ตอนที่ 2 รอยยิ้มที่อบอุ่นแต่ภายในหัวใจนั้นด้านชา

หมู่บ้านที่นางและลูกอาศัยอยู่ในยามนี้... มีชื่อว่า ม่อหวน หมู่บ้านซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างไกลจากเมืองหลวงนักแต่กลับไม่มีใครเอ่ยถึง ไม่มีใครอยากย่างกรายเข้าไปแม้จะใกล้เมือง แต่เส้นทางกลับกันดารยิ่งนักดินทางนั้นขรุขระ โค้งชัน และแฝงด้วยความเงียบงันผู้คนจึงมักมองหมู่บ้านนี้เป็นเพียง ทางผ่าน...ไม่มีใครหยุด ไม่มีใครอยากอยู่

ม่อหวน หมู่บ้านที่แม้แต่เสียงฝีเท้าก็ยังเดินทางมาถึงอย่างอ่อนแรงและก็เพราะความทุรกันดารเช่นนี้เอง...หมู่บ้านจึงกลายเป็นที่ซ่อนที่ดีเยี่ยมสำหรับผู้ที่ ไม่มีที่ให้หวนคืน

สตรีเจ้าของร่างเดิม ดำรงชีวิตอยู่ภายในหมู่บ้านม่อหวนด้วยวิถีอันเรียบง่ายนางปลูกผัก เลี้ยงไก่ เลี้ยงแพะ และรับจ้างหยิบจับงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ จากเพื่อนบ้านใกล้เคียงเพื่อแลกข้าวของยังชีพแม้หมู่บ้านแห่งนี้จะห่างไกลความเจริญแต่ผู้คนกลับเปี่ยมด้วยน้ำใจช่วยเหลือเกื้อกูลกันตามกำลัง

หลานจิ่วอวิ๋นทันทีที่รู้ว่าแม่ของตนหายป่วย เด็กน้อยก็เบาใจรอยยิ้มกลับคืนมาอีกครั้ง เขาวิ่งเล่นกับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันอย่างมีชีวิตชีวา ในส่วนของอดีต...สตรีเจ้าของร่างเดิมไม่เคยเอ่ยปากบอกลูกชายว่าตนเป็นใคร หรือบิดาของเขาเป็นคนเช่นไรไม่ใช่เพราะปิดบัง... แต่เพราะไม่อยากให้เขาแบกรับความเจ็บปวดที่ไม่ควรเป็นของเด็ก

“พวกเขานั้นตายไปหมดแล้ว” นั่นคือคำตอบสั้น ๆ ที่นางพูดให้บุตรชายฟัง

“ฮ่า ฮ่า… คิก คิก…” เสียงหัวเราะของผู้คนลอยมาแผ่วเบาในยามเย็นหลานเยว่จ้องมองภาพของหนุ่มสาวที่หยอกเย้ากันอย่างอ่อนโยนและพ่อแม่ที่ยิ้มให้กับลูกน้อยราวกับทั้งโลกมีเพียงพวกเขานางไม่เข้าใจ...แต่ก็เฝ้ามอง พยายามเรียนรู้พยายามจะจดจำ และซึมซับสิ่งที่เรียกว่า ความรัก

ใบหน้าเย็นชาของนางพยายามเลียนแบบภาพตรงหน้าค่อย ๆ ขยับมุมปากราวกับกำลังเรียนรู้การ ยิ้ม เป็นครั้งแรกในชีวิต

มันช่างเป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น และอ่อนโยน...หรืออย่างน้อยก็ ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นทว่า… น่าแปลกนักในขณะที่กล้ามเนื้อบนใบหน้ายกขึ้นภายในอกของนางกลับว่างเปล่าอย่างน่ากลัว

บางทีหัวใจของนาง อาจด้านชาจนไม่เหลือความอบอุ่นดั่งคนที่ตายไปแล้ว แต่ยังต้องฝืนยืนอยู่ในโลกใบนี้แต่นั่นก็เพียงพอแล้วเพียงพอที่จะสวมบทบาทของ แม่ ที่อบอุ่นถึงแม้จะเป็นแค่ละคร...ถึงแม้จะเป็นเพียงการแสดงที่ไม่มีไออุ่นใด ๆ ก็ตาม

