ตอนที่ 35 รูปโฉมงดงามแต่หัวใจอัปลักษณ์

หลานอวี้ซิน  นางคือหนึ่งในสตรีผู้เลอโฉมที่ผู้คนทั่วหล้าต่างร่ำลือ ยกย่องว่างามล่มเมือง มิใช่เพียงเพราะรูปโฉมงดงามดุจหยาดพิรุณในยามวสันต์ หากแต่ยังเปี่ยมด้วยพรสวรรค์ด้านปราณที่หาได้ยากยิ่ง ด้วยความสมบูรณ์พร้อมประหนึ่งเทพีจากสรวงสวรรค์ นางจึงเติบโตขึ้นมาท่ามกลางถ้อยคำสรรเสริญและสายตาชื่นชมไม่เว้นวัน ไม่ว่าภายในจวนใหญ่ หรือกระทั่งในราชสำนัก ทุกย่างก้าวของนางล้วนมีผู้เอาใจใส่ เฝ้าปรนนิบัติประหนึ่งมณีเลอค่าที่ต้องถนอมรักษา

ทว่า... ความรักใคร่ที่นางได้รับอย่างไม่ขาดสายกลับกลายเป็นขุมเชื้อเพลิงเงียบงัน ที่ค่อย ๆ หล่อหลอมให้นางกลายเป็นสตรีผู้เอาแต่ใจในระดับที่น่าเกรงขาม สิ่งใดขัดหูขัดตา นางพร้อมจะขจัดให้สิ้นซาก ผู้ใดไม่ยกยอ ก็ล้วนถูกผลักไสให้ออกห่างโดยไร้เยื่อใย

อารมณ์ของนางนั้น เปราะบางดุจแก้วใส ทว่าเมื่อโทสะเข้าครอบงำ กลับเฉียบคมไม่ต่างจากคมมีดที่ฟาดฟันโดยไม่ปรานี ความงดงามที่เคยตราตรึงผู้คนมอดมลายลงในพริบตา ใบหน้าอันงามเลิศแปรเปลี่ยนเป็นความบิดเบี้ยวปนเปื้อนพิษร้าย ดวงตาวาวโรจน์แดงฉาน ริมฝีปากขบแน่น ดั่งต้องการกัดทำลายสิ่งตรงหน้า มือเรียวสั่นระริกเพราะแรงริษยาอันลึกล้ำที่ปะทุจากเบื้องใน

ในห้วงจิตอันเย็นชาของนาง อำนาจและศักดิ์ศรียิ่งใหญ่เหนือสิ่งอื่นใด ความเมตตานั้นหาได้มีที่ทาง ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด แม้กระทั่งญาติสายเลือดเดียวกัน หากขวางทาง… ย่อมต้องถูกขจัด แม้นางจะงามล้ำเพียงใด หากหัวใจกลับเต็มไปด้วยความริษยา ความชิงชัง และมืดดำจนยากเยียวยา แล้วความงามภายนอกนั้น... ก็ย่อมไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง

เพราะเหตุนี้เอง หลานอวี้ซินจึงได้รับสมญานามอันน่าหวาดหวั่น หญิงงามผู้มีหัวใจอัปลักษณ์ที่สุดแห่งยุคสมัย

เมื่อแม่ทัพหลานซือเหยียนเริ่มนำหลานจิ่วอวิ๋นมาเยือนจวนอยู่เนือง ๆ สายตาเย็นชาใต้รอยยิ้มของหลานอวี้ซินก็เริ่มจับจ้อง และไม่นานนัก... นางก็เริ่มลงมือ

ในวันหนึ่ง ขณะที่เด็กชายถูกพามาอีกครั้ง หลานอวี้ซินก้าวออกมาต้อนรับด้วยท่วงท่าอ่อนโยนราวบุปผาแรกแย้ม

“หลานจิ่วอวิ๋น ป้าเอง... ป้าคือพี่สาวของแม่เจ้า”

น้ำเสียงของนางละมุนละไม ราวกับสายลมปลายฤดูหนาวที่เริ่มอุ่นขึ้นเมื่อเหมันต์จางหาย มือเรียวลูบศีรษะเล็กอย่างแผ่วเบา หากแต่เบื้องหลังดวงตาคู่นั้น กลับแฝงไว้ด้วยแววลึกลับ เยียบเย็นและลึกเกินหยั่ง ราวกับคมมีดที่ซ่อนไว้ในผ้าคลุมแพร หากความคิดสามารถแผดเผาได้ หลานจิ่วอวิ๋นคงมอดไหม้ไปแล้วในเสี้ยวนาทีนั้น

