ตอนที่ 29 ลักพาตัว

ยามราตรี แสงจันทร์อาบไล้เงาไม้เป็นลายพร้อยบนพื้นดิน แต่ภายในเรือนอันเงียบงันนั้น กลับเต็มไปด้วยความมืดหม่นอันน่าหดหู่ซ่งเจี้ยนหง เหม่อมองออกไปยังฟากฟ้าใบหน้าครั้งหนึ่งเคยหยิ่งผยองกลับหม่นเศร้าน้ำตาแห้งกรังบนข้างแก้มคือร่องรอยของผู้เคยเชื่อว่าตนเป็น ผู้ชนะ มาโดยตลอดเขาภาวนา...เบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน

"ขอเพียงตื่นจากฝันร้ายนี้สักที..."

ทว่าชะตากลับไม่มีวันปรานีเพราะสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นจุดจบของฝันร้าย...มันยังเป็นเพียงแค่บทเริ่มต้น

แอ๊ด...เสียงบานประตูเปิดออกอย่างเชื่องช้าเสียงฝีเท้าที่แผ่วเบาแต่หนักแน่นค่อย ๆ เดินลึกเข้ามาในห้องซ่งเจี้ยนหงเงยหน้าขึ้นทันที แววตาหวาดกลัวกับเงาร่างตรงหน้าที่ค่อย ๆ ปรากฏใต้แสงจันทร์ ชายผู้ที่เขาเคารพรักและศรัทธาเสมอมา...

"ท…ท่านอาจารย์?" เสียงของเขาสั่นคลอน...เหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำขอเพียงฝืนลมหายใจสุดท้ายชายตรงหน้าเงียบไปครู่หนึ่ง...ก่อนจะคลี่ยิ้มยิ้มที่ไม่ใช่ความเมตตา ไม่ใช่การปลอบใจหากแต่คือรอยยิ้มของผู้ที่เฝ้าชมการล่มสลายของศัตรูอย่างเพลิดเพลินใจเสียงของเขาดังขึ้น ทุ้มต่ำแต่เย็นเยียบ

“อะไรกัน... เจ้ากำลังร้องไห้อยู่หรือ?”สายตาเขากวาดมองร่างลูกศิษย์ที่ซูบผอมจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม“ช่างน่าสมเพชเวทนาเสียจริง”

ซ่งเจี้ยนหงจ้องมองชายตรงหน้าด้วยสายตาแดงก่ำทั้งความเจ็บปวด ความโกรธ และความไม่เข้าใจ ตีกันยุ่งเหยิงในดวงตาคู่นั้นริมฝีปากเขาสั่นเล็กน้อยก่อนจะเปล่งเสียงออกมาเสียงที่แหบพร่าราวคนใกล้ขาดใจ

“ท่าน…คือคนที่ทำทั้งหมดนี้ ใช่หรือไม่?” คำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบหากแต่ต้องการยืนยันสิ่งที่หัวใจเขาไม่อยากยอมรับหลานซือเหยียนหัวเราะเบา ๆ ในลำคอเสียงหัวเราะนั้นไม่มีความสุข...มันกลับเย็นชา ทะลวงลึกเข้ากระดูกสันหลังยิ่งกว่าความเงียบเขาก้าวเข้ามาใกล้ช้า ๆดวงตาคมดุจดาบจ้องมองใบหน้าของลูกศิษย์ผู้ครั้งหนึ่งเคยเปี่ยมด้วยความหยิ่งผยอง “ใช่ ข้าทำเอง”

เขาพูดเรียบง่าย...เหมือนกำลังเอ่ยถึงเรื่องดินฟ้าอากาศไม่มีเย้ยหยัน ไม่มีสำนึกผิด มีเพียงความแน่วแน่และความเย็นชา

“ตั้งแต่พิษคำสาป...จนถึงสาวงามคืนนั้น ยาในชา...แม้แต่ข่าวลือในย่านโคมแดง”“ล้วนแล้วแต่เป็นฝีมือของข้าทั้งสิ้น”

ซ่งเจี้ยนหงราวกับถูกสายฟ้าฟาดกลางอกร่างเขาสั่นสะท้าน ความจริงตรงหน้าราวกับกำแพงที่ถล่มลงมาทับหัวใจ

“แต่…ทำไม?” เขาแทบเปล่งเสียงไม่ได้ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ “ข้า...คือศิษย์ของท่าน ข้าเคารพท่านราวบิดา…”

รอยยิ้มของหลานซือเหยียนแปรเปลี่ยนเป็นเย้ยหยันแววตาของเขาไร้แววอาวรณ์ใด ๆ

 “เหตุผลเดียวที่ข้าทำทั้งหมดนี้...” หลานซือเหยียนโน้มตัวลง พูดชิดใบหูลูกศิษย์ตนเองด้วยน้ำเสียงราวกระซิบจากขุมนรก

“ก็เพราะข้าอยากเห็นเจ้าตกต่ำ...ด้วยมือของข้าเอง” ร่างของซ่งเจี้ยนหงสะท้านเฮือก ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาที่เคยแกร่งกล้าบัดนี้แดงก่ำ น้ำเสียงของเขาสั่นระรัวเหมือนเปลวเพลิงในพายุ

“ไอ้แก่สารเลว... เจ้ามันชั่วช้า ต่ำทราม สกปรกเกินกว่าคำจะบรรยาย!”

เสียงตะโกนของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น ไม่ใช่แค่เพราะร่างกายที่ถูกทำลาย หากแต่เพราะหัวใจที่เคยมอบให้ศรัทธากลับถูกเหยียบย่ำราวเศษโคลนใต้ฝ่าเท้าแต่แทนที่แม่ทัพหลานซือเหยียนจะโกรธหรือตอบโต้ด้วยวาจา เขากลับยิ้ม  ยิ้มบาง เยือกเย็น และน่ากลัวยิ่งกว่ามีดที่กำลังจ่อคอ

ผั่ก!

