ตอนที่ 42 คู่กรรม

ชายหนุ่มรูปงาม ผู้เคยยืนหยิ่งกลางนครหลวง บัดนี้กลับทรุดกายลงอย่างไร้สภาพใบหน้าช้ำบวมจากแรงตบเมื่อครู่ ริมฝีปากแตกยับ เลือดไหลเปรอะเปื้อนคางและอกเสื้อลมหายใจของเขาหอบถี่ ไม่ใช่เพราะเจ็บ... หากแต่เพราะ หวาดกลัว

ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ ฟันที่เคยเรียงเป็นระเบียบ บัดนี้เบี้ยวผิดรูปขบกันไม่สนิท เพียงพยายามเปล่งเสียงออกมาก็เหมือนเข็มนับพันเล่มแทงสวนขึ้นในช่องปากสองศพที่นอนแน่นิ่งอยู่ไม่ไกล  เลือดยังคงไหลซึมเป็นทางนั่นคือคนของเขา... ผู้ติดตามที่เคยเดินตามหลังอย่างภาคภูมิแต่บัดนี้... เหลือเพียงซากเน่าไร้ค่า

“...น-นายท่าน... ข้าขอโทษ...”เสียงสั่นพร่าหลุดจากริมฝีปากของฉู่เทียนหรง แฝงความอ่อนน้อมเจือสั่นระริกเขาก้มหน้าลงราวกับจะกราบ น้ำตาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัวซูจิ่งหลงยังคงยืนนิ่ง แววตาเรียบเฉยหากแต่ในอกกลับลุกเป็นไฟยิ่งเห็นอีกฝ่ายสั่นไหวอย่างน่าอนาถ...

 เขายิ่งรู้สึกดียิ่งขึ้นรอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้า  ยิ้มที่แฝงความโหดเหี้ยมและดิบเถื่อนไม่ใช่เพราะเขาให้อภัยแต่เพราะความอ่อนแอของอีกฝ่าย... ช่างน่าขันนัก

“ไม่... มันต้องไม่ใช่เจ้าแน่ๆ…” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแผ่วช้า ดวงตาคมเฉียบจ้องเหยื่อราวหมาป่าก่อนงับเหยื่อจนขาดใจ

“ฉู่เทียนหรง ที่ข้ารู้จัก... มันต้องเห่าเสียงดังกว่านี้ ต้องเชิดหน้า ไม่ใช่หมาตัวนี้ที่กำลังคลานไปกับพื้น”

เพี๊ยะ!ฝ่ามือฟาดลงบนใบหน้าอีกครั้ง เสียงดังสนั่นราวฟ้าผ่าแรงกระแทกทำให้ศีรษะของฉู่เทียนหรงหันวูบ เศษฟันในปากแตกระจายราวเมล็ดถั่วเลือดทะลักพุ่งจากปาก เขาสำลักมันออกมา ร่างงอเป็นกุ้งเพราะแรงเจ็บแล่นถึงสันหลัง

“อย่า... ได้โปรด... ข้า... กลัวแล้ว... อย่าทำร้ายข้าอีกเลย...!”

เสียงของเขาแทบไม่เป็นคำ เปล่งออกมาปนสะอื้นดวงตาแดงก่ำ แววตาแตกละเอียดด้วยความหวาดกลัวอย่างแท้จริงชายผู้เคยทะนงตน... บัดนี้เหลือเพียงซากของผู้พ่ายแพ้ไร้ศักดิ์ศรี ไร้ตัวตนท่ามกลางแสงดาวนับพันแต่งแต้มฟากฟ้ายามราตรีเสียงครางโหยหวนของฉู่เทียนหรงยังคงสะท้อนอยู่เบื้องนอกราวกับเสียงเห่าหอนของสุนัขบาดเจ็บ... ที่ยังไม่ยอมตาย

ในขณะเดียวกัน ภายในจวนตระกูลหลาน  ณ เรือนพักเงียบสงบของ หลานอวี้ซิน หญิงสาวผู้เคยงามเลิศเหนือผู้ใด นางยังคงนอนสลบไสลอยู่บนเตียงร่างที่เคยสูงศักดิ์ บัดนี้กลับช้ำชอกทั่วทั้งร่างริมฝีปากแตกซ้น ใบหน้าแต้มรอยฟกช้ำความงามของนาง... ดั่งกระจกที่แตกละเอียด ไม่มีวันกลับคืนเหตุการณ์กลางวันในตลาดค้าทาส ความเจ็บปวดจากการถูกฟาดหน้าอย่างไร้ปรานียังหลงเหลือร่องรอยอยู่ในทุกอณูของร่างกายเสียงครางเบา ๆ ดังขึ้นจากริมฝีปากเปลือกตาที่ปิดสนิทค่อย ๆ ขยับ ก่อนจะลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า

“นี่... เราอยู่ที่จวนแล้ว... อย่างนั้นหรือ...?” น้ำเสียงอ่อนระโหย แฝงด้วยความโล่งอกดวงตาขุ่นพร่ากวาดมองเพดานไม้คุ้นตาและม่านบางรอบเตียงนางรับรู้ได้ว่า... ตนกลับถึงบ้านแล้วอย่างปลอดภัยพึมพำเบา ๆ คล้ายปลอบใจตนเองก่อนจะหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง... ราวหลุดพ้นจากฝันร้าย

