ตอนที่ 43 โลกที่สดใส

หลังจากสองสามีภรรยาผ่านพ้นโศกนาฏกรรมอันโหดเหี้ยมก็ไม่มีผู้ใดกล้าแม้แต่จะคิดร้ายต่อ หลานจิ่วอวิ๋น อีกไม่ปรากฏแม้เงาแห่งความเวทนา ไม่มีถ้อยคำใดเอื้อนเอ่ยด้วยความสงสาร แม้แต่บ่าวไพร่ในจวน... ยังลอบสมเพชเจ้านายของตนเสียยิ่งกว่าผู้ยากไร้ น่าเสียดายที่ได้ถือกำเนิดในตระกูลสูงศักดิ์ หากแต่หัวใจกลับต่ำตมเกินจะนับว่าเป็นมนุษย์ถึงกับคิดจับหลานแท้ ๆ ไปขายเป็นทาส ในสายตาของผู้คนความตกต่ำของคนทั้งคู่... ไม่ใช่โศกนาฏกรรมหากแต่คือผลกรรมที่โลกจงใจมอบคืนกลับอย่างเงียบงัน

“หลานจิ่วอวิ๋น หลานป้า วันนี้ป้าทำขนมว่างมาให้เจ้าทานเล่น” เสียงของ หลานอวี้ซิน อ่อนโยน อบอุ่น ราวผู้ใหญ่ที่รักหลานจากใจหากใครได้เห็นฉากนี้ คงเข้าใจว่านี่คือสายใยแห่งครอบครัวอันแสนสุขแต่เบื้องหลังรอยยิ้มและน้ำเสียงอ่อนโยนนั้น... กลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นเพราะหลานชายผู้ไร้เดียงสาคนนี้อาจเผลอพูดอะไรบางอย่างให้ มารดาของเขาฟัง อาจหลุดเล่าเรื่องที่นางเคยแอบกระทำไว้ แม้เพียงเสี้ยวคำ

และหลานอวี้ซิน... ไม่อยากแม้แต่จะคิดว่าชะตากรรมครั้งต่อไปของนาง จะเป็นเช่นไร

“ขอบคุณขอรับ ท่านป้า” เด็กชายเงยหน้าขึ้นยิ้ม ดวงตาใสซื่อเต็มไปด้วยความสุขจากใจจริงในโลกเล็ก ๆ ของเขาผู้คนในจวนแห่งนี้ล้วนพูดจานุ่มนวลล้วนใจดี และไม่มีใครเคยทำร้ายเขาเขาเชื่อว่านี่คือ... ความรักแต่เบื้องหลังรอยยิ้มเหล่านั้นคือความกลัวความกลัวที่มีต่อมารดาของเขาเอง

หลานเยว่ หญิงผู้เงียบขรึม เย็นชาและเด็ดขาดจนไม่มีผู้ใดกล้าท้าทายหลานจิ่วอวิ๋นยังเด็กเกินไปจะเข้าใจว่าแววตาอ่อนโยนเหล่านั้น... ไม่ได้เกิดจากความเมตตาแต่เป็นเพียงเกราะกำบังจากการเฝ้าระวัง อสูรเงา ที่ไม่มีใครอยากขัดใจ

และเขา ก็ไม่จำเป็นต้องรู้ในสายตาของหลานเยว่โลกของลูกชาย ควรอบอวลด้วยแสงตะวันไร้เงา ไร้มลทิน ไร้แม้แต่รอยคราบของความจริงอันโหดร้ายส่วนตัวนาง... จะยืนอยู่ในเงาสีเทาเพียงลำพังจัดการทุกปัญหา ซ่อนทุกความสกปรกและขจัดทุกคนที่กล้าขัดขวางความสุขของบุตรชาย

ไม่ว่าจะเป็นใครไม่ว่าจะเป็นเลือดเนื้อเดียวกัน... หรือแม้แต่ ตนเองในวันวานนางพร้อมแล้ว... ที่จะสวมหน้ากากของอสูรเพื่อให้ลูกของนางยังคงมีรอยยิ้มของมนุษย์

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! หลานจิ่วอวิ๋น หลานลุง เจ้าช่างเป็นเด็กดีจริง ๆ!” เสียงหัวเราะของ ฉู่เทียนหรง ดังลั่นเปี่ยมด้วยท่าทีชื่นชม มือหนึ่งเอื้อมลูบศีรษะเด็กชายด้วยความอ่อนโยนเสแสร้ง “ในอนาคต... เจ้าเองก็จะต้องมีเส้นทางที่งดงาม ไม่แพ้ลุงแน่นอน”

เขาหันไปหาลูก ๆ ของตน พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นดั่งผู้นำ

“พวกเจ้าจงดูหลานจิ่วอวิ๋นไว้เป็นแบบอย่างอย่าได้รังแก หรือดูหมิ่นกันเอง เพราะพวกเจ้าคือสายเลือดเดียวกันวันข้างหน้าตระกูลเราจะฝากไว้กับพวกเจ้า” คำพูดเหล่านั้น ฟังดูมั่นคงนักราวกับหลุดจากปากของผู้มีปณิธานสูงส่ง

หากแต่ความจริง กลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง...