เสียงกระทบดังชัด ร่างของซ่งเจี้ยนหงทรุดลงในทันที ดวงตาที่เบิกกว้างเต็มไปด้วยความตกใจกลายเป็นว่างเปล่า ร่างของเขาล้มพับเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกตัดสาย หลานซือเหยียนไม่พูดสิ่งใดอีก เขาคุกเข่าลงข้างร่างไร้สติของชายหนุ่ม ใช้ผ้าดำคลุมใบหน้า และแบกขึ้นบ่าด้วยท่าทางเรียบเฉยราวกับกำลังขนกระสอบข้าว ไม่ใช่คน ค่ำคืนนั้น…จันทร์ลับ เมฆหม่น มีเพียงความเงียบงันของเงาร่างผู้หนึ่งที่พาอดีตวีรบุรุษ...หายลับไปในความมืด

ยามที่แสงแรกของเช้าวันใหม่ทาบทอลงบนหลังคาเรือน จวนตระกูลซ่งค่อย ๆ ตื่นจากความเงียบงัน บ่าวไพร่เริ่มต้นกิจวัตรดังเช่นทุกวัน...แต่มีเพียงเรือนหนึ่งที่ยังคงเงียบกริบ ไร้เงาของเจ้าของ

แม่ทัพซ่งไห่หยางรับรู้ข่าวการหายตัวไปของซ่งเจี้ยนหงในเวลาไม่นาน สีหน้าของเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับผู้ที่กำลังไตร่ตรองปัญหาใหญ่...แต่เพียงไม่นานความเคร่งเครียดนั้นก็เลือนหายไป เหลือเพียงความสงบเย็นอันน่าประหลาดบนใบหน้าของเขาเขาวางจอกชาในมือลงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะถอนหายใจช้า ๆ

“เจ้าก็หายไปเสียให้ไกลเถิด...” เสียงพึมพำดังลอดริมฝีปากที่ไม่แม้แต่จะแตะแววเศร้า

สำหรับเขาแล้ว ซ่งเจี้ยนหงอดีตดาวรุ่งแห่งตระกูลได้หมดความหมายลงทันทีที่พรสวรรค์ถูกกลืนกิน ความล้มเหลวของบุตรชายคือมลทินที่ไม่อาจปิดบังไว้ใต้พรม หากยังอยู่ เขาอาจขัดขวางทางเดินของบุตรชายคนอื่น ผู้ที่เขาตั้งใจจะผลักดันให้สืบทอดตำแหน่งหัวหน้าตระกูล

“เมื่อไม่มีค่าพอจะก้าวต่อ…ก็ไม่จำเป็นต้องเหลียวมองอีก”

แววตาของแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ในยามศึก บัดนี้กลับเย็นเยียบราวน้ำแข็ง ยิ่งกว่าใบหน้าของศัตรูที่เขาเคยฟาดฟันในสนามรบ ซ่งเจี้ยนหง ผู้เคยเป็นความภาคภูมิใจสูงสุดของเขาบัดนี้ไม่มีแม้กระทั่งคุณค่าพอจะตามหา

ร่างของซ่งเจี้ยนหงบัดนี้ถูกพัดพาไกลจากบ้านเกิด ราวกับเศษฝุ่นที่ลอยคว้างไปตามสายลม เขาถูกนำมายังเมืองเล็ก ๆ อันแร้นแค้น ณ ขอบเขตชายแดน ดินแดนที่แม้แต่นามของเขาก็ไร้ความหมาย ไม่มีใครจดจำ ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขาคืออดีตรองแม่ทัพผู้เคยยืนหยัดเหนือผู้คน

แขนทั้งสองถูกบิดผิดรูปอย่างน่าสยดสยอง ขาทั้งสองข้างไร้แรงแม้แต่จะยืนอย่างมั่นคง มือข้างหนึ่งโอบขันเก่า ๆ ใบหนึ่งไว้แนบอก ขันที่ครั้งหนึ่งอาจเคยเป็นภาชนะเครื่องประดับ แต่วันนี้…มันคือเครื่องยืนยันถึงการดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด

เขานั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของตรอกตลาดที่เต็มไปด้วยฝุ่นผง เสียงล้อเกวียน เสียงฝีเท้าของชาวบ้าน เสียงเจรจาต่อรองค้าขาย ทั้งหมดผ่านไปโดยไร้ซึ่งใครสนใจชายขอทานที่ดูเหมือนจะอยู่ตรงนั้นมานานแสนนาน ดวงตาของซ่งเจี้ยนหงหม่นหมอง ฝุ่นจับตามผิวหน้า แววตาเคยเฉียบคมบัดนี้ขุ่นมัวเหมือนกระจกเก่า ใจหนึ่งหวังเพียงเศษเงินเล็กน้อยเพื่อบรรเทาความหิว และอีกใจก็ยังเกาะความหวังเลือนราง ว่าเขาจะได้กลับสู่เมืองหลวงอีกครั้ง

แต่ช่างน่าขัน...

ผู้คนเดินผ่านเขาราวกับเงาที่ไร้ตัวตน ไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง ไม่มีเหรียญ ไม่มีคำพูด ไม่มีแม้แต่เศษเมตตา ความอดสูกัดกินเขาทีละน้อยเหมือนหนอนในกระดูก ชายผู้เคยได้รับเสียงสรรเสริญ บัดนี้ต้องเงยหน้าขอความเมตตาจากคนแปลกหน้า แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมีเพียงความว่างเปล่า