ตอนที่ 36 ฝันร้ายของพ่อค้าทาส

เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วัน แต่สำหรับหลานอวี้ซิน… มันกลับยาวนานราวกับหลายปี แต่ละวินาทีที่นางต้องฝืนแสร้งยิ้ม เล่นบทบาท ป้าผู้ใจดี กับเด็กน้อยที่ตนเกลียดชัง มันคือบทลงทัณฑ์อันทรมานเกินจะบรรยาย หากแต่ผลลัพธ์ก็เป็นไปดังหวังหลานจิ่วอวิ๋น เด็กชายผู้เปี่ยมพรสวรรค์และไร้เดียงสา หลงนึกว่านางคือญาติผู้ใหญ่ที่เปี่ยมด้วยเมตตา ห่วงใยเขาราวสายเลือดเดียวกัน

ในสายตาใสซื่อของเขา... นางคือป้าผู้แสนอ่อนโยน ผู้มักมีขนมหวานรสดี ของเล่นหายาก และเรื่องเล่าแสนสนุกมาคอยปลอบใจ แต่ในสายตาของหลานอวี้ซินเขาคือเศษชิ้นเนื้อที่น่าขยะแขยง คือศัตรูที่ต้องถูกกำจัด คือต้นตอของความไม่มั่นคงในเรือน... และในหัวใจอันมืดดำของนาง

วันแล้ววันเล่าที่ต้องฝืนกลืนความเกลียดลงคอ ปั้นหน้ายิ้มส่งสายตาอ่อนโยนให้เด็กชายในขณะที่ในใจราวกับถูกไฟเผา เผาทุกความอดกลั้น เผาทุกเศษเมตตาที่นางพอจะมีในที่สุด… วันที่นางรอคอยก็มาถึง

ภายใต้ท้องฟ้าแจ่มใส และกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากดอกเหมยที่เริ่มผลิบาน หลานอวี้ซินกล่าวถ้อยคำหวานล้ำ ด้วยน้ำเสียงที่ช่างอ่อนโยนจนแม้แต่ผู้ใหญ่ยังมิอาจระแวง

“หลานจิ่วอวิ๋น วันนี้เจ้าพอจะไปเที่ยวเล่นที่ตลาดเป็นเพื่อนป้าได้ไหม?”“ป้าตั้งใจจะซื้อขนมหวานให้เจ้าอย่างดีเลยนะ”

คำชักชวนของนางประหนึ่งสายลมฤดูใบไม้ผลิแผ่วเบา อ่อนหวาน แต่ซ่อนหนาวเย็นลึกสุดหยั่ง ดวงตาของนางจับจ้องเด็กน้อยอย่างแนบเนียน พลางคิดคำนวณทุกจังหวะก้าว

นางเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว รถม้าชั้นดี พ่อบ้านคนสนิทที่ไว้ใจได้ หรือจะพูดให้ถูกกว่านั้นคือ...คนที่พร้อมลงมือโดยไร้คำถาม

หลานจิ่วอวิ๋นเงยหน้าขึ้น ดวงตาสดใสเบิกกว้างด้วยความดีใจ สีหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของเด็กน้อยช่างใสบริสุทธิ์เสียจนหลานอวี้ซินอยากจะหันหน้าหนี ไม่ใช่เพราะเมตตา... แต่เพราะรังเกียจ

“ขอรับ ท่านป้า” เด็กชายตอบรับด้วยน้ำเสียงที่ใสซื่อเสียจนทำให้หัวใจของผู้ใหญ่ที่ยังพอมีจิตมนุษย์คงรู้สึกละอายแก่ใจ

แต่สำหรับหลานอวี้ซิน...ริมฝีปากของนางค่อย ๆ คลี่ยิ้มยิ้มที่แทบจะฉีกไปถึงใบหู ยิ้มที่แม้แต่แสงตะวันยังไม่อาจละลายความเย็นชาในนั้นได้ “ดีมาก… หลานรักของป้า…”

นางหันกลับไปมองเงาของตนเองที่สะท้อนในกระจกทองเหลือง ใบหน้างดงามไร้ที่ติ สงบนิ่งเหมือนหญิงผู้บริสุทธิ์ ทว่าในแววตานั้น ไม่มีสิ่งใดเลยนอกจากความอัปลักษณ์ที่เกือบจะทะลุออกมาผ่านรอยยิ้ม

รถม้าหุ้มทองขลิบดำเคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าออกจากจวนสกุลหลาน ผ่านประตูไม้แกะสลักลงลวดลายมังกรหลับ ล้อหมุนบดทับพื้นหินเรียบเสียงดังแผ่วคล้ายเสียงกระซิบของปีศาจในม่านเงา

