ตอนที่ 34 ความริษยา

หลานหย่งจวิน คือบุรุษผู้เดินอยู่บนเส้นทางแห่งความทะเยอทะยานตั้งแต่เยาว์วัย เขาคือบุตรชายคนโตของแม่ทัพหลานซือเหยียน ผู้ได้รับการอบรมบ่มเพาะทั้งวรยุทธ์และปัญญา จนสามารถไต่เต้าสู่ตำแหน่งแม่ทัพได้ด้วยวัยยังไม่ถึงสามสิบปี

แต่ในหัวใจของเขานั้น…กลับไม่มีวันพอความสามารถมากเท่าใด ชื่อเสียงยิ่งใหญ่เพียงใด ล้วนไม่อาจกลบความจริงข้อหนึ่งเขาไม่มีทายาทคำตัดสินของหมอหลวงคือประโยคที่เหมือนค้อนเหล็กทุบใจให้แตกละเอียด

“นายท่าน…ท่านไม่สามารถมีบุตรได้” ความหวังที่จะมีผู้สืบทอด กลายเป็นบาดแผลที่กัดกินอยู่ทุกค่ำคืนเขาริษยาทุกคนที่มีสิ่งที่เขาไม่มี ทั้งลูก ทั้งครอบครัว แต่เมื่อบิดานำตัว หลานจิ่วอวิ๋น กลับเข้าสู่จวนตระกูลเด็กชายผู้ไร้เดียงสาแต่เปี่ยมด้วยความบริสุทธิ์ กลับเปล่งประกายอย่างน่าประหลาดในสายตาของเขา

แรกเริ่ม เขามองเด็กคนนี้เป็นภัยคุกคามเป็นสิ่งมีชีวิตที่อาจแย่งชิงความรักจากบิดา และอาจแย่งทุกสิ่งที่เขาเฝ้ารอมาแสนนานแต่เมื่อบิดากล่าวว่า “เด็กคนนี้อาจมีประโยชน์กับเจ้า”

ประโยคนั้นราวกับประตูที่เปิดออกสู่ความเป็นไปได้ใหม่ในเมื่อเขาไม่มีผู้สืบทอดด้วยสายเลือดของตน งั้นก็จง หล่อหลอม ผู้สืบทอดขึ้นมาเองแม้ไม่ใช่ลูกในไส้…แต่หากปลุกปั้นจนเด็กคนนี้กลายเป็นยอดคนในอนาคตนั่นก็เพียงพอที่จะสลักชื่อ หลานหย่งจวิน ไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ได้เช่นกัน

เมื่อเวลาค่อย ๆ ผ่านไปสายตาที่เคยมองเด็กคนนี้ด้วยความริษยา เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นมือที่เคยตั้งมั่นจะผลักไส ค่อย ๆ ยื่นออกไปอย่างลังเล และสุดท้ายก็วางลงบนศีรษะเด็กชายด้วยความอ่อนโยน

ในมุมหนึ่งของลานกว้างอันเปี่ยมไปด้วยเสียงหัวเราะของเด็กน้อย หลานอวี้ซิน ยืนสงบนิ่งใต้ร่มไม้ ริมฝีปากบางกระตุกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้า พี่ชายของนาง หลานหย่งจวิน ผู้เคยเย่อหยิ่งเด็ดขาด บัดนี้กลับกำลังโน้มตัวลงหยอกล้อกับเด็กชายตัวเล็กด้วยแววตาเปี่ยมรัก

“ช่างเวทนาเสียจริง...” นางพึมพำออกมาเบา ๆ ราวกับพูดกับตนเอง“แค่เจอกับเล่ห์ของเด็กตัวน้อย ก็อ่อนระทวยเสียจนไม่เหลือเค้าความแข็งแกร่ง”

เสียงของนางราบเรียบ ทว่าเย็นชาราวกับน้ำแข็งกัดผิว ความสมเพชปะปนความริษยาแผ่กระจายในแววตา ก่อนจะเลื่อนไปหยุดยังลูก ๆ ของตนเองที่ยืนอยู่ไม่ไกลดวงตานั้นแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างในทันทีครั้งหนึ่ง ลูกของนางเคยเป็นดั่งดวงใจของบิดา เป็นหลักประกันตำแหน่ง เป็นความภาคภูมิใจสูงสุดแต่เมื่อ หลานจิ่วอวิ๋น ปรากฏขึ้น เด็ก ๆ เหล่านี้กลับกลายเป็นเพียงเงาจางในสายตาทุกคน

ไม่ใช่เพราะพวกเขาไร้พรสวรรค์ แต่เพราะแสงของเด็กคนนั้น…สว่างเกินไปจนกลืนทุกสิ่ง

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! ไม้เรียวในมือนางฟาดลงบนแขนขาของลูกด้วยความโมโห“ข้าบอกแล้วใช่ไหม! ให้พวกเจ้าฝึกให้หนักกว่านี้อีก!”

