บทที่ 71 ลู่ซินฟางคาดการณ์ได้ถูกต้อง

บทที่ 71

ลู่ซินฟางคาดการณ์ได้ถูกต้อง

            เมื่อลู่ซินฟางพูดประโยคนั้นจบ จู่ๆ นางเหอก็หน้าซีด ยืนเงียบไม่พูดไม่จาอยู่หลายวินาที

            หญิงสาวหรี่ตามองหญิงกลางคนร่างท้วมตรงหน้าด้วยจับพิรุธ

            เหอถิงเพิ่งได้เป็นขุนนาง เลยไม่อยากมีเรื่องที่ทำให้ต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง อย่างตอนที่เขียนหนังสือหย่าเอาไว้ล่วงหน้า เหมือนรู้อยู่แล้วว่าจะสอบติดจอหงวน เหตุผลที่หย่าก็เขียนเอาดีเข้าตัว ส่วนลู่ซินฟางเป็นผู้หญิงแพศยาที่อุ้มท้องลูกของใครไม่รู้

            พอลู่ซินฟางพูดถึงศาลาว่าการ นางเหอก็หน้าเสีย เทียวมองเหอถิงอย่างเป็นกังวล

            ว่ากันตามจริง เหอถิงเป็นขุนนางจะติดสินบนศาลาว่าการ ทำให้ตนชนะคดีความ แล้วพาเฉิงเอ๋อร์ไปก็ได้ แต่ที่เขาไม่ทำแบบนั้น เดาว่าตำแหน่งขุนนางที่ได้มานี้ยังไม่มั่นคง อีกอย่าง ไม่ว่าผลจะออกมาแพ้หรือชนะ พวกเขาไม่ต้องการทำให้ชื่อเสียงตระกูลเหอต้องมาแปดเปื้อน

            ทุกอย่างเข้าใจง่ายเช่นนี้เอง

            ไม่นานนัก นางเหอก็ใจเย็นลง ก่อนจะวกกลับมาพูดเรื่องของเฉิงเอ๋อร์ แถมนางเหอยังโน้มน้าวลู่ซินฟางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

            “เรื่องเงินเอาไว้ก่อนก็ได้ ที่พวกเรามาตามหาเจ้า ก็เพราะต้องการเจอเฉิงเอ๋อร์ เจ้าไปพาตัวเขาออกมา ให้เขาได้เจอหน้าพ่อของเขาไม่ได้เชียวหรือ”

            เรื่องเงินเอาไว้ก่อนอะไร นางไปขโมยเงินพวกเขามาตั้งแต่ตอนไหน ยายแก่นี่ปั้นน้ำเป็นตัวเก่งเสียจริง

            ลู่ซินฟางคิดอย่างโมโห ก่อนย้อนถาม

            “ทำไมข้าต้องพาลูกมาเจอคนแปลกหน้าด้วย อย่าว่าแต่เฉิงเอ๋อร์ ข้ายังมีเป่าเอ๋อร์อีกคน ตั้งแต่มาถึงพวกท่านยังไม่พูดถึงนางสักคำ ข้าชักสงสัยแล้วว่าเหตุผลที่ต้องการตัวเฉิงเอ๋อร์ เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นมีลูกไม่ได้ เลยอยากได้ตัวเฉิงเอ๋อร์เอาตอนนี้”

            ผู้หญิงคนนั้นที่ลู่ซินฟางพูดถึงก็คือภรรยาใหม่ของเหอถิง

            ตอนออกจากเมืองชิ่ง ลู่ซินฟางได้ข่าวจากชาวบ้านที่ลือกัน ว่าขุนนางใหม่แซ่เหอ ไม่เพียงรับตำแหน่งใหญ่โต ยังกำลังจะแต่งงานกับบุตรสาวตระกูลขุนนาง นางไม่รู้ว่าภรรยาที่ได้ตบแต่งของเหอถิงคนนั้นชื่อแซ่อะไร

            เรื่องภรรยาแต่งของเหอถิงจะยังไงก็ช่าง สำคัญคือพวกเขาจ้องจะพาตัวเฉิงเอ๋อร์ไป!

