ตอนที่ 50 มันเป็นใครกัน

เดิมทีหลานเยว่ตั้งใจเพียงมาสำรวจแผนผังของจวนอย่างเงียบเชียบ นางคิดจะจดจำเส้นทาง ความหนาแน่นของเวรยาม และตำแหน่งเรือนหลักก่อนจะกลับออกไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยแต่ทันทีที่กำลังก้าวเท้าหันหลัง เสียงกรีดร้องโทนแหบพร่าที่เปี่ยมด้วยความเกรี้ยวกราดก็ดังขึ้นจากเรือนชั้นใน

“ไอ้ขี้ข้าสารเลว! แค่ไปฉุดผู้หญิงคนเดียว มันยากเย็นนักหรือไง!? ทำไมถึงหายหัวไปนานขนาดนี้!”

เสียงตะคอกนั้นแทรกผ่านความเงียบสงัดของค่ำคืน ดังกังวานออกมาจากเรือนกลางที่แสงตะเกียงยังส่องสว่างไม่หยุดเป็นเสียงของฟู่เหวินโหลว ปราชญ์หลวงผู้ยิ่งใหญ่ ผู้อยู่ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทขององค์จักรพรรดิ

แม้ร่างกายจะบาดเจ็บ แต่เปลวเพลิงแห่งราคะกลับโหมกระพือในอก เขาเดินกระวนกระวายวนเวียนอยู่ในเรือน ร่างชราสะท้อนแสงไฟบนผนังราวเงาอสูรริมฝีปากของเขายังคงพร่ำบ่นด้วยโทสะ

“หากพวกมันกลับมาเมื่อใด ข้าจะสั่งลดขั้นมันให้หมดทุกคน!”

ความขัดเคืองและความปรารถนาในตัวเขากำลังปะทะกันอย่างดุเดือดเขาต้องการสตรีสักคน… เพื่อปลอบประโลมอารมณ์อันร้อนระอุที่กำลังสุมอกขณะเดียวกัน ฝ่าเท้าแผ่วเบาของหลานเยว่ก็ก้าวย่างใกล้เข้ามานางหลบซ่อนตัวอยู่ในเงามืดระหว่างต้นไม้และเงาหลังคา จนแม้แต่ยอดฝีมือภายในจวนยังไม่ทันรู้ตัว

หลานเยว่มองผ่านบานหน้าต่างเข้าไปในเรือน เสียงคำรามของชายชราผู้นั้นยังคงก้องอยู่นางไม่แสดงความรู้สึกใด ใบหน้าเยือกเย็นดั่งผืนน้ำต้องแสงจันทร์ไร้ระลอก

ก่อนที่เสียงแหลมสูงของฟู่เหวินโหลวจะได้แผดก้องออกมาอีกครั้งประกายเงินวาบหนึ่งก็พุ่งแหวกความมืดกลางดึก… ฉึก!เข็มเงินเล่มบางปักแน่นเข้าที่กลางหน้าผากของชายชรา ร่างของเขาชะงัก กายที่กำลังถูกคลื่นราคะซัดสาดสั่นไหวหยุดนิ่งทันควันวูบเดียว… จิตสำนึกดับวูบ ร่างชราทรุดฮวบลงกลางห้อง ไร้เสียง ไร้แรงต้าน

หลานเยว่ก้าวเข้ามาภายในเรือนอย่างเงียบงันฝ่าเท้าของนางแผ่วเบาราวสายลม ไม่แม้แต่จะทิ้งเงาไว้เบื้องหลังนางหยุดยืนมองร่างที่หมดสติอยู่กลางห้อง ไฟตะเกียงไหวระริก สะท้อนดวงตาเรียบนิ่งของนางที่มองชายตรงหน้าไม่ต่างจากซากไม้ผุ

“นี่หรือนักปราชญ์แห่งแผ่นดิน...”นางพึมพำแผ่วเบา ดวงตานิ่งเย็นฉายแววเหยียดหยามเพียงปลายนิ้วเดียว นางก็สามารถตัดลมหายใจของมันได้ทันทีแต่หลานเยว่ไม่ได้มาเพื่อฆ่า… อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในคืนนี้สิ่งที่นางต้องการ ไม่ใช่เพียงลมหายใจสุดท้ายแต่คือการกระชากเกียรติ ศักดิ์ศรี และความหลงตนของชายผู้นี้ออกมาฉีกทึ้งก่อนจะเหยียบซ้ำให้ไม่เหลือแม้แต่เงาให้ใครจดจำ

สายตาของนางเหลือบไปเห็นมือเหี่ยวย่นที่ยังกำบางสิ่งไว้แน่นนั่นคือขวดแก้วล้ำค่าขวดหนึ่ง บุปผาเมฆคืนชีพยอดยาในตำนานที่สามารถดึงคนจากปากเหวแห่งความตายกลับคืนมาได้เป็นของล้ำค่าที่แม้แต่ราชสำนักยังมีเพียงสองขวดในแผ่นดินนี้

นางยื่นมือหยิบขวดนั้นอย่างไม่ลังเล ก่อนซุกมันไว้ในชายเสื้อราวกับแค่ของเล่นจากนั้น สายตาก็กวาดมองไปรอบห้องหยกอาคม แผ่นยันต์ ศิลาวิเศษ สมบัติล้ำค่า… ล้วนถูกรวบรวมด้วยความชำนาญไม่ใช่เพราะโลภ แต่เพราะทุกอย่างที่นี่… ควรถูกริบคืนจากมือของคนเช่นนี้

