ตอนที่ 49 ความตายไม่ใช่บทลงโทษที่แท้จริง

ใต้แสงจันทร์สลัว เสียงกรีดร้องของชายโชคร้ายยังแว่วสะท้อนในความมืดราวเสียงวิญญาณก่อนสิ้นใจ เลือดสีเข้มไหลทะลักจากแผลขาดแหว่งตรงข้อมือ กลบกลิ่นไม้ใบในป่าให้ขมคาวไปหมด ร่างของมันทรุดฮวบลงกับพื้น ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดจนเหมือนจะคลานหนี แต่ไร้เรี่ยวแรงใดจะผลักดันให้พ้นเงาตายที่คืบคลานเข้าหา

“หนวกหูเสียจริง” เสียงนั้นดังแผ่ว ทว่าเย็นเยียบจนสั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลัง ในชั่วพริบตาเดียว มีดสั้นในมือนางก็พุ่งแทงเข้าที่ลำคอของมันอย่างแม่นยำ เสียง “ฉึก” เบา ๆ ดังขึ้นก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงในพริบตา

ไม่มีเสียงร้องอีก ไม่มีแม้แต่แรงจะดิ้นรนร่างนั้นทรุดฮวบกับพื้น เลือดไหลทะลักออกจากปากและคอ ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะว่างเปล่าไปตลอดกาล องครักษ์ที่ยืนมองอยู่ข้าง ๆ ถึงกับกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอทุกอย่างมันเร็วเกินไปหญิงสาวผู้นี้มิใช่เหยื่อ แต่คือเพชฌฆาตเมื่อครู่เขายังหลงคิดว่านางเป็นเพียงหญิงสาวหลงทางในป่าผู้เคราะห์ร้ายใครจะคาดคิดว่า... เธอมาด้วยเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียวคือสังหาร

“เจ้าเป็นใครกันแน่...”เขาถามเสียงแหบต่ำ มือที่จับดาบเริ่มสั่นโดยไม่รู้ตัว สายตาจับจ้องนางอย่างตื่นกลัว แม้ใบหน้าจะยังงดงามเย้ายวนแต่ในดวงตาของนางกลับไม่มีแววชีวิต ไม่มีเมตตา… มีเพียงเงาแห่งความตายหญิงสาวยกคางขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสบสายตาเขาตรง ๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ดั่งประกาศิตจากยมทูต

“ข้าคือคนที่จะมากระชากลมหายใจออกจากร่างของพวกเจ้า”

แม้ความหวาดกลัวจะกัดกินหัวใจอย่างไม่ลดละ…แต่องครักษ์ผู้นั้นก็ยังเลือกจะสู้ เขารู้ดี หากไม่ลุกขึ้นต่อต้าน เขาก็จะลงเอยเหมือนศพไร้ลมหายใจของสหายที่นอนแน่นิ่งอยู่ใต้เท้าสตรีนางนั้น

เสียงลมหายใจขาดห้วงพลันกลายเป็นแรงผลัก เขาตะโกนลั่นฟ้า ก่อนจะระเบิดพลังลมปราณภายในร่างออกมาอย่างสุดกำลัง แรงอาฆาตกับสัญชาตญาณเอาตัวรอดหลอมรวมกลายเป็นพลังทำลายอันรุนแรงการต่อสู้เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือดแสงจากกระบี่พุ่งวาบพาดผ่านเงาไม้ เสียงปะทะระหว่างเหล็กและเหล็กดังกึกก้องไปทั่วป่า

แต่ไม่ว่าจะโจมตีเท่าใด เงาร่างของหลานเยว่กลับยังคงเคลื่อนไหวอย่างสง่างาม ดุจสายลมที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง นางไม่ได้แค่หลบหลีก แต่ควบคุมจังหวะของการต่อสู้อย่างเยือกเย็น และที่สำคัญปราศจากความลังเลในชั่วขณะหนึ่ง มือเรียวของนางสะบัดเบา ๆ “ฟึ่บ!”

