ตอนที่ 57 เดือดพล่าน

ท่ามกลางม่านหมอกแห่งการทรยศ พระเนตรของจักรพรรดิหรงจวิ้นฉายแววสับสนและบอบช้ำ พระองค์ทรงทอดพระเนตรชายชราผู้เคยเป็นดั่งเสาหลักแห่งแผ่นดินด้วยพระทัยที่แทบไม่อาจเชื่อสิ่งที่เห็น

“ฟู่เหวินโหลว…” พระสุรเสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม “เจ้าคิดจะทำสิ่งใดกันแน่?”

แต่คำตอบที่ได้กลับมีเพียงรอยยิ้มเย็นเยียบ ชายชราผู้เคยเป็นปราชญ์หลวงกลับแย้มริมฝีปากด้วยแววตาไร้เมตตา

“เจ้าก็แค่เด็กอ่อนหัดที่บังเอิญเกิดมาพร้อมสายเลือดมังกรเท่านั้น” น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความดูแคลน แม้องค์ฮ่องเต้จะทรงครองราชย์มายาวนาน เขากลับมิได้มองพระองค์ด้วยความยำเกรงแม้แต่น้อย

หรงจวิ้นเม้มพระโอษฐ์แน่น พระโลหิตเดือดพล่าน “เจ้าทรยศถึงเพียงนี้! เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเคยได้รับความเมตตาจากเราเพียงใด! โทษของเจ้าจะหนักหนายิ่งกว่าความตายเสียอีก!”

สุรเสียงของพระองค์สะท้อนก้องกลางผืนป่า แต่ฉากหลังที่เต็มไปด้วยร่างไร้ลมหายใจขององครักษ์ก็เป็นเครื่องย้ำเตือนว่าสถานการณ์ย่อมไม่เป็นใจ ฟู่เหวินโหลวหัวเราะในลำคอ สะบัดชายแขนเสื้ออย่างเหยียดหยาม “บุญคุณ? หากเจ้าคือดวงอาทิตย์ ข้าก็คือเงาที่พึ่งพาแสงมาเนิ่นนาน… แต่บัดนี้ ข้าจะเป็นเงาที่กลืนกินแสงนั้นเสียเอง”

เขาก้าวเข้ามาอีกก้าว ชี้นิ้วตรงไปยังอกของจักรพรรดิ“ข้าต้องการสิ่งที่เจ้าครอบครอง บุปผาเมฆคืนชีพ จงมอบมันให้ข้า หากไม่... เจ้าจะไม่มีแม้แต่โอกาสได้กล่าวลาจากแผ่นดินของตัวเอง”

ในพระเนตรของหรงจวิ้น สะท้อนเพลิงโทสะอันเงียบงัน พระองค์ทรงตั้งพระทัยแน่วแน่ มิต่างจากเพลิงที่แม้ลมจะพัดกระหน่ำเพียงใดก็หาได้ดับสิ้น

“ในเมื่อเจ้าดื้อรั้นถึงเพียงนี้... ก็จงฝังร่างของเจ้าไว้ ณ ป่าแห่งนี้เถิด!”

ชายชราระบายยิ้มที่เยียบเย็นกว่าเหมันต์ “ใครก็ตามที่สามารถปลิดชีพหรงจวิ้นได้...” เขากล่าวเสียงต่ำ ก่อนหันไปยังเหล่าองครักษ์ที่เคยอยู่เคียงข้างตน “ข้าจะให้รางวัลอย่างงดงาม ทรัพย์ ศักดิ์ และอำนาจ เพื่อความสุขไปชั่วชีวิต”

คำสั่งนี้เป็นเหมือนเหยื่อล่ออันหอมหวาน ราวกับทองคำที่วางอยู่บนกับดักกลางทุ่ง...แต่แล้ว...ความเงียบงันโรยตัวลงช้า ๆ ไร้เสียงตอบรับ ไร้เงาผู้ติดตามไร้แม้แต่เสียงหายใจดวงตาของฟู่เหวินโหลวเบิกกว้าง สายตาไล่กวาดไปทั่ว ทว่าไม่พบแม้แต่เงาขององครักษ์ที่ยืนรายล้อมเมื่อครู่ ความตื่นตระหนกค่อย ๆ กลืนกินสติของเขา

“นี่มัน... อะไรกัน... เป็นไปได้อย่างไรกัน?!”

เขาหมุนตัวมองรอบทิศ เสียงสั่นสะท้านหลุดจากลำคอที่เคยเปล่งวาจาอย่างอหังการ บัดนี้แม้แต่ขาก็อ่อนแรงจนยืนแทบไม่อยู่ ความเย่อหยิ่งที่เคยมี กลับพังทลายลงในพริบตาและในชั่วขณะที่เขากำลังสับสน เสียงตะโกนอันเฉียบขาดก็ดังขึ้นกึกก้องป่า

“ฟู่เหวินโหลว! เจ้าโฉดชั่ว! เจ้ากล้าคิดลอบปลงพระชนม์องค์จักรพรรดิถึงเพียงนี้หรือ!” ขุนนางชราผู้หนึ่งปรากฏกายจากเงามืด เกราะที่สวมใส่สะท้อนแสงอาทิตย์วาววับ สายตาแน่วแน่เฉียบคมดุจใบมีดเสียงฝีเท้าหนักแน่นของกองทหารติดตามเขาดังเข้ามาทุกทิศ ปลายดาบทุกเล่มล้วนเล็งไปยังศีรษะของฟู่เหวินโหลว บัดนี้เขากลับยืนอยู่กลางวงล้อมดุจสัตว์ติดกับเขาเงยหน้าขึ้น ทว่าสิ่งที่พบ... คือจุดจบที่ตนเองก่อ

