MasukShare
ตอนที่ 107 บีบบังคับ
Terakhir Diperbarui:
2025-12-03 12:41:03แสงอาทิตย์อ่อน ๆ ของยามเช้าโปรยทาบลงบนลานกว้างหน้าจวน เสียงกีบม้าดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ขบวนรถม้าของ ซูเทียนหมิง และ หรงจิ่วเซียน ค่อย ๆ เคลื่อนออกไป บ่าวรับใช้และองครักษ์คุ้มกันขบวนเคลื่อนตัวไปอย่างมีระเบียบ
หลานเยว่ ยืนเคียงข้าง ซูจิ่งหลง สายตาคมเรียบเฉยทอดมองตามจนเงารถม้าลับสายตา ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ฟังดูเหมือนไร้อารมณ์ หากแต่ถ้อยคำกลับแฝงไปด้วยความจริงแท้ในใจ
“เจ้ามีครอบครัวที่ดีนะ” ซูจิ่งหลง หันมามองนางทันที ดวงตาคมสว่างขึ้นราวกับได้รับแสงส่องจากสวรรค์ ริมฝีปากหนาเอื้อนเอ่ยถ้อยคำหวานราวหยดน้ำผึ้งที่กลั่นออกมาจากใจ“การที่ข้ามีเจ้าอยู่ด้วย… มันทำให้ชีวิตของข้าราวกับได้รับความรู้สึกที่ เติมเต็ม”
ถ้อยคำของเขาอ่อนโยน ทว่ากลับไม่ได้สร้างแรงสั่นสะเทือนในใจของนางสักนิด สีหน้าของ หลานเยว่ ยังคงนิ่งเฉย ดวงตาคมสงบไร้ระลอกคลื่น นางมิใช่สตรีที่หวั่นไหวต่อถ้อยคำหวานหู ไม่ว่าจะจริงใจเพียงใด สำหรับนาง… ถ้อยคำ เป็นเพียงสายลมพัดผ่าน สิ่งเดียวที่อาจแตะต้องหัวใจของนางได้ คือ การกระทำ ที่มั่นคงและต่อเนื่องเท่านั้น ดังนั้น แม้นางไม่ตอบโต้ แต่สายตาที่ทอดมองกลับไปยังเขา เงียบสงบแต่ไม่ผลักไส ก็คือสัญญาณที่บอกชัดเจนว่า นางพร้อมจะ เฝ้ามองและพิสูจน์ ว่าบุรุษตรงหน้าจะทำได้ตามที่เอ่ยไว้หรือไม่
ข่าวคราวเรื่อง งานมงคลของซูจิ่งหลงและหลานเยว่ แพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับสายลมที่พัดผ่านตรอกซอกซอยทั้งเมืองหลวง ไม่มีบ้านใดที่ไม่เอ่ยถึง ไม่มีตลาดใดที่ไม่ซุบซิบแม้ ซูจิ่งหลง จะมิได้มีตำแหน่งยศถาบรรดาศักดิ์ในราชสำนัก แต่ความมั่งคั่งมหาศาลและอิทธิพลของเขา เจ้าของโรงประมูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง เพียงเท่านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ชื่อของเขาดังกึกก้อง ผู้คนทั้งเมืองต่างเหลียวมอง ไม่ว่าจะด้วยความเคารพเลื่อมใส หรือด้วยความริษยา
ที่สำคัญไปกว่านั้น เจ้าสาวของเขาไม่ใช่ใครอื่น แต่คือ บุตรสาวของแม่ทัพหลานซือเหยียน บุรุษผู้เกษียณจากราชสำนัก แต่ยังคงเป็นเงาอำนาจที่ไม่มีใครกล้าดูแคลน…เพียงชื่อของเขาก็ยังหนักแน่นดุจขุนเขา
