ตอนที่ 111 สิ้นหวังในความยุติธรรม

ภายในจวนตระกูลจ้าว ที่ครั้งหนึ่งควรจะสง่างาม บัดนี้กลับเหม็นคลุ้งไปด้วยกลิ่นโสมมแห่งความต่ำช้า ยามที่ จ้าวหย่งหยู ครองอำนาจแทนบิดาผู้ล่วงลับ ความวิปริตที่หมักหมมในใจของมันก็ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไร้เกรงกลัว

สาวใช้ไม่ว่าหน้าใหม่หรือหน้าเก่า ล้วนถูกลากเข้าห้องอย่างไม่ปรานี บางคนถึงกับมีสามีแล้วก็ยังไม่อาจรอดพ้น เสียงร่ำไห้โหยหวนดังสะท้อนอยู่ทั่วเรือนราวกับคำสาป ในขณะที่ข้ารับใช้ผู้ภักดีต่างพากันหนีหายไปหมด เหลือไว้เพียงพวกกากเดนที่ยอมขายลูกเมียเพื่อแลกกับความโปรดปรานของนายพิการผู้ชั่วร้าย

กลางห้องโถง ร่างบิดเบี้ยวของมันโยกตัวไปมาอยู่บนเก้าอี้ใหญ่ ใบหน้าฉายแววอัปลักษณ์ปนกำหนัด เสียงหัวเราะหอบหืดสลับกับการไอสะท้อนก้องน่าสะอิดสะเอียน“แค่กก… แค่กกก… ฮึ่กก… ฮ่าฮ่า! ต่ะ-ต่อให้ข้า… เสะ-เสพนางพวกนี้… สักกี่คน… กะ-กะ…ก็ยังไม่พออออ! อ่อกก… แค่กก! ถะ-ถ้า…ยัง… มะ-มะ…ไม่ได้ค-ค…ครอบครอง… หลานเยว่!”

น้ำลายปนเลือดไหลยืดออกจากมุมปาก มันหอบกระชั้นพลางหัวเราะบ้าคลั่ง ความโกรธเกลียดและความใคร่หลอมรวมจนกลายเป็นภาพอัปลักษณ์ยิ่งนัก ความพิการทางกายมิได้ทำให้จิตใจมันสงบลงเลย หากกลับยิ่งตอกย้ำความวิปริตที่กัดกินทุกเศษเสี้ยวของชีวิต

แล้วลูกน้องก็ลากหญิงสาวผู้โชคร้ายอีกคนเข้ามาถวายต่อหน้ามัน ดวงตาของ จ้าวหย่งหยู เบิกโพลงเป็นมันทันที มือบิดเบี้ยวที่สั่นเทาค่อย ๆ ยื่นออกไป เสียงพร่าขาดเป็นห้วง ๆ ดังลั่นห้อง“ฮ่ะ…ฮ่าฮ่าฮ่าาา! แค่กก… พะ-พวกเจ้า…ชะ-ช่างรู้ใจข้า…นักกกก! ถะ-ถ้า…นาง…พะ-พาข้าขึ้นสวรรค์ได้… จะ-จะได้รางวัล…งะ-งามมม!”

หญิงสาวก้มหน้าหลบเลี่ยง น้ำตาคลอเบ้า ความเจ็บปวดและความอับอายฉายชัดอยู่บนใบหน้า แม้ไม่เปล่งเสียงใด แต่ภายในใจกลับร่ำไห้จนแทบสิ้นใจ “เพื่อปกป้องลูก…ข้าต้องยอม หากไม่มอบเรือนร่างให้มัน บุตรสาวของข้าอาจต้องกลายเป็นเหยื่อแทน”

หัวใจของนางถูกฉีกขาดเป็นริ้ว ๆ ความศรัทธาที่เคยมีต่อสามีที่ควรปกป้อง กลับพังทลายลงจนไม่เหลือ นางตระหนักแล้วว่า ผู้ชายที่นางฝากชีวิตหาใช่บุรุษ หากแต่เป็นเพียงสัตว์เดรัจฉานในคราบมนุษย์ และในส่วนลึกที่สุดของใจ นางสาบานต่อฟ้าดินว่าหากมีโอกาส นางและลูกจะหนีไปให้ไกลที่สุด เท่าที่เท้าทั้งสองจะพาพวกนางไปได้