เสียงร้องไห้ของเด็ก ๆ ดังขึ้นทันที ฮือ… ฮือ… พวกเขาไม่เข้าใจ ไม่รู้เลยว่าทำผิดอะไรมือเล็ก ๆ ยกขึ้นป้องกัน หวังเพียงให้ความเจ็บผ่านไปโดยเร็วไม้เรียวหักคามือ กระจายเป็นเสี้ยวเล็กเสี้ยวน้อย แต่อารมณ์ของหลานอวี้ซินยังไม่จางหายเสียงร้องของลูกกลับกลายเป็นสิ่งที่รบกวนโสตประสาทของนางยิ่งกว่าเดิม

“พอที…” นางบ่นเสียงต่ำ ก่อนหมุนตัวเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใยทิ้งไว้เพียงเสียงสะอื้นของเด็กน้อย

เสียงร้องไห้แหลมสูงของเด็กน้อยดังแว่วมากับสายลม หลานหย่งจวินชะงักมือที่กำลังลูบศีรษะหลานชาย หันไปมองต้นเสียงที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ใบหน้าคมคายของเขาค่อย ๆ แปรเปลี่ยน แววตาเยียบเย็นกลับกลายเป็นสว่างวาบขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้มอย่างไม่ปิดบัง

"ฮ่าฮ่า..."เขาหัวเราะเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความพึงใจ“หลานจิ่วอวิ๋น หลานลุง เจ้าช่างเป็นหลานที่วิเศษจริง ๆ...”

น้ำเสียงอ่อนโยนนั้นซ้อนเร้นด้วยความสะใจ ลึกลงไปในใจ เขารู้ดีว่าเสียงสะอื้นเหล่านั้นคือผลลัพธ์ของบางสิ่งที่เขาไม่จำเป็นต้องลงมือเองให้เปื้อนมือ แค่การปรากฏตัวของเด็กน้อยตรงหน้าก็เพียงพอจะสั่นคลอนความมั่นใจของหลานอวี้ซินผู้แสนเย่อหยิ่งมันคือชัยชนะเล็ก ๆ ที่เขาไม่ต้องเอ่ยคำใด

เขาไม่ลืมเลย ว่าในอดีตน้องสาวผู้นั้นเคยเยาะเย้ยเขาอย่างไรแม้เขาจะไร้ทายาท แต่อย่างน้อยตอนนี้... เขามีหลานชายคนหนึ่งที่เปล่งประกายเจิดจ้าเกินกว่าจะถูกกลบหลานจิ่วอวิ๋นในยามนี้ไม่เพียงแค่เป็นเด็กน้อยที่น่ารักไร้เดียงสา แต่คือเครื่องมือที่เขาใช้คลี่คลายเงามืดในใจของตนและเป็นแสงแห่งความหวังเดียว ที่อาจสืบทอดทุกอย่างแทนเขาได้

ภายในเรือนส่วนตัวที่มืดสลัว แสงตะเกียงเพียงดวงเดียวทาบเงาร่างหญิงสาวที่ยืนอยู่กลางห้องนางคือหลานอวี้ซิน สีหน้าของนางบิดเบี้ยวด้วยความคั่งแค้นจนไม่เหลือเค้าโครงของหญิงงามผู้สูงศักดิ์อีกต่อไป

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

เสียงหวดไม้เรียวดังสะท้อนก้องไปทั่วห้อง ราวกับเป็นเสียงกรีดร้องของหัวใจที่พังทลายลงทีละชั้น บ่าวรับใช้สองคนถูกลากเข้ามานั่งคุกเข่าต่อหน้า ก่อนจะถูกนางใช้แส้เฆี่ยนลงอย่างบ้าคลั่ง

"ไอ้เด็กต่ำตม! กล้าดีอย่างไรแย่งแสงจากลูกข้า!""เจ้าคิดว่าแค่มีพรสวรรค์ จะลบข้าออกจากตระกูลได้หรือ!?"

เสียงกรีดร้องจากปากบ่าวกับเสียงแส้ปะทะเนื้อผิวดังประสานกันไม่หยุดยั้ง จนห้องทั้งห้องกลายเป็นสนามประหารแห่งอารมณ์คลั่งแค้น

แววตาของหลานอวี้ซินแดงก่ำด้วยความเกลียดชัง สติที่เคยมั่นคงบัดนี้ถูกริดรอนด้วยความหวาดกลัวหวาดกลัวว่าอำนาจ สถานะ และความภูมิใจทั้งชีวิตจะถูกเด็กชายเพียงคนเดียวกลืนกินไปจนหมด

เงาของหลานจิ่วอวิ๋นในใจนางทวีขนาดขึ้นเรื่อย ๆ กลายเป็นเงามืดที่บดบังแม้แต่ลูกในสายเลือดของตนเอง

“หากเจ้ายังอยู่ ข้าก็ไม่มีวันอยู่เหนือใครได้!”

เสียงแส้หยุดลงในที่สุด ร่างของบ่าวผู้เคราะห์ร้ายแทบไร้ลมหายใจ หยดเลือดซึมเปรอะพื้นไม้ ส่วนหลานอวี้ซินยืนนิ่ง หอบหายใจถี่ ดวงตาไร้แววสติ ณ ขณะนั้นเองหญิงผู้นี้ก็ได้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ขับเคลื่อนด้วยความริษยาและความกลัว ไม่หลงเหลือแม้เงาของความเป็นแม่ หรือ ความเป็นคน