ตอนที่ 38 ตบสาวงามฟันร่วง

แม้หัวใจของหลานอวี้ซินจะเริ่มเต้นผิดจังหวะตั้งแต่วินาทีที่ชายผู้สวมหน้ากากปรากฏตัว หากแต่ใบหน้าของนางยังคงคลี่ยิ้มงามสง่า เสน่ห์ของหญิงสูงศักดิ์ยังประดับอยู่ในทุกอิริยาบถ ในความคิดของนางต่อให้ชายผู้นี้จะแฝงไว้ด้วยความลึกลับ น่าหวาดหวั่นเพียงใด เขาก็ไม่มีวันกล้าล่วงเกินนางได้... นางคือบุตรสาวของแม่ทัพหลานซือเหยียน ผู้ทรงอำนาจเหนือกองทัพ ผู้แม้แต่เชื้อพระวงศ์ยังต้องยำเกรงนั่นคือเกราะอันแกร่งกล้าที่นางหลบซ่อนอยู่เบื้องหลัง

“ข้ายินดีจะยกเจ้าเด็กนั่นให้...โดยไม่คิดเหรียญทองแม้แต่เหรียญเดียวเพื่อความสัมพันธ์อันดีในภายภาคหน้า”

นางกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแฝงทิฐิ สายตาหยั่งเชิงพร้อมรอยยิ้มแผ่วที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ทว่า... สิ่งที่นางได้รับกลับมา ไม่ใช่คำพูด หากแต่เป็น...

เพี๊ยะ!!

เสียงฝ่ามือฟาดลงบนใบหน้านางดังก้อง รุนแรงพอให้ศีรษะสะบัดไปตามแรงกระแทก ใบหน้าด้านหนึ่งของนางร้อนวาบ ริมฝีปากแหว่ง มีเลือดซึมชื้นออกมาตรงมุมปากหลานอวี้ซินยืนนิ่งงัน ดวงตาเบิกโพลง นางไม่อยากเชื่อว่าตนเอง... ถูกตบ

ถูกตบโดยชายไร้ชื่อในตลาดค้าทาสอันต่ำต้อย! นางอ้าปาก แต่เสียงที่ออกมากลับสั่นเทา

“เจ้า... เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร…? ข้าเป็นบุตรสาวของแม่ทัพหลานซือเหยียน…” เสียงของนางอ่อนระโหย ปนสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้ สายตาหวาดหวั่นจนแทบไม่ใช่หญิงคนเดิม แต่ชายในหน้ากากกลับไม่ไหวติง ไม่แม้แต่จะสนใจนามของผู้ใด เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าว มือหนายื่นออกไปบีบลำคอระหงของนางจนเสียงขาดห้วง

“แล้วข้าจำเป็นต้องรู้หรือว่า... บิดาเจ้าคือใคร?”

เสียงนั้นเยือกเย็นดั่งหิมะโปรย เส้นเสียงเรียบแต่เฉือนลึก มันไม่ใช่เพียงคำพูด แต่คือการตัดสิน

“หากยังพูดมากอีก ข้าจะจับเจ้าขายให้ย่านโคมแดงให้สมกับราคาหน้าตาเจ้านั่นแหละ”

คำพูดนั้นกระซิบเบาแต่กรีดลงกลางใจหญิงสาวดังใบมีด ดวงตาของหลานอวี้ซินเบิกกว้าง ร่างกายสั่นระริกจากแรงกลัวที่แท้จริง ความภาคภูมิ ศักดิ์ศรี ความหยิ่งผยองทั้งชีวิต… ทลายลงในชั่วพริบตา นางหอบหายใจเสียงขาดห้วง ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำที่ไม่อาจห้าม และร่างของนางก็เริ่มทรุดลงเล็กน้อย ราวกับจะยืนไม่อยู่ ใบหน้าชาเย็น เลือดสูบฉีดในหูดังอื้อเสียจนแทบไม่ได้ยินเสียงใด...แม้แต่สติ ก็แทบจะหลุดลอยไป

“อย่า... ได้โปรด...ข้าขอร้อง... อย่าให้พวกต่ำต้อยพวกนั้นแตะต้องตัวข้าเลย...”

