ตอนที่ 32 แม้ฟ้าดินจะสรรเสริญหากแต่หัวใจมนุษย์ยังไร้เมตตา

ข่าวการสิ้นใจของซ่งเจี้ยนหง แพร่สะพัดไปทั่วแผ่นดินราวลมที่ไร้ทิศทางชายผู้เคยรุ่งเรืองที่สุดในราชสำนัก ผู้คนเคยกล่าวถึงเขาด้วยถ้อยคำยิ่งใหญ่ผู้ที่อายุไม่ถึงสามสิบก็สามารถนั่งในตำแหน่งรองแม่ทัพได้อย่างองอาจแต่ในยามที่เขาล้มลง กลับไม่มีแม้เงาของใครสักคนจะยอมเฉียดเข้าใกล้หลุมศพของเขา

ไม่มีเสียงร่ำไห้ ไม่มีคำไว้อาลัยผู้ที่เคยยกย่องเขาในวันรุ่งเรืองกลับเป็นผู้ที่หมางเมินเขายิ่งกว่าคนแปลกหน้าในวันที่เขาตกต่ำแม้แต่คนในสายเลือดเดียวกันก็หลีกหนีราวกับกลัวว่าความอับอายจะลามถึงชื่อสกุลของตนเขาเคยเป็นยอดคนที่ใครต่างหวังพึ่งพิงแต่เมื่อไร้พลังปราณ เมื่อชื่อเสียงพังทลายเขาก็ไม่ต่างจากฝุ่นผงที่ไม่มีใครจดจำ

ร่างของเขาถูกฝังไว้ภายในจวนของหลานเยว่ สตรีเพียงผู้เดียวที่เขาเคยทอดทิ้ง เคยเหยียบย่ำหัวใจ และเคยมองข้ามแต่สุดท้าย...กลับเป็นนาง ที่มอบที่พักพิงสุดท้ายให้อย่างเงียบงันมิใช่เพราะความรักหากแต่เพื่อให้บุตรชายของนางได้เติบโตโดยไม่ต้องหลบสายตาใครอย่างน้อย…เขาก็มี พ่ออยู่ในความทรงจำ

ไม่มีศิษย์ ไม่มีนาย ไม่มีสหาย ไม่มีแม้แต่ศัตรูที่คิดจะลบหลู่หลุมศพนี้มีเพียงแผ่นไม้เรียบง่ายและต้นไม้ใหญ่ที่ปล่อยร่มเงาให้คนตายได้พักผ่อนอย่างเงียบสงบ นี่คือ...ปลายทางของคนที่เคยยิ่งใหญ่ที่สุดแม้ฟ้าดินจะเคยสรรเสริญ หากหัวใจมนุษย์ยังไร้เมตตาสุดท้าย...ก็เหลือเพียงดินปนเถ้า และความเงียบที่ไม่มีใครต้องการจดจำ

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังแว่วมาในอากาศยามบ่าย แหบพร่า เย็นเฉียบ ราวกับสายลมที่พัดผ่านป่าช่วงปลายเหมันต์

“เหอะ… ข้าไม่รู้จะสรรหาคำใดมาเปรียบเปรยกับเจ้าให้เหมาะดี”แม่ทัพหลานซือเหยียนเอ่ยพลางก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าไม่ได้เต็มไปด้วยความยินดี แต่มากไปด้วยแววเยาะเย้ยที่ถูกเก็บงำไว้ภายใต้หน้ากากของความสุภาพ

“เจ้าคือผู้ที่เอ่ยปากให้ข้าจัดการมันกับมือ…แต่กลับเป็นเจ้าผู้นำร่างไร้วิญญาณของมันมาไว้ในจวนนี้เสียเอง”ถ้อยคำของเขาราบเรียบ ทว่าทุกถ้อยทุกคำเหมือนดาบปลายแหลมจี้ตรงกลางอก ไม่มีความอ่อนโยนของบิดาที่พูดกับบุตรสาว…มีเพียงน้ำเสียงของผู้ร่วมขบวนการที่จับจ้องผลประโยชน์ร่วมกัน

