ตอนที่ 51 ตื่นจากห้วงนิทรา

หลานเยว่ไม่เคยล่วงรู้... ว่าขวดยาที่แค่คว้าเก็บมาอย่างไร้ความลังเลนั้นแท้จริงแล้ว เป็นหนึ่งในสมบัติล้ำค่าที่ผู้คนทั้งแผ่นดินต่างใฝ่หา บุปผาเมฆคืนชีพ ยาที่สรรค์สร้างจากตำรับโบราณพันชั้นสามารถดึงวิญญาณจากปลายขุมนรกกลับคืนร่างได้น้อยคนนักจะได้เห็นของจริง และผู้ได้ครอบครอง ย่อมถูกนับว่าเป็นผู้มีวาสนาเหนือฟ้า

แต่นาง… กลับไม่แม้แต่จะเหลือบตาใส่มันครั้งที่สองสำหรับหลานเยว่ ยานี้ไม่มีค่านัก

“นำมันไปให้หลานหย่งจวิน” น้ำเสียงของนางเรียบเย็น แต่เปี่ยมด้วยน้ำหนักของผู้สั่งการดวงตาคมกริบดั่งกระบี่ ไม่จำเป็นต้องอธิบายความในใจใดให้ใครเข้าใจ

“ขอรับ นายหญิง” ชายชุดดำรับคำด้วยศีรษะก้มต่ำ เขาอาจดูคล้ายคนรับใช้ทั่วไปแต่ทุกย่างก้าวของเขากลับไร้เสียงดั่งภูตเงาแท้จริงแล้ว... เขาคือหนึ่งในนักฆ่าของนาง ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด

ในอีกฟากหนึ่งของแผ่นดินภายในเรือนของจวนตระกูลหลาน หลานหย่งจวินยังคงนอนนิ่งราวกับร่างไร้จิตเขาผ่านพ้นห้าวันแห่งความทรมานบาดแผลที่กัดกินถึงกระดูกเส้นลมปราณฉีกขาด แขนขาบิดเบี้ยว ความหวังถูกฝังใต้เงาแค้นและความสิ้นหวังหลายคนเริ่มคิดว่าแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่อาจไม่มีวันกลับมายืนหยัดได้อีก…แม้แต่เจ้าตัวเองแล้วในที่สุดช่วงสายของวันนั้น… คนของหลานเยว่ก็มาถึง

"ข้าน้อยมีของฝากจากนายหญิง" เสียงนั้นสงบนิ่ง หากเยียบเย็นราวสายลมต้องปลายมีดขวดแก้วใสขนาดเท่าฝ่ามือถูกยื่นออกมาช้า ๆภายในบรรจุของเหลวสีอำพันนวลเรือง ดั่งกลั่นจากหมอกแรกของรุ่งสางหลานหย่งจวินเพ่งมองมัน หัวใจที่อ่อนล้าแทบไม่กล้าปักความหวังแต่ดวงตาที่เคยหม่นก็สะท้อนแสงวาบบางอย่างเล็กน้อย... เศษเสี้ยวของการมีชีวิต

“อืม… ฝากขอบคุณนางด้วย” น้ำเสียงแหบพร่า แฝงความรู้สึกที่ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยเขาไม่รู้ว่าควรรู้สึกยินดี หรือเศร้าใจดีเพราะถึงแม้จะมียาล้ำค่าอยู่ในมือ แต่ในใจ… มันเหนื่อยล้าเกินกว่าจะฝันเมื่อเงาร่างของผู้ส่งมอบจากไปเขาก็คลายฝาขวดยาออกอย่างระมัดระวังกลิ่นหอมจาง ๆ โอบล้อมทั่วห้องทันทีเป็นกลิ่นของการเริ่มต้นใหม่กลิ่นที่ทำให้เขาหลับตาลงและกลืนมันโดยไม่ลังเล

ทันทีที่ของเหลวสีอำพันไหลผ่านลำคอเข้าสู่ร่างกาย...หลานหย่งจวินสะดุ้งเฮือกร่างกายที่ซบเซาราวผุพังพลันบิดเกร็ง เสมือนสายฟ้าแล่นจากอกสู่ปลายเท้าเส้นเอ็นที่แห้งกรอบภายในกลับสั่นสะท้านราวถูกปลุกให้ตื่นจากห้วงนิทรา

