บทที่ 88 กงเยียนซูไม่ได้โกหก

บทที่ 88

กงเยียนซูไม่ได้โกหก

            หลายวันจากนั้น ข่าวลือเรื่องของเหอถิง ที่เป็นผู้ช่วยผู้ตรวจการของเมืองชิ่ง ประสบอุบัติเหตุถูกงูพิษกัดระหว่างเดินทางจากต่างเมือง ทำให้ร่างกายท่อนล่างตั้งแต่เอวลงไปถึงปลายเท้าเป็นอัมพาต แม้แต่ส่วนสำคัญของบุรุษก็ใช้การไม่ได้ ได้แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองชิ่ง

            แม้เหอถิงจะได้รับความเมตตาจากตระกูลจี๋ แต่เขยที่ใช้การไม่ได้ ทำได้เพียงนอนเป็นผักอยู่บนเตียง ไม่ต่างจากตัวไร้ประโยชน์ แค่เหตุผลนี้ก็ทำให้ตระกูลจี๋ทำเรื่องหย่าระหว่างเหอถิงกับจี๋หลินได้แล้ว

            เนื่องจากทั้งสองคนเพิ่งแต่งงานกันยังไม่ถึงหนึ่งปี การตัดความสัมพันธ์นั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่นางเหอ อดีตแม่สามีไม่ยอมง่ายๆ ป่าวประกาศไปทั่วว่าจี๋หลินไม่สามารถมีหลานให้กับตระกูลเหอ ทั้งยังโบ้ยว่าเป็นความผิดของนาง ที่ทำให้เหอถิงต้องเดินทางออกจากเมืองจนถูกงูพิษกัดและมีสภาพอเนจอนาถอย่างทุกวันนี้ 

            ตระกูลจี๋เองก็ไม่อยู่เฉย ฟ้องร้องนางเหอกลับในข้อหาพยายามทำลายชื่อเสียง

            ต่างฝ่ายต่างฟ้องร้องกันไปมาจนกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวโด่งดัง ท้ายที่สุดข่าวลือก็แพร่สะพัดมาถึงเมืองหลวง กระทั่งเข้าหูของลู่ซินฟาง 

            แม้เป็นเรื่องที่คำนวณเอาไว้แล้ว แต่ลู่ซินฟางหลับตาแน่น นวดขมับอย่างปวดเศียรเวียนเกล้า

            “ข้าทำดีมากเลยใช่ไหมล่ะ”

            เสียงหวานเสนาะหูของหญิงสาวพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ และดังมาจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

            ลู่ซินฟางพยักหน้ายิ้มเฝื่อนๆ ให้กับหมิงฮวา “อื้อ”

            หมิงฮวาคือหญิงสาวจากเผ่าอสรพิษที่อาสาไปจัดการกับเหอถิงพร้อมกับหลางไป๋และซินหลิน

            ว่าตามจริง ลู่ซินฟางเองก็มีส่วนจัดฉาก อย่างการเหมาโรงเตี๊ยมในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนั้น ทั้งยังเสนอวิธีจัดการทำให้ ‘ไอ้นั่น’ ของเหอถิงใช้การไม่ได้

            แต่ที่อยู่เหนือความคาดหมายคือ ทั้งสามคนกลับเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา

            โชคดีที่คืนนั้นไม่มีใครเห็น หนำซ้ำเหอถิงยังสติเลอะเลือนไปแล้ว เรื่องที่ทั้งสามคนไม่ใช่มนุษย์จึงไม่มีใครรู้

            อย่างไรก็ตาม หมิงฮวาไม่เข้าใจรอยยิ้มของลู่ซินฟาง กลับคิดว่านายหญิงกำลังชมเชย นางจึงยิ้มแย้มพร้อมกับทวงของรางวัล

            “ในเมื่อข้าทำผลงานได้ดี หมายความว่าท่านอนุญาตให้พวกพ้องเผ่าอสรพิษออกมาเที่ยวเล่นที่นี่ได้แล้วใช่หรือไม่?”