นางยอม... ยอมแสดงบทนี้เพื่อไม่ให้ลูกชายตัวน้อยของนางต้องรู้สึกว่าชีวิตของเขา... ขาดแคลนความรักเหมือนเช่นนางเคยเป็น

“ลูกแม่ มากินข้าวได้แล้ว!” เสียงร้องเรียกอย่างอ่อนโยนดังมาจากสตรีคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าบ้านไม้เก่าหลานเยว่หันไปมอง เด็กชายที่เพิ่งถูกเรียกก็คือเพื่อนเล่นของหลานจิ่วอวิ๋นเขาหยุดเล่นและรีบวิ่งกลับบ้านด้วยรอยยิ้มทันใดนั้น... หลานจิ่วอวิ๋นก็หันกลับมามองมารดาของตนดวงตากลมใสคู่นั้นกำลังเฝ้ารอ... รอคอยคำพูดเดียวกันจากเธอ

หลานเยว่หยุดนิ่งเล็กน้อย ก่อนจะยกมุมปากขึ้นอย่างที่เธอแอบฝึกเมื่อครู่รอยยิ้มบางเบาแผ่กระจายบนใบหน้าที่มักเยือกเย็นคราวนี้เธอส่งมันให้กับลูกชายของตนเองด้วยความอ่อนโยน

“หลานจิ่วอวิ๋น… ลูกแม่ เย็นนี้แม่ทำข้าวต้มให้เจ้า”

น้ำเสียงของนาง... อ่อนโยน อบอุ่นราวกับกลั่นกรองจากหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักทั้งที่ความจริงภายในใจของหลานเยว่นั้น ช่างว่างเปล่าและชาเย็นนางเพียงแค่ ลอกเลียน โทนเสียงของหญิงเมื่อครู่แต่กลับสามารถแสดงออกได้อย่างสมบูรณ์แบบราวกับเป็นแม่ที่แท้จริง

เธอไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่า...การกระทำเล็ก ๆ เช่นนี้ สำคัญเพียงใดต่อหัวใจของเด็กคนหนึ่งทว่าคำพูดเพียงประโยคเดียวกลับทำให้ใบหน้าของหลานจิ่วอวิ๋นเปล่งประกายขึ้นในพริบตาดวงตากลมนั้นยิ้มก่อนริมฝีปากจะยิ้มตาม

“ท่านแม่!” เขาเรียกเสียงใสอย่างร่าเริงก่อนจะวิ่งตรงเข้ามาหาผู้เป็นมารดา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข…

ภายในบ้านไม้หลังเก่าท่ามกลางแสงไฟสลัวเสียงเล็ก ๆ ของหลานจิ่วอวิ๋นดังขึ้นอย่างร่าเริงเด็กชายเล่าถึงเรื่องราวการเล่นสนุกกับเพื่อน ๆ ตลอดทั้งวันใบหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา ราวกับโลกทั้งใบคือสนามเด็กเล่นหลานเยว่นั่งฟังเงียบ ๆในมือของนางถือชามข้าวต้มที่ยังอุ่นสายตาเย็นชาที่เคยไร้แวว… กลับทอดมองบุตรชายอย่างนิ่งงัน

หัวใจของนาง…เต้นสะดุดขึ้นเพียงเล็กน้อยจังหวะหนึ่งที่ผิดปกติแต่ชัดเจนพอจะทำให้นางต้องรับรู้มันคือความรู้สึกบางอย่างเจือจางแต่แผ่วเบาอย่างอ่อนโยนนางไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไรไม่รู้ว่ามันคือ ความสุข หรือ ความผูกพันแต่นางเคยสัมผัสบางส่วนของมัน... นานมาแล้วก่อนที่ชีวิตจะกลายเป็นเงาก่อนที่หัวใจจะด้านชา

“ลูกแม่... เจ้าอย่าเที่ยวเล่นมากนักเลยหากเจ้าล้มป่วย ไม่สบายขึ้นมา แม่จะทำเช่นไร…” เสียงของหลานเยว่ นุ่มนวล อ่อนโยนประโยคที่ดูห่วงใยและลึกซึ้งเช่นนี้…ไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดขึ้นเองเธอแอบได้ยินเพื่อนบ้านพูดกับลูกชายของเขาเมื่อตอนสายและเพียงไม่นาน เธอก็จดจำไว้นำมาพูดกับบุตรชายของตนในค่ำนี้...ราวกับเป็นของเธอเอง

แต่เด็กชายไม่ได้รู้ถึงที่มาเหล่านั้นสิ่งที่เขาได้ยินคือ แม่ผู้ห่วงใยเขาจากใจจริง

“ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วง!”

หลานจิ่วอวิ๋นตอบกลับอย่างแข็งขัน “ถ้าข้าเติบใหญ่ ข้าจะไม่ยอมให้ท่านแม่ลำบากอีกเป็นอันขาด!”

น้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความตั้งใจทำให้หัวใจของหลานเยว่สั่นไหวแม้ไม่อาจเข้าใจทุกอารมณ์แต่นางสัมผัสได้ถึง บางสิ่ง ที่เรียกว่าความผูกพันนางยิ้ม... แม้เป็นเพียงรอยยิ้มที่ฝืนเล็กน้อยมือข้างหนึ่งเอื้อมไปลูบศีรษะของลูกชายเบา ๆ

“แม่จะรอวันนั้น...แม่จะเฝ้ามองความสำเร็จของเจ้า” คำพูดเหล่านั้น... สำหรับเด็กชาย มันคือคำมั่นสัญญาแต่สำหรับหลานเยว่ มันคือบทเรียนอีกบทว่าความรัก... อาจไม่จำเป็นต้องรู้สึกได้ทันทีขอเพียงตั้งใจมอบให้ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้มันมีอยู่จริง

ท้องฟ้ากลางดึกพร่างพราวไปด้วยแสงดาวแสงจันทร์นวลผ่องทอดผ่านช่องหน้าต่างไม้ฉลุ เข้ามาสัมผัสพื้นกระดานเก่าภายในบ้านเงียบงันภายในอ้อมอกของหลานเยว่ เด็กชายตัวน้อยนามว่า หลานจิ่วอวิ๋น กำลังหลับใหลอย่างสงบ

เสียงลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ ราบเรียบ…ราวกับโลกทั้งใบปลอดภัยเพียงเพราะอยู่ในอ้อมแขนของมารดาแต่ในขณะที่ลูกชายฝันหวานผู้เป็นแม่กลับลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาคู่นั้นสงบนิ่ง ทว่าแฝงความตื่นรู้เธอค่อย ๆ ขยับกายอย่างเบาที่สุด เท้าของเธอสัมผัสพื้นไม้ไร้แม้เสียงก่อนจะผละออกจากร่างเล็กของลูกชายอย่างเงียบงันราวกับเงา

เพราะจิตวิญญาณของนักฆ่า... ไม่เคยหลับใหล

ภายนอก อากาศเย็นเยียบและเงียบงันใต้แสงดาว หลานเยว่ยืนอยู่กลางลานกว้างหลังบ้านร่างของเธอเคลื่อนไหวอย่างแม่นยำทรงพลัง และไร้สุ้มเสียงเธอเริ่มฝึกฝีมืออีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าท่วงท่าที่เคยใช้พรากชีวิตทักษะเดิมกลับมาด้วยความแม่นยำเกินมนุษย์แต่ในโลกใบใหม่นี้… มันไม่เหมือนเดิมเสียทีเดียวที่นี่ มีสิ่งหนึ่งที่โลกเดิมของเธอไม่มีนั่นคือพลังปราณ

มันแทรกซึมอยู่ในอากาศ…และไหลเวียนเข้าสู่ร่างของเธอราวกับตอบรับเงาแห่งความตายเส้นลมปราณในร่างกายนี้ที่ครั้งหนึ่งเคยถูกตราว่า พิการกลับตอบสนองต่อจิตสำนึกใหม่ของเธอราวกับถูกปลุกให้ตื่นพลังพุ่งพล่านประหนึ่งเขื่อนที่แตกทะลักประตูแห่งพลังในแต่ละระดับ… เปิดออกทีละชั้นอย่างไม่มีสิ่งใดขวางกั้น หลานเยว่คนเดิม อาจเป็นเพียงหญิงสาวไร้พรสวรรค์แต่หลานเยว่คนนี้คือนักฆ่าผู้ไร้เทียมทานที่แฝงกายอยู่ในโลกที่ไร้ผู้ใดรู้จักนามของเธอ