ในยามเช้าอันสดใสนี้ เด็กน้อยอย่างหลานจิ่วอวิ๋นนั่งชิดหน้าต่าง ยื่นหน้ารับลมด้วยแววตาเป็นประกาย ท่าทางของเขานั้นช่างสดใสบริสุทธิ์ราวกับแสงอรุณแรกของวัน ใบหน้าขาวเนียน ยิ้มละไม มองบ้านเรือนที่ถอยห่างด้วยความตื่นเต้น

และตรงข้ามเขาคือหลานอวี้ซิน ผู้เปี่ยมด้วยความงดงามเลอเลิศ... และจิตใจที่เน่าเฟะจนแม้แต่ปีศาจยังขยาด

ในใจนาง ขณะมองเด็กชายผู้เปล่งแสงนั้น ดำเนินแผนการชั่วร้ายไปทีละก้าว กลับรู้สึกถึงความพึงพอใจแปลกประหลาด ความน่ารัก น่าเอ็นดูของเขายิ่งย้ำเตือนถึงความเกลียดชังในใจนางอย่างไม่รู้จบ

“ยิ่งเจ้าบริสุทธิ์ ข้ายิ่งอยากทำลายให้แหลกคาฝ่ามือ”“ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีวันยิ้มได้อีกเลย… แม้แต่ในฝัน”

รอยยิ้มที่คลี่ออกบนใบหน้านางนั้น... ไม่มีสิ่งใดเทียบได้กับความอัปลักษณ์ภายใน ใบหน้าที่เคยเรียกคำชมจากทั่วเมือง บัดนี้กลับแฝงไว้ด้วยเงาเย็นเฉียบ แววตานางสะท้อนความวิปลาสบางสิ่งที่แม้แต่นรกยังไม่กล้ารับไว้

ปลายทางของรถม้านั้น… ไม่ใช่ตลาดหวานของเด็ก ไม่ใช่ร้านของเล่น ไม่ใช่ขบวนพ่อค้าใจดี

หากแต่คือ ตลาดค้าทาส ดินแดนเสื่อมทรามที่สุดในเมืองหลวง ที่นั่น... ไม่มีกลิ่นขนมหอมหวาน มีแต่กลิ่นอับของความทุกข์ กลิ่นเลือด กลิ่นน้ำตา และกลิ่นของความสิ้นหวังที่ฝังลึกในผนังไม้ผุพัง

พ่อค้าทาสที่นางนัดหมายไว้เป็นพวกชั้นต่ำในหมู่มนุษย์ ไม่แม้แต่จะมีจิตเมตตาต่อเด็กแบเบาะ หน้าที่ของพวกมันคือทำลายศักดิ์ศรี ป่นจิตวิญญาณ ฉีกสรีระให้แหลกเป็นเพียงสิ่งของ

พวกมันสามารถตัดแขนเด็กน้อยได้โดยไม่กระพริบตาสามารถสาดน้ำกรดใส่หน้าเด็กสาวเพียงเพื่อให้ สินค้าดูแปลกตามากพอจะขายได้ราคาสูงสำหรับพวกมัน เด็กคือสินค้า สำหรับหลานอวี้ซิน เด็กคือศัตรู

และแล้ว รถม้าก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้าสู่ซอยแคบอันชื้นแฉะ ซ่อนตัวอยู่หลังตลาดชานเมือง ป้ายจาง ๆ ที่แขวนอยู่หน้าซุ้มไม้เขียนไว้ว่า ร้านรับเลี้ยงเด็กเร่ร่อน แต่ผู้คนในเมืองหลวงต่างรู้ดี… มันคือฉากหน้าของนรกบนดิน หลานจิ่วอวิ๋นยังคงไม่ล่วงรู้ถึงชะตากรรมที่กำลังจะเผชิญยังคงหันมายิ้มให้ ท่านป้า อย่างไร้เดียงสาและในใจของหลานอวี้ซินเสียงกรีดร้องจากนรกก็เริ่มบรรเลงอย่างเงียบงัน

ทันทีที่รถม้าจอดสนิท เสียงล้อกระทบหินหยาบก็สงัดลง เหลือเพียงเสียงลมอื้ออึงที่พัดผ่านซอกเรือนเก่าในตรอกซอยสกปรกนั้น

และที่หน้าประตูไม้ผุ ๆ ของอาคารซอมซ่อแห่งหนึ่งยืนรออยู่ก่อนแล้วคือชายร่างอ้วนใหญ่ ใบหน้าอัปลักษณ์เปื้อนรอยยิ้มที่ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของมนุษย์ เขาคือ พ่อค้าทาส ที่เลื่องชื่อว่าเหี้ยมโหดที่สุด ผู้ที่เห็นเด็กน้อยร่ำไห้เป็นเพียงเสียงดนตรีคลอเบาในหู

“ในที่สุดท่านก็มาเสียที… ฮูหยินหลานอวี้ซิน”“ตัวข้านั้นรอท่านอยู่นานแล้ว…”

เสียงของเขาหยาบต่ำเยียบเย็น มันขาดความอบอุ่นของมนุษย์โดยสิ้นเชิง และทุกรอยยิ้มที่เผยบนใบหน้าบวมฉุของเขา ล้วนทำให้คนดูคล้ายอยากอาเจียนมากกว่าศรัทธา

หลานอวี้ซินก้าวลงจากรถม้าด้วยท่วงท่าสง่างามไร้ที่ติ ราวกับมาเดินเล่นในสวนฤดูใบไม้ผลิ มิใช่กำลังพาเด็กคนหนึ่งเข้าสู่นรกบนดิน นางแตะแขนเบา ๆ ปัดฝุ่นออกจากชายผ้า หันไปสบตากับพ่อค้าทาสอย่างคุ้นเคย

“สินค้าชิ้นนี้... ข้าว่าเจ้าต้องพอใจ”“เป็นเพียงเด็กน้อย ใสซื่อบริสุทธิ์นักไม่มีญาติ ไม่มีผู้คุ้มกัน...”

นางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลราวท่านหญิงที่กำลังส่งมอบผ้าพันคอให้ญาติมิตร ไม่ใช่การผลักใครบางคนให้จมลงในเหวลึกพ่อค้าทาสหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ ก้าวมาข้างหน้า แล้วแสยะยิ้มอย่างน่าสะอิดสะเอียน

“ไหน… ขอข้าดูหน้าเด็กคนนี้หน่อย”

หลานอวี้ซินพยักหน้าเรียบเฉย ก่อนจะยื่นมือไปจับข้อมือหลานจิ่วอวิ๋น ดึงตัวเขาลงจากรถม้าอย่างอ่อนโยนเด็กชายก้าวลงมาอย่างสงบ ใบหน้าน้อย ๆ นั้นเปื้อนรอยยิ้ม มือเล็ก ๆ ยังกุมขนมที่ป้าผู้ใจดีหยิบยื่นให้ไว้ในรถม้า...ทว่าวินาทีที่พ่อค้าทาสได้เห็นใบหน้าของเด็กชายอย่างชัดเจน

สีหน้าของเขากลับพลันซีดเผือด รอยยิ้มที่เคยบิดเบี้ยวด้วยความตะกละกลับค้างอยู่เพียงครึ่งเดียว นัยน์ตาเบิกกว้างราวกับต้องมนต์ เขายืนนิ่งราวถูกสาป ใบหน้าอวบอูมนั้นเริ่มสั่นคลอน

“มะ… ไม่จริง…”

ลมหายใจเขาติดขัดเพียงครู่เดียว ก่อนจะฝืนเรียกสติกลับมาอย่างทุลักทุเล พยายามบิดริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มใหม่ แม้กล้ามเนื้อจะตึงแข็งเหมือนหุ่นกระบอก

“เด็กนี่… หน้าตาดีจริง ๆ…”“ราคาคงงามไม่น้อยเชิญท่านฮูหยินเข้าด้านในก่อน…”

เสียงของเขาแผ่วลงกว่าปกติ ม่านตากระตุกเล็กน้อยขณะถอยหลังเปิดประตู ท่าทีของเขาไม่หลงเหลือความโอหังอย่างเมื่อครู่หลานอวี้ซินไม่สังเกตเห็นความผิดปกติเลยแม้แต่น้อยนางมั่นใจเกินไปในอำนาจของตน และจิตใจที่จมอยู่ในความพอใจของแผนร้ายก็ปิดกั้นสัญชาตญาณระวังภัยอย่างสิ้นเชิง

“ดี... ข้าอยากให้เจ้าดูแลเด็กคนนี้ให้ดีเป็นพิเศษ”“ไม่ต้องรีบร้อนขาย หากเจ้าจะ... สนุกกับมันก่อน ข้าก็ไม่ขัด”

คำพูดของนางหล่นลงพื้นอย่างเยียบเย็น ทิ้งไว้เพียงความเงียบอึดอัดในอากาศแต่สิ่งที่นางไม่รู้เลย…คือเบื้องหลังสายตาหวาดหวั่นของพ่อค้าทาสนั้น กำลังเกิดความระส่ำระสายอย่างลึกซึ้ง