            ลู่ซินฟางเงียบคิดสักครู่ ก่อนตอบกลับหมิงฮวา

            “เรื่องสร้างโรงเก็บสมุนไพรที่ต่างมิติข้าเห็นด้วย แต่ให้เผ่าอสรพิษออกมาเที่ยวเล่นตามใจชอบ…ข้าคิดว่าควรได้รับอนุญาตจากหลินมากกว่า”

            “นายหญิงขี้งก” รอยยิ้มสดใสของหมิงฮวาหายไปจากใบหน้าทันที นางกอดอกแล้วบ่นอย่างไม่พอใจ “เผ่าอสรพิษอันตราย ท่านคิดเช่นนั้นใช่หรือไม่ แต่ว่า เผ่าหมีกับเผ่าหมาป่าก็อันตรายเหมือนกันไม่ใช่หรือ”

            “อย่าเอาข้าไปเปรียบเทียบกับพวกเจ้าสิ” หลางไป๋ที่นั่งเงียบมาตั้งแต่เมื่อครู่เอ่ยแย้ง

            ลู่ซินฟางส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

            แม้หลินเคยบอกว่าเผ่าอสรพิษเชื่อใจได้ แต่ทุกวันนี้ลู่ซินฟางก็ยังคาดเดาความคิดของเผ่าอสรพิษไม่ออก

            เหมือนอย่างหมิงฮวาที่เล่นสนุกกับเหอถิงก่อนจะจัดการเขาตามแผน มิหนำซ้ำ หมิงฮวายังเปิดเผยว่าตัวเองไม่ใช่มนุษย์

            หากคืนนั้นเหอถิงไม่ตกใจเสียขวัญจนสติเลอะเลือนไปเสียก่อน คงได้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตแน่ๆ

            สรุปคือ ลู่ซินฟางไม่ได้รังเกียจนิสัยตรงไปตรงมาและขี้เล่นของเผ่าอสรพิษ ปัญหาอยู่ตรงที่ว่าพวกเขามักจะเล่นกันเกินเหตุ

            “นายหญิง กำไรของเราตอนนี้สามารถซื้ออุปกรณ์สร้างโรงตีเหล็กกับโรงเก็บสมุนไพรในต่างมิติได้แล้วขอรับ”

            จู่ๆ หลางไป๋ก็เปลี่ยนเรื่อง ทั้งยังยื่นสมุดบัญชีให้กับลู่ซินฟาง ถือว่าช่วยนางได้มาก

            “เอาเป็นว่า ข้าจะปรึกษากับหลินเรื่องเผ่าอสรพิษอีกที ตอนนี้เจ้าก็กลับมิติไปก่อนแล้วกัน” ลู่ซินฟางกล่าวตัดบท

            หมิงฮวาทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจ กระนั้น ก็ยอมเชื่อฟังลู่ซินฟาง

            “ถ้าอย่างนั้นข้าจะกลับมิติก่อนแล้วกัน ว่าแต่ สมุนไพรของเผ่าข้า ทำให้ผู้หญิงคนนั้นท้องป่องหรือยังเจ้าคะ” หมิงฮวาถามพร้อมกับทำท่าลูบท้องตัวเอง

            คงหมายถึงชิงเหลียน 

            สมุนไพรที่ชิงเหลียนดื่ม ลู่ซินฟางขอมาจากเผ่าอสรพิษ มีสรรพคุณทำให้เลือดลมไหลเวียนสะดวก ก่อนที่ลู่ซินฟางจะได้สมุนไพรมา นางอธิบายว่าสหายคนหนึ่งมีปัญหาตั้งครรภ์ยาก เผ่าอสรพิษจึงจัดการหาสมุนไพรที่มีสรรพคุณดังกล่าวมาให้

            พอคิดเรื่องของชิงเหลียนจบ ลู่ซินฟางก็ตอบกลับว่า “ชิงเหลียนบอกว่ารอบเดือนไม่มาสองเดือนแล้ว น่าจะมีข่าวดีเร็วๆ นี้”

            ได้ยินแบบนั้นหมิงฮวายิ้มแย้ม ทั้งยังพูดอย่างกระตือรือร้น

            “เห็นหรือไม่ เผ่าอสรพิษทำประโยชน์ให้ท่านมากมาย ท่านควรตอบแทนพวกเราบ้างนะ”