ของหวาน ขนมหอมกรุ่น ของเล่นประหลาดตา และเครื่องประดับเล็ก ๆ ถูกยื่นออกมาพร้อมรอยยิ้มที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

“เด็กดีจริง ๆ... หลานรักของป้า”

คำพูดนั้นคล้ายคำปลอบประโลมจากผู้ใหญ่ผู้เมตตา หากแต่สำหรับนาง มันคือเสียงกระซิบของแผนการที่กำลังดำเนินอยู่ทีละก้าว

หลานจิ่วอวิ๋นยกมือไหว้อย่างสุภาพ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงใสซื่อไร้เดียงสา

“ขอบคุณขอรับ” เสียงหัวเราะเบา ๆ ของหลานอวี้ซินพลันดังขึ้นอีกครั้ง สีหน้าไม่แสดงพิษภัยใด ๆ ทว่าในใจของนางกลับร่ำรำพันอย่างเงียบงัน “เจ้าช่างเฉลียวฉลาดเกินเด็ก... และยิ่งเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ยิ่งควรถูกกำจัดเสียแต่เนิ่น ๆ”

ทว่าหลานอวี้ซินหาได้หยุดเพียงรอยยิ้มและวาจาเสแสร้งไม่ นางวางหมากไว้อย่างแยบคาย ด้วยการส่งบุตรของตน ซึ่งมีวัยใกล้เคียงกับหลานจิ่วอวิ๋น ออกมาเป็นเพื่อนเล่น เด็กทั้งสองปรากฏตัวด้วยท่าทีร่าเริง อบอุ่นดั่งญาติผู้เยาว์ในเรือนใหญ่ ดูเผิน ๆ คล้ายภาพแห่งมิตรภาพอันไร้เดียงสา

หลานอวี้ซินยืนมองภาพเบื้องหน้า ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มละมุน หากแต่ในดวงตากลับส่องประกายเยียบเย็นเฉียบขาด

สำหรับนาง… “มิตรภาพมิใช่สะพานเชื่อมใจ หากแต่คือเชือกที่ผูกเหยื่อไว้ไม่ให้หนี”

นางรู้ดี เด็กในวัยเยาว์นั้นช่างง่ายต่อการชักจูง รอยยิ้มจริงใจ เพื่อนเล่นผู้เข้าอกเข้าใจ ของเล่นสักชิ้นสองชิ้น หรือขนมหวานรสดีก็เพียงพอจะเปิดประตูแห่งความไว้เนื้อเชื่อใจ และเมื่อความวางใจบังเกิด การล่อลวง... ก็ไม่ต่างจากการชวนเด็กน้อยหลงทางไปชมแสงดาว ในคืนเดือนมืด

ระหว่างที่หลานอวี้ซินยืนอยู่ใต้เฉลียงเรือน ชุดแพรไหมที่สวมพลิ้วไหวตามสายลมเบา กลิ่นดอกเหมยที่ปลิวมากับลมหนาวราวจะขับเน้นภาพของนางให้ยิ่งงดงามจับตา ทว่าหากมีผู้ใดล่วงรู้ถึงกระแสความคิดในหัวใจของนาง คงต้องหนาวสะท้านยิ่งกว่าสายลมใด

นัยน์ตาของนางทอดมองภาพเบื้องหน้า เด็กชายสองคนกำลังวิ่งเล่นกันอย่างเบิกบาน เสียงหัวเราะใสซื่อของหลานจิ่วอวิ๋นประสานกับเสียงของบุตรนางดั่งดนตรีไร้เดียงสา เสียงที่ควรจะน่าชื่นใจสำหรับผู้ใหญ่ทั่วไป... แต่สำหรับหลานอวี้ซิน มันกลับเหมือนมีดปลายแหลมที่กรีดใจทุกครั้งที่ได้ยิน

รอยยิ้มอ่อนโยนประดับอยู่บนใบหน้านาง มุมปากยกขึ้นอย่างพอเหมาะ เหมือนสตรีผู้เปี่ยมเมตตาเฝ้าชมลูกหลานเล่นสนุก หากแต่ในเบื้องหลังของดวงตาคู่นั้น กลับวาวโรจน์ด้วยความคิดอันดำมืด ลึกลงไปในสำนึก... คือเปลวเพลิงแห่งริษยาและโทสะที่แทบสะกดไว้ไม่อยู่

“ข้าจะกำจัดเจ้าเด็กสวะนี่อย่างไรดีนะ...”“ยิ่งเจ้าทำท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูเช่นนี้ ข้าก็ยิ่งอยากจะบดขยี้เจ้าให้แหลกคามือ”

