ตอนที่ 106 ความอบอุ่นที่บางเบา

แม้ว่า ซูเทียนหมิง จะเอื้อนยิ้มอบอุ่นให้กับ หลานเยว่ และเด็กน้อย แววตาที่ทอดมามีทั้งความจริงใจและความเอ็นดูดุจญาติผู้ใหญ่ที่พร้อมโอบรับเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว นางสัมผัสได้ชัดเจนถึงความอบอุ่นที่แผ่วซึมออกมาโดยไม่ต้องใช้คำพูดใด ๆ แต่ในห้วงลึกของสัญชาตญาณหลานเยว่ รู้ทันทีว่าชายสูงวัยผู้นี้มิใช่คนธรรมดาเพียงแค่นั่งสงบนิ่งอยู่ที่โต๊ะ อำนาจที่มองไม่เห็นก็ยังแผ่ซ่านไปทั่วบรรยากาศ เหมือนพลังอำนาจบางอย่างที่กดดันให้ผู้คนรอบกายต้องสำรวมทุกอิริยาบถเขาไม่ใช่เพียงแค่บิดาผู้เลี้ยงดู ซูจิ่งหลง หากแต่เป็นชายผู้ปลุกปั้นบุตรชายขึ้นมาเป็นเจ้าของโรงประมูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงสถานที่ที่ผูกพันทั้งการค้าและอำนาจมืดเข้าด้วยกัน

ในห้องโถงสว่างด้วยแสงโคมอันอบอุ่น เสียงถ้วยชากระทบเบา ๆ เป็นจังหวะขับกล่อมความเงียบงัน ขณะนั้น ซูเทียนหมิง รู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจับจ้องมา แม้นางจะทำทีเพียงเหลือบมองผ่าน ๆ หากแต่สายตาคมของชายชราผู้ผ่านศึกทั้งบัลลังก์และโลกมืดมาก็ย่อมรู้ได้ในทันที

ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มบาง เขาเอ่ยขึ้นเสียงทุ้มแฝงแววขบขันเล็กน้อย“สาวน้อย…เจ้าจ้องใบหน้าข้าถึงเพียงนี้ ย่อมต้องมีคำถามอยู่ในใจแน่ใช่หรือไม่”

หลานเยว่ ที่นั่งสงบนิ่ง สุดท้ายก็ยอมเอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา  “ข้าเพียงแค่สงสัย…ตัวท่านเองในยามนี้ก็มีอำนาจบารมีล้นฟ้า เหตุใดถึงยอมให้มารดาของซูจิ่งหลงใช้ชีวิตอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ เช่นนี้”

เสียงของนางเรียบ แต่คมกริบพอที่จะกรีดใจผู้ฟังได้ เงียบงันเพียงอึดใจหนึ่ง ก่อนที่เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของ ซูเทียนหมิง จะดังขึ้น ทว่ามันมิใช่หัวเราะเยาะ หากแต่เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยร่องรอยขมขื่น

“หึ… ถึงแม้ว่าข้าจะมีบารมีอยู่บ้างในโลกมืด และมีคนยอมก้มหัวให้ในเมืองหลวง…แต่เจ้าอย่าลืมว่า อำนาจมืดของราชสำนักนั้นลึกยากจะหยั่งถึงนัก”

ดวงตาคมของเขาฉายแววเหน็ดเหนื่อยที่ไม่เคยเปิดเผยต่อผู้ใดมาก่อน เขายกถ้วยชาขึ้นดื่ม ก่อนเอ่ยต่อช้า ๆ แต่หนักแน่นทุกถ้อยคำ“บารมีของข้าก็เป็นเพียงเกราะป้องกันชั่วคราว หากวันใดราชสำนักคิดลงมือจริง…ข้าไม่มียาวิเศษใดที่จะชุบชีวิตนางได้”

มือใหญ่กำถ้วยชาแน่นขึ้นเล็กน้อย แววตาเขาหันไปทางบุตรชายแล้ววกกลับมามองสตรีตรงหน้า“การให้นางอยู่ในเงามืด…คือสิ่งเดียวที่ข้าทำได้เพื่อปกป้องคนที่ข้ารักที่สุด แม้นั่นจะเป็นการบีบหัวใจข้าก็ตาม”

บรรยากาศโดยรอบพลันเงียบสงบ ราวกับทุกเสียงรอบนอกได้ถูกกลืนหายไป เหลือเพียงเสียงหัวใจที่ดังสั่นสะเทือนอยู่ในอกของผู้พูดและผู้ฟังชายสูงวัยผู้แบกความลับและความผิดบาปไว้เต็มบ่า และสตรีผู้เย็นชา…ที่เริ่มรับรู้ถึงน้ำหนักของสิ่งที่เรียกว่า การปกป้อง

