ตอนที่ 40 ซูจิ่งหลงพ่ายรัก

เมื่อหลานเยว่ได้รับรู้ว่า มีผู้คิดเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของบุตรชายตนเอง นางมีเพียงแววตานิ่งลึก ลึกจนไม่อาจคาดเดาว่าภายในใจของนางนั้น… กำลังโหมไฟหรือแช่แข็งทุกสิ่งนางเงยหน้าขึ้นสบตาบุรุษตรงหน้า ชายผู้ก้าวออกมาปกป้องเด็กน้อยในเวลาที่ผู้เป็นมารดาไม่อาจอยู่เคียงข้างได้ทัน

“ขอบคุณท่าน… ที่ปกป้องลูกของข้า”

ถ้อยคำสั้น ๆ แต่แฝงไว้ด้วยความจริงจังไม่แพ้คำสัตย์ใด ๆ น้ำเสียงของนางเยือกเย็น แต่มีแรงกดดันที่ทำให้แม้แต่คนในโลกมืดยังต้องหยุดฟังบุรุษตรงหน้าคือนักค้าแห่งเงามืด ซูจิ่งหลงผู้มีฉายาว่า พ่อค้าแห่งความตาย ชายผู้ไม่เคยลังเลแม้แต่วินาทีเดียวในการตัดสินชีวิตใครในสนามประมูล

แต่ในยามนี้… เขากลับหลบตาไปครู่หนึ่ง ก่อนยกยิ้มบางสีหน้านั้นอ่อนลงเล็กน้อย ราวกับเขาไม่ใช่คนที่เพิ่งตบหญิงงามจนฟันร่วงในตลาดค้าทาสเมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อน

“ไม่เป็นไร… เรื่องแค่นี้ ถือเป็นเรื่องเล็กน้อย ท้ายที่สุด พวกเราก็คือพันธมิตรการค้าที่สำคัญ… ใช่หรือไม่?”

คำพูดดูธรรมดา แต่สายตาของเขาที่มองนางกลับไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อยดวงตาคู่นั้น… เต็มไปด้วยบางสิ่งที่ซ่อนไว้มานานเขาพยายามอดกลั้น แต่ก็ไม่อาจทานแรงของหัวใจได้อีกต่อไปเสียงของเขาต่ำลง ราวกับเป็นคำสารภาพ

“ข้า… ไม่อยากเป็นเพียง ท่านลุงแล้ว…ข้าอยากเป็น… ท่านพ่อของบุตรชายเจ้า”

นั่นไม่ใช่การหยอกล้อ ไม่ใช่คำเกี้ยวแบบฉาบฉวยแต่มันคือถ้อยคำจากใจจริงของชายผู้ไม่เคยคุกเขาต่อผู้ใดในชีวิต

หลานเยว่มองเขานิ่ง ก่อนกล่าวเสียงเรียบ

“เจ้าฝันไปแล้ว ซูจิ่งหลง ข้าไม่มีวันยอมเป็นสตรีของเจ้าและหากเจ้ากล้าพูดจาเหลวไหลอีก…ข้าจะยุติความสัมพันธ์ทางการค้าทั้งหมดโดยไม่ลังเล”

ไม่มีการดุดัน มีเพียงดาบแห่งเหตุผลที่ฟันเฉือนทุกความรู้สึกโดยไม่ต้องเปลืองแรงซูจิ่งหลงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนหัวเราะกลบเกลื่อนเขาเสหลบตาแล้วรีบกล่าว

“ข้า… ข้าเพียงหยอกล้อเจ้าเล่นเท่านั้น… อย่าได้ถือสาข้าเลย”

นางยังคงเงียบทว่าดวงตาเยือกเย็นนั้นเริ่มอ่อนแสงลงเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเบา ๆ

“หากจะนับเจ้าเป็นพี่น้อง… ก็คงพอรับได้อยู่”

เพียงเท่านั้น ใบหน้าของพ่อค้าแห่งความตายที่ไม่เคยแสดงอารมณ์ใดกลับยิ้มออกมาอย่างจริงใจ

“ได้… ได้เลย ต่อไปนี้ เจ้าคือน้องสาวของข้า!” แม้ในใจลึก ๆ จะเจ็บแปลบแต่หากการอยู่ข้างเธอในฐานะพี่ชาย… คือหนทางเดียวที่เขาจะไม่ถูกผลักออกจากชีวิตนางซูจิ่งหลงก็ยินดีจะยืนตรงนั้นเพียงเพื่อได้เห็นเงาของนาง… แม้จากที่ไกล

ซูจิ่งหลงยืนเงียบอยู่พักหนึ่งในดวงตาของเขา แม้จะแฝงด้วยรอยยิ้มบาง แต่ความสั่นไหวภายในใจกลับชัดเจนจนยากจะปิดบังเขาฝืนระงับถ้อยคำมากมายที่จุกอยู่ในลำคอ ก่อนเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

“หลานเยว่… วันนี้เจ้าคงเหนื่อยล้ามามากแล้ว”“พี่ชายผู้นี้… ขอตัวกลับก่อน ไว้วันว่าง ข้าจะมาเยี่ยมเยือนเจ้าอีก”

น้ำเสียงนั้นสั่นเครือเล็กน้อยไม่ใช่เพราะความเหนื่อยล้า หากแต่เป็นเพราะแรงกดทับของความรู้สึกที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยเขารู้ดีหากยังอยู่ต่ออีกครู่เดียวเขาคงเผยด้านที่ตัวเองไม่เคยเปิดเผยต่อผู้ใด… ความอ่อนแอที่เขาเกลียดที่สุดในตัวเอง