เสียงซุบซิบดังขึ้นตามท้องถนนและโรงน้ำชาฝ่ายที่คิดดี ยิ้มแย้มพลางเอ่ยคำยินดี“ช่างสมกันดั่งสวรรค์ลิขิต…บุรุษผู้มั่งคั่ง กับสตรีผู้สูงศักดิ์”“เจ้าสาวงดงามเลื่องชื่อเช่นนั้น เหมาะยิ่งนักที่จะยืนเคียงคู่บุรุษผู้ทรงอำนาจ”
แต่ในอีกมุมหนึ่ง ฝ่ายที่คิดร้ายกลับกระซิบกันด้วยแววตาอิจฉาริษยา“เหอะ…แค่พ่อค้า ไฉนถึงได้มีเกียรติยศเช่นนี้” เสียงริษยาปะปนกับเสียงยินดี จนเมืองหลวงทั้งเมืองคล้ายถูกห่อหุ้มด้วยไฟลุกโชนแห่งความสนใจ ข่าวนี้ไม่ได้เป็นเพียงงานมงคลของบุรุษและสตรีสองคน หากแต่กลายเป็นเรื่องใหญ่ที่เขย่าใจทั้งผู้คนในโลกสว่างและโลกมืด
ภายในห้องอับชื้นถูกเจือด้วยกลิ่นคาวเลือดและยาขม เสียงลมหายใจติดขัดดัง ฮืด ฮาด ผสมกับเสียงไอแห้ง ๆ คล้ายกระดูกเสียดสีกัน เมื่อได้ยินข่าวงานมงคลของ ซูจิ่งหลง และ หลานเยว่ ความโกรธแค้นที่สุมอกของ จ้าวหย่งหยู ก็ปะทุรุนแรง
“น…นางงง… ตา-ต่ำมมม… กะ…กล้าาาา…ดี-ดียัง…ไร้…ที่จะแต่งงงง…เรือนหออ…กับ…ค-นอื่นนนน… ที่…มะ-ไม่ใช่…ข้าาาาา!!”
เสียงพร่าขาดห้วง คล้ายเสียงไม้แห้งถูกหัก หรือเสียงสัตว์บาดเจ็บร้องโหยหวน แต่ละคำแตกหักไม่สมบูรณ์ ฟังแล้วชวนให้ผู้ได้ยินขนลุกซู่ ร่างพิการของมันสั่นระริกทั้งตัว ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตวาวโรจน์ราวกับเปลวเพลิงนรก
มันลากร่างกะโผลกกะเผลก เดินไปหาผู้เป็นบิดา ใบหน้าที่บิดเบี้ยวอัปลักษณ์ถูกบิดเกร็งยิ่งกว่าเดิมด้วยโทสะที่แทบทะลักออกมา“ท่าน…พ่ออออ!! นาง…สาาา-เลวนั่นนนน… คิดจะแต่งงง…กับคนอื่นนนนน… ที่…ไม่ใช่ข้าาาาา!!”
เสียงแตกพร่าปนเสียงเสมหะดังสะท้อนก้องในห้อง เสมือนคำสาปแช่งที่บีบหัวใจให้เย็นเยียบ จ้าวเจี้ยนกั๋ว ที่นั่งอยู่พลันหันมามองบุตรชาย ใบหน้าที่ครั้งหนึ่งสง่างามกลับหม่นคล้ำเต็มไปด้วยร่องรอยความเหนื่อยล้า เขาสูดหายใจลึก ราวกับจะกลืนความขมขื่นทั้งหมด ก่อนเอ่ยด้วยเสียงต่ำ ทว่าเต็มไปด้วยน้ำหนักของคนที่ผ่านโลกมามาก
“พ่อบอกแล้ว…ว่าเจ้า ควรเลิก ยุ่งกับ ซูจิ่งหลง และสตรีที่มันรักได้แล้ว” น้ำเสียงของเขาไม่ได้แข็งกร้าว หากแต่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนล้าความอ่อนล้าที่คนเป็นพ่อมองเห็นว่าลูกชายของตน กำลังถูกไฟริษยาและความแค้นเผาผลาญจนไม่เหลือเค้าเดิม
จ้าวหย่งหยู ร่างพิการนั่งสั่นสะท้านราวสัตว์ใกล้ตาย มือข้างหนึ่งที่งอหงิกกำมีดปลายแหลมสั่นระริกแนบคอตัวเอง เสียงแหบแตกพร่าหลุดลอดออกมาพร้อมน้ำลายฟองขาว
“ม่ะ…มะ…ไม่!!! ฮะ…หากข้า…ไม่ได้ตัวนางงง… ข้าจะฆ่ะ…ฆ่าตัวต๊ายย!!”