หรงจิ่วเซียน ดวงตาคู่สวยที่แม้ผ่านกาลเวลามายาวนาน แต่ยังคงเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนละมุนละไม นางเหลือบตามองสามี พลางยกมือเรียวแตะเบา ๆ บนแขนเขา

“ท่านพี่… เพียงแค่นี้ ข้าก็มีความสุขมากแล้ว” คำพูดนั้นทำให้ความขมขื่นในใจของ ซูเทียนหมิง คลายลงทันใด ราวกับน้ำใสหลั่งรินดับเปลวเพลิงในอก เขาหันไปมองนาง สีหน้าแข็งกร้าวของชายผู้ผ่านโลกมืดพลันอ่อนละมุนลงจากนั้น          หรงจิ่วเซียนจึงเบนสายตามาทาง หลานเยว่ ดวงตาคู่นั้นทอประกายอบอุ่นไม่ต่างจากมารดาที่มองบุตรสาวของตนเอง เสียงของนางแผ่วเบา แต่เปี่ยมด้วยความรักใคร่และเอ็นดู

“มันเป็นสิ่งที่ข้าร้องขอจากสามีเอง… ข้าไม่ต้องการให้เขาต้องเป็นห่วง”

ในน้ำเสียงนั้น ไม่มีแม้เงาแห่งความเสียดายหรือขมขื่น มีเพียงความสงบเย็นและความพึงพอใจในชีวิตที่ได้เลือกเดิน แม้จะต้องหลบเร้นอยู่ในเงามืด แต่นางกลับมองว่าเป็น ความสุขอันเรียบง่าย ที่มีค่ากว่าบัลลังก์ทองหรือชื่อเสียงลวงตาใดๆ

สำหรับ หลานเยว่ เพียงได้ยินถ้อยคำนี้ ก็รู้ทันทีว่าสตรีตรงหน้าไม่เพียงเป็นพี่สาวแท้ ๆ ขององค์จักรพรรดิ หากยังเป็นมารดาผู้แข็งแกร่ง ที่ยอมวางเกียรติและฐานันดร เพียงเพื่อให้ครอบครัวอยู่รอดและสงบสุข

ในเวลานี้สีหน้าของ ซูเทียนหมิง พลันกลับกลายเป็นเคร่งขรึม ริมฝีปากหยักขบแน่นก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่กดดันบรรยากาศบนโต๊ะอาหารจนเงียบงัน

“เหอะ… ซูจิ่งหลง มีเรื่องหนึ่งที่เจ้าทำให้ข้าผิดหวังนัก” เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความหงุดหงิด และแววตาคมฉายประกายเย็นเยียบจนแม้แต่บ่าวรับใช้รอบข้างยังพลันก้มหน้าหลบ

“เจ้าผ่านโลกมืดมาทั้งชีวิต ก้าวข้ามซากศพนับไม่ถ้วน…แต่กลับถูกไอ้ง่อยผู้หนึ่งกับลูกน้องไร้ค่า ลอบทำร้ายได้เช่นนั้น มันช่างน่าขายหน้าจริง ๆ”

ถ้อยคำแต่ละคำเสียดแทงเหมือนคมมีด ซูจิ่งหลงที่นั่งฟังรู้สึกเหมือนถูกกดลงลึกกับเก้าอี้ หัวใจบีบแน่น ริมฝีปากเม้มจนเป็นเส้นตรง ซูเทียนหมิงฟาดฝ่ามือแรงลงบนโต๊ะไม้ เสียงดังสะท้อนจนจานชาสั่นไหว“หากเจ้าต้องมาตายเพียงเพราะเหตุการณ์ตื้นเขินเพียงเท่านี้…ต่อให้เป็นหลุมศพ ข้าก็ไม่ยอมฝังให้!”

คำพูดนั้นโหดร้ายยิ่งกว่าดาบคม แต่ในความดุดันที่ห่อหุ้มผู้ที่นั่งอยู่เบื้องหน้ากลับสัมผัสได้ว่า ความโกรธนั้นมิใช่เพราะดูแคลน หากแต่เป็น ความห่วงใยลึกที่สุดของพ่อ ที่ไม่อาจทนเห็นลูกชายตายอย่างไร้ค่า

บรรยากาศรอบโต๊ะอาหารอึดอัดราวกับอากาศถูกสูบหายไปสิ้น ทุกสายตาหันไปจับจ้องที่ ซูจิ่งหลง ว่าเขาจะตอบสนองเช่นไรต่อคำพูดของบิดา คำพูดที่ทั้งบีบคั้นหัวใจ และเผยความจริงว่าพ่อผู้นี้…ไม่ยอมให้ลูกชายเดินสู่จุดจบอย่างน่าอับอายเป็นอันขาด