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย หลานเยว่ก็หันหลังเดินจากไปเงียบเชียบ ดั่งไม่เคยปรากฏตัวมาก่อนทิ้งไว้เพียงร่างชายชราผู้เปล่าเปลือยจากศักดิ์ศรี นอนแน่นิ่งกลางห้องที่สว่างไสวด้วยไฟตะเกียงแต่หนาวเย็นยิ่งกว่ารัตติกาลด้านนอก เวลาเพียงไม่นานหลังจากเงาร่างของหลานเยว่เลือนหายไปในรัตติกาล ร่างชราบนพื้นก็ขยับไหว ฟู่เหวินโหลวลืมตาขึ้นช้า ๆ ด้วยแววตาพร่าเบลอ

“นี่มัน... เกิดอะไรขึ้นกับข้า...” เสียงพร่าแหบหลุดออกมาจากลำคอแห้งผาก ขณะที่เขาค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลในหัวหนักอึ้งราวมีหินถ่วง สมองขาวโพลนไร้ซึ่งความทรงจำก่อนหน้าราวกับถูกตัดขาด

เขายกมือขึ้นลูบหน้าผากปลายนิ้วสัมผัสเข้ากับสิ่งแปลกปลอมเล่มเล็ก“...เข็ม?” เขาขมวดคิ้วแน่นปลายเข็มเงินเล่มจิ๋วฝังอยู่กลางหน้าผาก ไม่ลึกนัก แต่พอจะทำให้หัวใจของเขาเย็นวาบด้วยความตื่นตระหนกเขาหันขวับไปมองมืออีกข้างที่ก่อนหน้านี้... ยังจับขวดยาล้ำค่าไว้แน่น“...ไม่มี... ไม่อยู่แล้ว! มันหายไปไหน!?” เสียงคำรามในลำคอเริ่มสั่น พอ ๆ กับมือที่เริ่มสั่นระริก

“บุปผาเมฆคืนชีพ” ยอดยาที่ทั้งแผ่นดินมีเพียงสองขวด หนึ่งอยู่กับฮ่องเต้… อีกหนึ่งเคยอยู่ในมือของเขาแต่นับจากวินาทีนั้น มันได้หลุดลอยไปพร้อมกับเกียรติ และอำนาจที่เขาหวงแหนเขาลุกพรวดขึ้นทันที สายตากวาดมองไปรอบห้องอย่างร้อนรนชั้นลิ้นชัก โต๊ะเขียนพู่กัน กล่องอาคม… ว่างเปล่าเครื่องราง ศิลามงคล ทองแท่ง หยกเก่า หายสิ้น เขาแทบไม่เชื่อสายตาตนเองทุกอย่าง… ถูกกวาดไปหมดราวสายลมกวาดขี้เถ้า

“บัดซบ…” เสียงแผ่วพร่าแทบไม่เหลือเค้าเดิม“นี่… ข้าโดนปล้นงั้นหรือ?”หัวใจชราหล่นวูบ ทว่าไม่ใช่ด้วยความเสียใจที่สูญเสียของมีค่าแต่เป็นเพราะความกลัว... ว่าความอัปยศครั้งนี้จะถูกล่วงรู้ไปถึงหูของใครใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความอับอาย เสียศักดิ์ศรีจนไม่อาจหาคำใดมาประกาศได้แม้แต่จะร้องตะโกน ก็ยังต้องเก็บเสียงไว้ในลำคอเสียงกรีดร้องในใจราวคลื่นคลั่ง...แต่ใบหน้ากลับต้องแน่นิ่งราวผิวน้ำสงบ เพราะศักดิ์ศรีไม่อาจยอมให้ผู้อื่นรู้ความจริง

ภายในเรือนผู้ทรงอำนาจที่สุดของราชสำนัก...บัดนี้มีเพียงชายชราร่างสั่นเทิ้ม ยืนตะลึงงันในความเงียบงันอันเย็นเยือกและเงาของความกลัว… ที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้าจู่โจมเขาในทุกลมหายใจ

"มันผู้นั้น… เป็นใครกันแน่?"เสียงของฟู่เหวินโหลวดังขึ้นเบา ๆ ทว่าหนักแน่น เต็มไปด้วยความเจ็บแค้นและหวาดหวั่นในคราวเดียวกันใบหน้าเหี่ยวย่นบิดเบี้ยวด้วยความสับสนดุจคนหลงทางในยามรัตติกาลเขาล่วงรู้ได้ในทันที… ว่าผู้ที่บุกเข้ามาในเรือนอย่างไร้ร่องรอยคนนั้นหากคิดจะเอาชีวิตเขา ก็สามารถทำได้โดยไม่ต้องลังเลสักวินาที

แต่กลับปล่อยเขามีลมหายใจ... ทิ้งไว้เพียงร่องรอยของการเหยียบย่ำ

“เจ้าต้องการอะไรกันแน่…”เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะที่เหงื่อเย็น ๆ ไหลซึมเต็มแผ่นหลังราวกับถูกมือล่องหนบีบคอไว้แน่น ทั้งที่ยังหายใจอยู่ แต่ความรู้สึกใกล้ตายกลับปกคลุมทั่วทั้งร่าง

ไม่ใช่เพียงแค่ถูกปล้นทรัพย์…ไม่ใช่แค่ยาวิเศษล้ำค่าหายไป…

แต่นี่คือคำประกาศกร้าวที่แฝงอยู่ในความเงียบงันว่าอำนาจที่เขาเคยมี…ไม่ได้ปกป้องเขาอีกต่อไปมือที่เคยชี้นิ้วบงการชีวิตผู้อื่น บัดนี้สั่นเทิ้มอยู่ในเงาไฟตะเกียง