ตอนที่ 31 ลมหายใจสุดท้ายเพื่อลูก

“ลมหายใจสุดท้าย… จิตปราณจงหวนคืน แม้เนื้อจะขาด แม้กระดูกจะไหม้ หากยังมีหนึ่งใจ ขอพลิกชะตา!”

เสียงวาจานั้นขาดห้วงกลางทาง แต่ความตั้งใจชัดเจนราวดาบฟันเปลือกฟ้า แสงปราณสีดำทะมึนปะทุขึ้นจากเส้นชีพจร ค่อย ๆ กระจายแทรกผ่านกระดูกและกล้ามเนื้อ เผาไหม้ลึกจากภายใน เสมือนเพลิงอเวจีค่อย ๆ ล้างชำระร่างที่เน่าเปื่อย

เสียงกรีดร้องติดอยู่ในลำคอ ถูกความเจ็บปวดแปรเป็นความเงียบงันแทบไร้เสียงกล้ามเนื้อที่เหี่ยวแห้ง บัดนี้กลับคืนสภาพ แขนขาที่ผิดรูป ค่อย ๆ บิดกลับสู่ความสมบูรณ์ราวกับซากศพฟื้นคืนจากโลง ดวงตาที่เคยหม่นหมอง เริ่มมีประกายแสงแห่งชีวิตแต่เบื้องหลังการฟื้นคืนนี้ คือราคาที่ไม่อาจเปลี่ยน…ชีวิตของเขา มีเวลาเพียงอีกสามชั่วยาม ก่อนที่จิตวิญญาณจะมอดดับจากพิภพนี้ไปตลอดกาล

เขายิ้ม…แม้ร่างกายจะปวดร้าว แต่หัวใจกลับสงบนิ่งเพราะเขาไม่ได้ขอเวลานั้นเพื่อล้างแค้นไม่ใช่เพื่อกลับไปเป็นยอดขุนพลผู้รุ่งโรจน์ในอดีตแต่เพื่อทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำ ขอเป็นพ่อ…เพียงครั้งเดียวก็ยังดี เมื่อเขาก้าวออกจากเงามืด ร่างนั้นยังสวมชุดขาดรุ่งริ่ง เปื้อนฝุ่นและเลือด

หลานเยว่ยืนอยู่ตรงหน้าดวงตานิ่งเฉย ไม่มีแววไหวใด ๆ ในแววตา นางโยนถุงเงินใบหนึ่งให้เขา เสียงเหรียญกระทบกันดังกังวานในความเงียบ “จงทำหน้าที่ของเจ้าซะ” ถ้อยคำเย็นชา…

ซ่งเจี้ยนหง รับถุงนั้นด้วยสองมือที่ครั้งหนึ่งเคยถือดาบพิชิตศัตรูนับร้อยบัดนี้ถุงเงินนั้น กลับมีค่ายิ่งกว่าราชสมบัติเพราะมันคือโอกาสสุดท้ายที่เขาจะสร้างภาพหนึ่งภาพ ให้ลูกได้จดจำ

เขาเงยหน้าขึ้น ยิ้ม ไม่ใช่รอยยิ้มของชายผู้ภาคภูมิแต่เป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความขอบคุณอย่างที่สุดของหัวใจ

“ขอบคุณนะ…” เสียงแผ่วเบา ละเอียดดุจสายลม แต่กลับหนักแน่นเสียจนสามารถสะเทือนถึงก้นบึ้งใจ เมื่อถุงเงินอยู่ในมือ เขาใช้สิ่งนี้เปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งถูกแทนที่ด้วยอาภรณ์สะอาดเรียบเรียง แม้จะไม่หรูหรา แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาดูสง่างามอีกครั้ง ดุจคุณชายในตำนานผู้หวนคืนจากเงามืด พัดไม้ไผ่ในมือสะบัดเบา ๆ สอดคล้องกับรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าเขายืนอยู่กลางลานตลาด ร่างสูงสง่าตัดกับแสงแดด

"หลานจิ่วอวิ๋น!" เสียงเรียกนั้นชัดเจน อ่อนโยนนัก ดุจเสียงพ่อผู้กลับมาจากแดนไกลเด็กชายตัวน้อยหันขวับ เบิกตากว้างราวกับเห็นเทพในนิทาน

"ท่านลุง!" เขาวิ่งเข้ามาโผกอดอย่างไม่ลังเล ดวงตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความสุข

"ฮ่าฮ่า เด็กดี วันนี้ลุงจะพาเจ้าเที่ยวเล่น" เสียงหัวเราะของซ่งเจี้ยนหง ดังกังวาน คล้ายเสียงของคนที่มีทุกสิ่งพร้อม แม้เบื้องหลังคือชีวิตที่เหลือเพียงไม่กี่ลมหายใจ เขาอุ้มเด็กชายขึ้นสูง โอบกอดแน่นด้วยความรักที่แท้จริงครั้งแรกในชีวิต

ตลอดทั้งวัน เขาจูงมือลูกชายเที่ยวไปทั่วตลาด ชิมอาหารอร่อย เดินผ่านร้านของเล่น ดูการแสดงหุ่นกระบอก และหยุดแวะที่แผงขนมที่เด็กน้อยชอบ ความสง่างามของเขา กับความสดใสของเด็กน้อย ดึงดูดสายตาผู้คนรอบข้าง หลายคนถึงกับหยุดมอง ยิ้มโดยไม่รู้เหตุผล แต่แล้ว...

