ตอนที่ 108 ต่ำทราม

ภายในห้องโถงอันโอ่อ่า แต่กลับคล้ายถูกกลืนด้วยความหม่นหมอง จ้าวเจี้ยนกั๋ว ยืนทรุดกาย มือหนาที่เคยกำอำนาจล้มล้างผู้คนได้เพียงคำสั่ง กลับสั่นระริกด้วยแรงกดดันจากหัวใจ ร่างสูงสง่าที่เคยเปี่ยมไปด้วยบารมีบัดนี้ดูเสื่อมโทรมลงในพริบตา

ดวงตาแดงก่ำทอดมองบุตรชายผู้พิการที่เพิ่งหัวเราะสะใจเมื่อครู่ ราวกับกำลังหัวเราะเยาะผู้เป็นบิดาด้วยเช่นกัน ความจริงที่เจ็บปวดที่สุดไม่ใช่การถูกบีบให้ยอม แต่คือการที่เลือดเนื้อเชื้อไขของตนเอง กลับยอมลดค่าชีวิตจนใช้มันเป็นเพียงเครื่องมือกดดันคนเป็นพ่อเสียงทุ้มที่เคยหนักแน่น สั่นพร่าเหมือนเสียงร่ำไห้ของชายชรา“ตลอดเวลาที่ผ่านมา…ข้าเลี้ยงลูกไม่ดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ…?” ริมฝีปากเม้มแน่น น้ำเสียงแตกพร่าด้วยความเจ็บปวด“อัครเสนาบดีผู้สูงส่งที่ใครต่างยำเกรง…กลับต้องมาทนเห็นลูกชายตนเองใช้ชีวิตของเขามาข่มขู่ หากไม่ทำตาม ก็พร้อมจะฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตา”

เขาเงยหน้ามองเพดานสูง แววตาขุ่นมัวพร่าเลือนราวจะกลั้นน้ำตา“ข้าไม่เคยคิดเลย…ว่าปลายชีวิตของข้า จะตกต่ำถึงเพียงนี้”

หัวใจของชายผู้ครองอำนาจบีบรัดแน่นจนแทบระเบิด อำนาจยศถาบรรดาศักดิ์ที่สูงเทียมฟ้า กลับไร้ความหมาย เมื่อปลายทางของมันคือการเก็บกวาดทุกเรื่องราวชั่วช้าสามานย์ที่บุตรชายของตนก่อขึ้นอย่างไม่สิ้นสุดเขากำหมัดแน่น เสียงทุ้มต่ำเอื้อนเอ่ยคล้ายคำประกาศกับตัวเอง“หากนี่คือภารกิจสุดท้ายของข้า…ข้าจะทำเพื่อลูกคนนี้ แม้มันจะบีบคั้นหัวใจจนแทบขาด”

แววตาคมกริบที่เคยเต็มไปด้วยอำนาจ ค่อย ๆ คลายเหลือเพียงความสิ้นหวังและเหนื่อยล้า แต่ในความว่างเปล่านั้นยังคงซ่อนความเด็ดเดี่ยวเอาไว้ เพราะหนทางเดียวที่จะทำให้บุตรชายสมหวังในความรัก คือการฉุดคร่าสตรีผู้นั้นเสียก่อนพิธีแต่งงาน สำหรับเขาแล้ว นั่นคือการกระทำที่เสื่อมเสียที่สุดในชีวิต แต่ถึงกระนั้น…ชายผู้ยิ่งใหญ่ก็ยอมก้าวลงสู่ความโสมม เพื่อแลกกับรอยยิ้มบิดเบี้ยวของลูกชายเพียงผู้เดียว

ริมฝีปากเบี้ยวฉีกยิ้มกว้างอัปลักษณ์ เสียงหัวเราะพร่าขาดห้วงดังออกมาเป็นจังหวะ“ฮะ…ฮ่ะๆๆ… ทะ…ท่านพ่ออ ข้า…ข้ารู้แล้วววว ว่ะ…ว่าท่านนนน…รักข้ายิ่งนักกกก”