เสียงของหลานอวี้ซินสั่นเครือแทบไม่เป็นคำ น้ำเสียงอ้อนวอนปนสะอื้นไห้หลุดออกมาจากริมฝีปากที่เปื้อนเลือดและความหวาดหวั่น ดวงตาคู่งามสั่นระริกอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ข้ายินดี... จะตกเป็นของท่านเพียงผู้เดียว... ขอเพียงท่านเมตตา ข้า... ยินดี”

หญิงงามผู้เคยยิ่งใหญ่ ถึงกับเอ่ยคำยินยอมมอบกายอันภาคภูมิของตนให้กับชายแปลกหน้าโดยไร้ศักดิ์ศรี หากต้องเลือกระหว่างการถูกย่ำยีโดยผู้คนต่ำต้อยมากหน้าหลายตา กับการยอมตกอยู่ใต้ร่างของบุรุษผู้เดียว นางยอมเลือกอย่างหลังอย่างไม่ลังเล นางกลัวกลัวจนสติแทบแตกกลัวเสียจนยอมวางศักดิ์ศรีทั้งหมดลงแทบเท้าเขา แต่สิ่งที่ได้รับกลับมา... ไม่ใช่ความเมตตา ไม่ใช่ความปรานีหากแต่เป็น

ผัวะ!!

เสียงฝ่ามือกระแทกใบหน้าอีกครั้ง ครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งก่อนจนฟันซี่หนึ่งหลุดกระเด็นจากปาก เลือดสีสดพวยพุ่งเปรอะริมฝีปากและคางจนแดงฉาน หลานอวี้ซินเซถอยไปพร้อมแรงกระแทก ก่อนจะทรุดลงกับพื้น ร่างกายสั่นเทา หอบหายใจถี่ เสียงสะอื้นแทบกลืนไปกับเสียงหัวใจของตนที่กำลังแตกสลาย

ดวงตาของนางเบิกกว้าง มองฟันตนเองที่หล่นอยู่บนพื้น... มองเลือดของตนไหลเปื้อนเรือนผ้า นี่คือนางหรือ? หญิงงามผู้สูงศักดิ์... กลับถูกปฏิบัติเหมือนสิ่งมีชีวิตไร้ค่าเช่นนี้? เสียงเย็นเฉียบดังขึ้นเหนือศีรษะนาง

“เหอะ...ราคะของข้า... ยังมีค่ากว่าร่างโสมมของเจ้าหลายพันเท่านัก”“อย่าได้คิดว่าข้าจะยอมเปื้อนตัว...กับร่างโสมมของเจ้า”

แต่ละคำที่เปล่งออกมา คือคมมีดแห่งความเหยียดหยามกรีดลึกลงในจิตใจของนาง ไม่ใช่แค่การดูแคลน แต่คือ การเหยียบย่ำตัวตนของนางอย่างสิ้นเชิง หลานอวี้ซินแทบหายใจไม่ออก ดวงตาสั่นไหวอย่างหมดรูป นี่มันคำดูถูกแบบใดกัน... เขากล้าพูดเช่นนั้นกับนาง? กับสตรีที่ได้รับการยกย่องว่างดงามที่สุดแห่งยุคเช่นนาง?

ชายในหน้ากากก้าวเข้ามาอีกครั้ง ยกมือขึ้นหมายจะฟาดซ้ำ ท่ามกลางเสียงลมหายใจตื่นกลัวที่กระเซ็นออกจากปากของหญิงตรงหน้า...แต่ยังไม่ทันที่มือลงถึงตัว ร่างของหลานอวี้ซินก็ทรุดวูบลงกลางอากาศนางสลบ

สลบไปในขณะที่ดวงตายังเบิกโพลง น้ำตายังคลอ และริมฝีปากยังเปื้อนเลือด ชายสวมหน้ากากนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนลดมือลงในที่สุด แววตาภายใต้หน้ากากแผ่วลงจนคล้ายจะเรียบเฉยอย่างสมบูรณ์ไม่ใช่เพราะเขาเมตตา...แต่เพราะหญิงผู้นี้ ไม่เหลืออะไรให้ดูหมิ่นอีกแล้ว