ซูจิ่งหลงหันหลังกลับฝีเท้าของเขาหนักแน่นแต่ไม่รีบร้อน ราวกับอยากฝังภาพของนางไว้ในหัวใจให้นานที่สุดและในวินาทีนั้นหลานเยว่ก็มองตามแผ่นหลังของเขาไปอย่างเงียบงันสายตาของนางยังคงสงบเยือกเย็นแต่ในแววตานั้น… กลับอ่อนโยนขึ้นจนยากจะสังเกตคล้ายมีบางสิ่งสะกิดใจ… แม้จะยังไม่ยอมรับ

รถม้าเคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ ผ่านถนนสายหลักของเมืองหลวง ท่ามกลางแสงโคมประปรายที่ทอดเงาลงบนผืนหิน ถนนเงียบราวกับรับรู้ว่า ชายผู้หนึ่งภายในรถม้า… กำลังพ่ายแพ้ ภายในนั้น ซูจิ่งหลง นั่งพิงเบาะไม้หุ้มหนัง ร่างกายเอนเล็กน้อยราวกับรับน้ำหนักของความเหนื่อยล้าไม่ไหวมือหนึ่งยกสุราขึ้นแนบริมฝีปาก ก่อนจะกรอกลงคอรวดเดียวจนหมดแววตาของเขาหม่นมัว ขอบตาแดงคลออย่างเงียบงัน

“เจ้ารู้ไหม…”“ข้าต้องใช้ความกล้ามากเพียงใด… เพื่อจะพูดสิ่งนั้นกับนาง…”

น้ำเสียงของเขาแผ่วพร่า จับปลายเสียงไว้ไม่มั่นถ้อยคำเหล่านั้นหลุดออกมาจากผู้ที่เคยฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา แต่กลับสั่นเครือเมื่อเอ่ยถึงชื่อของสตรีเพียงนางเดียว เขาไม่ได้พูดกับใครเป็นพิเศษ เพียงแค่ระบายกับสหายเงียบ ๆ ที่นั่งหน้ารถม้าควบบังเหียนชายคนนั้นเพียงก้มหน้า

ซูจิ่งหลงหลับตาแน่น ภาพหนึ่งในห้วงความทรงจำฉายขึ้นชัดเจนยิ่งกว่าสุราวันแรกที่เขาได้พบ หลานเยว่ หญิงสาวผู้เย็นชาราวหิมะโปรย สายตานิ่งเฉียบและวันแรกที่ได้เจอนางคือนาทีเดียวกันที่นางจ้องจะฆ่าเขา หากการเจรจาผิดพลาดแม้แต่นิด...เขาคงไม่มีโอกาสมานั่งเงียบ ๆ อยู่ในยามนี้

“ข้าพูดว่า… เราเป็นพันธมิตรทางการค้า…”“แต่ในใจลึก ๆ ข้าแค่อยากอยู่ใกล้นาง…”

เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากเขาขมขื่น ยอมรับเพราะถึงแม้จะอันตรายและเยือกเย็นเพียงใดหัวใจของเขากลับมอบให้นางแต่เพียงผู้เดียวคนขับรถม้าเพียงจับสายบังเหียนให้มั่นเพราะเขารู้ดีว่า ชายผู้โหดเหี้ยมที่สุดในใต้หล้า… กำลังเจ็บปวดที่สุดในเวลานี้

ในขณะที่รถม้ากำลังเคลื่อนตัวเข้าใกล้โรงประมูล ซูจิ่งหลง ยังคงจมอยู่ในห้วงคิด อารมณ์ของผู้พ่ายแพ้ในสนามใจยังเผาไหม้อยู่ในอก ทว่า...เสียงหนึ่งก็ดังฝ่าอากาศยามค่ำขึ้นมา ราวกับคมเข็มแทงทะลุม่านความเงียบ

“ซูจิ่งหลง! ไอ้คนไร้ยางอาย ออกมาพบข้าเดี๋ยวนี้!”

เสียงนั้นทั้งหยาบคายและเย้ยหยัน แสบแก้วหูเสียจนบ่าวประจำโรงประมูลที่ได้ยินถึงกับหน้าซีดมีไม่บ่อยนักที่จะมีใครกล้าแหกปากท้าทายเช่นนี้... และไม่ใช่ที่ไหน แต่เป็นสถานที่ของเขาเองสุราที่เพิ่งจิบเข้าไปชะงักค้างกลางลำคอปลายนิ้วของซูจิ่งหลงที่กำจอกแน่น ค่อย ๆ กดลงราวกับจะบดแตกในมือ ใบหน้าของเขายังเรียบสนิทแต่แววตากลับเปลี่ยนเป็นเย็นชาเฉียบคม ราวกับสายลมจากยอดเขา

“หึ... ใครมันกล้าแหกปากหน้าโรงประมูลของข้า... ทั้งที่ข้ายังไม่หายอารมณ์เสีย?” เขาลุกจากที่นั่ง พลางปล่อยจอกสุราให้หล่นกระทบพื้นรถม้าดังแกร่งเสียงนั้นราวเป็นสัญญาณเปิดม่านโศกนาฏกรรมของผู้ที่บังอาจละเมิดเส้นแบ่งระหว่างชีวิตกับความตาย