ภายในวงล้อมของหอกและดาบ ฟู่เหวินโหลวยืนนิ่งราวกับวิญญาณถูกตรึงไว้กับพื้นฝ่าเท้าของเขาหนักอึ้ง แข้งขาสั่นเทา ร่างกายที่เคยเหยียดตรงดั่งไม้เท้าศักดิ์สิทธิ์บัดนี้คดงอเหมือนไม้แก่ที่ใกล้หักริมฝีปากของเขาขยับพึมพำเบา ๆ ราวกับจะเอื้อนเอ่ยข้อแก้ตัว แต่ไม่มีถ้อยคำใดกลั่นออกมาได้มีเพียงเสียงหัวเราะแหบพร่าที่ฝืนเปล่งออกมาจากลำคอ

“ฮ่า… ฮ่าฮ่า…”เสียงหัวเราะไร้เรี่ยวแรง ดังก้องท่ามกลางความเงียบงันที่กดทับ

“พวกเจ้า… พวกเจ้า... คิดว่าข้าจะยอมคุกเข่าอย่างหมูให้เชือดงั้นรึ?”เขาสบัดแขนเสื้อออก พลังลมปราณที่ไม่สมบูรณ์ปะทุขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะแผ่วลงประหนึ่งแสงเทียนใกล้มอดดวงตาของฮ่องเต้หรงจวิ้นยังคงแน่วนิ่ง พระพักตร์เคร่งขรึม หากแต่ลึกในพระทัยกลับเวียนว่ายด้วยความเวทนา

“ด้วยอาญาแห่งราชสำนัก ด้วยความผิดฐานกบฏต่อบัลลังก์มังกร... จงนำตัวเขากลับวัง ไต่สวนต่อหน้าฟ้าดิน ให้ทั้งแผ่นดินประจักษ์ว่า แม้คนใกล้ตัวจะกล้าหักหลังเราก็จะไม่ยอมให้ความยุติธรรมถูกทำลาย”

เหล่าขุนนางผลัดกันรุมประเคนหมัดและเท้าลงบนร่างชายชราอย่างไร้ปรานี ใบหน้าที่เคยเปี่ยมบารมีถูกย่ำยีไม่เหลือเค้าเดิมไม่มีอีกแล้ว...ฟู่เหวินโหลว ปราชญ์หลวงผู้สูงส่ง มีเพียงผู้ทรยศที่ถูกถ่มถุย ในใจของทุกคนย้ำชัดพวกเขาคิดไม่ผิด ที่เชื่อจดหมายลับไร้ที่มา... มันคือเดิมพันที่แลกมาด้วยชัยชนะอันหอมหวาน

ขบวนเสด็จขององค์ฮ่องเต้เริ่มเคลื่อนกลับสู่พระนคร พระพักตร์ของหรงจวิ้นยังคงสงบนิ่ง แต่พระสุรเสียงกลับเปี่ยมอำนาจ

“จงจับกุมผู้ติดตามของฟู่เหวินโหลวให้สิ้น! พวกมันบังอาจสังหารองครักษ์ของเรา... อย่าให้ใครรอด!”

ราชโองการสะเทือนทั้งผืนป่า เหล่าทหารรับคำสั่งทันที รีบกระจายกำลังไล่ล่าทว่าแม้พวกเขาจะพลิกผืนดิน ตรวจตราทุกซอกหลืบของเขตล่าสัตว์ก็ไม่มีแม้เงาของผู้ติดตามเหล่านั้นหลงเหลืออยู่พวกมัน... หายตัวไปหมดแล้ว แม้ราชโองการจะออกตามล่าทั่วแผ่นดินแต่ก็ไร้ประโยชน์ดุจพยายามจับเงาจันทร์ในลำธาร

ภายในเรือนใหญ่แห่งจวนหลานเยว่ กลิ่นกำยานหอมละมุนลอยคลุ้งไปทั่ว เคล้าเสียงสายลมยามราตรีที่พัดแผ่วผ่านม่านบางเบา แสงจากโคมแดงสะท้อนเงาสั่นไหวบนใบหน้างามสง่าของนาง เผยแววตาที่ทอประกายด้วยความพึงพอใจลึกสุดหัวใจ

“พวกเจ้าทำได้ดีมาก...” น้ำเสียงหวานนุ่มเอื้อนเอ่ย ทว่าเย็นเยียบเสียจนชวนขนลุก ดวงตาคมกริบทอดมองเหล่าเงาร่างที่คุกเข่าเรียงรายเบื้องหน้า เหล่านักฆ่าไร้เงาผู้ภักดี

ภารกิจสิ้นสุดลงโดยไร้ข้อผิดพลาด ไม่แม้แต่เงาองครักษ์หลวงจะตามรอยได้ทัน ราวกับพวกเขาไม่เคยปรากฏอยู่จริง ดุจสายลมที่พัดผ่านเพลิง แล้วหายลับไปในเงามืด

“ข้าใคร่รู้ยิ่งนัก... เมื่อฮ่องเต้รู้ว่าเจ้าเฒ่าผู้นั้นกล้าทรยศถึงเพียงนี้ พระองค์จะลงทัณฑ์อย่างไร...” เสียงที่หลุดจากริมฝีปากบางเจือแววรำพึง ทว่าแฝงหนามคมดั่งเข็มเย็บแผลที่แทงลึกไม่สิ้นสุด