คมมีดกดลึกลงทีละน้อย เลือดสีแดงสดซึมไหลหยดลงตามซอกคอจนเสื้อผ้าเปียกชุ่ม ร่างกายพิกลพิการสั่นระริกเหมือนจะทรุดลงไปทุกเมื่อ แต่ดวงตาขุ่นมัวยังคงวาวโรจน์ด้วยความบ้าคลั่ง
“ส…สตรีนางนี้…นาง…คือรักแรกกกก…ของข้าาา!! ทะ…ท่านพ่ออออ!!…ท่านต้อง…ชะ…ช่วยข้าาาาา!!”
จ้าวเจี้ยนกั๋ว เบิกตากว้าง หัวใจบีบรัดจนแทบแหลกสลาย เสียงทุ้มที่เคยทรงอำนาจบัดนี้สั่นเครือเหมือนคนสิ้นหวัง“หย่งหยู!! เจ้าอย่าได้ทำโง่ ๆ เช่นนี้เลย…!ข้าจะหาสตรีที่ดีที่สุดให้เจ้าเอง!!”
แต่แทนที่จะสงบลง กลับยิ่งกระตุ้นความบ้าคลั่ง จ้าวหย่งหยู หัวเราะหอบพร่า ร่างสั่นสะท้าน ก่อนกดมีดลึกลงกว่าเดิม เลือดทะลักซึมออกจนไหลตามลำคอเป็นสาย
“มะ…ม่ะ…ไม่!! ท่านพ่ออออ…ตัวท่าน…ต้องช่วยข้าาา!!”
ใบหน้าของอัครเสนาบดีบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัว เขารีบตะโกนออกมาอย่างสิ้นหวัง“ได้แล้ว!! ข้ายอมแล้ว!! ข้าจะทำให้เจ้าสมหวังในความรักเอง!!”
ทันใดนั้น แรงกดบนคอก็คลายลง มีดร่วงกระทบพื้นดัง กรัง! จ้าวหย่งหยู ทรุดหอบฮัก ๆ ดวงตาขุ่นมัวทอประกายคลั่ง ริมฝีปากบิดเบี้ยวฉีกยิ้มอัปลักษณ์ เสียงหัวเราะพร่าดังก้องสะท้อนชวนสยอง
“ฮ่ะ…ฮ่าฮ่าาา!! สม…สมกับเป็นท่านพ่ออข้าาา!!”“ข้า…ข้าเชื่อว่ะ…ว่าว่าบนโลกนี้…ม่ะ…ไม่มีอะไรที่ท่านทำมะ…ไม่ได้!! ฮ่าฮ่าฮ่าาา!!”
เสียงหัวเราะขาดห้วงปนสำลักเลือดนั้นดังก้องสะท้อนในห้องมืดเย็น ราวกับเสียงปีศาจที่กำลังได้ชัยชนะ ขณะที่เงาหลังของ จ้าวเจี้ยนกั๋ว สั่นสะท้าน…เพราะรู้ดีว่า คำมั่นสัญญาที่เพิ่งหลุดปากออกไปนั้น คือพันธนาการที่จะฉุดเขาลงสู่วังวนมืดมนยิ่งกว่าเดิม
Bab terbaru
ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน ตอนที่ 117 สิบสี่ปีต่อมา (จบ)
กาลเวลาล่วงเลยผ่านไปสิบสี่ปี… ชื่อเสียงของ นักฆ่าไร้นาม ค่อย ๆ กลายเป็นเพียงตำนานเล่าขานในหมู่ผู้คน ถึงแม้ในโลกมืดจะยังมีใบสั่งตายมากมาย แต่ไม่มีใครเคยเห็นพวกเขาออกมาเคลื่อนไหวอีก ราวกับได้หายลับไปจากยุทธภพ เหลือเพียงความเงียบงันที่แฝงไว้ด้วยปริศนาในเวลานี้ ภายในจวนตระกูลซู กลิ่นหอมอ่อนของชาอบอวลอยู่ในห้องโถง หลานเยว่ วัยสี่สิบปี นั่งอยู่ตรงหน้าต่าง แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องกระทบเรือนผมดำขลับที่ยังคงเงางาม ความงดงามของนางหาได้ลดทอนลงตามกาลเวลา หากแต่เพิ่มพูนด้วยเสน่ห์อันสงบเย็นและน่าเกรงขาม นางหันไปถามสามีด้วยเสียงอ่อนโยน แฝงด้วยความเย็นชาที่ไม่เคยเลือนหายไป“ท่านพี่… หลานจิ่วอวิ๋น ลูกของเราไปที่ใด?”คำถามของนางเหมือนหยดน้ำเย็นไหลผ่านกลางอก ซูจิ่งหลง ชายวัยหกสิบกว่า ที่แม้ร่างกายจะผ่านศึกและกาลเวลามานับไม่ถ้วน แต่ความสง่างามและอำนาจในแววตายังคงไม่เสื่อมคลาย เขายกยิ้มบาง ๆ ตอบเสียงนุ่ม แต่แฝงความเกรงใจ“เจ้าจะไปห่วงทำไมกัน… บัดนี้หลานจิ่วอวิ๋นเติบใหญ่แล้ว ไม่ใช่เด็กตัวน้อยอีกต่อไป”สายตาของ หลานเยว่ หันมาสบเขา ดวงตาคู่นั้นนิ่งสนิทและเย็นชา ราวกับคมดาบที่ซ่อนอยู่ใต้ฝัก คำตอบนั้นไม่ใช่สิ่งท
ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน ตอนที่ 116 วันมงคล
แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านซุ้มศาลาริมน้ำ เงาไม้ไหวระริกตามแรงลมเย็น เสียงน้ำกระทบฝั่งดังแผ่วเบา บรรยากาศรอบกายดูสงบสุขราวกับไม่มีคลื่นลมใด ๆ เคยเกิดขึ้นบนโลกใบนี้ซูจิ่งหลงนั่งนิ่ง สายตาเหม่อมองสตรีตรงหน้าอย่างไม่รู้จักเบื่อ หลานเยว่ ยังคงสงบนิ่งเช่นเคย มือเรียวยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างอ่อนช้อย แววตาเย็นชาไร้อารมณ์ ทำให้เขารู้สึกว่าผู้หญิงผู้นี้…ไม่เพียงแต่เป็นมือสังหาร แต่ราวกับเป็นผู้ชี้ขาดโชคชะตาของผู้คนเพียงแค่ปรายตามอง นางไม่จำเป็นต้องลงมือเองเสมอไป เพียงกำหนดเส้นทางให้ เรื่องราวก็จะดำเนินไปอย่างที่นางปรารถนาชายหนุ่มพยายามสลัดภาพชะตากรรมอันน่าสมเพชของจ้าวหย่งหยูออกจากใจ แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกสะท้านทั้งจากความโหดเหี้ยมของฟ้า และจากสตรีผู้ลึกลับตรงหน้า“เจ้ามองอะไร” เสียงของนางดังขึ้นเรียบเย็น แต่กลับกระทบเข้ากลางใจเขาราวกับใบมีดบางเฉียบซูจิ่งหลงสะดุ้งเล็กน้อย เขารีบยกยิ้มประดับใบหน้า พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกที่กำลังพลุ่งพล่าน “เปล่า… ข้าเพียงแค่รู้สึกดีที่มีเจ้าอยู่เคียงข้างเท่านั้น”รอยยิ้มของเขาดูจริงใจ แต่ดวงตากลับซ่อนความเขินอายไว้ไม่มิดหลานเยว่ไม่กล่าวสิ่งใด นางเพียงวางถ้วยชาลงบนโ
ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน ตอนที่ 115 จุดจบของกากเดนในร่างมนุษย์
แรกเริ่ม จ้าวหย่งหยู ยังยกยิ้มเยาะบนใบหน้า มันแสดงสีหน้าถือดีนักที่ได้เห็นอดีตบ่าวรับใช้ทำตัวราวกับสุนัขเชื่อง ๆ ยอมหมอบคลานต่อหน้า ทว่ากาลเวลาไม่เคยเข้าข้างใคร การรอคอยที่เนิ่นนานเกินไปกลับค่อย ๆ เผาอารมณ์อันบิดเบี้ยวของมันให้พลุ่งพล่านมันมาถึงตั้งแต่ฟ้ายังไม่เปลี่ยนสี จนบัดนี้ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ คล้อยต่ำใกล้ตกดินแล้ว แต่เงาของเจ้าขี้ข้าก็ยังไม่กลับออกมาเสียที ใบหน้าที่เหยียดหยามในคราแรกจึงค่อย ๆ กลายเป็นความบิดเบี้ยวทั้งโกรธเกรี้ยวและน่าสมเพชเจ้าง่อยตะเบ็งเสียงพร่าหอบ ริมฝีปากสั่นกระตุก น้ำลายเหนียวไหลเลอะเป็นทาง“แค่กกก… อ่อกกก… เจ้า…เจ้าขี้-ชะ-ชั้นต่ำ! กล้าาา…ปล่อยให้ข้า…รอออ…นานถึงเพียงนี้เรอะะะ! ขะ-ข้ามาตั้งแต่ฟ้าา…ยังไม่ทันเปลี่ยนสี…จนตะวัน…จวนจะตกแล้ววว!”