ตอนที่ 39 ยอมละทิ้งตรรกะทุกอย่าง

ทันทีที่รถม้าของหลานอวี้ซินแล่นกลับถึงจวน...เหล่าคนใช้ต่างรีบเข้ามาโอบรับร่างหญิงสาวที่แน่นิ่งลงจากรถม้า ใบหน้าอันเคยงดงามบัดนี้ช้ำเลือดช้ำหนอง มุมปากเปื้อนเลือด ดวงตายังปิดสนิท ร่างกายอ่อนแรงอย่างหมดสภาพแม่ทัพหลาน ซือเหยียนรีบก้าวออกจากห้องทันทีที่ได้ยินเสียงชุลมุน

“หลานอวี้ซิน! ลูกพ่อ… ใครมันกล้าทำเจ้าแบบนี้!”

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและสั่นสะเทือน เสียงคำรามของขุนพลที่เคยเขย่าแนวรบบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดของบิดาสายตาเขาเลื่อนลงมองมือน้อยของบุตรสาวที่กำกำแน่น…ฟันซี่หนึ่ง เปื้อนเลือดสดยังคงอยู่ในนั้น

แม่ทัพหันขวับไปยังบ่าวรับใช้

“เจ้าพานางไปที่ไหนมา… ไอ้สารเลว! ใครกล้าทำเรื่องต่ำทรามแบบนี้กับบุตรสาวข้า!” เสียงของแม่ทัพดังลั่นราวฟ้าผ่า บ่าวตัวสั่นงันงก คุกเข่าลงแทบพื้น ก่อนจะยื่นจดหมายด้วยมือที่สั่นระริก

“มะ…มีจดหมายมาด้วยขอรับ… จากคนที่… ทำร้ายนาง…” หลานซือเหยียนแย่งจดหมายมาแทบฉีกกระดาษ เสียงฟึ่บของซองขาดสะท้อนแรงโทสะอ่านได้เพียงครึ่งหน้า… ดวงตาของแม่ทัพก็เบิกโพลง

“ตลาดค้าทาส…? เจ้าพานางไปตลาดค้าทาสงั้นหรือ!!!” เขาหันขวับ สั่งด้วยเสียงเย็นเยียบ

“ทหาร! ลากตัวพวกบ่าวชั้นต่ำนี่ไปเฆี่ยนให้หลังแหวะ อย่าให้มันมีหน้ากลับเข้าจวนอีก!”

เสียงโอดครวญดังสะท้อนลานจวน “ท่านแม่ทัพ! ได้โปรดเมตตา!! ได้โปรด!!”“อ๊ากกกกกก!!”

แต่เสียงโหดร้ายเหล่านั้น… ไม่อาจกลบเสียงเต้นของหัวใจแม่ทัพที่เงียบงันเขานิ่ง… สงบ… แล้วจึงกลับมาอ่านข้อความในจดหมายต่อชื่อหนึ่ง… ปรากฏขึ้น

“ซู… จิ่งหลง…” นิ่งเงียบ… ก่อนดวงตาของแม่ทัพจะแปรเปลี่ยนจากโทสะ เป็นวาวโรจน์ด้วยความเข้าใจ ชายผู้นั้น... คือเจ้าของโรงประมูลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงคือพ่อค้าแห่งโลกมืด แม่ทัพหลานซือเหยียนรู้จักเขาดีเคยร่วมมือกันหลายครั้งในเงามืดของการค้าอาวุธ อาวุธที่ไร้ร่องรอย ราคาถูกและเต็มไปด้วยประวัติไม่สะอาดเขา… ยอมใช้บริการของชายผู้นี้ เพราะต้องการประหยัดทรัพยากรของกองทัพและเขารู้… ดีว่าซูจิ่งหลงคือคนประเภทใด

แต่เมื่อเขาอ่านข้อความถึงประโยคสุดท้าย…

“…หากไม่ใช่ข้าเดินทางมาพบเข้าเสียก่อน เด็กผู้นั้นคงสิ้นอนาคต…ข้าเพียงหวังว่า เรื่องเล็กเช่นนี้... จะไม่ส่งผลต่อการค้าของเรา”