ถ้อยคำในห้วงคิดนั้นเลวร้ายเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ยออกมา ราวกับพิษร้ายที่ไหลวนอยู่ในใจ ความงดงามภายนอกที่นางพึงภาคภูมิ กลับยิ่งตอกย้ำความอัปลักษณ์ภายในที่บิดเบี้ยวเกินเยียวยา

มือเรียวของนางยกขึ้นแตะแก้มเบา ๆ ประหนึ่งละอายแดด หากแท้จริงแล้วเป็นเพียงการกลบเกลื่อนสีหน้าเมื่อความคิดชั่วร้ายไหลทะลักออกมาจนแทบกลั้นไว้ไม่อยู่

ภาพเด็กสองคนกำลังไล่จับกันในสวนยิ่งย้ำเตือนนางถึงภัยที่กำลังเติบโตตรงหน้าภัยที่ไม่อาจปล่อยไว้ได้ รอยยิ้มที่นางส่งให้เด็ก ๆ ยังคงละมุนละไมไม่เปลี่ยน มือก็ยังโบกเบา ๆ เรียกให้กลับมารับขนมอีกชิ้น ราวกับนางคือแม่พระผู้เปี่ยมไปด้วยความห่วงใย หลังจากที่เด็กน้อยรับขนมจากมือของนางไปอย่างไร้เดียงสา นางยังฝืนยิ้ม ตบไหล่เขาเบา ๆ อย่างเอ็นดู พลางส่งเขากลับไปวิ่งเล่นในสวนกับบุตรของตน ราวกับไม่มีสิ่งใดผิดปกติ

แต่ทันทีที่หลังของหลานจิ่วอวิ๋นลับตา รอยยิ้มบนใบหน้านางก็ร่วงโรยลงราวกลีบบุปผาที่ถูกเหยียบย่ำ นางหันหลังทันที มุ่งหน้าไปยังอ่างน้ำล้างมือที่ตั้งอยู่ตรงเฉลียงด้วยฝีเท้ารวดเร็วผิดปกติ มือเรียวขาวราวหยกยื่นไปคว้ากระบวย ตักน้ำซัดใส่มือซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับต้องการชะล้างบางสิ่งที่มิอาจมองเห็น

“สกปรก… ช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก”“เด็กเวรนั่น... แค่สัมผัสก็เหมือนมือข้าถูกไฟเผา!”

นางสบถเสียงต่ำราวกับสาปแช่ง ผ่านไรฟันที่ขบแน่น เสียงนั้นเบานักจนแทบไม่อาจได้ยิน แต่เต็มไปด้วยพิษร้ายจนแม้แต่น้ำในอ่างยังเหมือนจะสั่นสะท้าน มือของนางยังคงล้างต่อเนื่อง ราวกับต้องการให้ผิวเนื้อหลุดลอกออกตามความสะอิดสะเอียนที่ก่อตัวขึ้นในจิตใจ

“ไร้เดียงสา? ฮึ… ข้ารู้ดีว่าเจ้ากำลังล่อลวงทุกคนด้วยภาพลวงตาเหมือนที่ข้าเคยทำ...”นางเงยหน้าขึ้น มองเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่ในผิวน้ำ นัยน์ตาที่เคยงามจับใจ กลับฉายแวววาวโรจน์ด้วยความเคียดแค้น

ในวินาทีนั้น หลานอวี้ซินสัมผัสได้ถึงรอยร้าวบนหน้ากากที่เธอสวมใส่มาเนิ่นนานหน้ากากของหญิงผู้เลอโฉมและเปี่ยมเมตตา มันเริ่มแตกร้าว เผยให้เห็นตัวตนอันแท้จริงที่ดำมืดและน่าเกลียดเกินบรรยาย มือเปียกน้ำสั่นระริกไม่ต่างจากหัวใจที่กำลังสะท้านด้วยแรงริษยานางสูดลมหายใจลึก พยายามกลืนโทสะกลับลงไปในอกอีกครั้ง

 “ยังไม่ถึงเวลา… ข้าจะรอ แต่เมื่อถึงวันนั้น เจ้าเด็กสารเลวนั่นจะไม่มีทางได้เห็นแสงตะวันอีกเลย”

นางลูบมือบนผ้าเช็ดเนื้อดี ก่อนเปลี่ยนสีหน้าให้กลับมาเป็นนวลละไมอีกครั้ง ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นแต่ในใจ… พายุยังคงก่อตัวอย่างเงียบงัน