ฉู่เทียนหรงชายผู้ไร้ความสามารถในหน้าที่การงานยังล้มลุกคลุกคลานมีดีเพียงแค่หน้าตา และโชคชะตาที่เกิดมาในครอบครัวมั่งคั่งคำพูดของเขา จึงไม่ต่างจากถ้อยลมลวงสวยงามแต่ไร้น้ำหนักดั่งผู้ชายที่อยากยิ่งใหญ่...ทั้งที่ตัวเองยังไม่อาจยืนมั่นคงได้แม้แต่ก้าวเดียว

ห่างออกไปจากกลุ่มผู้คนหลานหย่งจวิน ยืนอยู่ในเงาเงียบ สายตาแน่วนิ่งทอดมองน้องสาวและน้องเขยด้วยแววตาเย็นชาและเต็มไปด้วยความดูแคลน... อย่างไม่ปิดบัง “น่าสมเพชสิ้นดี... ผัวเมียคู่นี้”

เสียงพึมพำนั้นเบาแต่คมกริบราวคมมีดเฉือนกลางใจเขาไม่เคยชื่นชอบทั้งสอง และไม่คิดจะเสแสร้งแม้ในวันที่ทั้งคู่ตกต่ำที่สุดสายตาของเขาเลื่อนผ่านไปยังร่างเล็ก ๆหลานจิ่วอวิ๋น ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าใสซื่อ รอยยิ้มอ่อนโยนเขาเผลอนิ่งไป

ในวินาทีนั้น ภาพหนึ่งก็ผุดขึ้นในความคิดเขานึกถึงมารดาของเด็กหลานเยว่น้องสาวคนเล็กของเขาหญิงสาวที่เคยถูกตราว่าไร้พรสวรรค์ มีดีเพียงรูปโฉมไม่มีใครเคยคาดหวังสิ่งใดจากนางรวมถึงเขาผู้เป็นพี่ชายแท้ ๆ... ก็ไม่เคยเหลียวแล

แต่วันนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเด็กชายสายตาของผู้คน ความยำเกรงที่แผ่คลุมไปทั่วจวนมันบอกชัดว่า... มีบางอย่างเปลี่ยนไปแล้วเขาจ้องมองจิ่วอวิ๋นอีกครั้งก่อนที่แววตาจะวูบไหว และเงียบงันชั่วครู่จากนั้น...

“หลานเยว่...” เขาเอ่ยชื่อนั้นเบา ๆ คล้ายจะพูดกับตนเอง “แท้จริงแล้ว... เจ้าเป็นใครกันแน่?”

หญิงสาวที่เขาเคยดูแคลนบัดนี้กลับกลายเป็นเงาที่เขา... มองไม่ทะลุและยิ่งพยายามมองหัวใจของเขาก็ยิ่งสั่นไหว

หลานหย่งจวิน สูดลมหายใจเข้าลึก ราวกับปรับสภาพอารมณ์ของตนให้สงบนิ่ง ก่อนเปล่งเสียงเรียกออกไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนผิดวิสัย

“หลานจิ่วอวิ๋น มาทางนี้...อย่าได้เข้าใกล้สัตว์อสูรในร่างมนุษย์พวกนั้นอีก” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนเมื่อกล่าวกับหลานชายแต่เมื่อเอ่ยถึงคนอื่นกลับเย็นชา เต็มไปด้วยความถากถางคำว่า สัตว์อสูร ถูกขบเคี้ยวออกมาด้วยน้ำเสียงแหลมสูงปนดูแคลนเจ็บแสบเสียยิ่งกว่ามีดกรีดกลางอากาศเสียงแหลมของหญิงสาวก็ดังแทรกขึ้นมาทันที

“ท่านพี่! ตัวท่านนั้น... จะไม่มากเกินไปหน่อยหรือ?” หลานอวี้ซิน สวนกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง แววตาสั่นไหวหากแต่ไร้ใครใส่ใจ

“ท่านลุง!” เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นแทนที่หลานจิ่วอวิ๋น รีบวิ่งมาหาหลานหย่งจวินด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแววตาทอประกายยินดีอย่างจริงใจผู้ชายคนนั้นนั่งย่อตัวลง เปิดแขนรับเด็กน้อยมากอดไว้แน่นก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แต่แฝงความจริงจัง

“หลานลุง... เจ้ารู้หรือไม่ ที่จวนแห่งนี้เต็มไปด้วยอันตรายจงอย่าได้ไว้ใจใครง่าย ๆ เด็ดขาดโดยเฉพาะคนที่ยิ้มมากกว่าพูด”

เขาลูบศีรษะหลานชายเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง

“มากับลุงเถอะ วันนี้ลุงจะสอนวิชาเชิงดาบให้เจ้า”

แม้ในใจของ หลานหย่งจวิน ยังคงมีอคติที่ฝังรากลึกต่อมารดาของเด็กน้อยหญิงสาวที่เขาเคยเหยียดหยามอย่างเย็นชาเคยเห็นเป็นเพียงผู้ไร้ค่าที่เกิดมาในตระกูลสูงแต่ไร้ความสามารถแต่สำหรับเด็กคนนี้...เขามองไม่เห็นบาปใดเลย ยิ่งได้ใกล้ชิด ยิ่งได้ยินเสียงใส ๆ ของเด็กชายหัวใจของเขากลับอบอุ่นอย่างน่าประหลาดความรัก... ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงันความผูกพัน... ค่อย ๆ งอกงามโดยไม่รู้ตัวและสิ่งนั้นไม่มีวันหลอกตาใครได้

บางครั้ง... มนุษย์ก็แบ่งแยกกันได้ง่ายดายเหลือเกินคนชั่วบางคนยังอาจหลงเหลือเศษเสี้ยวของความเป็นมนุษย์แต่บางคนไม่หลงเหลือแม้กระทั่งความเป็นคนสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงเงาของสัตว์เดรัจฉานที่สวมคราบมนุษย์ไว้ภายนอกเท่านั้น