เสียงโวยวายแตกพร่า แผดก้องไปทั่วหน้าประตู ราวกับเด็กร่างพิการเอาแต่ใจในสลัมผู้ไม่รู้จักคำว่าอดทนหรือศักดิ์ศรีไม่นานนัก ประตูไม้เก่าโทรมค่อย ๆ ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดแล้วเปิดออกอย่างเชื่องช้า คล้ายเจตนาแอบทดสอบความอดกลั้นของนายเก่า อดีตบ่าวโค้งตัวลง น้ำเสียงราบเรียบคล้ายไร้เดียงสา“ขออภัยด้วยขอรับ… มันเป็นเพราะเรือนข้ารกและสกปรกมากเก
ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน ตอนที่ 114 อดีตบ่าวรับใช้
สำหรับบางคน…ความตายอาจเป็นเพียงการปลดปล่อย แต่สำหรับจ้าวหย่งหยู เศษเดนในร่างพิการผู้นี้ มันไม่ควรมีจุดจบที่เรียบง่ายถึงเพียงนั้นชีวิตของมันเต็มไปด้วยมลทินที่แม้ตัวมันเองยังจำไม่ได้ว่าก่อกรรมชั่วกับใครไปมากเท่าไรแล้วเคยสั่งลูกน้องรุมซ้อมบัณฑิตผู้ใฝ่ดีจนพิการ เพียงเพราะริษยาที่อีกฝ่ายมีสติปัญญาดีมากกว่าตนเคยฉุดคร่าสตรีงามที่สะดุดตา ไม่สนใจว่านางมีครอบครัวหรือฐานะเช่นไรเคยเหยียบย่ำชีวิตผู้คนจนพังพินาศนับครั้งไม่ถ้วนเพราะบารมีและอำนาจของบิดาอย่าง อัครเสนาบดีจ้าวเจี้ยนกั๋ว ที่คอยปกปิด เก็บกวาด และอุ้มชู ทำให้มันยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้จนถึงวันนี้แต่เมื่อเสาหลักล้มลงแล้ว โลกทั้งใบของมันก็ดิ่งลงเหวอย่างไร้ทางหนีค่ำคืนหนึ่ง ร่างพิการที่นั่งค่อมบนรถเข็นเก่า ๆ จมอยู่ในความมืด ดวงตาขุ่นหมองฉายแววโหยหวน น้ำเสียงแหบพร่าเล็ดลอดออกมาพร้อมหยาดน้ำตา“ท่ะ…ท่านพ่อ… ข้า…คึ-คิดถึงท่าน… เหลือเกิน…”เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของนายน้อยผู้เคยอหังการ แต่คือเสียงสะอื้นของเศษมนุษย์ที่ไร้ที่พึ่งตลอดทั้งวันทั้งคืน ไม่มีแม้แต่อาหารสักคำตกถึงปาก ความหิวกัดกินจนท้องไส้บิดเกร็ง แต่ถึงกระนั้น จ้าวหย่งหยู ก็ยังยึดมั่นในศักดิ์
ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน ตอนที่ 113 ของขวัญแต่งงาน
ภายในจวนร้างที่เงียบงัน เสียงล้อรถเข็นยังคงเสียดสีพื้นหินดังเอี๊ยดอ๊าดไม่ขาดสาย จ้าวหย่งหยู เข็นตัวเองไปอย่างทุลักทุเล ใบหน้าบิดเบี้ยวชุ่มไปด้วยน้ำตาและน้ำลายที่ไหลยืดเลอะเปรอะคาง ร่างพิการสั่นเทาคล้ายจะล้มพังได้ทุกเมื่อทุกห้องที่มันเปิดเข้าไป ภาพที่ปรากฏตรงหน้าไม่ต่างอะไรกับฝันร้ายตู้หีบสมบัติถูกเปิดอ้า หยกงาม ทองคำ และเงินก้อนโตที่เคยเป็นภูเขาทรัพย์หายวับไปราวกับไม่เคยมีอยู่ ร่องรอยการกวาดล้างปรากฏทุกซอกมุม เหลือเพียงความว่างเปล่ากับความเย้ยหยันที่บีบคั้นหัวใจอันบิดเบี้ยวมันสั่นระริกทั้งร่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น หัวเราะปนสะอื้นเสียงแหบพร่า“ฮึ่กก… ฮือออ… มะ-ไม่… ไม่นะะะ… ทรัพย์… ซะ-สินของข้าาาาา… ทองคำของข้าาา! ฮ่ะ…ฮึ่กก!”