            “ตอบแทนอะไรกัน พวกเจ้าทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองทั้งนั้น แล้วก็…อย่าลืมสิ สมุนไพรที่เผ่าอสรพิษครอบครองในตอนนี้ เกิดจากพลังของท่านหลิน และพลังที่ท่านหลินได้รับมา จะเหมารวมว่าเป็นผลงานของเผ่าอสรพิษทั้งหมดไม่ได้”

            หลางไป๋พูดแทนใจลู่ซินฟางทั้งหมด

            อย่างที่รู้กันดีอยู่แล้ว ทรัพยากรต่างๆ ภายในมิติเกิดขึ้นจากพลังเวทของหลิน สมุนไพรเหล่านั้นบังเอิญขึ้นในเขตของเผ่าอสรพิษ พวกเขาจึงถือสิทธิ์ครอบครอง

            หมิงฮวากะพริบตาปริบ ก่อนจะตอบกลับอย่างยอมรับ “เหตุผลนี้ทำข้าเถียงไม่ออกเลยแหะ ถ้าอย่างนั้นข้ากลับมิติก่อนดีกว่า นายหญิง เผ่าอสรพิษรอท่านเสมอนะ”

            “อืม”

            เมื่อพูดคุยกันเรียบร้อย ลู่ซินฟางก็เปิดประตูมิติ ส่งหมิงฮวากลับ

            “เพราะเอาแต่เล่นแบบนี้ เผ่าอสรพิษถึงถูกมองในแง่ลบ” หลางไป๋บ่น

            ลู่ซินฟางหรี่ตามองหมาป่าหนุ่ม แล้วแย้งว่า “เจ้ากับซินหลินก็เล่นกับนางด้วยไม่ใช่หรือไง หมาป่ากับเด็กไร้หน้าน่ะ”

            หลางไป๋นิ่งค้าง

            ต่อมา หมาป่าหนุ่มลุกขึ้นพรวดเหมือนมีชนักติดหลัง เก็บสมุดกับพู่กันพร้อมพูดเสียงรัวว่า “ข้าลืมไปว่ามีงานค้าง ขอตัวขอรับ”   

            ลู่ซินฟางส่ายหน้าเบาๆ มองหมาป่าหนุ่มเดินตัวแข็งทื่อออกจากห้อง

            หลายวันที่ผ่านมา ลู่ซินฟางต้องอดทนปวดหัวจากการก่อกวนของแม่ลูกตระกูลเหอ ไหนจะเรื่องที่ต้องเตรียมเสบียงให้กับกองทัพขององค์ชายห้า แต่นางก็ไม่ได้ลืมดูแลกิจการ ‘ร้านเฉิงเป่า’ ที่เพิ่งเปิดใหม่

            ทั้งที่เป็นร้านค้าเล็กๆ ขายผักผลไม้และของใช้ชีวิตประจำวันในราคาประหยัด แต่ในเวลาไม่นาน ร้านเฉิงเป่าก็สร้างผลกำไรเป็นกอบเป็นกำเหนือความคาดหมาย

            ลู่ซินฟางแบ่งผลกำไรแล้วลงบัญชีให้เป็นชื่อของเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์เท่าๆ กัน

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ดีใจมาก อยากช่วยงานที่ร้านและทำสวนในทุกๆ วัน

            ทว่า…

            หลังจากจบเรื่องของเหอถิง ฝ่ายอิ้งเหยียนได้กำหนดตารางการเรียนการสอนสำหรับเด็กๆ เรียบร้อยพอดี พวกเด็กๆ จึงใช้เวลากับการเล่าเรียนเป็นส่วนใหญ่

            ถึงเวลาที่ลู่ซินฟางกลับมาคิดเรื่องทำโรงตีเหล็ก โรงเก็บสมุนไพร และขยายพื้นที่เพื่อเลี้ยงหมู ทำเล้าเป็ด และปูถนนใหม่ในมิติ