            “อ้อ ข้าลืมไปเสียสนิท” ทันใดนั้นลู่ซินฟางก็เอ่ยขึ้นเหมือนเพิ่งนึกออก “เจ้าบ้านเหอใกล้ลาโลกแล้วหรือ ท่านถึงได้ร้อนรนรีบหาทายาทให้กับเหอถิง…อืม คงเป็นเป็นแบบนั้นสินะ เพราะแทนที่จะรับอนุสักคน แต่กลับจ้องจะมาพาลูกของข้าไป คงเพราะพวกท่านรอให้เด็กคลอดไม่ไหวนี่เอง”

            “ลู่ซินฟาง!” เหอถิงฟังมาถึงตรงนี้ก็อดทนไม่ได้อีกต่อไป ตวาดใส่หญิงสาวพร้อมลุกจากเก้าอี้

            หลางไป๋รีบเข้ามายืนขวาง กางแขนกั้นระหว่างเหอถิงกับนายหญิง

            ลู่ซินฟางยังคงนั่งเฉยอย่างไม่ทุกข์ร้อน “ข้าคงพูดแทงใจดำจนทนฟังไม่ได้ละสิ”

            ดูจากที่นางเหอปากคอสั่น จ้องลู่ซินฟางเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ นางคงเดาถูกจริงๆ

            ในอดีต เจ้าของร่างนี้อยู่บ้านเหอมานาน รู้เรื่องสกปรกภายในบ้านเหอดี เจ้าบ้านเหอป่วยหนักมานานแล้ว ยามที่ฝ่ายนั้นเจ็บป่วยก็เป็นลู่ซินฟางที่ต้องดูแล แต่แทนที่ตาเฒ่านั่นจะซาบซึ้งน้ำใจ กลับกดขี่นางราวกับทาส ปรนนิบัติไม่ดีหรือใครพูดจาไม่ถูกใจก็ขว้างปาข้าวของใส่

            มีครั้งหนึ่งที่แจกันราคาแพงของสะใภ้รองแตกเพราะตาเฒ่านั่น เขาก็โทษว่าเป็นความผิดเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ที่ไม่ระวัง วิ่งชนโต๊ะทำให้แจกันหล่นแตก

            ลูกชายคนรองกับสะใภ้รองก็ใช่ย่อย ใช้ชีวิตหรูหราฟุ่มเฟือย ผลาญเงินบ้านเหอไปวันๆ

            ย้อนกลับมาที่นางเหอ หลังจากสูดหายใจหลายเฮือก นางก็โต้แย้งคืน

            “เจ้า…เจ้าพูดจาเหลวไหลใหญ่แล้ว อาถิงเป็นพ่อของเด็ก เขามาที่นี่เพราะอยากเจอลูกเท่านั้นเอง หรือเจ้าอยากให้เด็กๆ ถูกมองว่าเป็นลูกอกตัญญู?”

            “พูดจาย้อนแย้งจังเลย เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ไม่ใช่ลูกของผู้ชายคนนี้ ในหนังสือหย่า ผู้ชายคนนี้ลงชื่อและเขียนว่าเด็กทั้งสองไม่ใช่ลูกของตน แต่จำใจต้องรับมาเลี้ยงดู พวกท่านจำไม่ได้แล้วหรือ”

            คำพูดของลู่ซินฟางทำเอาทั้งสองกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะในหนังสือหย่าระบุเช่นนั้นจริง

            สักครู่หนึ่ง เหอถิงก็กล่าวว่า “ข้าเป็นคนมีความรับผิดชอบ ไม่มีทางเขียนอะไรแบบนั้นแน่นอน บางทีอาจมีคนใส่ร้าย”

            “ใช่ๆ หรือจะเป็นเจ้ารอง” นางเหอรีบเออออกับคำพูดลูกชายคนโต

            “แหม อีกเดี๋ยวพวกท่านคงจะบอกว่าเหอหมิ่นปลอมแปลงลายมือพี่ชาย เพื่อกลั่นแกล้งกันใช่หรือไม่” ลู่ซินฟางพูดอย่างรู้ทัน ก่อนจะหัวเราะเสียงใส

            นางเหอทำหน้าจนปัญญา พยายามโน้มน้าวลู่ซินฟางสุดความสามารถ

            “โถ ลู่ซินฟาง เจ้าคงน้อยใจที่อาถิงแต่งภรรยาใหม่ ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าดี แต่ดูเจ้าตอนนี้สิ มีชีวิตที่ดีแล้ว อย่าคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องในอดีตอีกเลย อีกอย่าง เด็กๆ ไม่ได้เกิดจากกระบอกไม้ไผ่ ถ้าอาถิงไม่ใช่พ่อของเด็กแล้วจะเป็นใครไปได้”