“อั่กกก !!”เสียงคำรามหลุดออกจากลำคออย่างมิอาจห้าม ร่างทั้งร่างกระตุกขึ้นจากเตียงความเจ็บแปลบพุ่งทะลุเข้าไขกระดูกรุนแรงยิ่งกว่าถูกคมดาบฟันซ้ำแขนขาที่บิดเบี้ยวกลับเคลื่อนกลับเข้าที่ราวถูกมือแห่งสวรรค์บรรจงปั้นใหม่ทุกกระดูกทุกข้อต่อเสียง “กร๊อบ...กร๊อบ...” ดังก้องในความเงียบ เส้นลมปราณที่แต่เดิมขาดสะบั้น บัดนี้ถูกเชื่อมประสานใหม่เสมือนมีเถาวัลย์แห่งชีวิตเติบโตขึ้นภายใน ค่อย ๆ ถักทอสายทางพลังกลับมาดังเดิมมันมิใช่เพียงการสมาน... แต่มันคือการ ฟื้นฟู ในระดับที่แม้แต่โอสถธรรมดาก็ยังมิอาจเปรียบ

ร่างของเขาแช่อยู่ในห้วงระหว่างชีวิตกับความตาย...ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจแรกออกมาอีกครั้งลมหายใจของคนที่ ได้คืนชีวิตหลานหย่งจวินทรุดลงนั่งบนพื้น หอบหายใจถี่ หน้าอกกระเพื่อมแรงเม็ดเหงื่อไหลพราก แต่ในแววตาที่เคยหม่นหมองนั้นบัดนี้กลับสว่างวาบด้วยประกายแห่งความไม่ยอมแพ้เขายกมือขึ้น... มือที่เมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อนยังไม่รู้ว่าจะได้ขยับอีกไหมกำหมัดแน่น ความรู้สึกแน่นในฝ่ามือยืนยันชัดเขา กลับมาแล้ว

“นี่มัน…ยาบ้าอะไรกันแน่…”เสียงหลานหย่งจวินเอ่ยขึ้นอย่างสั่นเครือ แทบไม่เชื่อตัวเองว่าร่างที่เมื่อครู่ยังบิดเบี้ยวราวเศษผ้าขาดวิ่น บัดนี้กลับสมบูรณ์ดั่งไม่เคยผ่านความพิการมาก่อนเขามองมือตนเอง กำแล้วคลาย ขยับแล้วบิด ราวกับเด็กที่เพิ่งได้ร่างใหม่… ทุกอณูของกล้ามเนื้อแข็งแรงกว่าที่เคยเป็นราวกับว่าไม่ได้แค่ หายดี แต่กลับแข็งแกร่งขึ้นอีกขั้น

“นี่มัน…เป็นไปไม่ได้…”

เขาพึมพำอย่างพรั่นพรึง มองร่างตนเองเหมือนเป็นคนแปลกหน้า ใจเต้นแรงราวกับหัวใจจะทะลุออกจากอก หากมีใครมาบอกว่าตนเพิ่งกลืนยาในตำนานที่คนทั้งแผ่นดินเฝ้าฝัน เขาคงคิดว่าคนผู้นั้นเพ้อเจ้อ...แต่ตอนนี้ ความจริงตรงหน้าคือสิ่งที่เกินจะปฏิเสธได้

หากเขารู้ว่า สิ่งที่กลืนเข้าไปคือ บุปผาเมฆคืนชีพ คือโอสถที่แม้องค์ฮ่องเต้ยังหวงแหนคือยาวิเศษที่เหลือเพียงสองในใต้หล้า...บางที หัวใจของเขาคงวูบดับกลางลานเสียก่อนที่จะได้ลิ้มรสผลยา

“หลานหย่งจวิน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? ไม่ต้องท้อแท้ใจไป… ข้าจะหาหมอที่เก่งกาจที่สุดในแผ่นดินมารักษาเจ้าให้ได้”

เสียงทุ้มหนักแน่นของแม่ทัพหลานซือเหยียนดังขึ้นพร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาในเรือน เสียงย่ำรองเท้าทหารบนพื้นไม้แผ่วเบาลงเมื่อเขาใกล้ถึงเตียงพักของผู้เป็นบุตร ใบหน้าแข็งกร้าวที่ผ่านศึกมานับไม่ถ้วนฉายแววกังวลลึกเขายังจำได้ดีถึงภาพของหลานหย่งจวินในวันที่กลับมาด้วยสภาพแทบไม่เหลือความเป็นมนุษย์ แขนขาผิดรูป เส้นลมปราณพังพินาศ ความหวังในการฟื้นคืนแทบเป็นศูนย์...แต่สิ่งที่เขาเห็นในยามนี้ กลับแทบทำให้แม่ทัพใหญ่ผู้ไม่เคยสะทกสะท้านต้องชะงักงันกลางฝีเท้า