ทันใดนั้น ร่างของซ่งเจี้ยนหง สะท้านเบา ๆ เจ็บร้าวจากภายในประดุจเปลวไฟสีดำเริ่มลุกขึ้นอีกครั้ง มันคือสัญญาณเตือนว่าเวลาของเขา…ใกล้สิ้นสุดเขาย่อตัวลงมาเงียบ ๆ สวมรอยยิ้มอ่อนโยนที่สุดในชีวิตให้ลูกชาย

"หลานจิ่วอวิ๋น เจ้าต้องเป็นเด็กดีของแม่นะ… ลุงเหนื่อยมากแล้ว ขอลุงพักสักครู่ได้ไหม?"

เสียงนั้นอ่อนล้า แต่แฝงด้วยความอบอุ่นราวผืนผ้าอุ่นในคืนหนาว

"ท่านลุง คราวหน้าท่านต้องพาข้าเที่ยวอีกนะ!"

คำพูดง่าย ๆ จากเด็กชายแทงลึกเข้าไปในหัวใจที่กำลังจะหยุดเต้นซ่งเจี้ยนหง ยิ้ม ไม่ตอบ เพียงพยักหน้า…ก่อนหมุนตัวเดินจากไปเขาเดินจนไกลพอ…ไกลพอที่ลูกจะไม่เห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้

ใต้ต้นไม้ใหญ่ เขานั่งลงช้า ๆ พิงลำต้นไม้ ดวงตาค่อย ๆ หลับลงพร้อมรอยยิ้มสุดท้าย รอยยิ้มที่สะท้อนความสุข…และการไถ่บาปของผู้เป็นพ่อที่เคยพลาดดวงอาทิตย์คล้อยต่ำ ลำแสงสุดท้ายส่องผ่านใบไม้ซ่งเจี้ยนหง…เงียบงัน ดั่งใบไม้ที่ปลิวตกสู่ดินโดยไร้เสียง

เสียงฝีเท้าของหลานเยว่เบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน นางยืนอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว สายตาจับจ้องร่างของชายคนหนึ่งที่เอนพิงอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่แสงแดดยามสายลอดผ่านหมู่ใบไม้ตกกระทบใบหน้าของเขา ซ่งเจี้ยนหง นอนนิ่ง รอยยิ้มจางบนใบหน้า...ไม่ใช่รอยยิ้มแห่งชัยชนะ หรืออำนาจแต่เป็นรอยยิ้มของผู้ที่ได้อำลาทุกสิ่งโดยไม่มีความเสียใจใดตกค้าง

หลานเยว่หยุดยืนตรงนั้น เงียบงันไร้ถ้อยคำไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีน้ำตานางไม่ได้รู้สึกยินดี...แต่ก็ไม่โศกเศร้าแววตาคู่นั้นเรียบสนิทประหนึ่งผิวน้ำในคืนไร้ลมนางมองเขาราวกับเพียงแค่เงาเงียบในอดีตที่หวนกลับมาทักทายชั่วครู่ แล้วก็จากไปอีกครานางหันไปทางข้ารับใช้ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ก่อนเอ่ยเสียงเรียบด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความลังเล

“นำร่างเขากลับไปที่จวน...ทำป้ายหลุมศพให้อย่างดีที่สุด”

ข้ารับใช้พยักหน้ารับคำอย่างเงียบงัน ก่อนรีบเดินเข้าไปประคองร่างผู้ล่วงลับด้วยความเคารพหลานเยว่ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง ลมหายใจของนางสม่ำเสมอ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ราวกับกำแพงน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย

นางมิได้ทำเพื่อผู้ตาย แต่ที่นางทำ…คือเพื่อลูกของนางเพื่อลูกชายตัวน้อยที่สมควรได้รับความจริงลูกของนางจะไม่เติบโตขึ้นโดยปราศจากความรู้ว่าเขาเคยมี พ่อไม่ใช่ภาพลวงในเงาอดีต แต่คือบุรุษผู้หนึ่งที่แม้จะผิดพลาดและหลงทาง…แต่ยังพยายามกลับมาในวาระสุดท้ายเพื่อทำสิ่งที่ถูกต้องนั่นคือสิ่งที่หลานเยว่…ในฐานะแม่จะยอมให้ลูกได้รับไว้ในความทรงจำนางหันหลังกลับจากต้นไม้นั้นทิ้งอดีตไว้เบื้องหลังและพาอนาคต...เดินไปข้างหน้า

ศัตรูหนึ่ง… ได้รับผลของกรรมที่ตนก่อไว้และนั่น...ยังเป็นเพียงจุดเริ่มต้น

ผู้คนอีกมากมายยังคงมีชื่อสลักอยู่ในหัวใจของนางรายชื่อเหล่านั้นไม่เคยลบเลือน ไม่เคยจางหายพวกเขา...ต่างเป็นผู้ที่ก่อรอยแผลในอดีตและถึงเวลาที่นางจะเป็นผู้ส่งคืนทุกสิ่งทั้งความเจ็บปวด ความสูญเสีย และความแค้นหลานเยว่หันหลังให้หลุมศพชุดคลุมสะบัดตามแรงลม ดั่งธงรบที่ปลิวไหวเหนือสนามสงครามไม่มีคำอำลาไม่มีความเวทนา นางคือสตรีที่โลกเคยเหยียบย่ำและบัดนี้…โลกทั้งใบจะต้องสั่นสะเทือนภายใต้ฝ่าเท้าของนาง