            “ก็คงจะเป็นกระบอกไม้ไผ่กระมัง” ลู่ซินฟางหยอกย้อนพลางขบขำ

            เห็นนายหญิงเล่นมุข หลางไป๋อดหัวเราะออกมาไม่ได้ 

            “ชัดเจนแล้วนะขอรับ พวกคุณหนูไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกท่าน” หมาป่าหนุ่มกล่าวย้ำกับแขกที่มาเยือน จากนั้นหันมาถามนายหญิง “เช่นนั้นข้าขอส่งแขกเลยนะขอรับนายหญิง”

            เมื่อลู่ซินฟางตอบรับว่า “อืม” หลางไป๋ก็เดินอ้อมโต๊ะมายืนข้างๆ นางเหอ ดวงตาคมเข้มของหมาป่าหนุ่มหลุบมองหญิงกลางคนร่างท้วมด้วยความกดดันและเยือกเย็น

            แววตานั้นทำเอานางเหอตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว

            “อะ…อะไร เจ้าคิดจะทำร้ายคนหรือ”

            “พูดอะไรขอรับ ข้าแค่จะมาเก็บแก้วชา” ชายหนุ่มพูดปนขำ ทั้งแววตายังแสดงออกถึงความเย้ยหยัน

            ต่อมา หลางไป๋หยิบจอกชาที่ยังไม่ถูกแตะต้อง รินน้ำชาทิ้งในกระถางต้นไม้ที่ตั้งอยู่ข้างหน้าต่าง

            “ในเมื่อคุยธุระจบแล้ว เชิญออกไปได้แล้วขอรับ”

            หลางไป๋ผายมือไปทางประตู ท่าทางนุ่มนวลเหมือนคุยกับลูกค้า แต่สีหน้าและสายตาเหมือนมองขยะ 

            ในอกของเหอถิงเดือดปุดๆ ด้วยความโมโห กระนั้นก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สายตาที่มองลู่ซินฟางซับซ้อนด้วยหลายอารมณ์ 

            จังหวะนั้นเอง…ไม่สิต้องเรียกว่าได้จังหวะแบบพอดี ประตูห้องถูกเปิดจากด้านนอก พร้อมกับเสียงดังราวกับฟ้าผ่า

            “ข้ากลับมาแล้วขอรับ นายหญิง!”

            แล้วชายร่างบึกบึนเหมือนหมีก็พรวดพราดเข้ามา ใบหน้าของเขายิ้มแย้มอารมณ์ดี ต่างจากร่างกายที่ใหญ่โตแฝงออร่ากดดัน

            แม่ลูกตระกูลเหอสะดุ้งโหยง เบิกตาโตมองชายร่างหมีที่เพิ่งเข้ามา

            “กลับมาพอดีเลย ช่วยส่งแขกทีสิ สยงจวิน” หลางไป๋บอกด้วยเสียงเนิบๆ

            สยงจวินหันมองแขก ทันใดนั้นก็ร้องว่า “อ้าว พวกเจ้านี่นา ที่แท้ก็เป็นแขกของนายหญิงหรือ”

            “พวกเขากำลังจะกลับแล้ว” หลางไป๋ว่า

            “อย่างนั้นหรอกหรือ เช่นนั้นเชิญขอรับ เชิญ…”

            สยงจวินเป็นคนตรงไปตรงมา พอหลางไป๋สั่งมาอย่างนั้น เขาก็ผายมือไปทางประตู กึ่งไล่กึ่งเชื้อเชิญ

            ร่างกายใหญ่โตของพ่อหมีแฝงออร่าน่าเกรงขามอันเป็นสัญชาตญาณของสัตว์ป่านักล่า คนที่เห็นภาพนั้นอย่างลู่ซินฟางกับหลางไป๋คิดไปทางเดียวกัน…เหมือนหมีที่กำลังต้อนเป็ดเข้าเล้าเลยแหะ?  

            นางเหอกับลูกชายที่ถูก ‘เชิญ’ ให้ออกไปในสภาพแบบนั้น ไม่กล้าตีหน้ามึนอยู่ต่อ สองแม่ลูกเดินออกจากร้านซินหลินด้วยความจำยอม