ตอนที่ 41 เห่าเหมือนสุนัข

แม้ยังจมอยู่ในห้วงอารมณ์ แต่ ซูจิ่งหลง กลับไม่อาจทนนิ่งเฉยต่อเสียงโวยวายหยาบคายที่ดังก้องอยู่หน้าโรงประมูล เสียงตะโกนแสบแก้วหูนั้น กลับกลายเป็นประกายไฟที่ปลุกเขาจากความหม่นมัวในยามค่ำเขาเงยหน้าขึ้นจากเงาในรถม้า สายตาเฉียบคมสบเข้ากับเจ้าของเสียงแล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ มุมปากกระตุกยิ้มกว้างขึ้นช้า ๆราวกับเสือที่เพิ่งพบเหยื่อในยามหิวโหย

“ที่แท้... ข้านึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณชาย ฉู่เทียนหรง นี่เอง” เสียงทุ้มของเขานุ่มนวล สุภาพจนชวนพิศวง หากไม่ฟังให้ลึก… ก็ยากจะจับแววเย้ยหยันที่ซ่อนอยู่ในถ้อยคำนั้นได้

ฉู่เทียนหรงชายหนุ่มรูปงามผู้ไร้ผลงาน สามีของ หลานอวี้ซิน หญิงที่เขาเพิ่ง ตักเตือน ไปเมื่อไม่นานซูจิ่งหลงหาได้โกรธเคืองต่อการมาของอีกฝ่าย ตรงกันข้ามนี่นับเป็นโอกาสอันดีที่จะระบายอารมณ์อัดแน่นให้คลายลงอย่างชอบธรรมสายตาเขาเปี่ยมด้วยเมตตา... แต่ถ้อยคำกลับเจือเย้ยหยันแหลมคม

“คุณชายฉู่ช่างเปี่ยมด้วยความรักและภักดีโดยแท้... เห็นบุตรสาวแม่ทัพเจ็บปาก ก็แทบจะเผาโรงประมูลของข้าเสียแล้ว”

แม้ฟ้าจะเริ่มมืด แต่แสงตะเกียงริมทางยังส่องให้เห็นใบหน้าและท่าทีของทั้งสองได้ชัด ผู้คนที่ผ่านไปมาต่างหยุดยืนมอง และแน่นอนว่า... ย่อมไม่อาจหลุดพ้นสายตาของซูจิ่งหลงไปได้ แต่เขายังคงยืนสงบนิ่ง สุขุม อ่อนโยนราวพ่อค้าใจดีในตลาดพลบค่ำ ทั้งที่ภายในอกกลับร้อนแรงดั่งเพลิงกลืนฟืน

“เรื่องในบ้าน... ย่อมไม่ควรถูกเปิดโปงต่อหน้าสาธารณชน” เขากล่าวเรียบ ๆ พร้อมผายมือเชื้อเชิญ

“เชิญท่านเข้าด้านในก่อนเถิด” ฉู่เทียนหรง ไม่แสดงความหวั่นเกรงแม้แต่น้อย เมื่อเหยียบย่างเข้าสู่ประตูโรงประมูล หากเขายังมีความกลัวอยู่บ้าง... ก็คงไม่กล้าแหกปากท้าทายกลางถนนให้เป็นที่โจษจันและทันทีที่ฝ่าเข้าด้านใน...

สีหน้าของซูจิ่งหลงก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงจากความสุภาพนุ่มนวลในฉากหน้า กลายเป็นแววตาเยียบเย็นคมกริบฉายชัดถึงความไม่พอใจที่เดือดปุดอยู่ใต้รอยยิ้มบาง ๆ นั้น

“เจ้ากล้ามาอาละวาดถึงที่เช่นนี้... พ่อตาของเจ้ามิได้เอ่ยห้ามเลยหรือ?”

น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ... แฝงความข่มขู่และเย้ยหยันประปราย คล้ายเสือที่กำลังล่อลวงเหยื่อให้เดินเข้าใกล้กรงเล็บตน

แต่ฉู่เทียนหรงกลับแย้มยิ้ม ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย ดวงตาเปล่งแสงมั่นใจ... เกินตัวเขาไม่ได้มาคนเดียวเบื้องหลังของเขาชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งยืนคุมเชิงอย่างเปิดเผย

“เหอะ... ข้าจะไปไหนมาไหนก็ได้ เพราะข้านั้น... โตพอแล้ว” คำพูดนั้นเจือด้วยความถือดี ยั่วเย้าอำนาจในรังของเจ้าถิ่นอย่างไม่เกรงใจคำตอบที่คล้ายเด็กกำลังท้าทายผู้ใหญ่ในถ้ำมังกรนั้น… เหมือนจะจุดชนวนไฟในอกของซูจิ่งหลงให้ลุกวาบ

แต่เขากลับ... ยิ้ม รอยยิ้มที่ไร้แววหัวเราะยิ้ม...ที่เต็มไปด้วยความดิบเถื่อนซ่อนเร้น

“ดี...” เสียงของเขาเยือกเย็นลงกว่าเดิม “ในเมื่อโตพอแล้ว... เจ้าก็คงรู้ใช่หรือไม่ ว่าทุกคำพูดและการกระทำของเจ้าตอนนี้จะไม่มีใครช่วยรับผิดแทนได้อีก”

เขาก้าวเข้าใกล้ช้า ๆน้ำเสียงไม่ดัง แต่สะท้อนก้องในโถงโรงประมูล “เจ้ามาทวงความยุติธรรม? หรือมาหาความตาย?”

ฉู่เทียนหรง พยายามยิ้มเย้ย ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความถือดีปนชั่วร้าย

“ตัวข้านั้น... รู้จักหัวหน้ามือปราบ ข้าจะให้พวกเขามากวาดล้างธุรกิจโสมมของเจ้าจนสิ้น!”

เสียงของเขาเปล่งออกมาด้วยความภาคภูมิใจราวจับขั้วอำนาจใหญ่ได้ แววตาเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น... ที่ตื้นเขินเสียจนแทบชวนเวทนาแต่ ซูจิ่งหลง กลับทำเพียงยิ้มเย็น...ไม่ใช่ยิ้มขบขัน ไม่ใช่ยิ้มโกรธเกรี้ยว... หากแต่เป็นรอยยิ้มของผู้มอง มด"ที่กำลังข่มขู่ พยัคฆ์ “หนุ่มน้อย... เจ้าแน่ใจหรือ ว่ารู้ตัวว่ากำลังพูดอะไรออกมา?”

น้ำเสียงเขานุ่มทุ้มและแฝงไว้ด้วยความเหนื่อยหน่ายซูจิ่งหลง มิใช่เพียงพ่อค้า หากแต่คือเสาหลักแห่งโลกใต้ดิน ผู้เลี้ยงดูขุนนาง ราชสำนัก และแม้แต่แม่ทัพบางคนก็ยังพึ่งพาเขามือปราบ? พวกนั้นก็แค่ หางหมาที่เอาไว้ขู่ชาวบ้าน

เด็กหนุ่มตรงหน้ากล้าพูดออกมาโดยไม่แม้แต่จะเข้าใจว่า...แม้แต่พ่อตาของมันยังทำธุรกิจมืดร่วมกับเขา

“พอแล้ว... ข้าเหนื่อย” น้ำเสียงของเขาเริ่มแผ่ว เหมือนไม่อยากเปลืองถ้อยคำกับคนที่ไม่คู่ควรและก่อนที่ฉู่เทียนหรงจะทันได้เอ่ยคำใดต่อ... เพี๊ยะ!!

ฝ่ามือของซูจิ่งหลงตวัดฟาดเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรงเสียงดังสะท้อนไปทั่วโถงแรงตบนั้นรุนแรงเสียจนใบหน้าของฉู่เทียนหรงสะบัดไปตามแรงปะทะ ฟันหลุดออกมาถึงสามสี่ซี่ เลือดทะลักออกมาจากมุมปากทันทีร่างของเขาเซถอยหลัง... ก่อนจะล้มลงกระแทกพื้นทั่วทั้งโรงประมูลเงียบสนิท มีเพียงเสียงหอบหายใจสะท้านของผู้ถูกตบ กับฝีเท้าที่เยื้องย่างของชายผู้ลงมือ ซูจิ่งหลงไม่ได้เอ่ยสิ่งใดเขาไม่จำเป็นต้องอธิบายเพราะในโลกนี้... พยัคฆ์ไม่มีวันเสียเวลาเจรจากับสุนัขที่เห่าหอนโดยไม่รู้จักกาละ

“แกน่ะ... แกกล้าทำตัวเสียมารยาทต่อคุณชาย ฉู่เทียนหรง!?”

เสียงคำรามหยาบคายดังขึ้นจากหนึ่งในคนคุ้มกันที่ติดตามมาด้วยมันไม่รีบชักดาบ ไม่ได้ก้าวเข้าหาซูจิ่งหลงด้วยความกล้าหาญ หากแต่... ทำได้เพียงเห่า เห่าเหมือนหมาตัวหนึ่งที่อยากปกป้องเจ้าของแต่ไม่รู้ว่าข้างหน้า...คืออะไรและมันยังไม่ทันพูดจบประโยคด้วยซ้ำ ฉึก! คมดาบสีเงินวาวแวบ ทะลุคอหอยของมันจากด้านหลัง

เสียงขาดห้วงกลายเป็นเสียงขูดเลือดในลำคอ มันทรุดฮวบลงกับพื้น ดิ้นพล่านอย่างน่าเวทนาไม่ต่างจากลูกหมาถูกเชือดก่อนที่ทุกอย่าง... จะเงียบลงในชั่วอึดใจอีกคนที่ยืนข้างกัน กำลังจะตะโกนลั่น แต่ยังไม่ทันอ้าปาก…

ฉึก!

ดาบอีกเล่มตวัดฉับทะลุสีข้าง เลือดสาดกระเซ็นจนพื้นหินกลายเป็นสีชาดร่างของมันทรุดซบอยู่ข้างกัน สองศพเรียงคู่

ไม่มีเสียงกรีดร้อง ไม่มีเสียงโอดครวญมีเพียงความเงียบ... หนาวเย็นไปถึงกระดูกซูจิ่งหลงยืนนิ่ง ไม่แม้แต่จะขยับเท้า

เขาไม่ได้ลงมือเองด้วยซ้ำ แค่พยักหน้าเบา ๆ มือสังหารไร้เงาของเขาก็ทำหน้าที่ เก็บขยะ อย่างไร้ความปรานี

ฉู่เทียนหรง เซถอย ก้าวขาถอยหลังโดยไม่รู้ตัว มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมปากที่เลือดยังไหลไม่หยุด ฟันสามสี่ซี่ที่เพิ่งหลุดออกเมื่อครู่... กองอยู่กับพื้นเบื้องหน้าเขามองเลือดของตัวเอง หยดแล้วหยดเล่า... มองเศษฟันแตกป่นบนพื้นหินเย็นแล้วสายตาก็เลื่อนขึ้นสบเข้ากับศพของลูกน้อง ร่างแข็งทื่อ นอนจมกองเลือดราวสุนัขไร้เจ้าของและในวินาทีนั้น... ฉู่เทียนหรงก็รู้จักคำว่า หวาดกลัว เป็นครั้งแรกในชีวิต