น้ำเสียงแหบพร่า ขาดห้วงเหมือนเสียงกระดูกเสียดสีกัน แต่ถ้อยคำนั้นกลับเต็มไปด้วยความชื่นมื่นของคนได้ดั่งใจ“ยินดี…ฮ่ะๆ…ที่จะตามใจข้า…ทุกอย่างงงง”

เลือดไหลหยดลงตามซอกคอ แต่เจ้าของร่างไม่แม้แต่จะเช็ดออก มันยกมือที่งอหงิกขึ้นเช็ดปากเล็กน้อย ก่อนเอียงหัว หัวเราะพร่าเหมือนเสียงปีศาจหัวเราะเยาะ

“ลูก…ขอตัววว…ลาาา ฮ่ะๆๆ… ลูกหวังว่า…จะได้ยินนนน ข่าวดี…โดยไหววววว…”

ถ้อยคำขาดเป็นช่วง ๆ แต่ฟังได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความสะใจและความพึงพอใจที่ได้รับคำตอบจากผู้เป็นบิดา ราวกับมันเพิ่งบีบหัวใจของอัครเสนาบดีจนยับ แล้วควักคำสัญญาออกมาได้ตามใจหวัง

จ้าวหย่งหยู หันหลังกลับ ร่างพิการสั่นสะท้านไปทั้งตัว แต่ทุกก้าวกลับแฝงความสุขอันบิดเบี้ยว ยิ้มที่แปดเปื้อนเลือดบนใบหน้าของมันช่างดูน่าขนลุกยิ่งนัก เสียงหัวเราะพร่าแตกยังคงก้องสะท้อนอยู่ในโถงกว้าง

“ฮ่ะ…ฮ่าฮ่าาาา!!”

ขณะที่เบื้องหลัง จ้าวเจี้ยนกั๋ว ยังคงยืนตัวแข็งงัน ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง รู้ดีว่าทุกคำสัญญาที่เพิ่งให้ไปนั้น กำลังฉุดเขาลงไปสู่หุบเหวแห่งความมืด…

จ้าวเจี้ยนกั๋ว นั่งตัวแข็งอยู่บนเก้าอี้ไม้ใหญ่ แสงตะเกียงสลัวสะท้อนเงาแผ่วไหวไปตามผนังราวกับเงาปีศาจที่รุมเร้าอยู่รอบตัวเพียงไม่นาน เสียงฝีเท้าเบาราวกับไร้ตัวตนก็ดังขึ้นจากมุมมืดเงียบงัน ร่างดำหลายสายค่อย ๆ ปรากฏตัวราวกับหลอมรวมมากับเงา ทั้งสายตาคมดั่งอสรพิษ และท่วงท่าที่ไร้สุ้มเสียงสะท้อนให้เห็นว่าพวกมันไม่ใช่เพียงนักฆ่าแต่คือ มือดี ที่ผ่านความตายมานับครั้งไม่ถ้วน

พวกมันก้าวออกมาอย่างพร้อมเพรียง จากนั้นคุกเข่าลงต่ำ ดวงตาที่ก้มต่ำไร้แววอารมณ์ รอรับคำสั่งจากนายเหนือหัวแต่เพียงผู้เดียว จ้าวเจี้ยนกั๋ว หลับตาลงช้า ๆ ลมหายใจหนักหน่วงคล้ายสะกดกลั้นความเจ็บปวดภายในอก เสียงทุ้มต่ำแผ่วพร่าดังออกมาราวกับคำพิพากษาจากเงามืด“พวกเจ้ารู้ใช่หรือไม่…ว่าภารกิจครั้งนี้ ต้องทำเช่นไร”