ยามค่ำคืน ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยความมืดมิด ดวงจันทร์หลบเร้นอยู่หลังเมฆดำ เงียบงันจนคล้ายกับว่าฟ้าดินไม่ต้องการรับรู้เรื่องเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น ภายใน จวนตระกูลจ้าว กลับคึกคักประหนึ่งมีงานเทศกาล เสียงหัวเราะต่ำอันวิปริตดังสะท้อนออกมาจากห้องโถงใหญ่

บนเก้าอี้ไม้แกะสลักเก่า ๆ จ้าวหย่งหยู นั่งหลังค่อม ร่างพิการโยกสั่นไปมา ดวงตาขุ่นมัวเต็มไปด้วยความกำหนัดและความชั่วร้าย น้ำลายเหนียวไหลซึมจากมุมปาก ขณะที่มันหัวเราะหอบหืดเสียงแตกพร่า“แค่กก… แค่กกก! ฮ่าฮ่าา… พะ-พวกนาง…นังชั้นต่ำที่เล่นสนุกกับข้า… คะ-คิดจะหนีงั้นรึ! ฮ่าฮ่าฮ่า! ฟะ-ฟังให้ดี… ใครก็ตามที่กล้า…ดะ-ดับลมหายใจของพวกแพศยานี้ได้… ข้าจะมีรางวัลให้! และถ้า…เป็นนางสตรีคนรักของพวกเจ้าเอง…ข้าจะมอบเงินทองให้หลายเท่า! ข้าจะหาผู้หญิงใหม่…สวยกว่า…สาวกว่า…มาแทนที่พวกมันให้!”

คำพูดอันชั่วร้ายนี้ตกลงสู่โสตประสาทของบ่าวรับใช้กากเดนเหล่านั้น ดวงตาของพวกมันเปล่งประกายโลภะในทันที ราวกับปีศาจที่ได้ยินเสียงสวรรค์ พวกมันไม่ลังเลแม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ ใครถือธนู ก็ง้างสายเล็งไปยังภรรยาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมานับสิบปี ใครถือดาบ ก็ฟาดฟันลงไปโดยไม่เหลือความอาทร

เสียงธนูดีดดัง ปึ้ก! ร่างหญิงสาวทรุดฮวบลงกับพื้น ดวงตาเบิกกว้างตกตะลึง ไม่อยากเชื่อว่าคนที่ลงมือคือสามีของตนเอง เสียงร้องโหยหวนของสตรีนับสิบดังสะท้อนก้องไปทั่วราตรี ทว่าไม่มีผู้ใดช่วยเหลือ พวกนางถูกหักหลังโดยบุรุษที่ครั้งหนึ่งเคยสาบานว่าจะปกป้องจนวันตาย

โลหิตสาดกระเซ็นเปรอะพื้นหิน กลิ่นคาวโชยคละคลุ้งผสมกับเสียงหัวเราะบ้าคลั่งของเจ้าง่อย“ฮ่าฮ่าฮ่า! ดี…ดะ-ดีนัก! ฮ่าาา! เจ้าพวกไร้หัวใจ…ก็ยังซื่อสัตย์ต่อข้าอยู่ดี แค่กก… ฮ่าฮ่าา!”

ท่ามกลางห้องโถงอันมืดสลัว แววตาของหญิงสาวที่กำลังสิ้นใจล้วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไม่เพียงเพราะบาดแผลจากคมดาบหรือธนู หากแต่เพราะหัวใจของพวกนางถูกฉีกขาดด้วยน้ำมือของคนที่นางรักและฝากชีวิตไว้ภาพที่โหดร้ายยิ่งกว่าความตายเสียอีก

“แค่กก… แค่กกก! ฮ่าฮ่าฮ่า… สะ-สถานการณ์เช่นนี้… มะ-มันช่างทำให้หัวใจของข้า… อิ่มเอิบยิ่งนักกก! ทะ-ท่านพ่อ…น่าจะตายไป…ก่อนหน้านี้ไว ๆ เสียด้วยซ้ำ… แค่กก!”