หยาดน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมานั้น มิใช่เพราะมันเสียใจที่ถูกเหล่าคนรับใช้ทอดทิ้ง แต่เป็นเพราะ เกราะกำบังเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตของมันทรัพย์สมบัติที่พ่อทิ้งไว้ถูกพรากไปจนสิ้นมันรู้ดีแก่ใจ ว่าที่ผ่านมาอำนาจและรัศมีที่มันอวดอ้างล้วนแล้วแต่เป็นเพียงเงาของบิดาผู้ล่วงลับ กับกำแพงทองคำที่ห้อมล้อมคุ้มครองมัน หากปราศจากสิ่งเหล่านี้ มันก็เป็นเพียง ซากพิการอัปลักษณ์ที่ไร้ค่า เดิ
ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน ตอนที่ 112 นักฆ่าไร้นามเคลื่อนไหว
ภายในห้องโถงที่เงียบสงัด แสงตะเกียงเพียงไม่กี่ดวงส่องให้เห็นเงาเรียงรายของผู้คนที่ยืนรอคำสั่งอย่างพร้อมเพรียง มือสังหารนับร้อยในชุดดำสนิท ปิดบังใบหน้าแน่นหนา ราวกับเป็นเงามืดที่ไร้ตัวตน แต่ละคนแผ่รังสีอันตรายคล้ายคมดาบที่ซ่อนอยู่ในฝัก ทุกสายตาหันมาจับจ้องยังสตรีเพียงผู้เดียวที่นั่งอยู่เบื้องหน้าหลานเยว่ เอนกายเล็กน้อยบนเก้าอี้ไม้ แววตาคมเรียบเฉยดั่งผืนน้ำแข็งที่ไร้คลื่นกระเพื่อม ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเพียงเสี้ยว ราวกับกำลังพูดเรื่องเล็กน้อยที่ไม่ต้องใส่ใจนัก ก่อนเสียงเย็นยะเยือกจะเอื้อนเอ่ยออกมา“สังหารสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำในร่างคนพวกนั้นให้สิ้นซาก… และชิงเอาทรัพย์สินของมันมาให้หมด”น้ำเสียงนั้นสงบนิ่งเสียจนชวนขนลุก คล้ายกับนางไม่ได้สั่งการล้างชีวิตผู้คนนับร้อย แต่เป็นเพียงการบอกให้คนของนางไปดูแลสวนหรือจัดการเรื่องบ้านเรือน ความเย็นชานี้เองทำให้ทุกคำยิ่งดังก้องและหนักหน่วงนางหยุดเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยสายตาที่เฉียบคม “เหลือชีวิตไว้แต่เพียง…เจ้าง่อย และคนที่ไม่เกี่ยวข้อง”ถึงแม้นางจะสั่งฆ่าอย่างไร้ความปรานี แต่ก็ไม่มีวันเอ่ยคำให้พรากชีวิตผู้บริสุทธิ์ คำสั่งของหลานเยว่เด็ดขาด นางต้องการเพ
Anda juga akan menyukai
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง
เจียงหนานเยียน92.6K Dibacaร้ายพ่ายกลายรัก
LiHong21.8K Dibacaยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง41.1K Dibacaยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง
หูเทียนเสี่ยว324.6K Dibacaท่านเทพส่งข้ามาปลูกผักทำฟาร์ม
พิมพ์สีทอง201 Dibacaเชลยรักสองพยัคฆ์
เสวี่ยเยว่95 Dibacaทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง
ต้าเหนิง8.7K Dibacaวสันต์ค่อยๆเลือนหายไป
moonlight -mini1.7K Dibaca
