ตอนที่ 30 สำนึกเสียใจ

ท่ามกลางความทุรกันดารของเมืองชายขอบ แสงแดดแผดเผาลงมาจากฟากฟ้าอย่างไร้ปรานี ไม่มีแม้แต่เงาไม้หรือม่านเมฆใด ๆ ที่จะคอยบรรเทาความร้อนแรงจากสุริยัน ร่างของซ่งเจี้ยนหงนั่งซุกตัวอยู่ข้างกำแพงเก่า หน้าผากเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ขณะที่ริมฝีปากแห้งผากและแตกระแหง ผิวหนังแตกลอกจากแสงแดดที่รุมเร้า เขาไม่ได้กินอาหารหรือดื่มน้ำมาหลายวันแล้ว ความอดอยากทำให้ร่างกายสั่นเทิ้ม สายตาพร่ามัวจนไม่อาจเห็นใบหน้าผู้คนที่ผ่านไปมา

“หิว...ข้าหิวเหลือเกิน...” เขาครางเบา ๆ อย่างคนที่แทบจะสิ้นสติ “ขอเศษเงิน...หรือแม้แต่เศษอาหารก็ได้…”

คำพูดนั้นหลุดออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้งและแทบไม่มีใครได้ยิน จนกระทั่งเสียงเล็ก ๆ ใสบริสุทธิ์ของเด็กคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ ๆ

“ท่านลุง...หมันโถว ขอรับ”

มือเล็ก ๆ ยื่นหมั่นโถวร้อน ๆ เข้ามาใกล้ ซ่งเจี้ยนหงแทบจะขาดใจด้วยความหิว เขารีบคว้ามันมาแทบไม่ทัน ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองผู้มอบให้ กัดกินอย่างบ้าคลั่งราวกับสัตว์ป่าที่อดโซ

“นี่อีกลูกหนึ่ง” เด็กน้อยพูดขึ้นอีกครั้ง แล้วยื่นหมั่นโถวอีกชิ้นมาวางลงบนฝ่ามือที่สั่นระริกของชายหนุ่ม เขารับไว้โดยไม่ลังเล ใจกระหวัดเพียงจะกลืนกินทุกสิ่งให้เต็มท้อง จนเสียงนุ่มนวลของเด็กชายดังขึ้นอีกครั้ง

“น้ำขอรับ ท่านลุง”

ถ้วยน้ำไม้ไผ่เล็ก ๆ ที่ใสสะอาดถูกยื่นมาใกล้ริมฝีปากของเขา น้ำเย็นชื่นไหลลงคอช้า ๆ ชะล้างความแห้งผากอย่างอัศจรรย์ ราวกับสายน้ำแห่งชีวิตหลั่งไหลกลับคืนในที่สุดสติที่เคยเลือนรางของซ่งเจี้ยนหงก็เริ่มแจ่มชัด เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น มองใบหน้าของเด็กชายผู้นั้นเป็นครั้งแรก เด็กอายุราวห้าขวบ รูปร่างผอมบางแต่มีดวงตากลมโต จ้องมองเขาด้วยสายตาใสซื่อ

และแล้ว…หัวใจของเขาก็พลันสะท้านใบหน้านั้น...มันช่างคุ้นเคยนักไม่ใช่เพียงคล้าย แต่มันคือเงาสะท้อนของตัวเขาเองในวัยเยาว์! คิ้วเรียว เส้นผมดำขลับ ดวงตาคมเข้ม ทั้งหมดนั้นราวกับถูกหล่อหลอมจากสายเลือดเดียวกันและเมื่อเขาเบือนสายตาไปทางด้านหลังของเด็กชาย ร่างของสตรีนางหนึ่งก็ปรากฏอยู่ในสายตา

นางสวมผ้าคลุมเรียบง่าย แววตาเยือกเย็นดังเดิม แต่ความนิ่งสงบในดวงตานั้นกลับแฝงไปด้วยคลื่นพายุที่สั่นไหว

“หลานเยว่…” ซ่งเจี้ยนหงกระซิบ ทันทีที่สายตาของเขาสบเข้ากับนางผู้ยืนเคียงข้างเด็กชายตัวน้อย ราวกับโลกทั้งใบพลันหยุดหมุน หัวใจของซ่งเจี้ยนหงกระตุกวาบ ความรู้แจ้งพุ่งขึ้นอย่างฉับพลัน เด็กคนนี้…คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอง

ร่างกายของเขาสั่นสะท้านโดยไร้การควบคุม ดวงตาแดงก่ำราวกับจะระเบิดออกมาเป็นหยาดน้ำร้อนผ่าว มือทั้งสองสั่นเทาขณะค่อย ๆ คุกเข่าลงตรงหน้าเด็กชาย ใบหน้าซูบเซียวของอดีตขุนพลผู้ยิ่งใหญ่ซบลงแนบฝ่าเท้าเล็ก ๆ นั้น

เสียงร่ำไห้อันเจ็บปวดแหลมสูงหลุดออกมาจากลำคอ“อ๊ากกก... ฮือ... ฮือ...”เขาร้องไห้ราวกับสัตว์ร้ายบาดเจ็บ ร้องไห้เหมือนกับว่ากำลังจะตายทั้งเป็น

“ท่านลุง... ท่านเป็นอะไรหรือขอรับ?”เสียงใส ๆ ของเด็กชายเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย และความไร้เดียงสา ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความห่วงใยบริสุทธิ์แต่ซ่งเจี้ยนหงไม่มีคำใดจะตอบมีเพียงคราบน้ำตาที่ไหลไม่หยุด และมือที่กอดขาของเด็กชายแน่นราวกับจะยึดเหนี่ยวชีวิตไว้จากขุมนรกในห้วงขณะนั้น ภาพอดีตผุดพรายขึ้นในจิตใจเขาอย่างเจ็บปวด ทุกฉาก ทุกคำพูด ทุกการกระทำ...ย้อนกลับมาราวกับมีดนับร้อยเล่มกรีดแทงหัวใจ

เขาเคยเห็นแม่ของเด็ก เป็นเพียงสตรีชั่วคืน สาวอุ่นเตียงที่ไร้ค่า ไม่คู่ควรแม้แต่กับคำว่าคนรัก เขาเคยเอ่ยปากสั่งให้กำจัดทารกไร้เดียงสานี้ เพียงเพราะเด็กคนนี้ไม่มีวี่แววพรสวรรค์ เขาเคยคิดว่า…ลูกคนนี้จะเป็นมารผจญ ขัดขวางหนทางของเขาในการแต่งงานกับบุตรสาวของขุนนางใหญ่

และในวันนี้ลูกคนเดิม เด็กชายผู้นี้ กลับเป็นคนที่หยิบยื่นขนมปังและน้ำสะอาดให้เขา…โดยไม่รู้ว่าเขาคือใครความอัปยศและการตระหนักรู้ถาโถมเข้ามาเกินจะทานทน น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลไม่หยุด เขากอดขาเล็ก ๆ ของเด็กชายแน่นราวกับกำลังขออภัย ขอความเมตตาขอให้มีสิทธิ์ได้เป็นพ่อ…แม้เพียงวินาทีเดียว หลานเยว่มองภาพเบื้องหน้านั้นด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไม่มีความเวทนา มีเพียงความว่างเปล่าในใจที่ไม่สามารถเติมเต็มได้อีกเพราะบางบาดแผล...ถึงแม้จะมีคำขอโทษ ก็ไม่อาจสมานได้อีกเลย เธอปล่อยให้บุตรชายไปเล่นกับคนรับใช้เพื่อเปิดโอกาสให้บทสนทนาระหว่างเขาและเธอเกิดขึ้นโดยปราศจากผู้ฟัง

“เด็กคนนั้น…มีชื่อว่าอะไร?” ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยหยาดน้ำตาแห่งความสำนึกผิด เสียงของเขาสะอื้นเครือในลำคอ   ชายผู้เป็นพ่อ แต่ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อลูกของตน

“เขามีนามว่า...หลานจิ่วอวิ๋น” เสียงของนางราบเรียบ ไม่ยินดียินร้าย ดวงตาไม่ได้แม้แต่เหลือบมองร่างของชายตรงหน้า

ซ่งเจี้ยนหงเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้า ใบหน้าของเขาเปื้อนคราบน้ำตา“เป็นชื่อที่ดี...ช่างเป็นชื่อที่ดีนัก...”เสียงของเขาสะอื้นเบา ๆ เขาพึมพำเหมือนคนละเมอ พร้อมกัดฟันกลั้นเสียงสะอื้นที่แทบจะระเบิดออกมาจากอก“เจ้าเลี้ยงลูกของเราได้ดี...เจ้าทำได้ดีจริง ๆ...หลานเยว่ ข้าไม่กล้าฝันถึงให้เจ้าให้อภัย...ข้าแค่อยากให้เจ้ารู้ว่า ข้า...ขอโทษ”

หลานเยว่เงียบงันเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะปรายตามองเขาด้วยสายตาที่ไม่สะท้านสะเทือน ไม่มีแววโกรธเกลียด…แต่ก็ไม่มีความเมตตาเช่นกัน ในความเงียบนั้น ซ่งเจี้ยนหงก้มหน้าลงต่ำยิ่งกว่าพื้นดิน“ข้าไม่มีอะไรจะมอบให้เจ้า…ไม่มีสิ่งใดที่ข้าทำได้เพื่อชดใช้ แต่...หากข้ายังพอมีชีวิตอยู่ขอเวลาอีกสักนิด ให้ข้าได้...ทำหน้าที่ของ พ่อ สักครั้ง…แค่เพียงครั้งเดียวก็พอ...ก่อนที่ข้าจะหมดสิ้นลมหายใจนี้...”

ภายใต้ท้องฟ้าสีเทาหม่น แสงแดดยามสายอาบร่างของชายหนุ่มผู้เคยรุ่งเรือง ทว่าในยามนี้ ซ่งเจี้ยนหงกลับเป็นเพียงเงาอันเลือนรางของวันวาน แขนขาที่เคยกำยำบัดนี้บิดเบี้ยวผิดรูป พลังปราณที่เคยสะท้านปฐพีกลับมลายหาย เหลือเพียงร่างที่สั่นไหวไร้เรี่ยวแรง ราวกับผีเฝ้าทาง

 “...พลังหยดสุดท้าย...”

เขากระซิบกับตัวเอง แววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและมุ่งมั่นในคราเดียวกัน มันคือวิชาโบราณต้องห้ามที่ไม่มีใครกล้าใช้ เพราะมันจะเร่งการแตกสลายของชีพจร จนแม้แต่จิตวิญญาณก็อาจไม่เหลือให้กลับสู่สวรรค์หรือผืนดิน