เพียงไม่กี่วันก่อน มันยังร่ำไห้คร่ำครวญต่อการจากไปของผู้เป็นบิดา หวาดหวั่นราวกับเด็กพิการที่ถูกทิ้งให้อยู่ลำพัง หากปราศจากเงาอำนาจของบิดา ใครเล่าจะคุ้มกะลาหัวของมัน? แต่เมื่อเวลาล่วงผ่านไปไม่กี่อึดใจ มันก็ค้นพบความจริงอีกด้านตราบใดที่ยังมี ทรัพยากร และอำนาจที่สามารถซื้อขายได้อยู่ในมือ ต่อให้ความชั่วร้ายของมันเลวทรามเพียงใด ก็สามารถตบหัวปิดปากผู้คนได้อย่างง่ายดาย

บรรยากาศรอบกายเต็มไปด้วยความเน่าเฟะจากอำนาจที่ถูกบิดเบือน ขุนนางน้อยใหญ่ที่เคยเคารพบิดาของมัน บัดนี้กลับยอมโค้งคำนับมันอย่างไร้ศักดิ์ศรี เพียงเพราะถุงทองที่ถูกโยนให้เป็นสินบน

จ้าวหย่งหยู หัวเราะหอบหืดอีกครั้ง ดวงตาขุ่นมัวเปล่งแสงบ้าคลั่ง ความเศร้าเมื่อวันวานถูกกลบหาย เหลือไว้เพียงความกระหายที่จะใช้ความมั่งคั่งซื้อความเสื่อมทรามให้ตนเองดำรงอยู่ต่อไป“แค่กก… ฮ่าฮ่าา! ตราบใดที่ข้า…ยังมีทอง… ไม่มีใครกล้าแตะต้องข้าาา!”

ต่อให้ความอัปลักษณ์และความชั่วร้ายทั้งหมดถูกปิดบังอยู่หลังประตูจวนตระกูลจ้าว แต่ข่าวลือก็เหมือนควันไฟ ไม่มีทางที่จะเก็บซ่อนให้มิดชิดได้ ผู้คนล้วนพูดกันปากต่อปากถึงการกระทำที่ต่ำช้าและโสมมของ จ้าวหย่งหยู ไม่เว้นแม้แต่เสียงร่ำไห้ของหญิงสาวผู้ถูกพรากศักดิ์ศรีก็ยังดังสะท้อนออกมาจนกลายเป็นเงื่อนงำในหมู่ชาวเมือง

แต่แล้ว… เมื่อเรื่องราวไปถึงหูของเหล่าขุนนางฝ่ายยุติธรรม สิ่งที่ผู้คนหวังว่าจะได้เห็นกลับไม่มีวันเกิดขึ้นพวกเขาเลือกที่จะนิ่งเฉย ก้มหน้าเสมือนหูหนวกตาบอด ไม่ต่างจากหุ่นเชิดไร้วิญญาณ ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยถ้อยคำ ไม่มีกฎหมายใดถูกหยิบมาใช้ต่อผู้ทรงอำนาจและทรัพย์สิน

ผู้คนในเมืองต่างได้แต่ถอนหายใจยาว ยอมรับความจริงอย่างขมขื่น“แค่ชีวิตเราเองยังเลี้ยงไม่รอด จะเอาแรงที่ไหนไปทวงความยุติธรรมให้คนอื่น…”นี่คือเสียงสะท้อนของความสิ้นหวังที่ก้องอยู่ในใจของราษฎร เพราะแม้แต่เจ้าหน้าที่บ้านเมืองเอง ยังยอมปิดตาเมินเฉยต่อความเลวร้ายเพียงเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับอำนาจเงินทองของตระกูลจ้าว

และด้วยเหตุนี้เอง ความต่ำช้าของเจ้าง่อยพิการผู้หนึ่งจึงยังคงดำเนินต่อไปโดยไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งได้ จนจวนตระกูลจ้าวในสายตาของผู้คน…ไม่ต่างจาก ขุมนรกที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางเมืองหลวง