ตอนที่ 37 ชายผู้สวมหน้ากากสัตว์

ภายในห้องไม้ทึมแสงที่มีกลิ่นอับและควันชากลบกลิ่นเลือดลาง ๆ พ่อค้าทาสร่างอ้วนจัดแจงยกถาดชามาด้วยมือของตนเอง ทั้งที่ปกติเขาจะไม่ลดตัวแตะต้องอะไรเช่นนี้เลย มือที่ถือถ้วยชาเบา ๆ นั้นสั่นไหวจาง ๆ อย่างแทบกลั้นไม่อยู่ แต่สีหน้าของเขากลับฝืนฉีกยิ้มอย่างผู้มีมารยาท ทว่าหลังดวงตาคู่นั้นยังแฝงเงาแห่งความหวาดกลัวไม่จาง

“ฮูหยินหลานอวี้ซิน… เด็กคนนี้ ถือได้ว่าเป็นสินค้า คุณภาพชั้นเลิศ…”“ตัวข้านั้น... อาจซื้อไม่ไหวเสียด้วยซ้ำ แต่ข้ามีผู้หนึ่งที่อาจสนใจ... สนใจมากพอจะทุ่มไม่อั้น” หลานอวี้ซินจิบชาด้วยท่วงท่าเยือกเย็น สีหน้าผ่อนคลายดั่งกำลังนั่งฟังเพลงขับกล่อมในสวน ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความลังเล

“ข้าไม่ติดหรอก... ว่าเจ้าจะตีราคาเท่าใด”“ข้าเพียงต้องการขายเจ้าเด็กนี่ให้พ้นเรือนก็เท่านั้น”

น้ำเสียงของนางเรียบง่ายนัก เรียบนิ่งเสียจนพ่อค้าทาสต้องกลืน เป้าหมายของนางไม่ใช่เงินทอง แต่คือ การลบล้าง การผลักไสเด็กคนหนึ่งให้หายไปจากโลกตลอดกาล

พ่อค้าทาสหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนรีบโน้มตัวเล็กน้อย เอ่ยด้วยเสียงกึ่งเร่งรีบ กึ่งประจบ

“ฮูหยิน… ชายผู้นี้ที่ข้ากล่าวถึงเขาเป็นผู้กว้างขวางในโลกใต้ดิน มีอิทธิพลในทุกตารางนิ้วของเมืองหลวง”“หากภายหน้าท่านมีความคิดจะทำการใหญ่... มีเขาอยู่ข้างกายก็จะมิใช่เรื่องยากเลย”

คำพูดนี้ แฝงนัยลึกมากกว่าการค้าทาส แต่หลานอวี้ซินเพียงพยักหน้าอย่างราบเรียบ

“ดี ถ้าเช่นนั้น... ข้าจะรอ”

เพียงแค่นั้น พ่อค้าทาสก็ก้าวถอยไปอย่างว่องไว สีหน้าเปื้อนเหงื่อพราวเต็มหน้าผาก เขาหันไปกระซิบกับเด็กรับใช้ของตน เสียงกระซิบสั้น กระชับ และร้อนรน

“ไป… ไปเรียกเขาเดี๋ยวนี้!”

เด็กรับใช้ที่ยืนก้มหน้าอยู่ตรงมุมห้อง เงยหน้าขึ้นอย่างตกใจดุจฟ้าผ่ากลางใจ สีหน้าของเขาซีดเผือดราวเห็นวิญญาณ เขามองผ่านร่างเล็กของหลานจิ่วอวิ๋นที่ยังนั่งเงียบอยู่ตรงมุมห้อง ด้วยสายตาระคนไปด้วยความหวาดกลัวและสงสัย

“แต่ว่า... เด็กนี่... มัน…”

“ไป!” พ่อค้าทาสคำรามเสียงต่ำ ไม่ต้องการคำถามและทันใดนั้น เด็กรับใช้ก็หันหลังวิ่งออกไปอย่างสุดแรงเท้าที่มีราวกับถูกหมาป่าไล่ล่า

เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นและแช่มช้าก็ดังขึ้นจากทางเดินแคบด้านหลังห้อง มันไม่ใช่เสียงเร่งรีบของคนทั่วไป แต่กลับราวกับจังหวะของพญามัจจุราชที่ก้าวเดินอย่างมั่นคงเพื่อฉีกกระชากวิญญาณใครสักคน

ชายผู้มาเยือนสวมเครื่องแต่งกายหรูหรา ลวดลายละเอียดบ่งบอกถึงฐานะสูงส่ง ผ้าคลุมยาวลากพื้น และเหนือสิ่งอื่นใดบนใบหน้าของเขาคือหน้ากากสัตว์ทำจากเหล็กดำสนิท ปิดบังเค้าหน้าทั้งหมด เหลือเพียงดวงตาคมกริบที่เปล่งแสงเย็นเยียบ

เขาหยุดยืนกลางห้องโดยไม่ไหวติง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าทรงพลังอย่างประหลาด

“พาหลานจิ่วอวิ๋น ออกไปข้างนอกก่อน”

คำสั่งเพียงไม่กี่คำ กลับทำให้ทั้งห้องเงียบงัน

เด็กชายที่นั่งเล่นเงียบ ๆ อยู่กับของเล่นในมุมห้อง เบิกตากว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจและยินดีอย่างไร้เดียงสา

“ท่านลุง!”

เสียงของเขาชัดเจนและเปี่ยมด้วยความไว้วางใจ แม้จะมองไม่เห็นแม้กระทั่งใบหน้าของชายตรงหน้า เด็กชายก็ยังส่งยิ้มอย่างบริสุทธิ์ให้ ดวงตาไร้เดียงสาคู่นั้นเปล่งประกายเหมือนได้พบญาติสนิท

ชายสวมหน้ากากสัตว์ไม่ได้เอ่ยตอบ ไม่แม้แต่จะขยับปาก เขาเพียงแค่ยืนอยู่เงียบ ๆ แต่ดวงตาใต้หน้ากากกลับทอประกายอ่อนโยนลึกล้ำ ราวกับกำลังมองเพชรล้ำค่าที่โลกนี้ไม่มีวันคู่ควร บ่าวรับใช้สาวก้าวเข้ามาอย่างเงียบงันก่อนจะค่อย ๆ จูงมือหลานจิ่วอวิ๋นออกไป เด็กชายหันหลังกลับอีกครั้ง ยิ้มให้ชายลึกลับ

“ข้าจะรอท่านนะขอรับ”

ประตูไม้ปิดลงอย่างช้า ๆ ปล่อยให้ภายในห้องหลงเหลือเพียงสองบุคคลหลานอวี้ซิน และบุรุษในหน้ากาก

หลานอวี้ซินยังคงยิ้ม ยิ้มที่สวยสง่าและเปี่ยมความมั่นใจตามแบบฉบับของสตรีผู้สูงศักดิ์ แต่ภายในใจของนาง... ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นกำลังบีบเค้นหัวใจ

นางไม่คาดคิดเลยว่า... ในสถานที่เสื่อมโทรมที่สุดของเมืองหลวงแห่งนี้ จะมี บุคคลระดับนี้ปรากฏตัว และที่สำคัญกว่านั้นเขากลับรู้จักหลานจิ่วอวิ๋น เด็กที่นางคิดว่าไร้คนเหลียวแล และไม่ควรมีใครเห็นค่า

มากกว่านั้น... สายตาของชายผู้นี้ที่มองเด็กน้อยเมื่อครู่ ไม่ใช่เพียงสายตาของผู้ใหญ่ต่อเด็ก แต่คือสายตาที่บ่งบอกถึงบางสิ่งที่ลึกซึ้งเกินจะเข้าใจ

 “ท่านผู้นี้… ใช่คนที่พ่อค้าทาสกล่าวถึงหรือไม่?”“หากเป็นเช่นนั้น ข้ายินดียิ่งนักที่ได้พบ”

ชายในหน้ากากยังคงยืนนิ่ง ไม่มีถ้อยคำตอบ ไม่มีท่าทีสั่นไหว แต่ความเงียบของเขากลับกดอากาศในห้องให้หนักอึ้ง ราวกับบรรยากาศก่อนพายุจะกระหน่ำ

ดวงตาใต้หน้ากากเพียงจ้องมองหลานอวี้ซินเนิ่นนานไม่ใช่ด้วยความหลงใหล ไม่ใช่ด้วยความสนใจ แต่เป็นสายตาของคนที่ กำลังวัดว่าอีกฝ่าย... ควรถูกกำจัดหรือไม่หลานอวี้ซินเริ่มสัมผัสได้ถึงลางร้ายบางอย่าง เส้นเลือดฝอยในฝ่ามือเริ่มเต้นถี่ แม้ริมฝีปากยังคงยิ้ม แต่ในใจนางเริ่มกรีดร้องอย่างเงียบงัน