หลานเยว่ยืนอยู่ริมระเบียง ใบหน้างดงามสงบเยือกเช่นเคย นางไม่ได้หันมาสบตาเขา แต่ยังคงมองไปยังลานกว้าง ที่นั่น เด็กชายตัวน้อยผู้เป็นดั่งดวงใจของนางกำลังวิ่งเล่นไล่จับกับบ่าวรับใช้อย่างร่าเริง

“แล้วมันผิดตรงไหนหรือ?” นางตอบกลับเรียบเย็น“ร่างของเขา ไม่มีวิญญาณอีกต่อไป…อย่างน้อยก็ยังมีประโยชน์ เป็นปุ๋ยชั้นดีให้ไม้ในเรือนข้าได้เบ่งบาน”

คำพูดของนางไม่แม้แต่จะสั่นสะเทือนอารมณ์ในน้ำเสียง ความไร้ความรู้สึกถูกกล่าวออกมาราวกับกำลังพูดถึงใบไม้แห้ง หรือเศษขยะในลานหลังบ้าน

แม่ทัพหลานซือเหยียนนิ่งไปเพียงครู่ รอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปากคล้ายจะเจือด้วยความพึงใจและระแวดระวังไปพร้อมกัน เขาหัวเราะเบาอีกครั้ง น้ำเสียงคราวนี้ไม่ต่างจากงูที่เลื้อยผ่านหญ้าแห้ง“เจ้ากำลังกลายเป็นข้าทีละนิด…เยว่เอ๋อร์”

เสียงของหลานเยว่เอ่ยเบา แต่แฝงด้วยแรงกดดันราวกับภูผาถล่ม“ฝีปากกล้าของท่าน หากยังไม่รู้จักประมาณตน วันหนึ่งอาจได้กลายเป็นปุ๋ยบำรุงต้นไม้ในเรือนข้าก็เป็นได้...พื้นที่ในสวนข้ายังว่างอีกมาก และคงไม่เลวหากใช้เป็นที่ให้ศิษย์กับอาจารย์สนทนากันในโลกหลังความตาย”

คำพูดของนางราบเรียบ ไร้อารมณ์ ทว่าเหมือนกระบี่คมกริบเฉือนลึกถึงไขสันหลัง ทันใดนั้นเอง สีหน้าของแม่ทัพหลานซือเหยียนถึงกับสั่นไหว แววตาเคยนิ่งราวน้ำแข็งพลันสั่นระริกไปเพียงชั่วขณะ แม้จะรวบรวมสติไว้ได้ในเวลาไม่นาน แต่รอยฝืนยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้ากลับเผยให้เห็นความหวั่นไหวที่ซ่อนอยู่

“ฮ่ะ...เจ้าโตขึ้นจนข้าต้องระวังคำพูดกับเจ้าเสียแล้ว เยว่เอ๋อร์” เขาว่าพลางยกมือลูบเคราเบา ๆ แสร้งหัวเราะอย่างคนใจดี

“แต่ข้าก็มิได้มาเพื่อถกเถียง วันนี้เพียงมารับตัวหลานจิ่วอวิ๋นไปเยี่ยมที่จวนของข้าสักครา เด็กน้อยสมควรได้รู้...ว่าเขามีท่านตาผู้รักและภาคภูมิใจในตัวเขาเพียงใด”

น้ำเสียงของแม่ทัพในวินาทีนั้นเปลี่ยนไปเป็นอบอุ่น ผิดแผกจากบทสนทนาเมื่อครู่ แววตาเปล่งประกายราวกับมองเห็นอนาคตอันรุ่งโรจน์ของหลานชายที่ตนหมายจะปลุกปั้นให้เป็นทายาทผู้ยิ่งใหญ่ในนามตระกูลหลาน

เขาไม่ได้เอ่ยสิ่งใดเกี่ยวกับผู้เป็นบิดาของเด็กชาย ชายที่เคยถูกเขาผลักให้ตกต่ำสู่ขุมนรกเพราะในสายตาของเขา ชื่อซ่งเจี้ยนหงได้ถูกลบเลือนไปจากสายโลหิตแล้ว บัดนี้ เหลือเพียง หลานจิ่วอวิ๋น สายเลือดของเขา อนาคตของเขา และอำนาจที่เขาจะใช้เด็กผู้นี้เป็นสะพานไปถึงมัน