            ภายในห้องทำงาน หญิงสาวกางแผนที่ของโลกต่างมิติ ซึ่งวาดขึ้นมาอย่างคร่าวๆ ลงบนบนโต๊ะ จากนั้นกำหนดว่าพื้นที่ตรงไหนจะสร้างอะไร

            พอมองอย่างนี้ ลู่ซินฟางอดรู้สึกไม่ได้ว่า โลกต่างมิติกว้างใหญ่ราวกับเมืองแห่งหนึ่ง

            ตอนนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น หู่จืออวิ๋นเข้ามาบอกว่ากงเยียนซูมาขอพบ

            “เชิญเขาเข้ามา”

            ในฐานะเถ้าแก่เจ้าของร้านที่ทำธุรกิจร่วม ระหว่างลู่ซินฟางกับกงเยียนซูไม่แบ่งแยกฐานะ 

            ลู่ซินฟางพับกระดาษแผนที่เก็บไว้ในแขนเสื้อ ก่อนจะลุกขึ้นต้อนรับกงเยียนซู

            อย่างไรก็ตาม ในจังหวะที่ชายหนุ่มเข้ามาในห้อง สายตาของเขาเหลือบเห็นกระดาษบนโต๊ะพอดี ทั้งยังมองออกว่านั่นเป็นผนที่ แต่กลับไม่คุ้นว่า บนแผนที่นั้นเป็นเมืองใดกันแน่

            “ยังไม่ถึงกำหนดส่งวัตถุดิบรอบใหม่เลยไม่ใช่หรือ หรือว่า พ่อครัวโรงเตี๊ยมท่านใช้วัตถุดิบหมดแล้ว?” ลู่ซินฟางเอ่ยถามพลางรินชาให้กับชายหนุ่ม

            “ข้ามาเพราะเรื่องอื่นน่ะ” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

            “…?”

            หญิงสาวมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัย

            กงเยียนซูเงียบอยู่สักครู่ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “เรื่องของเหอถิง แม้ว่าจะจบไปสักพักแล้ว แต่ข้ารู้สึกไม่สบายใจ เลยมาที่นี่เพื่อจะขอโทษเจ้า”

            “เพราะวิธีสั่งสอนของข้ารุนแรงไปถึงทำให้ท่านไม่สบายใจหรือ หากเป็นเรื่องนั้น คนที่ควรขอโทษคือข้าต่างหาก อยู่ๆ ก็เปลี่ยนแผนของท่าน”

            เดิมที กงเยียนซูต้องการทำให้รถม้าของเหอถิงพลิกคว่ำ แต่ลู่ซินฟางไม่เห็นด้วย เพราะวิธีนั้นจะทำให้คนขับรถม้ารับจ้างที่บริสุทธิ์เจ็บตัวไปด้วย ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนแผน

            กงเยียนซูส่ายหน้าเบาๆ พลางตอบ

            “แผนที่เจ้าใช้งูพิษอยู่เหนือความคาดเดาของข้าก็จริง แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุที่ข้ามาหาเจ้าหรอกนะ”

            “แล้ว…ท่านไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือ”

            “ตอนที่ข้าบอก ‘ชอบ’ เจ้า เจ้าอาจคิดว่าข้าพูดจาล่วงเกินเจ้าใช่หรือไม่”

            “เรื่องนั้น…ท่านพูดไปเพราะความจำเป็น ข้าเข้าใจ แล้วก็ไม่ได้ถือสาเจ้าค่ะ” ลู่ซินฟางตอบอย่างใจกว้าง

            คิดแล้วเชียว กงเยียนซูพูดออกมาเพราะสถานการณ์พาไป ดีที่ตอนนั้นนางไม่ได้เก็บมาใส่ใจ ไม่อย่างนั้นคงได้แต่คิดฟุ้งซ่านว่าเขาชอบ

            “เจ้าไม่เข้าใจ”

            “เอ๊ะ!?”

            ลู่ซินฟางส่งเสียงด้วยความสงสัยและแปลกใจ

            กงเยียนซูเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังแล้วอธิบาย “เพราะที่ข้าพูดไปนั้น ข้าไม่ได้โกหก”

            ลู่ซินฟางอึ้งเหมือนคนเป็นใบ้