หรงจิ่วเซียน แอบเอื้อมมือเรียวไปดึงชายเสื้อของสามีเบา ๆ พร้อมส่งสายตาตำหนิแนบแน่นแววตาที่ไม่ต้องมีถ้อยคำก็สื่อได้ชัดเจนว่า “ในที่นี้ยังมีเด็กเล็กอยู่ เจ้าอย่าใช้คำพูดอันรุนแรงเช่นนั้น”

ซูเทียนหมิง ผู้ซึ่งเมื่อครู่ยังคุโชนด้วยความโกรธถึงกับแข็งค้าง สีหน้าแข็งกร้าวสั่นสะท้อนคล้ายถูกสาดน้ำเย็นใส่เต็มใบหน้า เขาเพิ่งรู้ตัวว่าตนปล่อยอารมณ์เดือดดาลเกินขอบเขต ในวินาทีนั้นเอง เสียงหัวเราะก้องดังขึ้น ทำลายความอึดอัดที่อาบอยู่“ฮ่าฮ่าฮ่า! ข้าเพียงแค่หยอกล้อ ท่านลุงของเจ้าเล่นเท่านั้น”

คำพูดพลิกความหมายอย่างรวดเร็ว แทนที่จะเป็นการตำหนิรุนแรง กลับกลายเป็นคำล้อเลียนที่มีรสหวานเจืออยู่ในน้ำเสียง พร้อมกันนั้น ซูเทียนหมิง ก็กวักมือเชิญเด็กชายเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิม

“มาเถอะ หลานรักของข้า… ข้าเตรียมสิ่งของให้เจ้ามากมาย” สายตาที่ก่อนหน้านี้แข็งกร้าวราวคมดาบ บัดนี้กลับอ่อนละมุนยิ่งกว่าผ้าฝ้าย ความเอ็นดูที่ปกปิดไม่อยู่ฉายออกมาจนชัดเจน รอยยิ้มเต็มใบหน้าเขาเมื่อทอดมอง หลานจิ่วอวิ๋น ทำให้ทุกความตึงเครียดพลันคลายหายราวหมอกยามเช้า

เสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังขึ้นจากริมฝีปากของ ซูจิ่งหลง เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเจือทั้งเหนื่อยล้าและความน้อยใจที่สะสมมานาน

“ท่านพ่อ… ช่างเข้มงวดกับข้านัก แม้บัดนี้ข้าอายุสี่สิบแล้ว เขาก็ยังไม่ลดละเลย… แม้แต่คราเจ็บใกล้ตาย ท่านพ่อก็ยังไม่คิดมาเยี่ยมเยียนข้าเลยสักครั้ง”

คำพูดนั้นหนักหน่วง ราวกับความคับข้องที่ถูกเก็บไว้เนิ่นนานเอ่อล้นออกมา แม้ใบหน้าคมเข้มยังคงทรงสง่า แต่แววตา    ลึก ๆ กลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่เคยมีใครได้เห็น

หรงจิ่วเซียน หันมามองบุตรชาย ริมฝีปากโค้งยิ้มอ่อนโยน สายตาของนางเต็มไปด้วยความรักใคร่ที่ไม่เคยเสื่อมคลาย“เจ้าก็รู้ดีมิใช่หรือ ว่าท่านพ่อของเจ้ารักเจ้ามาก… เพียงแต่เขาไม่เคยถนัดที่จะแสดงออก เขาเลือกเข้มงวด เพราะไม่อยากให้เจ้าพลาด”

น้ำเสียงอ่อนหวานนั้นเปรียบดั่งลมอุ่นพัดไล่หมอกหม่นในใจ แม้คำพูดเรียบง่าย แต่กลับสะท้อนถึงความเข้าใจลึกซึ้งของชายผู้เป็นสามี หลานเยว่ ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แม้ใบหน้าของนางยังคงเรียบเฉย ไร้รอยยิ้มและไร้ความอ่อนไหวเหมือนเช่นทุกครั้ง ทว่าภายในใจกลับสั่นสะท้านเล็กน้อย

นางสัมผัสได้ชัดเจนครอบครัวของ ซูจิ่งหลง แม้จะเต็มไปด้วยความเข้มงวดและความเย็นชาในบางครั้ง แต่ในห้วงลึกยังมีความอบอุ่นแผ่วเบาห่อหุ้มอยู่เสมอ ความอบอุ่นนี้…เป็นสิ่งที่ครอบครัวของนางไม่เคยมอบให้นางแม้เพียงเศษเสี้ยว