“บ้าจริง… เผลอเลือดขึ้นหน้าจนนักมือไปหน่อย” ซูจิ่งหลงพึมพำเสียงเบา สายตายังคงจ้องมองร่างไร้สติที่ฟุบอยู่กับพื้นอย่างไร้อารมณ์ สำหรับเขานั่นไม่ใช่ความโกรธ… หากแต่เป็นความรังเกียจที่ล้นขอบความอดทนนางเป็นสตรีคนแรกคนแรกในชีวิตที่ทำให้เขาต้อง ลงไม้ลงมือ แม้เขาจะเป็น ผู้กุมอำนาจอันเร้นลับของเมืองหลวง แม้เขาจะเคยตัดมือ ตัดลิ้น หักกระดูกศัตรูนับไม่ถ้วน...แต่เขากลับ ไม่เคยแตะต้องหญิงใดแม้ปลายเล็บ

ทว่า... หลานอวี้ซินนั้น ชั่วร้ายเกินกว่าจะละเว้น การคิดจะขายเด็กไร้เดียงสาเช่นหลานจิ่วอวิ๋นเด็กที่เขาปกป้องจากเงามืดมานานคือความต่ำช้าที่เขาไม่มีวันปล่อยผ่านซูจิ่งหลงทอดถอนใจแผ่วเบา ก่อนจะหยิบพู่กันและกระดาษขึ้นมา หมึกสีดำไหลลงบนกระดาษเนื้อดี เส้นอักษรคมเฉียบดั่งคมดาบ

จดหมายฉบับนี้... เขียนถึงแม่ทัพหลานซือเหยียน ถ้อยคำแต่ละบรรทัดกระชับ หนักแน่น เขาไม่ได้เว้าวอนไม่ได้ด่าว่าหากแต่แจ้ง อย่างชัดเจนว่า บุตรสาวของท่านแม่ทัพมีพฤติกรรมเยี่ยงใด

“...นางพยายามจับตัวหลานชายในสายเลือดที่ท่านภาคภูมิใจไปขายยังตลาดค้าทาส เพื่อสนองความริษยาอันน่ารังเกียจ”“หากไม่ใช่เพราะข้าพบเสียก่อน ไม่อาจคาดเดาว่าเด็กผู้นั้นจะลงเอยเยี่ยงใด”

ประโยคสุดท้ายของจดหมายนั้น... ช่างเยือกเย็นเสียจนหมึกยังเหมือนจะสั่น

“อย่าให้เรื่องเล็กเช่นนี้... มาสั่นคลอนผลประโยชน์ของเราทั้งสองฝ่าย”

เขาไม่ได้เขียนเพื่อฟ้องแต่เขียนเพื่อเตือน หลังจากปล่อยให้หมึกแห้งสนิท เขาพับจดหมายใส่ซองด้วยความพิถีพิถันก่อนจะก้มลง อุ้มร่างหมดสติของหลานอวี้ซินขึ้นจากพื้นด้วยท่าทางไม่ต่างจากการอุ้มสิ่งของที่หมดค่าแล้วเมื่อมาถึงรถม้าชายรับใช้ของนางที่ยืนรออยู่ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“ฮูหยินหลานอวี้ซิน!?” ซูจิ่งหลงโยนจดหมายไปในมืออีกฝ่ายอย่างแม่นยำน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไม่มีแววอารมณ์แม้แต่น้อย

“ฝากส่งให้แม่ทัพของเจ้า” เสียงเขานิ่ง แต่ทุกคำคือประกาศิตก่อนจะปิดประตูรถม้าซูจิ่งหลงหยิบของสิ่งหนึ่งขึ้นจากชายเสื้อฟันของหลานอวี้ซินที่หลุดออกมาเมื่อครู่เขาบรรจงวางมันไว้ในกำมือของนางปลายนิ้วแนบแน่นกับรอยเลือดที่ยังเปียกชื้น

“...ให้เจ้าตื่นขึ้นมา พร้อมของขวัญจากตัวเอง จะได้ไม่ลืมว่าตัวเจ้านั้น…มันต่ำเพียงใด”