เข็มเงินแหลมคมพุ่งออกจากแขนเสื้อ ทะลุเสื้อเกราะขององครักษ์ และฝังลึกเข้าสู่ร่างกายอย่างแม่นยำโดยไร้เสียงเตือน

ร่างชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มสั่นเทาเข่าทั้งสองข้างทรุดลง ท่ามกลางความตกตะลึงพิษร้าย... กำลังค่อย ๆ ซึมซับเข้าสู่เส้นเลือดของเขามันเงียบงัน แต่ทรมาน ราวกับมีไฟเย็นลามไล่ภายในร่าง

“อั่ก… เจ้า… เจ้าทำอะไรข้า…” แต่ยังไม่ทันได้สำเหนียกถึงความตายที่ใกล้เข้ามา คมมีดในมือนางก็เคลื่อนไหวอีกครั้งเฉือนผ่านกล้ามเนื้อของเขาอย่างไร้ความปรานีเสียงเลือดกระเซ็นดังฉ่าในความเงียบเขาพยายามดิ้นรน สะบัดร่างอย่างคนใกล้ตาย แต่แรงต่อต้านนั้น… ไร้ผลในที่สุด ร่างที่เคยแข็งแกร่งก็ทรุดลงแน่นิ่ง ท่ามกลางกลิ่นคาวโลหิตและกลิ่นพิษที่ลอยอวลไปทั่ว ใต้แสงจันทร์… ร่างของเขานอนแน่นิ่งในผืนป่าดวงตาเบิกค้าง ไม่รู้ว่าเพราะตกตะลึง หรือเพราะสุดท้าย… ตนไม่อาจแม้แต่จะเข้าใจว่า พ่ายแพ้เช่นไร

หลังจากดับลมหายใจของชายทั้งสองลงโดยไร้ความปรานีหลานเยว่ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองราวกับความตายของพวกมัน… ไม่ควรค่าแม้แต่แววตาเงาร่างของนางก้าวเดินต่อไปในความเงียบ ละม้ายเงาจันทร์ที่ไร้เสียง สะท้อนเพียงประกายเย็นเยียบของคมมีดจุดหมายของนาง… คือ จวนฟู่เหวินโหลว

ถึงแม้ว่าอาณาเขตจวนจะกว้างขวางราวกับกลืนกินทั้งหุบเขา และมีเวรยามคอยลาดตระเวนทุกจุดอย่างเข้มงวดแต่กับนางแล้ว…นั่นก็ไม่ต่างจากการเดินผ่านสวนดอกไม้ในยามเย็น

ด้วยลมหายใจสงบนิ่งด้วยฝีเท้าที่ไม่ต่างจากสายลมที่พัดผ่านนางลอบเร้นเข้าสู่เขตจวนได้โดยไม่แม้แต่จะทำให้เงาตัวเองสะท้อนในแสงตะเกียงจุดที่มีเวรยามหนาแน่นที่สุด คือบริเวณกำแพงนอกและทางเข้าหลัก ทว่า… เหล่าทหารยามกลับมีพลังฝีมือธรรมดายิ่งนัก พวกมันถูกวางไว้เพื่อเน้น จำนวน ไม่ใช่ คุณภาพ

ต่างจากเขตชั้นใน…ใกล้เรือนพักส่วนตัวของฟู่เหวินโหลว เวรยามกลับบางตาแต่ทุกผู้คนล้วนผ่านการฝึกมาอย่างเข้มงวด แววตาของพวกมันนิ่งเฉียบเหมือนหมาป่าเฝ้ารัง ความเคลื่อนไหวของพวกมันคล้ายกับเงาที่ไร้เสียง ไม่มีแม้แต่การพูดคุย หรือหย่อนยานในหน้าที่

อย่างไรก็ตาม…สำหรับหลานเยว่ ทุกฝีก้าวของนางเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและช่ำชอง นางไม่รีบร้อน ไม่ย่ามใจ แต่ก็ไม่ลังเลคืนนี้… มิใช่คืนแห่งการสังหารแต่เป็นคืนแห่งการเฝ้ามองนางสำรวจรอบจวนอย่างใจเย็น มองแผนผังอาคาร ระยะระหว่างตำแหน่งเวรยาม จุดบอดในแสงไฟ เส้นทางล่าถอย และทางลัดที่เชื่อมต่อระหว่างเรือน