"จำคำพูดของข้าไว้ให้ดี..." น้ำเสียงของหลานเยว่เย็นเยียบราวน้ำแข็งที่กัดลึกถึงกระดูก ดวงตาของนางไม่ไหวติงขณะเอ่ยถ้อยคำอย่างช้า ๆ ราวกับทุกรายละเอียดล้วนถูกคำนวณมาอย่างแม่นยำ

"ตราบใดที่ท่านยังยอมแบกร่างนั้น ทำหน้าที่เป็นมือเป็นเท้าให้ข้า...ท่านก็จะได้อยู่ใกล้หลานชายของท่าน" นางหยุดเพียงครู่ ก่อนจะปรายตามองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา

“ตราบใดที่ท่านยังทำหน้าที่เป็นมือเป็นเท้าให้ข้า ท่านก็จะได้เห็นหน้าหลานชายสุดที่รักของท่านต่อไป แต่หากวันใดท่านไร้ประโยชน์ขึ้นมา…แม้แต่ธรณีหน้าจวนของข้าเอง ก็อย่าได้หวังว่าจะมีโอกาสเหยียบย่างอีกแม้ครึ่งก้าว”

คำของนางราวกับมีดที่กรีดซ้ำบนแผลเก่า เสียงของนางไม่ดังนัก แต่กลับหนักหนายิ่งกว่าเสียงตวาด เพราะสิ่งที่แฝงอยู่คืออำนาจ...และการปฏิเสธสายเลือด ท่านแม่ทัพหลานซือเหยียน สะท้านไปทั้งร่าง สีหน้าฉายชัดทั้งความอับอายและความปวดร้าว แม้จะเคยบัญชากองทัพนับหมื่น ฝ่าศึกนับร้อย แต่ในยามนี้กลับพ่ายแพ้สิ้นเชิงต่อบุตรสาวของตน

เขาก้มหน้าลงช้า ๆ อย่างไร้ศักดิ์ศรี กลืนน้ำลายอันขมขื่นลงคอ ก่อนจะฝืนเปล่งเสียงแผ่วเบาออกมา

"...เออ ข้าเข้าใจแล้ว" คำตอบที่ไร้การโต้แย้ง เปรียบเสมือนตราประทับของผู้แพ้ แพ้ทั้งในฐานะบิดาและในฐานะคน

หากความภาคภูมิใจเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตบั้นปลายของเขาคือหลานชายตัวน้อย นั่นก็เท่ากับเขายอมสวมโซ่ตรวนแห่งความผิดไปชั่วชีวิต เพราะบาปทั้งมวลนั้น ล้วนเริ่มต้นจากเขาเอง ผู้เคยเหยียบย่ำนางราวกับของไร้ค่า

แม่ทัพหลานซือเหยียนสูดลมหายใจลึก ฝืนข่มแววสะเทือนในดวงตาให้สงบนิ่ง พยายามเย็บรอยปริแตกแห่งศักดิ์ศรีให้เรียบตึงดังเดิม เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ปั้นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สุดเท่าที่เคยมีมาในชีวิต

“หลานจิ่วอวิ๋น… มาทางนี้เร็วสิ ตาจะพาเจ้าไปเที่ยวเล่น”เสียงของเขานุ่มละมุนจนผิดวิสัยแม่ทัพผู้เคยกร้าวกร่างในสนามรบ“ตามีของดีมากมายที่จะให้เจ้า… ของที่ข้าไม่เคยยกให้ใครมาก่อนเลย”

เด็กชายตัวน้อยหันกลับมา ดวงตาเป็นประกายก่อนจะวิ่งเข้ามาหา เขาไม่รู้เลยว่าในอกของชายผู้นั้นสั่นไหวเพียงใด ไม่รู้เลยว่า... รอยยิ้มของเขา คือสิ่งที่ทำให้ปีศาจในใจของชายชราเงียบเสียงลง รอยยิ้มนั้นไม่มีบุตรคนใดเคยได้รับ ไม่มีผู้ใดในโลกเคยได้เห็นเพราะในสายตาของแม่ทัพหลานซือเหยียน หลานชายผู้นี้คือเสี้ยวสุดท้ายของแสงสว่าง