“เจ้า…!” ซือเหยียนเบิกตาโพลง จ้องร่างของบุตรชายอย่างไม่เชื่อสายตา

หลานหย่งจวินยืนอยู่ตรงหน้าบิดาเต็มความสูง กล้ามเนื้อแน่นตึง ผิวพรรณกลับมามีเลือดฝาด แขนขาเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่มีร่องรอยของความพิการแม้แต่น้อยแม้จะยังมีร่องรอยเจ็บปวดเล็กน้อยในแววตา แต่ก็เป็นสายตาของนักรบ มิใช่ผู้ป่วย!

“ท่านพ่อ…” หลานหย่งจวินเอ่ยเสียงเรียบ หากแต่หนักแน่น “ข้า…ไม่เป็นไรแล้ว”

ซือเหยียนเดินเข้ามาช้า ๆ จ้องมองบุตรชายจากหัวจรดเท้า สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสนปนเหลือเชื่อ

“นี่มัน…เป็นไปได้อย่างไร? ข้าเพิ่งเห็นเจ้ายังขยับไม่ได้แม้แต่นิ้วเมื่อวาน…” เขากระชับมือทั้งสองแน่น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความดีใจ หรือความตกใจที่แล่นผ่านหัวใจนักรบผู้เย็นชา

“เจ้ากินอะไรเข้าไป?” เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจังทันที “หรือว่า…มีผู้ใด…” หลานหย่งจวินไม่ได้ตอบในทันที เพียงส่งสายตามองผ่านบิดาออกไปไกล ราวกับมองไปยังผู้หญิงคนหนึ่ง… ผู้ซึ่งอยู่เบื้องหลังทุกสิ่งแม่ทัพหลานซือเหยียนยังยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น ความตื่นตะลึงยังจับแน่นอยู่ในใจ ไม่เพียงแต่เพราะบุตรของเขากลับมาเดินได้… แต่เพราะเบื้องหลังการฟื้นคืนนี้ อาจไม่ใช่เพียงโชคชะตาเท่านั้น

ภายใต้แสงจันทร์ที่เย็นเยียบ หลานเยว่นั่งสงบนิ่งอยู่ริมหน้าต่างภายในห้องเงียบงัน เสียงลมพัดโชยผ่านม่านบางเบา เส้นผมสีดำยาวปลิวไหวคล้ายเงาเงียบของอดีตที่ยังคงตามหลอกหลอนนางทอดสายตาออกไปไกล ดวงตาเรียบนิ่งดั่งผืนน้ำ แต่ภายในกลับไหววูบอย่างที่ไม่มีใครรู้

“บุปผาเมฆคืนชีพ…” นางพึมพำแผ่วเบากับตัวเอง เมื่อคนของนางกลับมารายงานว่า หลานหย่งจวินสามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง ร่างกายที่ใกล้พังทลายฟื้นคืนอย่างน่าอัศจรรย์นางไม่ได้แสดงความยินดี… ไม่ได้ยิ้ม ไม่แม้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอกหากแต่…ในแววตานั้นมีบางสิ่งแฝงอยู่ความอ่อนโยนเงียบงันที่ไม่ต้องการคำตอบ

“แม้ว่าข้าจะรู้ทีหลัง…ว่ายานั่นคือของวิเศษที่มีเพียงหนึ่งในร้อยปี ข้าก็ไม่คิดเสียดายหรอก”

เสียงของนางยังคงราบเรียบ แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับแน่นหนักกว่าครั้งไหนนางนึกถึงภาพของบุตรชายตัวน้อยที่วิ่งเข้าหาหลานหย่งจวินด้วยรอยยิ้มสดใส แววตาของชายผู้เย็นชาในวันวานกลับอบอุ่นเพียงเมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กคนหนึ่งที่เกิดจากมารดาไร้ค่าคนนั้น

“นั่น…นับว่าเพียงพอแล้ว”

นางกล่าวกับตัวเอง ก่อนจะหลุบตาลงช้า ๆ ความมืดภายนอกกลืนเงาของนางไว้จนหมด ทว่าสิ่งที่อยู่ในใจกลับแจ่มชัดกว่าที่เคยนี่คือของตอบแทนเล็กน้อยไม่ใช่เพราะนางลืมอดีต… แต่เพราะนางเลือกที่จะจดจำเฉพาะสิ่งที่ สมควรจดจำเท่านั้น