นี่คือภารกิจแรก…ภารกิจของการรู้จัก ศัตรู ให้ทะลุปรุโปร่งก่อนที่มือเย็นเฉียบของนาง จะลงทัณฑ์พวกมันในคืนที่เหมาะสมที่สุดใต้แสงจันทร์ที่คลอเคลียยอดไม้สายตาคมดุจมีดของหลานเยว่…ไม่ได้แสดงความลังเลแม้แต่น้อย

"ใช้คนสักร้อยคน… ก็น่าจะเพียงพอ" ถ้อยคำนั้นเอื้อนเอ่ยออกมาเบา ๆ จากริมฝีปากของหลานเยว่มิได้กล่าวต่อใคร… หากแต่เป็นเสียงพึมพำกับตัวเอง เสียงอันแผ่วเบา ทว่าหนักแน่นประหนึ่งตราประทับแห่งความตาย

แววตานิ่งสงบของนางกวาดมองไปรอบเรือนชั้นในอย่างเยือกเย็นพื้นที่โดยรอบไม่ได้ใหญ่เกินไปนัก แต่กลับอัดแน่นด้วยองครักษ์ที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างเข้มงวดนั่นไม่ใช่ปัญหา… เพราะแผนการของนาง ไม่ได้มีไว้เพื่อ ต่อสู้ กับศัตรูแต่เพื่อ ลบเลือน ศัตรูให้สิ้นซาก รวดเร็ว เงียบงัน และเด็ดขาด

"ข้าไม่จำเป็นต้องเปลืองแรงกับพวกมดปลวกที่นอกกำแพง"

ริมฝีปากของนางกระตุกยิ้มเย็นนางไม่คิดจะย่ำเท้าให้เสียเวลาแม้เพียงครึ่งก้าวกับทหารยามชั้นนอกที่อัดแน่นด้วยจำนวน แต่ไร้ความสามารถสิ่งที่หลานเยว่ต้องการ… มีเพียงจุดเดียว ใจกลาง ของอำนาจอันเน่าเฟะขั้วกลาง ของความอธรรมที่ปกคลุมราชสำนักและเมื่อ เรือนชั้นใน ล่มสลายจวนทั้งหลัง… ก็จะตามมาพังครืนลงโดยไม่ต้องแตะต้องแม้แต่กำแพงภายนอกนั่นคือแผนของหลานเยว่เงียบ ง่าย และทรงประสิทธิภาพ เฉกเช่นพิษร้ายที่ไร้สี ไร้กลิ่น แต่หากซึมลงรากเมื่อใด… ก็ไม่มีสิ่งใดเหลือให้ฟื้นคืน

“การฆ่าชายชราเพียงคนเดียว… ช่างง่ายดายไม่ต่างจากการเด็ดใบไม้แห้งหล่นจากกิ่ง” เสียงของหลานเยว่แผ่วเบาแต่เฉียบเย็น ราวกับไอหนาวยามย่ำค่ำที่แทรกซึมเข้ากระดูก

นางคือสตรีผู้ถักทอโทษทัณฑ์ด้วยความพิถีพิถันมิใช่เพียงเพื่อให้ผู้กระทำผิดชดใช้... แต่เพื่อให้มันสำนึกถึงรากเหง้าของความชั่วที่มันก่อไว้ทุกหยาดหยด สำหรับหลานเยว่ ความตายไม่ใช่บทลงโทษที่แท้จริง ในฐานะนักฆ่าผู้ไร้เงา… นางรู้ดีว่า การปลิดลมหายใจ เป็นเพียงจุดจบธรรมดา แต่สิ่งที่นางถวิลคือการ ลอกเปลือกศักดิ์ศรี ออกจากร่างที่ชราภาพนั้นให้มันถูกเหยียบย่ำต่อหน้าผู้คนที่เคยยกย่องให้มันล้มลงไม่ใช่ด้วยอาวุธ แต่ด้วยความอับอายและสิ้นค่า