ทว่า ความสบายใจนั้น อยู่กับนางได้เพียงชั่วลมหายใจเดียวเท่านั้น

“เจ้าตื่นแล้วหรือ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมห้อง เรียบ เย็น และเฉียบขาดเย็นเสียจนบรรยากาศทั้งห้องกลายเป็นน้ำแข็งในพริบตาหลานอวี้ซินสะดุ้ง หันขวับไปยังต้นเสียงและทันทีที่เห็นผู้พูด... ดวงตาของนางก็เบิกกว้างร่างของสตรีผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เงียบงันอาภรณ์เรียบง่าย ไร้เครื่องประดับใดแต่เพียงแค่ยืนเฉย ๆ... กลับแผ่รังสีเยียบเย็นจนไร้ผู้กล้าต้าน

หลานเยว่ หญิงผู้มีสายเลือดเดียวกันแต่มิใช่พี่น้องในใจนางคือแม่ของเด็กชายที่หลานอวี้ซิน... คิดจะขายไปเป็นทาส

“เจ้า... เจ้าเข้ามาในห้องข้าได้อย่างไร...?” หลานอวี้ซินถามเสียงสั่น เสียงนั้นเบา แต่สั่นไหวจากขั้วหัวใจแผ่นหลังเปียกเหงื่อสัญชาตญาณกำลังกรีดเตือนถึงภัยที่ใกล้เกินคาด หลานเยว่... ไม่คิดเสียเวลาพูดจาให้มากความมือของนางกระชากเส้นผมของหลานอวี้ซินขึ้นมาจากเตียงอย่างแรงผู้ที่นอนซมอยู่ไร้ทางต้านทาน ราวกับกระสอบทรายที่ไร้เรี่ยวแรง

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือตวัดฟาดใบหน้าอย่างไร้ปรานีแต่ละทีรุนแรง จนเสียงกระแทกกังวานสะเทือนทั้งเรือน

“หลานเยว่... น้องพี่... พี่กลัวแล้ว...”นางพูดออกมาท่ามกลางเสียงสะอื้น น้ำตาหยดเป็นสายใบหน้าของหลานอวี้ซินบวมเป่ง แดงช้ำราวหัวหมูอีกฝ่ายไร้ปรานี จับกดนางแนบเตียง แล้วลงทัณฑ์ไม่ต่างจากสัตว์เลื้อยคลาน

“คราวหน้า... อย่าได้คิดเรื่องชั่ว ๆ กับลูกข้าอีก”

เสียงกล่าวนั้นเย็นเยียบ... ดั่งคำพิพากษา และทันทีที่สิ้นคำ เงาร่างของหลานเยว่ก็จางหายไปราวไม่เคยมีอยู่จริงค่ำคืนอันเงียบงัน... กลับเต็มไปด้วยเสียงโหยหวนของสองสามีภรรยาผู้ต้องชดใช้กรรมคู่สร้าง... ที่กลายเป็น คู่สมของความพินาศ

เช้าวันถัดมาผู้คนภายในตระกูลหลานต่างพากันหัวใจสั่นสะท้านเมื่อร่างที่ ยังไม่ถึงกับสิ้นลม ของฉู่เทียนหรง ถูกโยนทิ้งไว้หน้าประตูจวนดั่งของไร้ค่าชายหนุ่มผู้เคยสง่างาม ผู้เคยเชิดหน้าในหมู่ชนบัดนี้... เหลือเพียงซากร่างบอบช้ำ ใบหน้าบวมเป่งจนแทบไม่อาจจำเค้าเดิมทั้งร่างเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและเลือดแห้งเกรอะกรังราวกับได้ลิ้มรสฝ่าเท้าและกำปั้นทั้งคืนโดยไม่มีโอกาสหายใจ

ดวงตาเขาขุ่นมัว ปากแตกปริ ริมฝีปากบวมจนแทบปิดสนิทไม่มีแม้แต่แรงจะพยุงตัวเหล่าคนรับใช้ที่เห็นภาพตรงหน้า ต่างหลบสายตาไปคนละทิศละทางเพราะไม่รู้... หรือไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถามว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่

ทางด้านของ หลานอวี้ซิน ก็ไม่ได้ต่างกันนักเส้นผมของนางยุ่งเหยิงราวคนเสียสติใบหน้าสะสมนวลนั้นปูดบวมจนแทบไม่เหลือเค้าโฉมเดิมร่องรอยบนร่างบอกชัดว่าเพิ่งผ่านการถูก ลงโทษ อย่างสาสมสองสามีภรรยา... ที่เคยยืนหยิ่งเหนือคนอื่นบัดนี้ต้องนอนพักรักษาตัวอยู่ในเรือนเดียวกันใบหน้าทั้งคู่บวมช้ำ ร่างกายอ่อนแรง ไม่อาจแม้แต่จะหันมามองกัน

ครั้งหนึ่ง... เคยเป็น คู่รัก ที่ใครต่างชื่นชมแต่บัดนี้กลับกลายเป็น คู่กรรม ที่ไร้ศักดิ์ศรีในสายตาของทุกผู้คน

แม่ทัพหลานยืนนิ่งงัน ราวรูปสลักไร้ชีวิตสายตาแน่วนิ่งทอดมองร่างช้ำระบมของบุตรสาวและบุตรเขยภาพเบื้องหน้าราวคมดาบกระชากกลางอกลึกจนแทบหายใจไม่ออกเขากลืนน้ำลายลงอย่างยากเย็น เสียงที่เปล่งออกมาแผ่วเครือ แต่หนักอึ้ง

“เอาเถิด อย่างน้อย... ทั้งสองก็ยังมีลมหายใจ”                                                                                                                หากเป็นผู้อื่นแม้เพียงล่วงเกินบุตรเขาเพียงนิดเขาย่อมสั่งกองทัพบดขยี้ให้สิ้นซากไม่เหลือเถ้าธุลีแต่ครั้งนี้...ผู้ลงมือ กลับเป็นบุตรสาวอีกคนของเขาเลือดเนื้อเชื้อไขเช่นเดียวกัน