คำพูดนั้นไม่ดังนัก แต่แฝงไปด้วยแรงกดดันมหาศาล ราวกับทุกคำมีน้ำหนักเทียบเท่าหินผามือสังหารที่ก้มศีรษะอยู่ข้างล่างมิได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใด เพียงพยักหน้าช้า ๆ อย่างพร้อมเพรียง แววตาที่แอบแฝงอยู่ในเงามืดฉายประกายเย็นเยียบ ก่อนที่ร่างทั้งหมดจะค่อย ๆ จางหายไปราวกับหมอกควันที่ถูกกลืนหายไปกับความมืด

ภารกิจได้ถูกส่งมอบแล้วภารกิจที่โสมมและต่ำช้าที่สุดเท่าที่อัครเสนาบดีแห่งราชสำนักจะยอมให้เกิดขึ้นเป้าหมายของพวกมันชัดเจน ลักพาตัว หลานเยว่ มาที่จวน และทำให้นางกลายเป็นสตรีของนายน้อยผู้พิการ

ในเงียบสงัดนั้น เพียงเสียงหัวใจของ จ้าวเจี้ยนกั๋ว ที่เต้นสะท้านไม่เป็นจังหวะบ่งบอกถึงความขมขื่นลึกสุดหัวใจ เขารู้ดีว่าสิ่งที่ทำคือการผลักตนลงสู่ความต่ำตมที่สุด แต่เพราะ ลูกชายเพียงคนเดียวเขากลับไม่มีสิทธิ์ถอยหลังแม้เพียงก้าวเดียว

ยามราตรีคลี่คลุมเมืองหลวง ท้องฟ้ามืดดำไร้แสงจันทร์ราวกับสวรรค์เองก็เบือนหน้าหนีจากสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เสียงลมพัดผ่านยอดไม้สูงดังหวิว ๆ กลบเสียงฝีเท้าอันเบาบางของร่างดำกลุ่มหนึ่งที่กำลังเคลื่อนไหวไปตามเงาเหล่ามือสังหารในสังกัดของ อัครเสนาบดีจ้าวเจี้ยนกั๋ว แทรกตัวไปตามตรอกแคบ ๆ และกำแพงสูง พวกมันเคลื่อนไหวอย่างชำนาญราวกับคุ้นชินกับการลอบสังหารมาทั้งชีวิต แต่ละก้าวที่ก้าวออกมานั้นไร้สุ้มเสียง แม้แต่สุนัขเฝ้าบ้านยังไม่อาจรู้ถึงการมาของพวกมัน

เมื่อถึงเนินสูงที่มองเห็นเรือนจวนของ หลานเยว่ จากระยะไกล ร่างหนึ่งหยุดลงและส่งสัญญาณมือให้คนอื่น ๆ หยุดตาม ภายใต้หน้ากากดำ แววตาของมือสังหารนั้นฉายประกายเย็นยะเยือก มันเพ่งมองไปยังแสงโคมไฟที่ส่องอยู่ตามทางเดินรอบ ๆ จวน ความเงียบสงบที่ดูงดงามราวแหล่งน้ำใสในทะเลทราย…

มือสังหารคนหนึ่งหยิบถุงผ้าขึ้นมาเขย่าเบา ๆ เสียงเม็ดผงกรุ๊งกริ๊งดังคล้ายเม็ดทราย นั่นคือยานอนหลับรุนแรงซึ่งใช้ได้แม้กับนักรบผู้ฝึกปราณ เมื่อโรยเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอจะทำให้คนทั่วไปหมดสติในไม่กี่อึดใจ สายลมเย็นพัดผ่านราวกับเป็นสัญญาณ พวกมันแยกย้ายกันออกไปแต่ละทิศ ลอบเคลื่อนไหวเข้าหาเรือนของ หลานเยว่ เงาดำของพวกมันเกาะตามกำแพง ราวกับเงาปีศาจที่คืบคลานเข้าหาเหยื่อโดยไม่ให้รู้ตัว