แม้โทสะจะพุ่งขึ้นถึงขีดสุด แม้ไฟแค้นจะแล่นปราดไปทั่วสรรพางค์ ทว่าทันทีที่จดหมายในมือถูกอ่านจนจบ แม่ทัพหลานซือเหยียนกลับยืนนิ่งราวกับหินผา หญิงสาวที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่ในห้องนั้น… คือบุตรสาวของเขา บุตรสาวที่เขาเคยภาคภูมิใจหลานอวี้ซินสตรีผู้มีใบหน้างดงามราวเทพธิดา อีกทั้งยังเกิดมาพร้อมพรสวรรค์ด้านปราณอันหาได้ยาก นางเป็นดังแสงสว่างของตระกูลหลานในยุคหนึ่งเขาเคยชูนางขึ้นสูงเหนือใครเคยคิดว่านางจะเป็นดั่งประวัติศาสตร์บทใหม่...แต่กาลเวลาก็เปลี่ยนทุกสิ่งแม้นางจะมีรูปลักษณ์และพรสวรรค์ แต่นางกลับไม่สามารถถ่ายทอดสิ่งเหล่านั้นต่อไปได้ลูกของนางแต่ละคน… ล้วนมีพรสวรรค์เพียงปานกลาง ไร้ประกาย

เขารู้ดี… ความรุ่งเรืองของรุ่นลูกได้สิ้นสุดลงแล้วสิ่งสำคัญคือ รุ่นหลานและในบรรดาเลือดเนื้อเชื้อไขทั้งหลาย มีเพียงหนึ่งเดียวที่ฉายแสงเจิดจ้าหลานจิ่วอวิ๋น เด็กชายผู้เกิดจากบุตรสาวอีกคนที่ ไร้พรสวรรค์แต่กลับให้กำเนิดดวงดาวสว่างที่สุดของตระกูลหลานและในขณะที่เขากำลังวางรากฐานอนาคตให้เด็กคนนี้หลานอวี้ซินลูกสาวที่เคยภาคภูมิใจกลับคิดจะหลอกลวงเด็กคนนั้นเขากำหมัดแน่น ดวงตาแข็งกร้าวราวหินผาความผิดหวัง กัดกร่อนหัวใจยิ่งกว่าความโกรธ

"เจ้าริษยาเลือดเนื้อเดียวกันถึงเพียงนี้เชียวหรือ อวี้ซิน..."

เขามองไปยังร่างอ่อนแรงของนางที่นอนนิ่ง ปากเปื้อนเลือด มือยังกำฟันตัวเองแน่นแผลของนางคือผลแห่งความคิดชั่วร้ายที่หว่านไว้เขาไม่ต้องลงโทษนางเพราะชะตาได้ลงดาบแทนเขาไปแล้ว

แม่ทัพหลานซือเหยียนหลับตาลงหัวใจที่แข็งแกร่งดั่งขุนเขาก็ยังสั่นไหวเล็กน้อยในห้วงวินาทีสุดท้ายเขาคิดจะปล่อยให้เรื่องทั้งหมดจบลงตรงนี้…ให้ทุกอย่างถูกกลบฝังในความเงียบแต่แล้ว... เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากเบื้องหลัง“หลานอวี้ซิน… ฮูหยินของข้า… ใครมันกล้าทำกับเจ้าแบบนี้!”

น้ำเสียงนั้นแฝงด้วยความห่วงใยและโทสะร้อนแรงเต็มไปด้วยอารมณ์ของชายผู้ไม่อาจทนเห็นหญิงที่ตนรักบาดเจ็บแม้เพียงปลายเล็บชายผู้เอ่ยวาจานั้น ก็คือ... ฉู่เทียนหรง เขาทรุดตัวลงข้างร่างของหลานอวี้ซิน มือหนาเอื้อมไปกุมมือนางแน่น ราวกับจะปกป้องนางจากโลกทั้งใบดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด และความคับแค้น

“อวี้ซิน… ใครบังอาจ… ใครมันทำเจ้าได้ถึงเพียงนี้…”

ฉู่เทียนหรง ชายหนุ่มรูปงามผู้เป็นที่กล่าวขวัญในเมืองหลวงแม้จะมีใบหน้าอันหล่อเหลาราวภาพวาด และเกิดในตระกูลมั่งคั่งแต่ชีวิตกลับไม่เคยก้าวไกลไปกว่าตำแหน่ง นายกอง ธรรมดาคนหนึ่งชายที่มีพร้อมทุกอย่าง ยกเว้น… ความสามารถ

เขาอายุสามสิบกว่า แต่ยังไร้ผลงานที่โดดเด่น คนทั้งเมืองรู้กันดีว่า ฉู่เทียนหรง ได้แต่งกับหลานอวี้ซิน เพราะ รูปลักษณ์ และ ชาติกำเนิด ไม่ใช่เพราะคุณค่าในตัวแต่แม้เช่นนั้น… เขาก็รักนางอย่างหมดหัวใจในสายตาเขา หลานอวี้ซินยังคงเป็นดั่งแก้วแวววาวที่ไม่มีผู้ใดเทียบเท่าความเจ็บปวดของนาง ก็คือความสูญเสียของเขาเช่นกัน

เขาไม่รู้เบื้องหลัง ไม่รู้ความจริง ไม่รู้แม้แต่เงาของโศกนาฏกรรม...เขารู้เพียงว่า หญิงที่เขารัก บัดนี้บาดเจ็บและเขาอยากจะล้างแค้นให้

“ท่านพ่อตา… ผู้ใดกันที่บังอาจเหยียบเกียรติของนาง! บอกข้ามา ข้าจะไปลากตัวมัน!”

คำประกาศกร้าวสะท้อนทั่วโถงแต่แม่ทัพหลานซือเหยียนไม่แม้แต่จะลืมตาเขายืนนิ่งอยู่เช่นนั้น… เงียบงัน… หนักแน่น

“…เจ้าหุบปากซะ เทียนหรง” เสียงเขาราบเรียบแต่ทุกถ้อยคำ หนักดั่งคมดาบที่ตัดอากาศจนเงียบสนิท

“ก่อนเจ้าจะลั่นวาจา... จงไปอ่านจดหมายนั่นเสียก่อน” เขาหันหลังให้ทั้งสอง ไม่กล่าวอะไรอีกทิ้งให้นายกองผู้รักหมดหัวใจ ยืนตะลึงอยู่ข้างสตรีที่กำลังนอนแน่นิ่งเบื้องหน้าคือร่างภรรยาที่ช้ำเลือดช้ำหนองเบื้องหลังคือคำถามที่ยังไม่มีคำตอบ…และตรงกลาง...คือจดหมายฉบับหนึ่ง

ฉู่เทียนหรงกำจดหมายไว้ในมือแน่นกระดาษบางเพียงแผ่นเดียว แต่กลับหนักอึ้งราวกับใส่หินพันชั่งตัวอักษรในจดหมายคือหลักฐาน...หลักฐานที่ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่า หลานอวี้ซินหญิงที่เขารักสุดหัวใจ คิดจะทรยศสายเลือดตนเองคิดจะขายหลานชายให้พวกค้ามนุษย์ ด้วยความริษยาที่บังตาจนมืดมิด

แต่ชายผู้นี้... กลับขบกรามแน่นดวงตาที่เคยหวาดไหว กลับเปล่งประกายร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เขาเหยียดยิ้มเย็นชาหันกลับไปเผชิญหน้ากับแม่ทัพหลานซือเหยียน ดวงตาแดงฉานด้วยไฟเดือดดาล

“เหอะ… ต่อให้นางเป็นฝ่ายผิดแล้วไง นาง… คือคนรักของข้า!”

เสียงของเขาสั่นเครือด้วยโทสะปนเจ็บปวดมือกำจดหมายจนยับยู่ยี่ ราวกับหวังให้ความจริงในนั้นมลายหายไป

“หากท่าน... ไม่คิดจะทำอะไรกับคนที่ล่วงเกินนางถ้าอย่างนั้น... ข้าจะจัดการมันด้วยมือของข้าเอง!”

คำพูดนั้น ไม่ใช่เพียงถ้อยคำของคนโง่เขลาแต่มันคือเสียงของคนที่รักสุดหัวใจจนยอมละทิ้งตรรกะทุกอย่างต่อให้หญิงที่เขารัก จะผิดต่อให้สิ่งที่นางทำ จะต่ำทรามเพียงใดแต่สำหรับฉู่เทียนหรงนางคือ ความถูกต้อง