาดอกไม้ที่ไหนทั้งงดงามและตื่นตาตื่นใจเช่นนี้มาก่อน อีกอย่าง แก้วและกาชาชุดนี้แวววาวกระจ่างใสยิ่งนัก เถ้าแก่เนี้ยลู่ได้มาจากไหนหรือ” อิ้งเหยียนถามอย่างตื่นเต้น

            ลู่ซินฟางกับหลางไป๋มองหน้ากัน ก่อนจะหันมายิ้มให้กับอิ้งเหยียน

            “ชุดชานี้เป็นสินค้าของร้านเราเช่นกัน วิธีการผลิตเป็นความลับทางการค้าขอรับ” หลางไป๋ตอบอย่างมีชั้นเชิง

            อิ้งเหยียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ

            อย่างไรก็ตาม พวกเขาพักเรื่องสินค้าแล้วเข้าประเด็นหลักที่เชิญอิ้งเหยียนมาเมืองเล่ออัน โดยหลังจากนี้หลางไป๋เป็นกล่าวอธิบาย

            หมาป่าหนุ่มยื่นกระดาษสัญญาการว่าจ้างและข้อตกลงให้กับอิ้งเหยียน พร้อมกับเอ่ยไปพร้อมกัน “เด็กๆ ที่จะมาเรียนอายุน้อยสุดคือ 5 ขวบ มากสุดคือ 17 แต่ถ้าท่านมีข้อจำกัดเรื่องอายุของเด็กๆ ก็สามารถชี้แจงได้ขอรับ ข้าจะได้จัดระเบียบใหม่”

            “เรื่องอายุไม่มีปัญหา ท่านหลางอธิบายต่อเถอะ” อิ้งเหยียนบอก 

            “ขอรับ”

            จากนั้นหลางไป๋ก็กล่าวต่อ โดยพูดถึงพื้นฐานความรู้ของพวกเด็กๆ ทุกคน บอกถึงสถานที่เรียน เป้าหมายในการเรียนของแต่ละคน รวมถึงค่าจ้าง 

            อิ้งเหยียนอ่านสัญญาจ้างพร้อมกับฟังคำอธิบายไปด้วย

            เมื่อหลางไป๋พูดจบแล้ว ลู่ซินฟางก็กล่าวเสริมว่า “ได้ยินว่าอาจารย์อิ้งมาจากเมืองไห่เจียง ไม่ทราบว่าท่านมีที่พักหรือยังเจ้าคะ หากท่านไม่ติดขัดอะไร จะพักที่คฤหาสน์ลู่ก็ได้”

            ทันใดนั้น เสียงกระแอมกระไอก็ดังมาจากกงเยียนซู

            ทั้งสามเลื่อนสายตามองชายหนุ่มเป็นตาเดียว

            กงเยียนซูกล่าวว่า “อิ้งเหยียนจะพักที่คฤหาสน์ของข้า”